Την κεντρική ομιλία έκανε ο Γρηγόρης Λιονής, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ.

Ο Γρ. Λιονής αναφέρθηκε αρχικά στις εξελίξεις στην εγχώρια πολεμική βιομηχανία, οι οποίες την έχουν ξαναφέρει στο προσκήνιο. Εξήγησε πως υπάρχει ραγδαία αύξηση των επιχειρήσεων σε αυτόν τον τομέα, με πάνω από 10.000 εργαζόμενους, κάτι που οφείλεται εν μέρει και στο ότι έχουν εισαχθεί για τα καλά στο «παιχνίδι» τα ηλεκτρονικά συστήματα.

Εδωσε ένα περίγραμμα αυτών των εξελίξεων για τις βασικές μεγάλες επιχειρήσεις, όπως τη μετακίνηση της ΠΥΡΚΑΛ που θα συνδυαστεί με αλλαγές στην παραγωγική της δομή. Τις αλλαγές στην ΕΛΒΟ με τη νέα προσπάθεια αλλαγής ιδιοκτησίας, με ισραηλινά κεφάλαια να επιθυμούν την είσοδό τους. Αντίστοιχα, στην ΕΑΒ, που αναζητεί στρατηγικό επενδυτή στην κατεύθυνση της πλήρους ιδιωτικοποίησης, στα Ναυπηγεία με την έλευση του αμερικανικού παράγοντα και τις εξαγορές από την ΟΝΕΧ κ.ο.κ.

Δεν είναι τυχαίο, όπως τόνισε, ότι τα τελευταία χρόνια γίνονται περισσότερες αλλαγές από όσες έγιναν μέσα σε μια δεκαετία, εξηγώντας πως τις αιτίες πρέπει να τις αναζητήσουμε στις τεράστιες δαπάνες για εξοπλιστικά, που πλέον έχουν ξεπαγώσει και στην όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον πόλεμο στην Ουκρανία που μαίνεται.

Η πρώτη είναι ότι αυτές οι τεράστιες αγορές δεν συνάδουν με τις ανάγκες για την άμυνα της χώρας, γιατί όλο και περισσότερο αυτές υπαγορεύονται από τους γενικότερους αστικούς σχεδιασμούς από την εμπλοκή της χώρας μας στα ΝΑΤΟικά σχέδια ακόμη και εκτός συνόρων.

Η δεύτερη αφορά τον όγκο των αγορών σε σχέση με την εγχώρια παραγωγή που είναι ισχνή. Θύμισε μάλιστα ότι η Ελλάδα είναι στις πρώτες θέσεις σε ποσοστό του ΑΕΠ με πάνω από 3,5% να πηγαίνει για πολεμικές δαπάνες, από τις οποίες το 45% αφορά εξοπλιστικά προγράμματα.

Τόνισε ότι η απαξίωση της εγχώριας βιομηχανίας δεν προκύπτει απλά και μόνο από λάθος κυβερνητικούς χειρισμούς, όπως λένε διάφορα αστικά κόμματα κρύβοντας την ουσία και εννοώντας ότι μια άλλη κυβέρνηση με καλύτερη διαπραγμάτευση θα πάρει μεγαλύτερο μερίδιο από την «πίτα» και θα αναζωογονήσει την πολεμική βιομηχανία.

Παρέθεσε τα όρια που βάζει η ίδια η καπιταλιστική αγορά, επισημαίνοντας πως σε όλο τον κόσμο τα μεγάλα μονοπώλια παράγουν τον μεγαλύτερο όγκο των εξοπλιστικών συστημάτων και το 100% των εξαρτημάτων που τα απαρτίζουν. Στη συνέχεια υπάρχουν και μικρότερες επιχειρήσεις που παίρνουν «φασόν» ή κατασκευάζουν ορισμένα κομμάτια των συστημάτων. Σε αυτήν τη βαθμίδα κατατάσσεται και η Ελλάδα που τα οπλικά συστήματα που παράγει τελικά είναι αντίγραφα ξένων σχεδίων.

Ωστόσο, επισήμανε πως τα παραπάνω σε καμιά περίπτωση δεν δείχνουν ότι λείπουν οι μεγάλες παραγωγικές δυνατότητες από τη χώρα μας, οι οποίες φαίνονται κατά καιρούς, όπως, για παράδειγμα, στην απαιτητική ναυπήγηση πλοίων, στο έμπειρο εργατικό και επιστημονικό δυναμικό κ.α.

Το ζήτημα, όπως ξεκαθάρισε, είναι ακριβώς πως αυτές οι δυνατότητες υποαξιοποιούνται στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, ενώ σε αυτό συνεπικουρούν η πολιτική της ΕΕ και οι δεσμεύσεις που έχει η Ελλάδα σε αυτήν.

Σημείωσε πως η ΕΕ από τη μία έχει ανάγκη να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και από την άλλη να διαμορφώσει μια ευρωπαϊκή πολεμική βιομηχανία ως όρο για την αντιπαράθεση με άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες και συμμαχίες. Η ενιαία αγορά και η ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής πολεμικής βιομηχανίας είναι ο λόγος που έφερε την Οδηγία 81, αποκλείοντας την εγχώρια στήριξη της πολεμικής βιομηχανίας.

Σε αυτά πρόσθεσε και τον ΝΑΤΟικό προσανατολισμό της χώρας, αφού κάθε στρατός κράτους - μέλους χρησιμοποιεί εξοπλισμούς με συγκεκριμένες προδιαγραφές, και αφού μπει η «ΝΑΤΟική σφραγίδα».

Στον αντίποδα, υπογράμμισε ότι το ΚΚΕ αναδεικνύει τις παραγωγικές δυνατότητες που έχει η χώρα μας. Οτι αυτές μπορούν να αξιοποιηθούν πλήρως, αφού απαλλαγούν από το βαρίδι του καπιταλιστικού κέρδους, συνενωμένες με έναν άλλο τρόπο οργάνωσης της παραγωγής. «Με την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και στο έδαφος του κεντρικού σχεδιασμού, η εγχώρια παραγωγή θα μπορούσε να κάνει θαύματα», επισήμανε. Ειδικά η πολεμική βιομηχανία να μετατραπεί πραγματικά σε αμυντική, πολλαπλασιάζοντας τις αμυντικές ικανότητες μιας εργατικής εξουσίας. Αλλά εκτός από κρίσιμο αμυντικό υλικό, θα μπορεί να προχωρήσει ευρύτερα την επιστημονική τεχνική βάση της χώρας, να παράγει μέσα παραγωγής, νέα μηχανήματα, μέσα μεταφοράς με κριτήριο την κάλυψη των διευρυνόμενων λαϊκών αναγκών.

Στη συνέχεια τον λόγο πήρε ο Σωτήρης Πουλικόγιαννης, υποψήφιος με το ΚΚΕ στη Β' Πειραιά και πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Αττικής και Ναυπηγοεπισκευαστικής Βιομηχανίας Ελλάδας. Στάθηκε στην πείρα των εργαζομένων του κλάδου, που επιβεβαιώνει πως τα εργατικά δικαιώματα βρίσκονται στο στόχαστρο παρά τα μεγάλα λόγια για τις επενδύσεις και σε ποια εταιρεία θα καταλήξει μια παραγγελία. Εφερε ως παράδειγμα τα Ναυπηγεία της Ελευσίνας τα οποία έχουν μετατραπεί σε ειδική οικονομική ζώνη, όπου δεν πληρώνονται Δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα, το επίδομα άδειας, δεν θα υπάρχουν προσαυξήσεις στις υπερωρίες κ.ά.

Παρέμβαση έκανε επίσης η Βασιλική Βλαχοκυριάκου, εργαζόμενη και μέλος του ΔΣ του επιχειρησιακού Σωματείου της «Intracom Defense». Αναφέρθηκε επίσης στις εξελίξεις στον κλάδο και ότι στο πλαίσιο αυτών μόνο τυχαία δεν μπορούν να θεωρηθούν τα δημοσιεύματα που κάνουν λόγο για πώληση της «Defense» σε ισραηλινή εταιρεία. Βέβαια, όπως τόνισε, «η στόχευση δεν θα αλλάξει, αφού ακόμα και σήμερα η παραγωγή προσαρμόζεται στις ανάγκες του ΝΑΤΟ, κατόπιν συμφωνίας και στήριξης από το ελληνικό κράτος. Και ας "γκρίνιαξε" ο πρόεδρος της εταιρείας για "μη στήριξη από την κυβέρνηση", κλείνοντας το μάτι στον ΣΥΡΙΖΑ». Αναφέρθηκε ακόμη μεταξύ άλλων στην πρωτοπόρα στάση των κομμουνιστών ενάντια στα αφηγήματα της εργοδοσίας. Σημείωσε:

«Πόσο ενοχλεί η δράση των κομμουνιστών στην εταιρεία φαίνεται και από τη στάση των εργοδοτικών συνδικαλιστών που πριν από δύο χρόνια καλούσαν σε παραίτηση μέλη του ΚΚΕ και εκλεγμένους συνδικαλιστές, για την ανακοίνωση του κλαδικού Συνδικάτου ενάντια στους βομβαρδισμούς του κράτους - δολοφόνου Ισραήλ στην Παλαιστίνη και στήριξης της κίνησης των λιμενεργατών του Λιβόρνο.

Οσο και να το θέλουν, δεν μπορούν να σταματήσουν τους εργαζόμενους να σκέφτονται, να έχουν άποψη για το αποτέλεσμα της εργασίας τους και το πώς αυτή χρησιμοποιείται».