Σε προηγούμενο άρθρο μας αναλύσαμε τη διακήρυξη της «Πρωτοβουλίας για τη Συσπείρωση της Αριστεράς» και σημειώναμε πως, πέρα από το γεγονός ότι «δεν αποτελεί μια αξιόπιστη πολιτική αριστερή πρόταση», φανερός στόχος αυτής της προσπάθειας είναι το ΚΚΕ, η δύναμή του και η πολιτική του. Και πριν στεγνώσει το μελάνι, όπως άλλωστε ήταν και αναμενόμενο, η «Αυγή» (21/12/2003) φρόντισε να επαληθεύσει την παραπάνω διαπίστωση πολύ γρήγορα, φιλοξενώντας συγκεκριμένη αρθρογραφία που υποτίθεται ότι επιχειρεί να προσδιορίσει την πολιτική και τη δράση του ΚΚΕ σήμερα.

Στην πραγματικότητα, βέβαια, η αρθρογραφία αυτή αποτελεί μια άθλια και ιδιαίτερα φτηνή προσπάθεια παραποίησης της πολιτικής του ΚΚΕ.

Αποδεικνύει επίσης πως η ενότητα της Αριστεράς χρησιμοποιείται ως ένα συνειδητό, δημαγωγικό πρόσχημα, ως μια παραπλανητική μεθόδευση, για να χαϊδεύει, αλλά και με επιδίωξη να αποκοιμίζει ταυτόχρονα τον αριστερό κόσμο, ιδιαίτερα μπροστά στις εκλογές. Κι αυτό γίνεται για να ψαρεύει σε θολά νερά ο ΣΥΝ, για να συγκαλύψει μια καθ' ολοκληρίαν αποτυχημένη πολιτική, που δεν υπάρχει καμιά διάθεση να εγκαταλειφθεί, αλλά απλά να καμουφλαριστεί, για να μην κατατεθεί «ο πολιτικός λογαριασμός» στην κρίση του λαού, τέλος, για να επιτευχθεί η μείωση της δύναμης του ΚΚΕ σε μια εποχή που τόσο στο πλαίσιο των γενικότερων εξελίξεων όσο και αυτών στη χώρα μας έχει πανηγυρικά επαληθευτεί ακόμη και στις λεπτομέρειές της.

Το ΚΚΕ, λένε, «υπονομεύει τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες από τη μεταπολίτευση και μετά. Εχει κατακτήσει μια ιδιότυπη ασυλία στην πολιτική σκηνή για το ρόλο του αυτό. Θρέφεται από τις ήττες του Κινήματος και των λαϊκών αγώνων. Κι όλα τα προηγούμενα συμβαίνουν γιατί το ΚΚΕ διαπνέεται από έναν πολιτικό συντηρητισμό»!!!

Ολες αυτές τις γελοίες αντικομμουνιστικές αμπελοφιλοσοφίες, που «σπάνε το φράγμα» της λογικής (και αναδίδουν το «άρωμα» και το βάθος της σκέψης της λεγόμενης ανανέωσης), τις έχουμε ξανακούσει από την πλευρά του ΣΥΝ. Κατά διαστήματα, μερικά στελέχη του αναλαμβάνουν να μας τις θυμίζουν, χωρίς να λογαριάζουν ότι όποια προσπάθεια κι αν έκαναν μέχρι τώρα όχι μόνο δεν έπιασε, αλλά αποκαλύπτει και τις πραγματικές πολιτικές του στοχεύσεις.

Η πολιτική του ΣΥΝ έχει καταπέσει. Καμιά από τις βασικές του επιλογές δεν του βγήκε. Και προπαντός δεν του βγήκε αυτό το προφίλ που προσπάθησε να φιλοτεχνήσει: της σύγχρονης, ανανεωτικής, ριζοσπαστικής και μάχιμης πολιτικής δύναμης, με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, που υποτίθεται ότι αποτελεί πραγματικό κίνδυνο για την άρχουσα τάξη και το κεφάλαιο και θα έφερνε ένα νέο αέρα στην Αριστερά. Κι όλα αυτά σε μια εποχή που το επαναστατικό κίνημα ζούσε την καταιγίδα των ανατροπών.

Φυσικά, εμείς γνωρίζαμε ότι το εγχείρημα αυτό ήταν χωρίς ορίζοντα. Οτι το πολιτικό προφίλ που προσπαθούσε να πλασάρει στον ελληνικό λαό ο ΣΥΝ ισοδυναμούσε με την ιστορική άρνηση της ύπαρξης της Αριστεράς, των αγώνων της, των στόχων της, της προοπτικής της, των στρατηγικών της σκοπών, του Σοσιαλισμού. Με το συμβιβασμό και την ενσωμάτωση.

Από τις επεξεργασίες του Κ. Μαρξ και του Φ. Ενγκελς, αλλά και από τις αρχές του εικοστού αιώνα με τις επεξεργασίες του Β. Ι. Λένιν, Αριστερά σημαίνει πάνω απ' όλα Εργατικό, Επαναστατικό, Κομμουνιστικό Κίνημα, αντιιμπεριαλιστική και αντιμονοπωλιακή πάλη, πάλη ενάντια στον καπιταλισμό, για το σοσιαλισμό και την κομμουνιστική προοπτική.

Τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΝ, κάτω από το βάρος των αντεπαναστατικών εξελίξεων, φρόντισαν να πετάξουν από πάνω τους όλη την ιστορία της Αριστεράς και την ιδεολογία της. Την κοσμοθεωρία της.

Ηταν μοιραίο, αφού υιοθέτησαν «το τέλος της ιστορίας» του κομμουνιστικού κινήματος, να καταλήξουν να αποδεχτούν τις βασικές στρατηγικές επιλογές των κομμάτων του κεφαλαίου. Οτι συντηρητικοί σήμερα είναι οι κομμουνιστές που ζουν με το παρελθόν, ριζοσπάστες και προοδευτικοί όσοι ασπάζονται τα αναμασήματα της νεωτερικότητας, που στην πραγματικότητα σημαίνουν αποδοχή της αγοράς, της αστικής πολιτικής δημοκρατίας, του αστικού πλουραλισμού, του ευρωπαϊκού οράματος της ΟΝΕ, της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας κλπ.

Η εξέλιξη αυτή οδήγησε τον ΣΥΝ σε τραγελαφικές καταστάσεις. Εγκαλούσε τον Κ. Σημίτη ότι υπονομεύει το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης, του υπενθύμιζε μέσα στη Βουλή ότι εκτός από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπάρχει και η κυβέρνηση του Ζοσπέν και του Σρέντερ, που ο νεοφιλελευθερισμός τους ήταν και είναι αδιαμφισβήτητος.

Ανάλογα καθόρισε και τη στάση του ο ΣΥΝ στο μαζικό κίνημα. Εκανε θεό του τον κοινωνικό διάλογο, συμμετείχε σε όλα τα όργανα της ταξικής συνεργασίας, συνεργάστηκε αρμονικά με τις δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, κήρυξε και έγινε πρωτεργάτης της λεγόμενης αποκομμουνιστικοποίησης των συνδικάτων, που στην πράξη σήμαινε ανοιχτό μέτωπο ενάντια στις δυνάμεις του ΚΚΕ, απομόνωση των ταξικών και συνεπών εργατικών δυνάμεων που πάλευαν ενάντια στον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, έβαλε πλάτες να περάσουν όλες οι αντεργατικές και αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις. Και εξακολουθεί να τηρεί την ίδια πολιτική στάση.

Ο ΣΥΝ υπερψήφισε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (ΣτΜ) και αποτέλεσε και τον κύριο πολιτικό φορέα για να ξεδιπλωθεί μια συκοφαντική αντιΚΚΕ επίθεση, που παρουσίαζε τις πολιτικές του θέσεις ως αναχρονιστικές, δογματικές, συντηρητικές και ακίνδυνες, ως απόψεις και θέσεις που βοηθάνε το δικομματισμό, επειδή ακριβώς ήταν αντίθετο. Και ήταν το μόνο κόμμα μ' αυτή τη θέση.

Με βάση τη ΣτΜ πάρθηκαν τόσες και τόσες αποφάσεις ενάντια στους εργαζόμενους της ΕΕ. Τώρα ο ΣΥΝ ασκεί κριτική στις κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ γιατί εφαρμόζουν νεοφιλελεύθερη πολιτική, με βάση τη ΣτΜ.

ΠΟΙΟ είναι το αποκρυστάλλωμα των δικών του «επικίνδυνων» θέσεων και τι πέτυχε μέχρι τώρα; Ακόμη και τον Δημοσθένη επικαλέστηκαν ορισμένα στελέχη του για να δικαιολογήσουν τη θετική ψήφο του ΣΥΝ στην κύρωση της ΣτΜ και τώρα παριστάνουν όλοι τους τον «υπεράνω», προσπαθώντας να καλύψουν τα πολιτικά τους αδιέξοδα με έναν αριστερόστροφο περιγραφικό λόγο.

Η υπερψήφιση της ΣτΜ δεν είναι ένα απλό θέμα γενικής πολιτικής. Επηρεάζει την καθημερινή ζωή των εργαζομένων. ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝ αποδέχτηκαν από κοινού την ελεύθερη μετακίνηση του κεφαλαίου. Το αποτέλεσμα είναι, για παράδειγμα, να επιδοτείται η μετακίνηση των επιχειρήσεων από την τσέπη του ελληνικού λαού, όπως έγινε πρόσφατα με τη «ΣΙΣΣΕΡ - ΠΑΛΚΟ» και να οξύνεται το πρόβλημα της ανεργίας. Με την αντινεοφιλελεύθερη λογοκοπία δεν αντιμετωπίζεται ο νεοφιλελευθερισμός.

ΤΙ ΚΕΡΔΙΣΕ ο ελληνικός λαός, οι εργαζόμενοι, από την ένταξη της χώρας μας στην ΟΝΕ; Ενισχύθηκε η θέση του κεφαλαίου ναι ή όχι;

ΓΙΑΤΙ ο ΣΥΝ εξακολουθεί να συνεργάζεται με τις δυνάμεις του δικομματισμού στο συνδικαλιστικό κίνημα, στο κίνημα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και αλλού;

Με τις δυνάμεις αυτές, που στόχο έχουν να περάσουν τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης και να αφοπλίσουν το εργατικό κίνημα, που έχουν δώσει κατ' επανάληψη εξετάσεις για την αντεργατική τους συμπεριφορά και δράση, θα αντιμετωπίσει ο ΣΥΝ το νεοφιλελευθερισμό;

Με τις δυνάμεις αυτές θα αναπτύξει ο ΣΥΝ τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες για την καλυτέρευση της θέσης των εργαζομένων, για να αποτρέψει τη δημιουργία της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης; Και τι κέρδισαν οι εργαζόμενοι από τη στάση αυτή του ΣΥΝ; ΄Η μήπως επειδή ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ συμμετέχουν στο Κοινωνικό Φόρουμ, αλλάζουν τα πράγματα;

Και πώς γίνεται να συνεργάζεται μ' αυτές τις δυνάμεις στο κίνημα και ταυτόχρονα να προβάλλει ότι η «ενότητα της Αριστεράς» με τις δυνάμεις που επιτεύχθηκε αντιστρατεύεται το δικομματισμό; Ποιος επιτέλους κοροϊδεύει ποιον.

ΑΤΕΛΕΙΩΤΑ ανάλογα ερωτήματα μπορούν να διατυπωθούν για τον ΣΥΝ για όλες τις πολιτικές του θέσεις, που του περιγράφουν την πραγματική του ταυτότητα, την πολιτική του απαξίωση και την αναχωρητική του πορεία από την Αριστερά.

Ποιος, επομένως, υπονομεύει τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες; Ποιος θρέφεται από τις ήττες των κοινωνικών και εργατικών αγώνων; Αυτοί που αντιπαλεύουν το συμβιβασμό και τη μοιρολατρία, την ηττοπάθεια και την υπόκλιση μπροστά στις δυνάμεις του δικομματισμού και του κεφαλαίου, αυτοί που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τη νεοφιλελεύθερη επίθεση ή οι δυνάμεις του ΣΥΝ με την πολιτική και τακτική που προαναφέραμε;

Αλλά εκεί που αποκαλύπτεται ποιος πραγματικά υπονομεύει ποιον, ποιος συμπαρατάσσεται με ποιον και τι ρόλο παίζει στη διάταξη των κομματικών δυνάμεων στο πολιτικό σύστημα είναι το θέμα της «πολιτικής ασυλίας του ΚΚΕ».

Σε κάθε περίπτωση μέσα στην ελληνική κοινωνία διεξάγεται μια έντονη αντιπαράθεση, ακόμη και πολεμική, για τα οικονομικά, πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα που προκύπτουν και απασχολούν τις πολιτικές δυνάμεις. Σ' αυτήν την αντιπαράθεση αυτοί που βρέθηκαν σύμμαχοι σε βασικές πολιτικές και στρατηγικές ήταν ο ΣΥΝ με τις δυνάμεις του δικομματισμού.

Η αντιπαράθεση αυτή είχε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο το ΚΚΕ απέναντι. Ηταν ο ένας πόλος. Και ο ελληνικός λαός είναι μάρτυρας και γνωρίζει και την οξύτατη αντιπαράθεση που διεξάγεται και το ότι η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ δεν ταυτίζεται ή πλησιάζει τις αντίστοιχες προτάσεις του δικομματισμού και του ΣΥΝ. Αν εξασφάλισε κάποιος, λοιπόν, την πολιτική ασυλία, αυτός δεν είναι το ΚΚΕ.

Προς τι, λοιπόν, η επίκληση της πολιτικής ασυλίας του ΚΚΕ; Ποιες δυνάμεις καλεί ο ΣΥΝ, και μάλιστα προεκλογικά, να άρουν την ασυλία που υποτίθεται ότι έχει εξασφαλίσει το ΚΚΕ; Ο ΣΥΝ ποτέ δεν παρέσχε άσυλο στις απόψεις του ΚΚΕ, ούτε το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Και το ΚΚΕ σε όλη την ιστορική του διαδρομή ποτέ δεν επιδίωξε και δεν είχε ανάγκη της οποιασδήποτε ασυλίας. Δεν είναι το ΚΚΕ που έτρεχε πίσω από τη Δεξιά με την ΕΑΔΕ, ούτε πίσω από το ΠΑΣΟΚ με τον «Προοδευτικό Εκσυγχρονισμό».

Είναι προφανές ότι ο ΣΥΝ αντιμετωπίζει ένα σοβαρότατο πρόβλημα. Η πολιτική του τον έστειλε «στη σέντρα» και δεν αισθάνεται το πολιτικό του μέλλον βέβαιο. Γι' αυτό και κάνει δυο σαφείς κινήσεις. Από τη μια μας παρουσιάζει για φρέσκια μια μπαγιάτικη ΣΥΝεργασία με μπόλικη αριστεροφάνεια, από την άλλη δίνει το σύνθημα για μια γενικευμένη επίθεση ενάντια στο ΚΚΕ. Γι' αυτό και αναζητάει βοήθειες από τις συμμαχικές δυνάμεις.

Για ποια Αριστερά μας μιλάτε, κύριοι; Μήπως νομίζετε ότι θα περάσουν τέτοιοι φαρισαϊσμοί;