Η βροχή ήταν συνεχής και εκνευριστική χτες το βράδυ στη Λάρισα. Ολοι, όμως, έμειναν εκεί. Και ήταν πάρα πολλοί. Εργαζόμενοι, αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι και κυρίως νέοι από κάθε γωνιά της Θεσσαλίας γέμισαν την πλατεία Ταχυδρομείου παίρνοντας μέρος στη συγκέντρωση του ΚΚΕ. Ανέμιζαν κόκκινες σημαίες και φώναζαν συνθήματα. Κι όσο η βροχή δυνάμωνε, τόσο δυνάμωναν και τα συνθήματα. Η Λάρισα ήταν ο χτεσινός «σταθμός» της νέας πορείας του Κόμματος προς το λαό. Η Αλέκα Παπαρήγα ανέβηκε στο βήμα και παρουσίασε την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ. Η βροχή δυνάμωνε, μα κανείς δεν έφευγε.

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ τόνισε ότι η πρόταση αυτή «είναι συνυφασμένη με την καθημερινότητα, έχει ταυτόχρονα ορίζοντα και προπαντός μέλλον. Είναι πρόταση άμεσης δράσης και παρέμβασης». Στη συγκέντρωση παρευρέθηκαν εκπρόσωποι φορέων της περιοχής, πανεπιστημιακοί και πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ, με επικεφαλής το Δημήτρη Γόντικα, μέλος του ΠΓ.

«Η πρότασή μας εξειδικεύεται στα πολλαπλά προβλήματα που φορτώνει τη γυναίκα η φυλετική ανισότητα. Στη νεολαία που βιώνει τα ταξικά πλήγματα που ζει η πλειοψηφία του λαού. Εξειδικεύεται ακόμα κατά κλάδο και προϊόν, τομέα οικονομίας, κατά περιφέρεια και νομό, παίρνει υπόψη τα ειδικά προβλήματα της κάθε περιοχής».

«Δεν απαιτούμε να συμφωνήσουν όλοι μαζί μας στο πρόγραμμά μας για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό, σε ζητήματα στρατηγικής για το πέρασμα και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Γνωρίζουμε καλά ότι σε μια πολιτική συσπείρωσης ευρύτερων δυνάμεων χρειάζονται αμοιβαίες υποχωρήσεις, ενώ η κάθε πλευρά διατηρεί το αναφαίρετο δικαίωμα να διατηρεί τις αυτοτελείς της απόψεις. Ολα μπροστά στο λαό που θα ξέρει σε κάθε περίπτωση τι ενώνει, τι διαφοροποιεί.

Υποχωρήσεις αναγκαίες για μια δυναμική αντεπίθεση Ναι, αλλά υποχωρήσεις που οδηγούν στην ενσωμάτωση, στη συνθηκολόγηση, στην απεμπόληση ΟΧΙ.

Χρειάζεται ανασύνταξη, ανασυγκρότηση, αντεπίθεση του λαϊκού κινήματος. Χρειάζεται συνεπής αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική πάλη που συγκρούεται όχι με έναν όμιλο, αλλά συνολικά με την πολιτική των μονοπωλίων και με βάση τις σύγχρονες εξελίξεις. Βασικό κριτήριο ανάμεσα στα άλλα είναι η στάση απέναντι στη στρατηγική της ΕΕ, στη στρατηγική του ιμπεριαλισμού, απέναντι στο ΝΑΤΟ και τις ελληνοαμερικανικές συμφωνίες. Είναι καθοριστικές οι οικονομικοπολιτικές δεσμεύσεις.

Χρειάζεται πρόγραμμα συνεκτικό που δεν αντιφάσκει η μια πλευρά στην άλλη. Χωρίς αριστερά λογοπαίγνια και παιχνίδια, και προπαντός με σύγχρονα αιτήματα και λύσεις και όχι τις δοκιμασμένες και χρεοκοπημένες ιδέες της αυτοονομασμένης αριστερής σοσιαλδημοκρατίας ή της αυτοαποκαλούμενης λαϊκής δεξιάς. Σ' αυτό το πλαίσιο κινούνται οι προτάσεις του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ, ως εκεί φθάνουν οι φιλοδοξίες τους. Με σημαία τον Γκαλμπρέιθ και τον Κέινς κοροϊδεύουν ασύστολα ότι μια "καλή" επανακρατικοποίηση και μια "καλή" ιδιωτικοποίηση θα λύσουν το κοινωνικό πρόβλημα. Οι θέσεις και οι προτάσεις τους δεν προσφέρονται ούτε για ένα ελάχιστο επίπεδο άμυνας. Είναι βούτυρο στο ψωμί της ΝΔ».

«Απέναντι στην πλειοψηφία του λαού υπάρχει μια ολόκληρη τάξη, που ως τμήμα μάλιστα της ευρωπαϊκής αστικής τάξης δεν περιορίζεται μόνο να κερδίζει μέσα στην Ελλάδα, αλλά θέλει ακόμα περισσότερα κέρδη και δύναμη ώστε να πάρει μέρος στη μεγάλη αντιλαϊκή κούρσα σε διεθνές πεδίο, να μοιραστεί όσο μπορεί κέρδη από επενδύσεις στα Βαλκάνια, στη Νοτιανατολική Ευρώπη και αν είναι δυνατόν και πιο πέρα.

Απέναντί μας στέκει ένας ισχυρός και έμπειρος πολιτικός αντίπαλος, η εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά και η εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση, δύο κόμματα που έχουν ισχυρό δεσμό μεταξύ τους, το σύστημα της δικομματικής εναλλαγής, που ξέρουν να χρησιμοποιούν και το καρότο και το μαστίγιο, το ψέμα και τον αποπροσανατολισμό. Με τον καβγά τους χρόνια τώρα προσπάθησαν να χωρίσουν το λαό σε οπαδούς της γαλάζιας και της πράσινης πολιτικής, ενώ οι διαφορές τους είναι βασικά μια, ποιος από τους δύο θα είναι στο κυβερνητικό πηδάλιο.

Απέναντι στο λαό, ειδικά μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και την εξέλιξη της ΕΟΚ σε ΕΕ, στέκει ολόκληρο το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, η ευρωπαϊκή αστική τάξη, τα όργανα της Κοινότητας. Απέναντί μας, όπως απέναντι σε όλους τους λαούς της Γης, είναι ο ιμπεριαλισμός, οι ανταγωνισμοί για το ποια δύναμη ή ποιο ιμπεριαλιστικό κέντρο θα κρατάει τα ηνία στην κούρσα εκμετάλλευσης και καταπίεσης των λαών. Ο λαός έχει απέναντί της μια τάξη που είναι στην εξουσία, που είναι ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει ο άνθρωπος. Μεταχειρίζεται την εργατική δύναμη και τις ανάγκες της ως εμπόρευμα.

Ο λαός έχει απέναντί του ένα ολόκληρο κράτος, κυβέρνηση και κόμματα που στηρίζουν το σύστημα, ιδεολογικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς με δύναμη και πολλά μέσα.

Εχει απέναντί του έναν εχθρό που δεν είναι διατεθειμένος να παραχωρήσει ούτε μια τρίχα από τα κέρδη, τη δύναμη και τα δικαιώματά του. Εχει έναν εχθρό αδίστακτο, μέσα και έξω από την Ελλάδα.

Εναν εχθρό που μόνο από ένα πανίσχυρο αποφασισμένο κοινωνικοπολιτικό κίνημα μπορεί να χάσει μάχες, μπορεί να χάσει και την τελική μάχη στην πορεία. Βεβαίως, κάθε λαός, και ο ελληνικός, πρέπει να έχει επίγνωση με ποιους έχουμε να κάνουμε, αλλά όμως πρέπει να έχουμε και επίγνωση τι εμείς μπορούμε να κάνουμε που ως τώρα δεν κάναμε, προκειμένου να χρησιμοποιήσουμε τη δύναμή μας, γιατί κανένας εχθρός δεν είναι ανίκητος, κανένας δεν είναι πανίσχυρος όσο φαίνεται. Η πρότασή μας είναι απολύτως συνυφασμένη με την καθημερινότητα, έχει ταυτόχρονα ορίζοντα, προοπτική και προπαντός μέλλον. Είναι πρόταση άμεσης δράσης και παρέμβασης».

«Το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΡΙΖΑ έχουν πολλές φορές επιδοθεί σε μια ανεπιτυχή προσπάθεια να μας αποδώσουν μια ανύπαρκτη πρόθεση, ότι τάχα θέλουμε να ξεφύγουμε από το σήμερα και ότι μας ενδιαφέρει, όπως λένε, τι θα γίνει στη Δευτέρα Παρουσία. Δεν υπάρχει πιο αντιλαϊκό και αντιδραστικό επιχείρημα. Για τη ΝΔ οι αγώνες είναι εχθρός, για το ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΡΙΖΑ είναι εφαλτήριο αλλαγής διακυβέρνησης και ως εκεί. Για μας το κίνημα μπορεί και πρέπει να γίνει δύναμη ανατροπής. Αυτός είναι ο δρόμος για να εμποδίσουμε τα χειρότερα, για να ελπίζουμε στη λαϊκή νίκη.

Αλλά κύριοι του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ, ακόμα και αν αυτά που υποστηρίζει το ΚΚΕ θέλουν σκληρή δουλειά και χρόνο, αυτός δεν είναι λόγος να μην ξεκινήσει σήμερα η προσπάθεια για να νικήσει ο λαός όταν δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες. Το αν η διέξοδος, η ανατροπή μπορεί να γίνει αύριο ή μεθαύριο ή παραμεθαύριο αυτό βεβαίως δεν μπορεί κανείς να το πει σήμερα. Αυτό που έχει σημασία είναι να ξεκινήσει μια νέα πορεία που θα φέρει τη ρήξη και την ανατροπή που είναι αναπόφευκτη. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι μπορούν να γίνουν σήμερα, τώρα, πολλά πράγματα για να μπορούμε να ζήσουμε τη μεγάλη στιγμή.

Μπορεί να μην έφεραν όλοι οι αγώνες μεγάλα και πρακτικά αποτελέσματα, ωστόσο χωρίς αυτούς θα είχαν περάσει πιο γρήγορα και περισσότερα αντιλαϊκά μέτρα. Ομως δεν πάει άλλο. Οι αγώνες που έγιναν, αυτοί που γίνονται σήμερα δε φθάνουν, δεν αντιστοιχούν στις ανάγκες, δεν ασκούν τόση και τέτοια πίεση ώστε να ματαιώνουν τα χειρότερα. Δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες του σήμερα. Χρειάζεται πριν απ' όλα αναγέννηση και ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, χρειάζεται η κοινωνική συμμαχία εργατών, αγροτών, αυτοαπασχολουμένων. Χρειάζεται αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική κοινωνικοπολιτική συμμαχία, χρειάζεται ισχυρό, δυναμικό, σταθερό αταλάντευτο ΚΚΕ, με υψηλό θεωρητικό επίπεδο, με στενούς ουσιαστικούς δεσμούς με την εργατική τάξη και τα άλλα πρωτοπόρα λαϊκά στρώματα.

Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να πέφτει σκοτάδι στις πραγματικές αιτίες που οξύνουν τα λαϊκά προβλήματα στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και διεθνώς, γιατί τότε οι αγώνες θα γίνουν μπούμερανγκ, θα θρέψουν το συμβιβασμό και την απογοήτευση».

«Η ΝΔ δικαιολογεί τα έργα της με το ψέμα και τη διαστρέβλωση, κάνοντας το μαύρο άσπρο. Αλλά και η αντίθεση που προβάλλουν το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ δεν μπορεί να ασκήσει καμιά πίεση στη ΝΔ, γιατί ακριβώς την πολεμάνε με τα ίδια όπλα, με τα δικά της επιχειρήματα, που δεν έχουν σχέση με τα λαϊκά συμφέροντα.

Εσείς εδώ στο Νομό της Λάρισας, σε όλη τη Θεσσαλία έχετε πολλά παραδείγματα για να βγάλετε συμπεράσματα για το πόσο ύποπτη και αποπροσανατολιστική είναι η εκστρατεία για την αύξηση της τιμής των τροφίμων, για τη φτώχεια και την πείνα που διευρύνεται και στην Ευρώπη και όχι μόνο στην Αφρική ή στην Ασία.

Ολοι τους, συγκεντρώνουν την προσοχή στις κλιματολογικές αλλαγές, στην αύξηση της κατανάλωσης τροφίμων από τους λαούς των αναπτυσσόμενων χωρών, γενικεύουν το ζήτημα των βιοκαυσίμων. Ολες αυτές οι θεωρίες μαζί και με άλλες που χρόνια τώρα ακούμε στην Ελλάδα είναι θεωρίες και ψέματα, υπερβολές και συνειδητές απολυτότητες των πολυεθνικών ομίλων.

Τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ, αλλά και ο εραστής της ευρωπαϊκής ενοποίησης ΣΥΝ, έχουν κάθε λόγο να μιλάνε για όλα εκτός από τις συνέπειες που έχει η ΚΑΠ και η κυριαρχία των μονοπωλιακών ομίλων στην παραγωγή και εμπορία των τροφίμων. Δε θέλουν να παραδεχτούν τις συνέπειες που είχε η επιδοτούμενη υποχρεωτική και προαιρετική αγρανάπαυση των δημητριακών. Γιατί όλα αυτά τα ψήφισαν και τα ανέχθηκαν. Δε θέλουν να μιλήσουν για τις συνέπειες που είχε η επιβολή ποσοστώσεων στο ρύζι, στο σκληρό σιτάρι, με αποτέλεσμα να αυξηθούν οι τιμές του ρυζιού στην κατανάλωση κατά 74% και οι ρυζοπαραγωγοί να πληρώνουν πρόστιμα συνυπευθυνότητας επειδή οι καλλιέργειές τους ξεπέρασαν την ποσόστωση των 203.000 στρεμμάτων.

Βεβαίως, η χρησιμοποίηση ορισμένων σιτηρών και γεωργικών εκτάσεων για παραγωγή βιοκαυσίμων επιβαρύνει το περιβάλλον, από ό,τι τα ορυκτά. Η υπόθεση των βιοκαυσίμων προβάλλεται πολύ από εκπροσώπους πολυεθνικών επιχειρήσεων, με στόχο να συγκαλυφτούν οι άλλοι λόγοι. Τα βιοκαύσιμα τα προβάλλουν εκείνες οι πολυεθνικές που ενδιαφέρονται ενδεχομένως για άλλες πηγές ενέργειας, και από αυτήν την πλευρά φαίνεται το μεγάλο πρόβλημα, πού μπορεί να οδηγήσει ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός ως προς τις πηγές ενέργειας.

Δεν κάνουν λόγο η ΝΔ αλλά και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο ΛΑΟΣ για τη διατροφική εξάρτηση που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα. Το έλλειμμα που το 2007 άγγιξε τα 3 δισ. ευρώ, αυτά τα πληρώνει ο λαός ενώ πλουτίζουν οι εισαγωγείς. Οι κτηνοτρόφοι πληρώνουν στα μονοπώλια διπλάσιες τιμές για τις ζωοτροφές - μέσα σε ένα εξάμηνο οι πολυεθνικές αύξησαν κατά 60% τις τιμές των λιπασμάτων. Με τον ίδιο ρυθμό αυξάνονται οι τιμές των σπόρων, των φυτοφαρμάκων και του πετρελαίου. Ολα αυτά έχουν ένα όνομα, δρόμος ανάπτυξης που βασίζεται στα συμφέροντα των μονοπωλίων, είναι καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης.

Βεβαίως, πέραν της ΚΑΠ και της κυριαρχίας των μονοπωλίων στην παραγωγή και εμπορία τροφίμων υπάρχει και το πρόβλημα της απότομης αύξησης της διεθνούς τιμής του πετρελαίου, που οδήγησε στην αύξηση της τιμής των φυτοφαρμάκων και των λιπασμάτων, και επιβάρυνε τη λειτουργία των τρακτέρ.

Παντού και πάντα μια αιτία γενική: άνοδος των τιμών για την άνοδο της κερδοφορίας, σε όλους τους κρίκους.

Και μόνο από το ζήτημα της διατροφής αναδεικνύεται η ανάγκη για κεντρικά σχεδιασμένη λαϊκή οικονομία, που θα περιλαμβάνει την αγροτική και βιομηχανική παραγωγή με στόχο τη φθηνή λαϊκή κατανάλωση, την προστασία της δημοσίας υγείας, την αξιοποίηση των εγχώριων δυνατοτήτων παραγωγής, την ισόρροπη ανάπτυξη περιφερειών και κλάδων».

«Αλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αποπροσανατολιστική αντιπαράθεση ανάμεσά τους για την πώληση του ΟΤΕ.

Η αποδοχή της ΕΕ σημαίνει "πράσινο φως" για τις ιδιωτικοποιήσεις, την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, και ό,τι γνωρίζουμε χρόνια. Οσοι έβαλαν την υπογραφή τους στη Συνθήκη του Μάαστριχτ ήξεραν τι έκαναν. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ με συνέπεια στάθηκαν απέναντι στις υπογραφές τους, και οι δύο έκαναν και κάνουν ιδιωτικοποιήσεις. Κανένας από τους δύο δεν υποστήριξε την ιδιωτικοποίηση που έκανε ο άλλος, την κατέκρινε γιατί τάχα το τίμημα ήταν κακό, γιατί δε γινόταν η κατάλληλη αξιοποίηση των χρημάτων κλπ...

Σήμερα προωθείται η τελική φάση ιδιωτικοποίησης του ΟΤΕ, η ΝΔ καμώνεται πώς δε βλέπει κανένα πρόβλημα, πουλά ως γνήσιος έμπορος. Πάει να μας πείσει ότι η δική της ιδιωτικοποίηση εξασφαλίζει την ελληνική παρέμβαση και τον ελληνικό έλεγχο. Ψέματα συνειδητά. Μας θυμίζει τα επιχειρήματα του Ανδρέα Παπανδρέου όταν ανανέωνε τις συμφωνίες για τις αμερικανικές βάσεις, τώρα λέει θα είναι υπό ελληνικό έλεγχο.

Το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ υποκρίνονται στον ανώτατο βαθμό. Η όλη τους γραμμή είναι ότι υπάρχει καλή και κακή ιδιωτικοποίηση και κυρίως καλό και κακό μονοπώλιο. Η όλη φασαρία γίνεται για το πώς θα μοιραστεί το περίφημο 3%. Τώρα το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ θυμήθηκαν τη γερμανική επικυριαρχία. Οταν δόθηκε το αεροδρόμιο των Σπάτων στους Γερμανούς, ούτε γάτα ούτε ζημιά... Είναι αφερέγγυα η κριτική τους από τη στιγμή μάλιστα που υπερθεματίζουν σε μια ομοσπονδιακή ΕΕ με ενιαία εκπροσώπηση και όργανα. Τα κυριαρχικά δικαιώματα έχουν προ πολλού εκχωρηθεί».

«Αυτό το πρόβλημα δεν αφορά αποκλειστικά το θεσσαλικό κάμπο, όμως εδώ εκδηλώνεται με οξύτητα. Το θέμα σχετίζεται με τον χαρακτήρα της ανάπτυξης της αγροτικής οικονομίας και της βιομηχανίας. Η ουσία του προβλήματος βρίσκεται επίσης στο γεγονός ότι και το νερό αποτελεί εμπορευματικό προϊόν, η ουσία είναι ότι η ιεράρχηση στις κοινωνικές υποδομές είναι υποταγμένη πλήρως στις ανάγκες του κεφαλαίου.

Σας είναι γνωστό ότι για την περιοχή της Θεσσαλίας αν υπήρχε πρόθεση να καλλιεργηθούν και να στηριχτούν όλες οι εκτάσεις, τότε θα γίνονταν αρδευτικά έργα για 5.500.000 στρέμματα και όχι για 2.520.000 περίπου, σχεδόν δηλαδή τα μισά που αρδεύονται μέχρι τα τώρα. Αλλά άλλοι είναι οι σχεδιασμοί. Ακόμα και όταν πιέζονταν οι κυβερνήσεις για ευρύτερη άρδευση, πριν ακόμα ολοκληρωθούν τα μέτρα περιορισμού των καλλιεργειών, έσπρωξαν τους αγρότες να κάνουν ατομικές γεωτρήσεις για τις οποίες καταξοδεύτηκαν, ενώ το πρόβλημα έγινε πιο βαρύ. Και όμως η όλη συζήτηση είναι αν τα αρδευτικά της Θεσσαλίας είναι προσαρμοσμένα στο περιβάλλον, με στόχο να καλλιεργηθεί η ιδέα της αντιπαράθεσης της ανάπτυξης στην προστασία του φυσικού περιβάλλοντος. Μια παγίδα που σήμερα στήνεται παντού, και χωρίς βεβαίως το κίνητρο να είναι το περιβάλλον».

«Το ΚΚΕ, με την πρότασή του για τη συγκρότηση του ΑΑΔΜ και την πάλη για τη λαϊκή εξουσία, απαντά στο ερώτημα τι μπορεί να γίνει, τι πρέπει να γίνει, για να μη φθάσουν τα πράγματα σε ακόμα χειρότερο σημείο, για να ανακοπούν οι απώλειες, για να υπάρξει ανάκαμψη και κυρίως διέξοδος.

Η πρότασή μας ξεκινάει από ένα αφετηριακό σημείο, πίσω από αυτό το σημείο υπάρχει η διαιώνιση και η χειροτέρευση της κατάστασης.

Η αφετηρία μας είναι να συνενωθούν οι λαϊκές κοινωνικές δυνάμεις και τα όποια ριζοσπαστικά ρεύματα υπάρχουν στο λαό, στην καθαρή και συνεπή εναντίωση με την πολιτική γραμμή, τη στρατηγική των μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού. Να εναντιωθούν στα κόμματα εξουσίας, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που διαχειρίστηκαν και υπηρέτησαν τα ταξικά αυτά συμφέροντα, αλλά και να παραμερίσουν, να βάλουν στην άκρη κάθε άλλη πολιτική πρόταση που πατάει σε δύο βάρκες, καλλιεργεί αυταπάτες στο λαό ότι μπορεί να υπάρξουν λύσεις έξω από την εναντίωση εφόλης της ύλης με τη στρατηγική του ιμπεριαλισμού.

Από αυτό το βήμα για μια ακόμη φορά απευθυνόμαστε στα εκατομμύρια αγανακτισμένους και δυσαρεστημένους, στους νέους ανθρώπους που η ζωή τους είναι πολύ χειρότερη από αυτήν που έζησαν οι γονείς τους και κυρίως προβλέπεται πιο δραματικό το άμεσο μέλλον.

Ο ριζοσπαστισμός κρίνεται πριν απ' όλα στο επίπεδο της οικονομίας.

Το να λες ότι υπάρχει τρόπος να βάλεις κανόνες στην αγορά δεν είναι πια αυταπάτη, αλλά κοροϊδία για το λαό. Η καπιταλιστική αγορά μπορεί θαυμάσια να λειτουργεί και με κυβερνητική πλειοψηφία 151 βουλευτών και με πλειοψηφία 50 βουλευτών, και με αποκαλύψεις για σκάνδαλα, και με αστικούς θεσμούς που χάνουν το λαϊκό έρεισμα.

Μήπως τα επιχειρηματικά μονοπώλια θα φοβηθούν τους αριστερούς λεονταρισμούς ή έστω και κάποιες εργατικές κινητοποιήσεις που εξαγγέλλονται από τις ρεφορμιστικές ηγεσίες;

Αλλαγή σημαίνει ανατροπή στο πολιτικό και το οικονομικο-κοινωνικό επίπεδο και όχι μόνο στο Κοινοβούλιο. Ανατροπή προϋποθέτει μια πορεία αναμέτρησης και ρήξης. Επομένως, όσοι ευαγγελίζονται αλλαγή πρέπει να αναδείξουν το κύριο και βασικό: ποια τάξη, ποια κοινωνικά στρώματα θα νικήσουν, ή θα βάλουν ως στόχο να νικήσουν, ποια τάξη θα χάσει την εξουσία της».