Ολη η πόλη ήταν μια διαδήλωση. Αμέτρητες χιλιάδες κόσμου πλημμύρισαν τους δρόμους σε μια τεράστια έκταση γύρω από τον χώρο της συγκέντρωσης, το Αγαλμα Βενιζέλου. Ολη η Αριστοτέλους από πάνω, την Οδό Αγίου Δημητρίου, μέχρι την Παραλία, η Εγνατία από τον Βαρδάρη μέχρι και μετά το πρώην Στρατιωτικό Νοσοκομείο 424, όλοι οι ενδιάμεσοι δρόμοι γέμισαν ασφυκτικά.

Ο λαός αψήφησε τα εμπόδια που προσπάθησε να ορθώσει η αστυνομία σταματώντας τη λειτουργία του Μετρό από τις 8 το πρωί, άρα και την πρόσβαση στο κέντρο της πόλης. Οι εργαζόμενοι στάθηκαν άφοβα μπροστά στις απειλές της εργοδοσίας, οι μαθητές ύψωσαν ανάστημα στην τρομοκρατία.

Χιλιάδες συνέρρεαν με τα πόδια από όλες τις γειτονιές της Θεσσαλονίκης. Συγκροτημένα, με τα πανό και τα πλακάτ των μαζικών φορέων, των σχολείων. Λαός και νεολαία, φωνάζοντας συνθήματα, ξεκίνησαν από τις γειτονιές της Ανατολικής Θεσσαλονίκης, την Καλαμαριά, την Τούμπα, από τις γειτονιές της Βορειοδυτικής Θεσσαλονίκης, τη Νεάπολη, τις Συκιές, αλλά και δυτικά από τους Αμπελόκηπους, τη Σταυρούπολη... Ολη η πόλη ήταν μια διαδήλωση...

Από νωρίς προσέγγισαν και εκατοντάδες που μετακινήθηκαν συγκροτημένα με τα λεωφορεία που είχαν ναυλώσει οι μαζικοί φορείς και οι Σύλλογοι Γυναικών από τις πιο απομακρυσμένες περιοχές, όπως ο Θερμαϊκός, η Θέρμη, κ.ά.

Οι χώροι δουλειάς «νέκρωσαν». Εργοστάσια όπως της ΔΕΛΤΑ, της ΟΧΟΝΟΣ, της «Μύθος», κ.ά., εργοτάξια όπως του Flyover, των μεγάλων κατασκευαστικών έργων, όπως το Παιδιατρικό Νοσοκομείο, τα εργοτάξια του κέντρου, της Θέρμης, τα γιαπιά παντού. Τα εμπορικά καταστήματα έμειναν κλειστά λόγω της μεγάλης συμμετοχής των εργαζομένων στην απεργία. Εκατοντάδες χώροι εργασίας στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Τα σχολεία δίδαξαν την Παρασκευή κι αυτά τον αγώνα. Οι εκπαιδευτικοί συμμετείχαν μαζικά στην απεργία, και οι μαθητές αγνόησαν τους ελάχιστους απεργοσπάστες και πήραν τη θέση τους στην πρώτη γραμμή της πάλης αψηφώντας απειλές και τρομοκρατία. Αφησαν άδεια τα σχολεία και με την ορμή και τη ζωντάνια τους πλημμύρισαν τους δρόμους. Αδειασαν και τα αμφιθέατρα στα πανεπιστήμια.

Οι προσυγκεντρώσεις που είχαν οριστεί ξεκίνησαν από νωρίς. Οι εργαζόμενοι μπήκαν συγκροτημένα πίσω από τα πανό, κρατώντας στα χέρια τις σημαίες των σωματείων τους. Στη συμβολή Τσιμισκή - Αριστοτέλους βρέθηκαν οι εργαζόμενοι από τους κλάδους του Εμπορίου, του Επισιτισμού, του Τουρισμού και των Υπηρεσιών, Σύλλογοι Αυτοαπασχολούμενων.

Στη συμβολή Βενιζέλου - Ερμού οι εργαζόμενοι από τους κλάδους των Κατασκευών, των Μεταφορών, των Τροφίμων, της Χημικής Βιομηχανίας, της Ενέργειας και άλλα σωματεία του ιδιωτικού τομέα.

Στην Καρόλου Ντηλ και Ερμού ήταν το αγωνιστικό ραντεβού των εργαζομένων από τον κλάδο της Πληροφορικής και των Τηλεπικοινωνιών, αλλά και των Συλλόγων Γυναικών (ΟΓΕ).

Στην πλατεία Αγίας Σοφίας βρέθηκαν οι εργαζόμενοι από τον κλάδο της Υγείας, οι εκπαιδευτικοί, άλλοι εργαζόμενοι από το Δημόσιο. Εκεί δίπλα στάθηκαν και οι Σύλλογοι γονέων, μαζί με τους μαθητές.

Οι εργαζόμενοι στον σιδηρόδρομο ξεκίνησαν μπροστά από τον ΟΣΕ, οι δικηγόροι και οι δικαστικοί υπάλληλοι από τα δικαστήρια, οι διανομείς ξεκίνησαν από τον Λευκό Πύργο.

Οι φοιτητές ξεκίνησαν από το μνημείο των θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών στα γρασίδια της Φιλοσοφικής του ΑΠΘ, ετοιμάζοντας τα πανό και τα πλακάτ τους. Αποφασισμένοι «να κριθεί το δίκιο με οργάνωση στον δρόμο». Από αυτά ξεχώριζαν ένα μεγάλο μαύρο πανί με τα ονόματα των 16 θυμάτων - φοιτητών της Θεσσαλονίκης στα Τέμπη καθώς και πλακάτ με τις φωτογραφίες από τους 57 ανθρώπους - θύματα της εγκληματικής πολιτικής του κέρδους.

Η συγκέντρωση ξεκίνησε με τον Φίλιππο Λαζαρίδη, πρόεδρο του Σωματείου Εργαζομένων στην ΒΕΤΑ, συνάδελφο θύματος, να ανεβαίνει στο βήμα. «Εμείς, οι εργαζόμενοι της BETA CAE βρισκόμαστε και πάλι εδώ όπως σε κάθε προηγούμενη κινητοποίηση, ενωμένοι με τα υπόλοιπα εργατικά σωματεία και με όλο τον ελληνικό λαό, για να φωνάξουμε δυνατά και καθαρά: Το έγκλημα στα Τέμπη δεν θα ξεχαστεί! (...) Πέρασαν 2 ολόκληρα χρόνια και οι πραγματικές αιτίες και οι ένοχοι παραμένουν εδώ και ατιμώρητοι.

Σήμερα, όμως, αποδεικνύεται ότι οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις και απεργίες του προηγούμενου διαστήματος δεν ήταν μια παρένθεση, αποδεικνύεται ότι είμαστε αποφασισμένοι να το πάμε μέχρι τέλους, όσο και αν χρειαστεί, μέχρι την πραγματική δικαίωση των θυμάτων και των συγγενών τους. Μέχρι την πραγματική δικαίωση όλων μας, γιατί όλοι μας θα μπορούσαμε να είμαστε στη θέση τους».

Συγκλονιστική ήταν η στιγμή που ανέβηκε στο βήμα η Ελένη Βασάρα, μητέρα θύματος, της 23χρονης Αγάπης. Με τους χιλιάδες να τη χειροκροτούν ξεκίνησε την ομιλία της. «Σήμερα είναι μέρα μνήμης, μνήμης και αγώνα για την απόδοση δικαιοσύνης, για το έγκλημα στα Τέμπη», είπε.

Ανέδειξε ότι «μέσα από την τραγωδία με τους 57 νεκρούς, γεννήθηκε ένα πρωτοφανές κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης στις οικογένειες που χάσαμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Και ταυτόχρονα ένα κύμα κοινωνικής αφύπνισης αναφορικά με τις τραγικές ελλείψεις στις σιδηροδρομικές υποδομές και όχι μόνο.

Αυτό εκφράζεται και σήμερα στη μεγαλειώδη συγκέντρωση που γίνεται σήμερα πάνω στα δύο χρόνια της μαύρης επετείου».

Τόνισε ότι «τα Τέμπη δεν ήταν μια κακιά στιγμή. Ηταν έκφραση μιας απάνθρωπης πολιτικής που συσσωρεύει προβλήματα και ανασφάλεια. Μιας πολιτικής που μπροστά στην ανταποδοτικότητα και στο κέρδος δεν λογαριάζει ούτε την ανθρώπινη ζωή.

Οι συγγενείς των θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών αγωνιζόμαστε με κάθε τρόπο για να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Η σημερινή συγκέντρωση μας δίνει κουράγιο να συνεχίσουμε τον αγώνα για να αποδοθούν οι πραγματικές ευθύνες και να πληρώσουν όλοι όσοι φταίνε για το έγκλημα στα Τέμπη.

Μας δίνει την ελπίδα ότι το έγκλημα στα Τέμπη δεν θα συγκαλυφθεί.

Μας δίνει τη δύναμη να κάνουμε πράξη την υπόσχεση που δώσαμε ότι αυτόν τον αγώνα θα πάμε μέχρι τέλους!». Και πρόβαλε την παλλαϊκή απαίτηση για: «Πλήρη διερεύνηση όλων των πτυχών του εγκλήματος. Αναβάθμιση όλων των κατηγοριών σε κακουργήματα. Απόδοση ευθυνών για όλους τους υπεύθυνους, όσο ψηλά κι αν βρίσκονται. Απρόσκοπτη απόδοση ποινικών ευθυνών σε πολιτικά πρόσωπα, χωρίς την απαράδεκτη κάλυψη της υπουργικής ασυλίας. Για να μην επαναληφθεί το έγκλημα των Τεμπών. Για να υπάρχει ασφάλεια στα Μέσα Μεταφοράς, στις υποδομές, στους χώρους εργασίας. Για να μετράει η ζωή πιο πολύ από το κόστος».

Η ομιλία του Νίκου Τσακλίδη, εργαζόμενου στον σιδηρόδρομο και συγγενούς θύματος των Τεμπών, ράγισε τις καρδιές και όπλισε τον λαό με δύναμη στην πάλη για την ανατροπή!

Στάθηκε στο βήμα έχοντας δίπλα του συναδέλφους, που συνεχίζουν να βιώνουν τις άθλιες συνθήκες που παραμένουν και χειροτερεύουν διαρκώς στον σιδηρόδρομο, με τελευταίο θύμα έναν εργαζόμενο που ακρωτηριάστηκε μόλις πριν από δύο μέρες.

«Πριν 2 χρόνια τέτοια μέρα, 57 οικογένειες μετρήθηκαν και βρέθηκαν λειψές. Εμείς οι εργαζόμενοι στον σιδηρόδρομο μετρηθήκαμε και ήμασταν λιγότεροι. Ανάμεσα στους 57 ήταν και 11 συνάδελφοί μας.

Εμείς, εργαζόμενοι στη "Hellenic Train", βρεθήκαμε στην κόλαση. Πριν ακόμα ξημερώσει, ήμασταν στα Τέμπη, ψάχναμε να βρούμε μέσα στα χαλάσματα και στους καπνούς, μέσα στα τσαλακωμένα σίδερα για μια φωνή, για έναν ήχο, για οτιδήποτε θα μπορούσε να σημάνει μια μικρή ελπίδα. Δεν γίνεται να περιγράψουν τα ανθρώπινα λόγια εκείνες τις ώρες. Το τι είδαμε.

Εκεί, πάνω στα χαλάσματα, με δάκρυα στα μάτια και με την καρδιά μας πλημμυρισμένη με οργή δώσαμε όρκο. Δεν θα ξεχάσουμε, δεν θα συγχωρήσουμε. Δεν θα επιτρέψουμε να συγκαλυφθεί τίποτα.

Γιατί ξέραμε. Ξέραμε πως ούτε δυστύχημα ήταν ούτε τυχαίο γεγονός. Αυτό που συνέβη ήταν ΕΓΚΛΗΜΑ!

Προμελετημένο, με συγκεκριμένους ενόχους.

Τελευταία φορά που προειδοποιήσαμε για το κακό που ερχόταν ήταν μόλις 20 μέρες πριν από τη σύγκρουση.

Δυο χρόνια μετά, αυτή η μεγάλη απεργία μαζί με εκατοντάδες σωματεία, με τους γονείς και συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών, μαζί με τον λαό, μας δίνει οξυγόνο. Μας δίνει ελπίδα. Αυτή η μέρα μνήμης και αγώνα μάς φωνάζει ότι οι ζωές δεν είναι κόστος. Αυτό το ποτάμι ανθρώπων που αψήφησαν την τρομοκρατία της κυβέρνησης, οι εργαζόμενοι που δεν πήγαν σήμερα στη δουλειά, οι φοιτητές, οι μαθητές, οι γονείς, όλοι εμείς, ζητάμε δικαιοσύνη. Δεν ανεχόμαστε να μας στερούν το οξυγόνο. Δεν ανεχόμαστε τα κέρδη των λίγων να μπαίνουν πάνω από τις δικές μας ζωές.

Αυτή είναι η ελπίδα για να τα καταφέρουμε, ο αγώνας μας, η οργάνωσή μας, το ξερίζωμα της εγκληματικής πολιτικής τους».

Ακολούθησε η ανάγνωση των ονομάτων των 57 θυμάτων. Ηταν όλοι «παρόντες»! Συγκλονιστική ήταν η στιγμή που ακολούθησε. Σιώπησε όλη η πόλη, κρατώντας ενός λεπτού σιγή. Και αμέσως μετά ακούστηκε ακόμη πιο δυνατά το σύνθημα «Τα κέρδη τους ή οι ζωές μας».

Η μεγαλειώδης πορεία προς τον ΟΣΕ ξεκίνησε στις 11.45 π.μ. Η κεφαλή της πορείας είχε πάρει τη θέση της εκατοντάδες μέτρα μακριά από τον χώρο της συγκέντρωσης, κόντευε να φτάσει στον ΟΣΕ, για να μπορέσει να προσεγγίσει ο λαός που ακόμα προσπαθούσε να φτάσει στο κέντρο της πόλης.

Σαν ένα τεράστιο ορμητικό ποτάμι, ξεκίνησε η διαδήλωση με τα εργατικά σωματεία στην κεφαλή. Η πορεία έφτασε στον ΟΣΕ, πέρασε από την Αγίων Πάντων και έφτασε στην οδό Λαγκαδά για να συνεχίσει μέσω της Αγίου Δημητρίου προς το υπουργείο Μακεδονίας - Θράκης. Και ενώ η πορεία έμπαινε στην οδό Λαγκαδά, το τέλος της ακόμη βρισκόταν στο 424 Στρατιωτικό Νοσοκομείο. Ολη η πόλη μια διαδήλωση...

Τρεις ώρες μετά την έναρξη της πορείας, πέρασε και το τελευταίο μπλοκ διαδηλωτών μπροστά από το Αγαλμα Βενιζέλου, με κατεύθυνση τον ΟΣΕ.

Με τα πανό και τα συνθήματά τους κατήγγειλαν την πολιτική κόστους - οφέλους. Ενδεικτικό ήταν το πανό του Σωματείου Εργαζομένων της «Pfizer» που πρόβαλλε την αντίφαση: «Ψηφιακή μετάβαση σε πολυεθνικές - σε τρένα χειροκίνητα χάνονται ζωές». Αλλά και της Συντονιστικής Επιτροπής Μαθητών που έδειχνε την επιλογή της νέας γενιάς: «Οσο μας στερείτε οξυγόνο, τόσο ο αγώνας θα δίνει ανάσα για ζωή».

«Κράτος και κεφάλαιο σκοτώνουν για τα κέρδη, ποτέ δεν θα ξεχάσουμε το έγκλημα στα Τέμπη», «Εσείς μετράτε κέρδη και ζημιές, εμείς μετράμε ανθρώπινες ζωές», «Στέρεψαν τα δάκρυα και έγιναν οργή, η νέα γενιά δεν σας συγχωρεί», «Ολων των νεκρών θα γίνουμε φωνή, το έγκλημα στα Τέμπη δεν θα συγκαλυφθεί», ήταν τα συνθήματα που διαδέχονταν το ένα το άλλο. Ασταμάτητα! Ακούραστα! Με δύναμη! Μέχρι την πραγματική δικαίωση...