Στο τετρασέλιδο αυτής της βδομάδας, στην ενότητα «Εργαζόμενοι και Λαϊκή Συμμαχία», ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει μια σύντομη αναδρομή στους βασικούς αντιασφαλιστικούς νόμους που ψηφίστηκαν από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 και δείχνουν ότι η αύξηση των ορίων ηλικίας και η μείωση των συντάξεων είναι στρατηγική κατεύθυνση του κεφαλαίου και της ΕΕ, σε συνθήκες ανάπτυξης και κρίσης της οικονομίας. Η επίθεση βρίσκει συνέχεια στα νέα αντιασφαλιστικά σχέδια της κυβέρνησης και αυτό αποτελεί αιτία για ξεσηκωμό, όπως σημειώνει το ΠΑΜΕ.
Στα θέματα του τετρασέλιδου είναι επίσης μια καταγραφή της συζήτησης που είχε ο «Ριζοσπάστης» με εργάτες της Ζώνης, που πήραν μέρος στις εκλογές του Συνδικάτου Μετάλλου Αττικής και Ναυπηγικής Βιομηχανίας Ελλάδας. Επίσης, μια παρουσίαση της δράσης που αναπτύσσουν οι Λαϊκές Επιτροπές της Ανατολικής Θεσσαλονίκης με αιχμή τον πολιτισμό, καθώς και οι δραστηριότητες στο νεοσύστατο Στέκι των Υγειονομικών, που φτιάχτηκε με πρωτοβουλία της Επιτροπής Αγώνα ανέργων - πρακτικάριων υγειονομικών.
Η ενότητα κλείνει με το Ημερολόγιο του ΠΑΜΕ για το 2015, που πρέπει να αγοραστεί από κάθε εργάτη, καθώς η πλατιά διακίνησή του συμβάλλει σημαντικά και στα οικονομικά του ΠΑΜΕ.
Μια αναδρομή στις βασικές ανατροπές από το 1990, που είχαν όλες την ίδια στρατηγική στόχευση για λογαριασμό του κεφαλαίου
Οπως κάθε φορά, έτσι και τώρα, οι στόχοι παρέμεναν ίδιοι: Παραπέρα μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους» και να βάλουν, ξανά, οι κεφαλαιοκράτες στο χέρι τα όποια αποθεματικά των Ταμείων. Οπως έκαναν επί περίπου πέντε δεκαετίες, ροκανίζοντας με διάφορους τρόπους σχεδόν 60 δισ. ευρώ, εισφορές των ασφαλισμένων, εργαζομένων και συνταξιούχων.
Συνοπτικά το σχέδιο που παρουσίασε η κυβέρνηση το 2001, είχε τους εξής άξονες:
Η αντιασφαλιστική «μεταρρύθμιση» της κυβέρνησης Σημίτη δεν πέρασε τελικά, κάτω από το βάρος μαζικών εργατικών - λαϊκών αντιδράσεων. Στην οργάνωση του αγώνα, καταλυτικό ρόλο έπαιξαν το ΠΑΜΕ και οι κομμουνιστές που δρουν μέσα από τα συνδικάτα.
Ωστόσο, η καθυστέρηση στην εφαρμογή των μέτρων που προέβλεπε το σχέδιο Γιαννίτση, δεν σήμανε και την αποτροπή της. Πολλά από αυτά τα μέτρα, πέρασαν τμηματικά τα χρόνια που ακολούθησαν, από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Επαληθεύεται έτσι ότι ήταν μέτρα στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο και γι' αυτό βρίσκονταν στον πυρήνα του προγράμματος όλων των κομμάτων της διαχείρισης.
Για παράδειγμα, το 2002 ήρθε ο νόμος Ρέππα, ο οποίος, ανάμεσα σε άλλα, προέβλεπε:
Επίσης, τα 40 χρόνια εργάσιμου βίου ως προϋπόθεση για την πλήρη σύνταξη, έγιναν τελικά νόμος το 2010, υπό το πρόσχημα της «κρίσης». Ανεξάρτητα, λοιπόν, από τον τρόπο, όλες οι νομοθετικές παρεμβάσεις για την Κοινωνική Ασφάλιση κατατείνουν στην αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, στη μείωση των συντάξεων, στην παραπέρα επέκταση της ιδιωτικής ασφάλισης κ.ά.
Σήμερα, με το ίδιο πρόσχημα της «βιωσιμότητας» των Ταμείων και των δημοσιονομικών, βρίσκονται σε εξέλιξη σχεδιασμοί που υπηρετούν τόσο τη μετατροπή των επικουρικών ταμείων σε επαγγελματικά, όσο και την ένταξη επικουρικών στον κλάδο της κύριας σύνταξης στο ΙΚΑ και κυρίως την εκ νέου αύξηση των ενσήμων στα 6.000 από τα 4.500 για το δικαίωμα στη σύνταξη. Επίσης, σήμερα όπως και τότε, βασικό ζητούμενο είναι να ρίξουν την Κοινωνική Ασφάλιση στα νύχια των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών.
Τα παραπάνω διαψεύδουν τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς ότι η αντιασφαλιστική επίθεση το 2010 και αυτή που τώρα ετοιμάζουν, αποτελούν συνέπειες της κρίσης και ότι τα μέτρα παίρνονται για την αντιμετώπισή της. Ασφαλώς, η παραπέρα μείωση των συντάξεων θα συμβάλει στην εξοικονόμηση περισσότερου κρατικού χρήματος για την εργοδοσία, όμως ο στόχος αυτός δεν ήταν διαφορετικός στα χρόνια της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Τα σχέδια και οι στόχοι τους είναι προδιαγεγραμμένοι στις κατευθύνσεις της ΕΕ για την Κοινωνική Ασφάλιση και βρίσκονται σε φάση υλοποίησης σε όλα τα κράτη - μέλη πολύ πριν την καπιταλιστική κρίση.
Κατά τον ίδιο τρόπο, διαψεύδεται ο ισχυρισμός του ΣΥΡΙΖΑ ότι οι αντιασφαλιστικές αλλαγές προήλθαν από τα μνημόνια. Ομως, οι ίδιοι στόχοι και τα ίδια μέτρα μπαίνουν στο τραπέζι τόσο σε περιόδους καπιταλιστικής ανάπτυξης, όσο και σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης. Και στις δύο περιπτώσεις το ζητούμενο για τους κεφαλαιοκράτες είναι το ίδιο. Το μόνο που διαφέρει είναι η ένταση με την οποία προωθούνται τα μέτρα, παίρνοντας υπόψη τη στάθμη του κινήματος, τα περιθώρια ελιγμών κ.ά.
«Η σημαντική μεταρρύθμιση του 1992, νόμος Σιούφα, αλλά και της μικρότερης κλίμακας - αλλά εξίσου σημαντικές - παρεμβάσεις, νόμοι Ρέππα και Πετραλιά, στήριξαν και έδωσαν προοπτική που - παρά τις λυσσαλέες αντιδράσεις - ψηφίστηκαν και έδωσαν "οξυγόνο" στο σύστημα...». Τάδε έφη ο υπουργός Εργασίας στη Βουλή, στη συζήτηση που έγινε την περασμένη βδομάδα για τον προϋπολογισμό. Κάθε επόμενη «μεταρρύθμιση» προσθέτει κάτι χειρότερο στην προηγούμενη και όλες μαζί βαραίνουν τις πλάτες ασφαλισμένων και συνταξιούχων.