Η ερμηνεία του ΟΧΙ των λαών της Γαλλίας και της Ολλανδίας στο «ευρωσύνταγμα» αποτελεί αντικείμενο μιας μεγάλης δημόσιας συζήτησης, ενώ οι συνέπειές του είναι ορατές διά γυμνού οφθαλμού τόσο στις δύο χώρες, όσο και στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Δε λείπουν βεβαίως και οι «προκρούστειες» αναλύσεις, οι οποίες επιχειρούν να φέρουν το ΟΧΙ στα μέτρα προδιαγεγραμμένων συμπερασμάτων. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν και ερμηνείες που επιχειρεί η ηγεσία του Συνασπισμού.

Με αξιοπρόσεκτη σπουδή και ζήλο, η ηγεσία του ΣΥΝ προσπάθησε από την πρώτη στιγμή να φέρει το ΟΧΙ εντός των τειχών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Αλέκος Αλαβάνος, σε συνέντευξη Τύπου την επομένη του γαλλικού δημοψηφίσματος, πριν εξηγήσει τι σημαίνει, θεώρησε σκόπιμο να πει τι δε σημαίνει το ΟΧΙ!

«Το γαλλικό "όχι", το "όχι" της Αριστεράς στη Γαλλία, δεν είναι ένα "όχι" στο εγχείρημα της Ενωμένης Ευρώπης», είπε ο πρόεδρος του ΣΥΝ. Με το ίδιο πνεύμα και άλλα στελέχη του ίδιου κόμματος επιδόθηκαν σε μια προσπάθεια να «αποστειρώσουν» το ΟΧΙ από οποιοδήποτε «μικρόβιο» αμφισβήτησης και ρήξης με το «εγχείρημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης». Εμφανίστηκαν ως διαπιστευμένοι διερμηνείς της θέλησης του γαλλικού λαού στην Ελλάδα.

Ακρωτηριάζοντας το γαλλικό ΟΧΙ, για να το φέρει στα μέτρα της πολιτικής της, η ηγεσία του ΣΥΝ θεωρεί ότι είναι εύκολο στη συνέχεια να διαχειριστεί το «μήνυμα». Αφού, λοιπόν, κατά την άποψη του Αλ. Αλαβάνου, «καμία δύναμη δε ζήτησε τη διάλυση και τη φυγή από το εγχείρημα της ένωσης των λαών της Ευρώπης», το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι «οι δυνάμεις της Αριστεράς καλούνται σήμερα, μέσα από την πιο πλατιά συνεργασία τους, να πρωτοστατήσουν στους αγώνες και στις προσπάθειες για μια εναλλακτική πορεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των χωρών-μελών της».

Μπορεί ο ΣΥΝ να υποστήριξε το ΟΧΙ στο «ευρωσύνταγμα», ωστόσο ούτε θέλησε, ούτε μπόρεσε να απαλλαγεί από το προπατορικό του «αμάρτημα», την ψήφιση της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Υπενθυμίζουμε ότι κατά τη διάρκεια της συζήτησης στη Βουλή για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (27 του Ιούλη 1992) ο εισηγητής του ΣΥΝ, Γρ. Φαράκος, έλεγε: «Επιλέγουμε την πορεία προς την Ενωμένη Ευρώπη και θέλουμε να συμβάλουμε στη συνειδητή αποδοχή της από την κοινή γνώμη»...

Γνήσιο τέκνο της Συνθήκης του Μάαστριχτ, το «ευρωσύνταγμα» ήρθε να θωρακίσει με «συνταγματική» ισχύ ό,τι από τότε μέχρι σήμερα οικοδομήθηκε στα θεμέλια των «τεσσάρων ελευθεριών» του κεφαλαίου.

Αν, λοιπόν, η ηγεσία του ΣΥΝ θέλει, πραγματικά, να πανηγυρίσει για το γαλλικό ΟΧΙ στο «ευρωσύνταγμα», πρέπει προηγουμένως να απολογηθεί στον γαλλικό (και στον ελληνικό) λαό γιατί το 1992, όταν το 49% των Γάλλων ψήφιζε ΟΧΙ στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, ο ΣΥΝ όχι μόνο πανηγύριζε για το ΝΑΙ, αλλά απέρριπτε και την πρόταση του ΚΚΕ για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος.

Η προσπάθεια της ηγεσίας του ΣΥΝ να βάλει στο «γύψο» της Ευρωπαϊκής Ενωσης το γαλλικό και το ολλανδικό ΟΧΙ αποκαλύπτει και τις προθέσεις της για τα επόμενα βήματα. Η σύνοδος του Συμβουλίου των ηγετών του κόμματος της «Ευρωπαϊκής Αριστεράς», στις 6 του Ιούνη, στην οποία συμμετείχε και ο πρόεδρος του ΣΥΝ, μετά την εκτίμηση του αποτελέσματος των δύο δημοψηφισμάτων κήρυξε εκστρατεία για ένα άλλο «ευρωσύνταγμα», που να παίρνει υπόψη τα μηνύματα των λαών...

Πρόκειται για ένα νέο γύρο αυταπατών, όπως εκείνος που ξεκίνησε λίγο μετά την επικύρωση της Συνθήκης του Μάαστριχτ με το σύνθημα για μια «προοδευτική αναθεώρησή» της. Βεβαίως, λίγα χρόνια μετά, ήρθε η «αναθεωρημένη» Συνθήκη του Αμστερνταμ για να αποδείξει ότι ο «σιδηρούς νόμος» του κεφαλαίου στην Ευρωπαϊκή Ενωση μόνο προς μια κατεύθυνση μπορεί να οδηγήσει το «εγχείρημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης»: Πιο αντιλαϊκά, πιο αυταρχικά, πιο αντιδραστικά. Και αν έμεναν ακόμη αμφιβολίες, ήρθε να τις διαλύσει η Συνθήκη της Νίκαιας, επιτομή της Ευρωπαϊκής Ενωσης των τραπεζιτών, των κερδών, της καταστολής, των πολέμων.

Ο ΣΥΝ και στην περίπτωση αυτή, μετά το γαλλικό και το ολλανδικό ΟΧΙ, έρχεται να επιβεβαιώσει το ρόλο του στην αντικραδασμική προστασία του συστήματος. Επιμένει να υψώνει στα «τείχη» της Ευρωπαϊκής Ενωσης τη σημαία του «αριστερού ευρωπαϊσμού», την ώρα που οι λαοί για πρώτη φορά στέλνουν μηνύματα ανυπακοής, αντίστασης και αντιπαράθεσης σε ό,τι εκπροσωπεί αυτό το «εγχείρημα».

Οσον αφορά στο μήνυμα του ΟΧΙ, φαίνεται ότι οι αρχιτέκτονες του «ευρωσυντάγματος» και οι ιθύνοντες της ΕΕ μπορούν να «διαβάσουν» καλύτερα από την ηγεσία του ΣΥΝ τη λαϊκή επιταγή. Το γνωστό συντηρητικό γαλλικό περιοδικό «Εξπρές» στην ανάλυση του αποτελέσματος του γαλλικού δημοψηφίσματος τόνιζε: «Το ΟΧΙ έρχεται απ' τα βάθη της χώρας και αποκαλύπτει μια υφέρπουσα κρίση που τώρα ξεσπά στο φως της μέρας... Ο κυρίαρχος λαός προβληματίστηκε, συζήτησε και αποφάσισε μόνος του, να αναποδογυρίσει τη Γαλλία και την Ευρώπη... Αυτό το αποτέλεσμα αποτελεί ρήξη με μια πορεία μισού αιώνα»! Βεβαίως, το γαλλικό συντηρητικό περιοδικό ερμηνεύει με τέτοιο τρόπο το ΟΧΙ προκειμένου να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου από την προέκταση αυτού του σημαντικού βήματος ανυπακοής σε μια από τις κορυφαίες επιλογές της ΕΕ, προέκταση στην κατεύθυνση της συνολικής ρήξης με την ευρωενωσιακή πολιτική, με την οποία πρέπει να μπολιαστεί το λαϊκό κίνημα προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για τα δικά του συμφέροντα. Αυτή την ενδεχόμενη δυναμική φοβάται ακριβώς γιατί η αντιδραστική πολιτική θα συνεχίζεται. Και προειδοποιεί. Για να παρθούν μέτρα παρεμπόδισης μιας τέτοιας προοπτικής.

Οσο για το τι θέλουν και τι δε θέλουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα στη Γαλλία και στην Ολλανδία με το ΟΧΙ στο «ευρωσύνταγμα» ας τους αφήσουμε να το πουν οι ίδιοι. Πάντως, οι Γάλλοι εκλογολόγοι-αναλυτές κάτι έχουν να μας πουν επ' αυτού: «Ο ψηφοφόρος του "όχι" μένει αδιάφορος για την ευρωπαϊκή ενοποίηση (65%), ανησυχεί (75%) ή απλώς είναι απολύτως αντίθετος σ' αυτήν (91%)...» («Αυγή», 3/6/2005).

Τα ίδια τα στοιχεία των εκλογολόγων-αναλυτών, αλλά και τα γκάλοπ, που φανερώνουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΟΧΙ είναι οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, δείχνουν ότι βγάζουν περισσότερα συμπεράσματα βιώνοντας την ανεργία, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, την κατεδάφιση των ασφαλιστικών και άλλων δικαιωμάτων, τη φτώχεια και την ακρίβεια, δηλαδή την αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεών της.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Το ΟΧΙ έχει κι άλλο θετικό σημάδι, ότι δεν υπέκυψαν στις πιέσεις, στις απειλές και στην ιδεολογική τρομοκρατία των ιμπεριαλιστικών φορέων και των συμμάχων τους. Εκφράστηκε δηλαδή απειθαρχία και ανυπακοή σε μια κορυφαία επιλογή της ΕΕ, που δείχνει πως όταν οι λαοί αποφασίσουν μπορούν να συγκρουστούν και να ανατρέψουν την ευρωενωσιακή βαρβαρότητα. Επομένως, είναι ένα σημαντικό δείγμα ανάτασης και ενίσχυσης των λαϊκών αγώνων, ένα πρώτο βήμα στον αγώνα κατά της ΕΕ. Οσο ισχυρότερα χτυπήματα δώσουν οι λαοί στο οικοδόμημα της ΕΕ, μέχρι να γκρεμιστεί, τόσο πιο κοντά θα έρθει η Ευρώπη των λαϊκών δικαιωμάτων, της ειρήνης, του σοσιαλισμού.