Είναι αναμφισβήτητο ότι όσο περισσότεροι τόποι δουλειάς «νεκρώσουν» την Πέμπτη, τόσο πιο ηχηρό θα είναι το μήνυμα που θα εισπράξουν το κεφάλαιο και εκείνοι που το υπηρετούν. Οσο περισσότερο πετύχει ειδικά αυτή η απεργία, που γίνεται σε μια περίοδο κατά την οποία ΕΕ - κυβέρνηση - δυνάμεις του ευρωμονόδρομου - πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ προσπαθούν ενορχηστρωμένα να επιβάλουν νεκρική σιγή στους εργαζόμενους ώστε να προχωρήσει ανεμπόδιστα η ολομέτωπη αντιλαϊκή έφοδος, τόσο μεγαλύτερη ώθηση θα δοθεί στην οργάνωση των επόμενων αγώνων. Αυτό μαρτυρούν οι προετοιμασίες ακόμα για την απεργία, καταγράφοντας μια σκληρή μάχη που δίνεται καθημερινά σε χιλιάδες τόπους δουλειάς, κλάδους, γειτονιές κτλ. Σκληρή μάχη που καταγράφει όμως σημαντικά αποτελέσματα αφού:

Κόντρα στην επανάπαυση που καλλιεργούν οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, εκατοντάδες πρωτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις παρεμβαίνουν, σχεδόν σε όλο το φάσμα των κλάδων, αντιπαλεύοντας το συμβιβασμό. Εργάτες κι εργάτριες σε κλάδους με αρνητικό συσχετισμό δύναμης επιδιώκουν να προσπεράσουν τα εμπόδια που βάζουν ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - «Αυτόνομη Παρέμβαση».

Το απεργιακό κάλεσμα φτάνει σε χιλιάδες εργαζόμενους, μπαίνει αποφασιστικά ακόμα σε χώρους δουλειάς όπου δεν έχει γίνει απεργία εδώ και χρόνια. Οι συσκέψεις, περιοδείες, συζητήσεις είναι καθημερινές, κόντρα στις προσπάθειες τρομοκράτησης της εργοδοσίας αλλά και των εργατοπατέρων.

Η πρωτοπόρα και επίμονη παρέμβαση των ταξικών δυνάμεων οπλίζει με θάρρος πολλούς εργαζόμενους, αναλαμβάνονται πρωτοβουλίες ώστε να προσπεραστούν τα εμπόδια που βάζουν οι ξεπουλημένες ηγεσίες. Για παράδειγμα, την Τετάρτη, η Γενική Συνέλευση της Ενωσης Νοσοκομειακών Γιατρών Θεσσαλονίκης (ΕΝΙΘ) αποφάσισε συμμετοχή στην απεργία, ανατρέποντας την αντίθετη απόφαση της πλειοψηφίας - ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ - του ΔΣ. Στην Αρκαδία, πάνω από 100 εκπαιδευτικοί ζητούν με υπογραφές τους να γίνει ΓΣ με θέμα την απεργία, αντιδρώντας στη στάση της διοίκησης του σωματείου τους.

Τα ίδια τα επιχειρήματα που προβάλλουν οι παρατάξεις της υποταγής δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για το στρατόπεδο με το οποίο έχουν συστρατευτεί. Γιατί την ώρα που καταργείται ο ίδιος ο κοινωνικός χαρακτήρας της Ασφάλισης και ακόμα και η έννοια της σταθερής εργασίας, εκείνες ισχυρίζονται ότι δε χρειάζονται κινητοποιήσεις. Τέτοια ήταν η απάντηση της ΠΑΣΚΕ (στη ΓΣΕΕ, στη ΔΟΕ και αλλού), την ίδια ώρα που πρωτοστατούσε για ενίσχυση της στενής της σχέσης με το ΣΕΒ, σπεύδοντας την Πέμπτη σε συνάντηση για την υπογραφή «κοινωνικού συμβολαίου», για τη χάραξη «κοινής γραμμής άμυνας» και «συνεργασίας».

Ακόμα και σε χώρους όπου οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν ραγδαίες και δραματικές εξελίξεις, αυτές οι δυνάμεις τους καλούν ουσιαστικά να μείνουν με τα χέρια σταυρωμένα. Στο λιμάνι του Πειραιά η ΟΜΥΛΕ καλεί τους εργαζόμενους να στέκουν παρατηρητές της βεβήλωσης των δικαιωμάτων τους που ετοιμάζει η COSCO. Αντίστοιχη ηττοπάθεια καλλιεργεί η στάση της ΟΤΟΕ παρά τη συστηματική υπονόμευση των ΣΣΕ από τους τραπεζίτες, η στάση της ΑΔΕΔΥ παρά το χτύπημα της μονιμότητας που σηματοδοτεί και το νέο νομοσχέδιο, κτλ.

Η δράση των ταξικών δυνάμεων φέρνει στην επιφάνεια τις στοχεύσεις και την κατάντια στην οποία θέλουν να βουλιάξουν το εργατικό κίνημα (διαλυτική κατάσταση, κτλ.). Υπάρχουν χώροι όπου οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ καλούν σε σύγκληση Γενικών Συνελεύσεων, αλλά οι συνδικαλιστές των παρατάξεων που πλειοψηφούν είναι χαμένοι, με δική τους ευθύνη ακόμα και τα ΔΣ έχουν μήνες να συνεδριάσουν.

Δεν είναι τυχαίο ότι, αναζητώντας ελιγμούς για ν' αποφύγουν τις ευθύνες τους, οι παρατάξεις της ενσωμάτωσης είπαν ότι το ΠΑΜΕ δεν είναι θεσμός, επιχειρώντας να θέσουν ζήτημα «νομιμότητας» της απεργίας. Δεν είναι η πρώτη φορά που επιστρατεύουν τέτοια επιχειρήματα, όπως κάνουν συχνά όταν απειλείται η «κοινωνική συνοχή» (έτσι βαφτίζουν οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου την ταξική ειρήνη). Ακριβώς γιατί η ριζοσπαστικοποίηση των συνειδήσεων και η πολιτικοποίηση των αγώνων των εργαζομένων «χτυπούν» κατευθείαν στη ρίζα του το πρόβλημα.

Καλούν, δηλαδή, τους εργάτες να υποταχθούν στη «νομιμότητα» που διαμορφώνουν νομοθετήματα όπως ο Ν. 2639/98, που επέβαλε την εκ περιτροπής και τη μερική απασχόληση (δηλαδή, να δουλεύουν οι εργάτες όσο, όποτε και όπως βολεύει την εργοδοσία), όπως η κοινοτική οδηγία... 104/2008 που διαιωνίζει την «ενοικίαση» εργαζομένων λες και είναι οι σκλάβοι που στο Μεσαίωνα οι φεουδάρχες αγόραζαν απ' τα σκλαβοπάζαρα. Φτάνει πια! Η απεργία της Πέμπτης δίνει καθαρό σύνθημα απειθαρχίας στη «νομιμότητα» του δικαιώματος του κεφαλαίου να ξεζουμίζει και να ληστεύει όσους παράγουν τον πλούτο.

Στο ίδιο μήκος κύματος η αστική τάξη και τα επιτελεία τους μιλούν για το «εφικτό» και το «ρεαλιστικό», καλώντας τους εργάτες να φανούν σώφρονες και να στηρίξουν τις επιχειρήσεις γιατί αλλιώς θα χαθούν κι εκείνοι, έτσι υπαγορεύουν ολημερίς κι ολονυχτίς τα αστικά ΜΜΕ. Καμιά σχέση δεν έχει το «εφικτό» για τον εργάτη και το «εφικτό» για τον εργοδότη, γιατί το συμφέρον του καθενός επιβάλλει την οργάνωση και αξιοποίηση της παραγωγής από αντίθετη κατεύθυνση. Γιατί λοιπόν ο εργάτης που ζει στον 21ο αιώνα και παράγει ο ίδιος τον κατά πολύ πολλαπλάσιο από τους προηγούμενους αιώνες κοινωνικό πλούτο, να μη θεωρεί ρεαλιστικό αλλά και επιβεβλημένο το να έχουν όλοι δουλειά, να εργάζεται λιγότερες ώρες, να έχει περισσότερο ελεύθερο χρόνο, να έχουν όλοι πρόσβαση σε δωρεάν και καλύτερη Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια που μπορεί να διασφαλίσει η σημερινή άνοδος της παραγωγικότητας;

Από τους «διαλόγους» στους οποίους καλούν οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου, οι εργάτες βγήκαν και χαμένοι και αποδυναμωμένοι. Οι εργάτες έχουν τεράστια πείρα από τις συνέπειες στις οποίες οδηγεί ο δρόμος της ενσωμάτωσης, η στρούγκα της υποταγής στην οποία θέλουν να τους μαντρώσουν. Μετά από κάθε «κοινωνικό διάλογο» οι εργάτες μετρούσαν νέο, βαρύ πλήγμα, όπως φάνηκε και στη δεύτερη συνάντηση «διαλόγου» για το Ασφαλιστικό που έγινε την περασμένη Τρίτη, όπου μπήκε μπουρλότο σε ό,τι έχει απομείνει.

Η ματοβαμμένη αλλά νικηφόρα ιστορία της ταξικής πάλης δείχνει καθαρά πως, όταν οι εργάτες σημείωσαν κατακτήσεις, όταν έβαλαν εμπόδια, όταν ανέτρεψαν αντεργατικά σχέδια, το κατόρθωσαν δουλεύοντας σε γραμμή σύγκρουσης και ρήξης με την πλουτοκρατία. Γι' αυτό είναι μονόδρομος για κάθε εργάτη η πάλη για την ισχυροποίηση του ΠΑΜΕ, του οποίου η δράση όσο δυναμώνει τόσο αναδεικνύονται πιο καθαρά και οι δυσκολίες, οι οποίες θα αυξάνονται σε μορφές και θα οξύνονται σε ένταση, όσο δυναμώνει η ταξική σύγκρουση. Μαζί όμως δυναμώνει και η δύναμη της εργατικής τάξης, όσο κάθε εργάτης ανταποκρίνεται στο ταξικό του καθήκον που αναδεικνύει κι η ίδια η πλούσια πείρα από το άνοιγμα μπροστά στην απεργία:

• Η αρχή «όλοι για έναν και ένας για όλους» δεν έχει κανένα στοιχείο συναισθηματισμού, είναι αρχή δομημένη πάνω στην πάλη των τάξεων. Δεν είναι φιλανθρωπία να απολύεται ο διπλανός σου και να ξεσηκώνεσαι, είναι ζήτημα ωρίμανσης ταξικής συνείδησης, προϋπόθεση για να θεριέψει η αντίσταση και να διασφαλιστούν οι προϋποθέσεις που απαιτεί η ταξική αντεπίθεση.
• Καμιά μάχη, για κανένα πρόβλημα του εργάτη και της οικογένειάς του δεν μπορεί να είναι ξεκομμένη από το γενικό πολιτικό ζήτημα που απαντά στο ερώτημα «ανάπτυξη, δηλαδή οικονομία, σχεδιασμένη από ποιον και προς όφελος ποιανού;»
• Ο φόβος και η τρομοκρατία που το κεφάλαιο κι οι υπηρέτες του προσπαθούν να διασπείρουν θα δυναμώνουν όσο περισσότερο δυναμώνουν το κίνημα και η οργάνωση των εργαζομένων στη σωστή κατεύθυνση. Οσο περισσότερο θα τρομοκρατούνται από την άνοδο του κινήματος τόσο περισσότερο θα προσπαθούν να τρομοκρατούν τους εργάτες. Γι' αυτό και γίνεται όλο και πιο επιτακτική η ιδεολογικοπολιτική θωράκιση, η αποφασιστική ένταξη στην πάλη για την ολόπλευρη ισχυροποίηση του ΠΑΜΕ, η ενίσχυση της πάλης για την ανασυγκρότηση του κινήματος και την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης, για την αντιμονοπωλιακή - αντιιμπεριαλιστική συμμαχία έτσι ώστε ο λαός να βάλει πλώρη για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.