Χιλιάδες διαδήλωσαν το Σάββατο με τα πανό του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ, της ΠΑΣΕΒΕ, του ΜΑΣ και της ΟΓΕ
Χιλιάδες εργάτες, αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί αγρότες, γυναίκες και νέοι των λαϊκών στρωμάτων διαδήλωσαν συγκροτημένα πως δε χωρά πια καμιά ανοχή στην πολιτική που αναγορεύει σε «πατρίδα» τα συμφέροντα βιομηχάνων, τραπεζιτών, μεγαλεμπόρων, εφοπλιστών, δε χωρά καμία «συναίνεση» στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες που «κόβουν» και «ράβουν» τις ανάγκες του λαού στα μέτρα της «ανταγωνιστικότητας».
Καταγγέλλοντας όσους «παριστάνουν τους πολέμιους του μνημονίου» αλλά στηρίζουν την πολιτική που έχει το ίδιο αντιλαϊκό περιεχόμενο, ο Σωτήρης Ζαριανόπουλος, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ και κεντρικός ομιλητής της συγκέντρωσης, στην πλατεία Αριστοτέλους, σημείωσε: «Δεν είναι το κακό το ριζικό της χώρας που φταίει, δεν είναι εθνικό το πρόβλημα. Είναι βαθιά ταξικό, βαθιά πολιτικό. Είναι η αναλλοίωτη πορεία του καπιταλισμού, να μπουκώνει από κέρδη και να καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις για να γεννήσει νέα κέρδη. Αυτή είναι η κρίση. Οποιος κλείνει τα μάτια του σ' αυτό, υποθηκεύει και αφοπλίζει τους αγώνες, τους οδηγεί σε αδιέξοδο. Εμείς την κρίση δεν έχουμε σκοπό να την πληρώσουμε. Εχουμε σκοπό να φτάσουμε μέχρι το τέλος. Με δυσκολίες και θυσίες, αλλά για μας. Οχι για μια χούφτα πλουτοκράτες. Προχωράμε σε κλιμάκωση - πολιτικοποίηση της πάλης. Σε συλλογική, οργανωμένη, λαϊκή παύση πληρωμών. Δε θα πληρώσουμε εμείς το χρέος. Με ρωμαλέο κίνημα, ενιαίο μέτωπο πάλης για αξιοπρεπή ζωή και μέλλον, για απαλλαγή από το ζυγό των μονοπωλίων, της ΕΕ, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις που τους υπηρετούν. Αλλάζουμε ριζικά, ουσιαστικά τους συσχετισμούς σε συνδικαλισμό και πολιτική. Υπάρχει και άλλος δρόμος για την ανάπτυξη. Κόντρα στα κέρδη, με κεντρικό σχεδιασμό, για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Με τα βασικά μέσα παραγωγής ιδιοκτησία του λαού, με την εξουσία στα χέρια του».
Αλλά και η Ράνια Καπετανγιώργη, από την ΠΑΣΕΒΕ, υπογράμμισε ότι η κυρίαρχη σήμερα πολιτική «βάζει λουκέτα στα μαγαζιά μας, που μας οδηγεί σε μια κατάσταση να μην μπορούμε να πληρώσουμε τις ασφαλιστικές μας εισφορές, με αποτέλεσμα το 52% των συναδέλφων μας να είναι ανασφάλιστοι αυτοί και οι οικογένειές τους. Η ΠΑΣΕΒΕ έχει ξεκάθαρη επιλογή. Η συμβίωση με τα μονοπώλια είναι ανυπόφορη, πρέπει να γυρίσουμε τον τροχό της κοινωνίας».
Η Καλλιόπη Μπουντούρογλου, πρόεδρος της ΟΓΕ, ξεκαθάρισε πως: «Μόνο αυτή η ενιαία και συντονισμένη πάλη θα μας ανοίξει το δρόμο για μια ζωή όπου θα διαφεντεύουμε τους καρπούς και τους μόχθους μας, θα ικανοποιούμε τις σύγχρονες ανάγκες μας», ενώ ο Δημήτρης Παρασκευάς από το ΜΑΣ σημείωσε πως «εδώ είναι η θέση για κάθε σπουδαστή που εργάζεται, που προέρχεται από λαϊκή οικογένεια, που βιώνει στο πετσί του τη βαρβαρότητα των μέτρων που παίρνει το μαύρο μπλοκ κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ - ΝΔ».
Χαιρετισμό απηύθυνε ακόμα ο Πέτρος Μυλωνάς, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΠΟΕΕΠ και της Γραμματείας του ΠΑΜΕ, ο οποίος είπε μεταξύ άλλων: «Βρισκόμαστε στη μέση μιας αρνητικής εξέλιξης για την εργατική τάξη που, αν δεν αντιμετωπιστεί δυναμικά και αποφασιστικά, προμηνύει δυσάρεστα αποτελέσματα κυρίως για τις νέες γενιές εργαζομένων».
Μήνυμα διεθνιστικής αλληλεγγύης απηύθυνε στη συγκέντρωση ο Βαλεντίν Πάτσο, Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ) επισημαίνοντας πως οι πολιτικές που σήμερα εφαρμόζονται στην ΕΕ έχουν εφαρμοστεί ήδη εδώ και 10 χρόνια σε άλλες χώρες με «καταστροφικές συνέπειες για τους εργαζόμενους. Αποτελεί λοιπόν απόλυτη αναλήθεια ότι με τέτοιες πολιτικές θα ξεπεραστεί η κρίση».
Ούτε η βροχή που άρχισε ταυτόχρονα με την πορεία, ούτε ο αστυνομικός κλοιός που στήθηκε για να αποκλείσει όλο το κέντρο και να εποπτεύει από ψηλά με τα ελικόπτερα, δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν το «ποτάμι» που συγκρότησαν διαδηλωτές από κάθε γωνιά της Μακεδονίας, της Θράκης και της Θεσσαλίας, ακόμη και από τη Λευκάδα. «Εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι τώρα με το ΠΑΜΕ αντίσταση και πάλη», βροντοφώναζαν. Οι διεκδικήσεις τους πολύχρωμο σεντόνι που απλώθηκε σε όλο το μήκος της πολύ μεγάλης διαδήλωσης. Κάτω από τα πανό τους, συγκροτημένα, προχωρούσαν οι κλωστοϋφαντουργοί από τα κλωστήρια «Γ» της ΕΝΚΛΩ στη Νάουσα, εργοστασιακοί εργάτες της ΒΙΟΜΕ, του «ΠΛΑΙΣΙΟΥ», της ΜΙΝΟΣ, εργαζόμενοι στο Δημόσιο, στους ΟΤΑ, εμποροϋπάλληλοι της Καβάλας, ιδιωτικοί υπάλληλοι του Εβρου, εργάτες της ΔΕΗ από τη Δυτική Μακεδονία, γουνεργάτες από τη Σιάτιστα, οικοδόμοι από τη Θεσσαλονίκη, εργάτες από κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς, μαζί με τους άνεργους συναδέλφους τους, με τους αγρότες της Λευκάδας και της Θεσσαλίας, της Πιερίας, της Ημαθίας, της Πέλλας, της Χαλκιδικής, μαζί με τους αυτοαπασχολούμενους ΕΒΕ.
Προχώρησαν από την πλατεία Αριστοτέλους στην παραλιακή Λεωφόρο Νίκης, στην οδό Αγίας Σοφίας και από εκεί στην Τσιμισκή και στην πλατεία ΧΑΝΘ έξω από τη ΔΕΘ. Τα αιτήματά τους για την υπεράσπιση της λαϊκής οικογένειας προσπέρασαν τον αστυνομικό κλοιό και τους τοίχους του Βελίδειου Συνεδριακού Κέντρου, έφτασαν στους αποδέκτες τους. Από τη ΔΕΘ, η πορεία συνεχίστηκε και πάλι μέσω της Νικολάου Γερμανού και της παραλιακής λεωφόρου μέχρι τα δικαστήρια. Ανανέωσαν το αγωνιστικό τους ραντεβού για τις 23 του Σεπτέμβρη, στα συλλαλητήρια που διοργανώνονται σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας (βλ. σελίδα 3), με οδηγό το σύνθημα: «Καμία θυσία για την πλουτοκρατία μέτωπο λαέ για την εξουσία».
Σε ρόλο θλιβερού απολογητή του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, η ηγεσία της ΓΣΕΕ υποχρεώθηκε να υποστεί τις συνέπειες του ρόλου της. Στο άγαλμα του Βενιζέλου που είχε ορίσει ως τόπο συγκέντρωσης, ο Παναγόπουλος υποχρεώθηκε να μιλήσει σ' ένα ακροατήριο όπου εργάτης δεν υπήρχε ούτε σαν δείγμα. Ακόμα κι αυτοί οι εργατοπατέρες που συγκροτούν τη σαμπρέλα προστασίας της ηγεσίας της ΓΣΕΕ (σαν "εκπρόσωποι" εργαζομένων στις πρώην ΔΕΚΟ και το δημόσιο) αναγκάστηκαν να "διαδηλώσουν" μόνοι τους, αφού ούτε για δείγμα δεν εμφανίστηκαν πραγματικοί εργαζόμενοι από τους χώρους που υποτίθεται ότι εκπροσωπούσαν. Την παράσταση προσπάθησαν να σώσουν οι διάφορες ομάδες και ομαδούλες - παραμάγαζα του ΠΑΣΟΚ, που με χρηματοδότηση είτε από τη ΓΣΕΕ είτε από τα Εργατικά Κέντρα που ελέγχει ο κυβερνητικός συνδικαλισμός, εμφανίζονται ως «κίνημα». Κάτι «Δίκτυα», κάτι «Αλληλεγγύη», κάτι «Ανταρσία». Και πάλι όλοι μαζί δεν έπεισαν ούτε καν τους αστούς δημοσιογράφους ότι συγκροτούν μια αξιοπρεπή διαδήλωση. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, όταν στη μοναδική ευκαιρία που είχε ο Παναγόπουλος να παραστήσει τον εκπρόσωπο εργατών, το μόνο που βρήκε να πει ήταν πως διεκδικεί «άλλο μείγμα οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής»;