Η «αγωνία» των ευρωενωσιακών επιτελείων για τα μεγάλα αδιέξοδα που βρίσκεται η καπιταλιστική οικονομία της ΕΕ, που πηγαίνει προς μια νέα κρίση - ως αποτέλεσμα και της βαθιάς εμπλοκής στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και πρώτα απ' όλα στην «τιτανομαχία» ΗΠΑ - Κίνας - δεν κρύβεται και μεταφράζεται σε κατά μέτωπο επίθεση απέναντι στους λαούς.

Οπως χαρακτηριστικά σημειώνει η έκθεση περιγράφοντας το πού έχουν οδηγήσει σήμερα οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, «τα θεμέλια πάνω στα οποία χτίσαμε κλονίζονται. Το προηγούμενο παγκόσμιο παράδειγμα ξεθωριάζει. Η εποχή της ταχείας ανάπτυξης του παγκόσμιου εμπορίου φαίνεται να έχει παρέλθει, με τις εταιρείες της ΕΕ να αντιμετωπίζουν τόσο μεγαλύτερο ανταγωνισμό από το εξωτερικό όσο και χαμηλότερη πρόσβαση στις υπερπόντιες αγορές. Η Ευρώπη έχασε απότομα τον σημαντικότερο προμηθευτή Ενέργειας, τη Ρωσία. Παράλληλα, η γεωπολιτική σταθερότητα φθίνει και οι εξαρτήσεις μας έχουν αποδειχθεί τρωτά σημεία».

Για όλα αυτά που βαφτίζονται «υπαρξιακή απειλή», η έκθεση Ντράγκι καλεί τους λαούς να θυσιαστούν ξανά για να στεριώσουν τα «θεμέλια» της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων:

Οπως χαρακτηριστικά λέγεται στην έκθεση, «ενώ η Ευρώπη πρέπει να προχωρήσει με την Ενωση Κεφαλαιαγορών, ο ιδιωτικός τομέας δεν θα είναι σε θέση να αναλάβει τη μερίδα του λέοντος της χρηματοδότησης των επενδύσεων χωρίς τη στήριξη του δημόσιου τομέα».

Αλλωστε, παραλαμβάνοντας την έκθεση, η πρόεδρος της Κομισιόν δεν μάσησε τα λόγια της: «Θα εξετάσουμε την πολιτική βούληση να έχουμε αυτά τα κοινά ευρωπαϊκά έργα και θα καθορίσουμε πώς θα τα χρηματοδοτήσουμε, μέσω νέων εθνικών συνεισφορών ή νέων ιδίων πόρων», είπε.

Υπολογίζεται δε πως «το μερίδιο των επενδύσεων στην Ευρώπη θα πρέπει να αυξηθεί κατά περίπου 5 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ σε επίπεδα που παρατηρήθηκαν για τελευταία φορά στις δεκαετίες του 1960 και του 1970. Αυτό είναι πρωτοφανές: για σύγκριση, οι πρόσθετες επενδύσεις που παρείχε το Σχέδιο Μάρσαλ μεταξύ 1948-'51 ανήλθαν σε περίπου 1%-2% του ΑΕΠ ετησίως».

Η έκθεση αποτυπώνει έτσι το τεράστιο συσσωρευμένο κεφάλαιο που προκαλεί «έμφραγμα» στις καπιταλιστικές οικονομίες και πολλαπλασιάζει τα αδιέξοδα, δείχνοντας εμμέσως πλην σαφέστατα ως «διέξοδο» μια νέα τεράστια καταστροφή κεφαλαίου, ώστε πάνω στα συντρίμμια να βρουν κερδοφόρες διεξόδους τα επόμενα «σχέδια Μάρσαλ».

«Ολα τα λεφτά» άλλωστε ποντάρονται στην πολεμική οικονομία, ενώ φανερό είναι πως η «πράσινη» οικονομία, παρά το ότι στα λόγια διατηρείται ως μια από τις βασικές προτεραιότητες, και ως «ευκαιρία ανάπτυξης για τη βιομηχανία της ΕΕ», δεν μπόρεσε να δώσει την υποτιθέμενη «διέξοδο», με την έκθεση να επισημαίνει μεταξύ άλλων πως «ο κινεζικός ανταγωνισμός γίνεται οξύς σε κλάδους όπως η καθαρή τεχνολογία και τα ηλεκτρικά οχήματα, λόγω ενός ισχυρού συνδυασμού μαζικής βιομηχανικής πολιτικής και επιδοτήσεων, ταχείας καινοτομίας, ελέγχου των πρώτων υλών και ικανότητας παραγωγής σε κλίμακα ολόκληρης της ηπείρου».

Ετσι πίσω και από τις αναφορές για την ανάγκη «να κλείσει το κενό καινοτομίας με τις ΗΠΑ και την Κίνα», δίνεται σήμα νέας γενικευμένης επίθεσης σε μισθούς, συμβάσεις, σήμα παραπέρα εντατικοποίησης της εργασίας, όπως ακριβώς δείχνουν και οι εξελίξεις αυτές τις μέρες στην «Volkswagen» (βλέπε και διπλανό θέμα), ενώ εύγλωττη είναι και η αποστροφή πως «όσο πιο πρόθυμη είναι η ΕΕ να μεταρρυθμιστεί για να δημιουργήσει αύξηση της παραγωγικότητας, τόσο περισσότερο θα αυξηθεί ο δημοσιονομικός χώρος και τόσο πιο εύκολο θα είναι για τον δημόσιο τομέα να παράσχει αυτή τη στήριξη».

Μονά - ζυγά δηλαδή κερδισμένοι οι επιχειρηματικοί όμιλοι και μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης και τις υπόλοιπες αντιλαϊκές «μεταρρυθμίσεις» και με νέο ζεστό χρήμα στις τσέπες από τη φοροληστεία και τα νέα χρέη στις πλάτες των λαών, όπως ακριβώς συμβαίνει και με το Ταμείο Ανάκαμψης με τα δεκάδες αντιλαϊκά προαπαιτούμενα.

Ενα νέο δηλαδή «τσουνάμι» «απελευθέρωσης» - εμπορευματοποίησης από την Υγεία, την Ασφάλιση, το φάρμακο έως το νερό, την Ενέργεια, τις μεταφορές και τις τηλεπικοινωνίες, με τους λαούς να βάζουν και το χέρι στην τσέπη αλλά και να πληρώνουν με το ίδιο το χτύπημα των αναγκών τους, όπως και με τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ για την «αύξηση του συντονισμού».

Ως και στο «σπίτι του κρεμασμένου για σκοινί» μιλάνε, ζητώντας και παραπέρα... ολοκλήρωση της «ενιαίας αγοράς ηλεκτρισμού», για να κλείσει το κενό ανταγωνιστικότητας με τις ΗΠΑ σε ό,τι αφορά αυτό το κομμάτι για τις ευρωπαϊκές βιομηχανίες. Για τους λαούς φυσικά ούτε λόγος, αφού ξεκαθαρίζεται πως «μεσοπρόθεσμα» θα συνεχίζουν να πληρώνουν τιμές - φωτιά. Αυτά κι ενώ σε όλη την έκθεση «με το νι και με το σίγμα» επιβεβαιώνεται ότι η πολιτική της «απελευθέρωσης» και του χρηματιστηρίου Ενέργειας, των «πράσινων» χαρατσιών, του εμπορίου ρύπων, της εμπλοκής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο είναι οι ένοχοι για τη σημερινή εκτίναξη των τιμών.

Ολα αυτά στο όνομα της «αύξησης της ασφάλειας και της μείωσης των εξαρτήσεων», σημειώνοντας πως «η Ευρώπη είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένη. Βασιζόμαστε σε μια χούφτα προμηθευτών για κρίσιμες πρώτες ύλες, ιδίως στην Κίνα...» και πως «εάν η ΕΕ δεν αναλάβει δράση, κινδυνεύουμε να γίνουμε ευάλωτοι σε καταναγκασμό».

Στο πλαίσιο αυτό σημειώνεται πως «θα χρειαστούμε μια πραγματική «εξωτερική οικονομική πολιτική» της ΕΕ (...) μια λεγόμενη κρατική πολιτική», καθώς η ΕΕ «δεν συντονίζεται εκεί που έχει σημασία. Οι βιομηχανικές στρατηγικές σήμερα - όπως παρατηρείται στις ΗΠΑ και την Κίνα - συνδυάζουν πολλαπλές πολιτικές, από φορολογικές πολιτικές για την ενθάρρυνση της εγχώριας παραγωγής, μέχρι εμπορικές πολιτικές για την τιμωρία της αντι-ανταγωνιστικής συμπεριφοράς, μέχρι εξωτερικές οικονομικές πολιτικές για τη διασφάλιση των αλυσίδων εφοδιασμού».

Πολιτική που πληρώνουν πολλαπλά οι λαοί, ενώ σκοντάφτει και στις μεγάλες και αγιάτρευτες αντιθέσεις στο εσωτερικό της ιμπεριαλιστικής ένωσης, οι οποίες βγαίνουν ξανά τις τελευταίες μέρες στην επιφάνεια σε μια σειρά ζητήματα όπως το Μεταναστευτικό.