Το "παράπονο" ανήκει σε γνωστό "Ελληνα" επιχειρηματία, και αποτελεί επίλογο μιας αναλόγου ύφους προκλητικής ομιλίας, περί "επενδύσεων και ανταγωνιστικότητας" σε επιχειρηματικό συνέδριο. Στον αυτοαποκαλούμενο πρεσβευτή του οράματος του Ρήγα Φεραίου, όμως, η θεά τύχη δεν επιφύλαξε ανάλογη συμπαράσταση με αυτήν, που τόσα χρόνια αφειδώς παρέχει ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός, ενισχύοντας και εθελοτυφλώντας κατά περίσταση. Δύο τραγικές συγκυρίες μία μόλις δέκα μέρες νωρίτερα από την "ανατριχιαστική" πραγματικά ομιλία του, για τις στοχεύσεις των επιχειρηματιών ειδικά στον εργαζόμενο - άνθρωπο και μία μερικές μέρες αργότερα, αποκάλυψαν το ένα και μοναδικό όραμά του, το κέρδος.

Υπό αυτές τις συνθήκες, ο "επιχειρηματίας" που ευθύνεται για το θάνατο τριών ανθρώπων, για τους οποίους μάλιστα κυνικά και προκλητικά δηλώνει απαντώντας σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφων "και τι θες να κάνω εγώ", νιώθει λέει "οικονομικός πρόσφυγας που πρέπει να τα μαζεύει από την Ελλάδα". Και βέβαια μη φαντάζεστε ότι με ένα σακίδιο στον ώμο θα αναζητήσει την τύχη του ανά το κόσμο. Τι θα ήθελε να συμβαίνει στη χώρα του για να μην αισθάνεται "οικονομικός πρόσφυγας"; Οι επιθυμίες του, τις οποίες όχι απλά τις εκθέτει καυχώμενος, αλλά τις προτείνει, να γίνουν αξίωση για το σύνολο των επιχειρηματιών της χώρας, που ούτως ή άλλως βρίσκονται στον ίδιο αστερισμό.

Στην Αίγυπτο τοποθέτησε - αν τοποθέτησε - μόλις 20 εκ. δολάρια (1987), τα οποία την τελευταία τετραετία του απέφεραν τζίρο και έφτασε τα 110 εκ. δολάρια. Ο ίδιος θα πει ότι σε αυτό βοήθησε το χαμηλό εργατικό κόστος, κατά 16,5% κάτω από το κόστος εργασίας στην Ελλάδα, το ανύπαρκτο συνδικαλιστικό κίνημα, τα ανύπαρκτα εργασιακά κεκτημένα κ.ά.

Στην Ουγγαρία επένδυσε 15 εκ. δολάρια σε μία από τις μεγαλύτερες αποκρατικοποιήσεις της χώρας και ο κύκλος εργασιών του στην Ουγγαρία έφτασε τα 250 εκ. δολάρια, στην τετραετία. Οι συνθήκες, αντίστοιχες με τις Αιγύπτου και βεβαίως αντίστοιχες με αυτές που επιθυμεί για την Ελλάδα, προκειμένου να μη νιώθει "πρόσφυγας".

Αυτό είναι το "προφίλ" του "οραματιστή πατριώτη", που, εκτός των άλλων, η... προοπτική να γίνει "οικονομικός πρόσφυγας", του δημιουργεί, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, και "ψυχολογικά" προβλήματα...

Χρύσα ΛΙΑΓΓΟΥ

Τουλάχιστον 165 δισεκατομμύρια δραχμές μεγαλύτερα, σε σχέση με αυτά που παρουσίασε επίσημα στη Βουλή η κυβέρνηση, είναι τα ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού 1997. Αυτό σημαίνει, ότι το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού 1997, δεν έκλεισε στο 4,2% όπως το εμφάνισε η κυβέρνηση - διά στόματος του πρωθυπουργού Κ. Σημίτη και άλλων μελών του οικονομικού της επιτελείου - αλλά τουλάχιστον στο 5%, αν παρθεί υπόψη ότι το επιπλέον έλλειμμα των 165 δισ. δραχμών αντιστοιχεί σε 0,5% του ΑΕΠ.

Ο "Ρ" αποκαλύπτει σήμερα μια απόφαση του υπουργείου Οικονομικών, από την οποία προκύπτει ότι η κυβέρνηση εξαπάτησε συνειδητά τον ελληνικό λαό και τους εκπροσώπους του στη Βουλή, σχετικά με το ύψος των κρατικών ελλειμμάτων. Φτάνει μόνο να αναφερθεί, ότι ενώ ο πρωθυπουργός και τα άλλα μέλη του οικονομικού επιτελείου δήλωναν από το βήμα της Βουλής - πριν ψηφιστεί ο κρατικός προϋπολογισμός του 1998 - ότι τα ελλείμματα του 1997 έκλεισαν σε ένα συγκριμένο ύψος σαν ποσοστό του ΑΕΠ, η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών "παζάρευε" μια σύμβαση με τις τράπεζες, με την οποία μετέτετε την πληρωμήτόκων του 1997, ύψους 165 δισ. δραχμών, για τα επόμενα χρόνια (η σύμβαση προβλέπει την εξόφλησή τους στην περίοδο 1998 - 2004).

Αδιάψευστος μάρτυρας, για το γεγονός ότι η κυβέρνηση Σημίτη, εξαπάτησε συνειδητά τον ελληνικό λαό και τους εκπροσώπους του στη Βουλή, δίνοντας στο Σώμα κάλπικα στοιχεία για το ύψος που έκλεισαν το 1997 τα κρατικά ελλείμματα, είναι η ίδια η απόφαση που υπέγραψε ο "εκσυγχρονιστής" υφυπουργός Οικονομικών Ν. Χριστουλάκης.Από την απόφαση αυτή, το περιεχόμενο της οποίας αποκαλύπτει σήμερα ο "Ρ", προκύπτει ότι η κυβέρνηση, "μαγείρευε" τουλάχιστον από τις 15 - 12 - 97 τα στοιχεία του προϋπολογισμού,προκειμένου να εμφανίσει μειωμένα τα ελλείμματα κατά 165 δισ. δραχμές και να προσεγγίσει έτσι τους στόχους της ΟΝΕ.

Ιδού και τα τεκμήρια:

Στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης (ΦΕΚ, τεύχος Δεύτερο, αριθμός 9, 19 Γενάρη 1998), δημοσιεύτηκε η απόφαση του υφυπουργού Οικονομικών Ν. Χριστοδουλάκη, στην οποία μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι η κυβέρνηση αποφάσισε "στα πλαίσια διαχείρισης του Δημόσιου Χρέους, και των από 15 - 12 - 97 συμβάσεων μεταξύ του υπουργείου Οικονομικών και της Εμπορικής, της Αγροτικής Τράπεζας και του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, για τον διακανονισμό υποχρεώσεων του Ελληνικού Δημοσίου προς τις ανωτέρω Τράπεζες και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, την έκδοση τίτλων νέων τοκομεριδίων, συνολικού ποσού εκατόν εξήντα πέντε δισεκατομμύρια, διακοσίων επτά εκατομμυρίων διακοσίων χιλιάδων (165.207.200.000) δραχμών, έκδοσης 31 - 12 - 1997, επταετούς διάρκειας κυμαινόμενου επιτοκίου, σε άυλη μορφή".

Στην ουσία, δηλαδή, η κυβέρνηση αντί να ξοφλήσει τοκομερίδια ύψους 165,2 δισ. δραχμών - που έληγαν το 1997 - αποφάσισε να μεταθέσει την πληρωμή τους για τα επόμενα 7 χρόνια. Ετσι, αντί να πληρώσει μέχρι 31 - 12 - 97 στην Εμπορική, την Αγροτική και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο τα τοκομερίδια αξίας 165,2 δισ. δραχμών, τους έδωσε "κρατικά χαρτιά" - δηλαδή ομόλογα 7ετούς διάρκειας με ημερομηνία έκδοσης 31 - 12 - 1997. Με την τακτική αυτή, η κυβέρνηση κατάφερε μεν να εμφανίσει μειωμένα τα κρατικά ελλείμματα του 1997 κατά μισή ποσοστιαία μονάδα σαν ποσοστό του ΑΕΠ, παράλληλα όμως αύξησε το δημόσιο χρέος της χώρας κατά 165 δισ. δραχμές. Εννοείται, ότι το ελληνικό δημόσιο, θα επιβαρυνθεί με πρόσθετους τόκους μερικών δεκάδων δισ. δραχμών, αφού - όπως αναφέρεται στην υπουργική απόφαση - "τα νέα τοκομερίδια - τίτλοι, θα περιλαμβάνουν την αξία των παλιών τοκομεριδίων, που διακανονίζονται, καθώς και την υποχρέωση του ελληνικού δημοσίου για την καταβολή τόκου".

Το επιτόκιο των 7ετών ομολόγων, ορίστηκε ότι θα είναι κυμαινόμενο και "ο υπολογισμός των τόκων, θα γίνεται ετησίως, με επιτόκιο βάσης εκείνο των εντόκων γραμματίων ετήσιας διάρκειας, πλέον ενός περιθωρίου 0,80%". Για την πρώτη τοκοφόρο περίοδο, δηλαδή τους τόκους που θα πρέπει να πληρωθούν στις 31 - 12 - 98, η κυβέρνηση όρισε το επιτόκιο σε 12,1% (11,3% που είναι το επιτόκιο εντόκων γραμματίων ετήσιας διάρκειας + 0,80% που είναι το πριμ). Αυτό σημαίνει, ότι για το νέο δάνειο του δημοσίου με τα 7ετή ομόλογα, το ελληνικό δημόσιο θα πληρώσει, στις 31 - 12 - 1998, τόκους συνολικού ύψους περίπου 20 δισ. δραχμών.

Αξίζει, πάντως, να σημειωθεί, ότι η κυβέρνηση Σημίτη που εμφανίζεται σημαιοφόρος της "διαφάνειας", υπέγραψε την απόφαση για τη μετάθεση πληρωμής τόκων του 1997 για τα επόμενα χρόνια, "στη ζούλα", καθώς κανείς αρμόδιος δεν έκρινε σκόπιμο να δώσει στη δημοσιότητα τη σχετική απόφαση.

Λάμπρος ΤΟΚΑΣ