Βρηλίσσια. Οδός Αγίου Αντωνίου. Εννέα το βράδυ. Ενα νέο παιδί. Ενα παπάκι. Μια πίτσα. Ενας απρόσεχτος ταξιτζής το χτύπησε και σκορπίσανε όλα. Η πίτσα. Το παπάκι και το παιδί. Χτυπημένη η μέση και το πόδι. Μπορεί και σπασμένα. Κόσμος πολύς. Κατέβηκα. Το αυτοκίνητο χτύπησε το παπάκι με τέτοια ορμή, που το παιδί τινάχτηκε μέτρα μακριά. Μερικοί ήρθαν στο νεοφερμένο και το πρώτο πράγμα που μου είπαν όλοι ήταν ότι περάσαν 50 λεπτά από την ώρα που ειδοποίησαν το 166 και το νοσοκομειακό ακόμα να φανεί.

Μείναμε καμιά δεκαπενταριά κάτοικοι της περιοχής. Η κουβέντα για την οδό Αγίου Αντωνίου συνεχίστηκε και όλοι συμφωνούσαν πως είναι εγκληματικό να είναι αυτός ο δρόμος διπλής κατεύθυνσης. Αυτός ο δρόμος είναι τόσο στενός σε μερικά σημεία, που όταν συναντηθούν δύο αυτοκίνητα μεγέθους ταξί, πρέπει να σταματήσουν και να προχωρήσουν αργά, για να μην τρακάρουν. Στο ένα χιλιόμετρο, που είναι το μάκρος του δρόμου, υπάρχουν δέκα πάροδοι απ' όπου τα αυτοκίνητα βγαίνουν στα τυφλά, αλλά μερικά αυτοκίνητα τρέχουν στην Αγίου Αντωνίου με 70 και 80 χιλιόμετρα την ώρα. Τα μικροδυστυχήματα και οι καυγάδες είναι καθημερινοί. Κι όμως υπάρχει ένας παράλληλος δρόμος, που ξεκινά 200 μέτρα μακριά, από το ίδιο ύψος της Αγ. Αντωνίου και καταλήγει στο ίδιο σημείο που καταλήγει και η Αγ. Αντωνίου. Αυτός ο δρόμος είναι μονόδρομος που ανεβαίνει. Γιατί να μη γίνει και η Αγ. Αντωνίου, μονόδρομος που κατεβαίνει; Θα σωθούν ζωές. Καθώς γι' αυτή την αλλαγή, το μόνο που χρειάζεται είναι μια απαγορευτική ταμπέλα, που να δηλώνει μονόδρομο, αναρωτιέσαι, αν μια ταμπέλα αξίζει περισσότερο από μια ζωή. Ετσι φαίνεται. Αυτά τα περιστατικά είναι καθημερινά και ασήμαντα. Κοινωνική ΠΡΟΝΟΙΑ είναι δυο νεκρές λέξεις. Την άλλη μέρα κανείς δεν άκουσε και δε μίλησε για το παιδί που ρώτησε αν θα χάσει τη δουλιά.

Ηάλλη μέρα ήταν όπως όλες οι άλλες μέρες. Οι εφημερίδες, γράφαν για τα πραγματικά ενδιαφέροντα γεγονότα. Βασικά το σίριαλ της παραίτησης του κ. Καρατζαφέρη. Μόλις είχαν τελειώσει τα επεισόδια του προηγούμενου επιτυχημένου «σίριαλ» Πάγκαλου - Βενιζέλου. Τα επεισόδια ήταν 6: 1) Η αγριάδα, 2) Η αγωνία του κόσμου για το ποιος θα νικούσε αν πάλευαν, 3) Αν θα βρισκόταν «ριγκ» για τις διαστάσεις τους, 4) Η εκεχειρία, 5) Τα χαμόγελα, 6) Η χειραψία. Ομως η επιτυχία του κ. Καρατζαφέρη τα έσβησε όλα αυτά. Αυτό το «σίριαλ» είναι ακόμα μια απόδειξη ότι τα μεγάλα πολιτικά κόμματα και αυτοί που τα αποτελούν, δε χρησιμοποιούν επιχειρήματα, αλλά λάσπη. Γιατί απλούστατα δεν υπάρχουν ούτε ιδανικά, ούτε ιδεολογία. Τα πάντα για την εξουσία και το προσωπικό συμφέρον. «Εκσυγχρονισμός», «Ανασχηματισμός», «πολυσυλλεκτικό Κόμμα», «Στροφή προς το Κέντρο», «Στροφή προς Μεσαίο χώρο», ακόμα και «Επανίδρυση» κι όταν πια χρεοκοπήσουν στη συνείδηση όλου του κόσμου αλλάζουν ολόκληρο το όνομα του κόμματος και προσκαλούν τον κόσμο στο καινούριο μαγαζί με το ίδιο παλιό προσωπικό... Στη γλώσσα τους το λένε πολιτικό ελιγμό. Ο λαός το λέει...«εδώ παπάς εκεί παπάς». Και φυσικά με οποιοδήποτε όνομα, το μόνο που κάνουν είναι να δηλώνουν υποταγή στο ΝΑΤΟ και να προστατεύουν τα συμφέροντα των ΗΠΑ και να εφαρμόζουν την πολιτική τους που συνοψίζεται στο εξής: «Οι λαοί θα πεινάνε και θα ευγνωμονούν ή θα εκτελούνται για λόγους ανθρωπιστικούς». Και μέσα σε όλα αυτά και στη λίγο λίγο εξαφάνιση του κόμματός του, του ΣΥΝ, να που ο κ. Γ. Δραγασάκης αποφάσισε να μας αποκαλύψει ότι «... ο ιστορικός κύκλος της κομμουνιστικής Αριστεράς έκλεισε!» (Εδώ πέφτει μουσική.)

Και να που ο «Ριζοσπάστης» μας πιάστηκε αδιάβαστος. Είναι φανερό ότι δεν έμαθε ότι η κομμουνιστική Αριστερά κατέβασε τα ρολά και έμεινε τώρα μόνο αντικομμουνιστική Αριστερά. Γι' αυτό εξακολουθεί να καταγγέλλει τους υπεύθυνους για τα εργατικά δυστυχήματα, τις καταστρατηγήσεις του ωραρίου, τους παρατημένους σεισμόπληκτους, τους άστεγους Τσιγγάνους, την πορνεία και όλα τα αγαθά του καπιταλισμού. Τέρμα σε όλα αυτά. Τώρα ο «εκσυγχρονισμός» απαιτεί να χειροκροτούμε. Για την παράδοση του Οτσαλάν στους Τούρκους, για τη σφαγή των Σέρβων, για την παράδοση της χώρας στον ξένο καταχτητή και... Αρκετά. Φτάνει. Θέλω όμως πολύ να πω το εξής: Οσοι ανάμεσα σ' αυτούς που πολεμάνε το ΚΚΕ, αισθάνονται λίγη ντροπή για την πράξη τους, ίσως να μην είναι ολότελα χαμένοι...