Γρηγοριάδης Κώστας

Τι κρύβεται, όμως, πίσω από την απαίτηση της αστικής τάξης και την αποδοχή της από τις ηγεσίες των αστικών κομμάτων για «ανανέωση»;

Σημαντικό ρόλο έπαιξε, αναμφίβολα, η αποδοκιμασία των λαϊκών στρωμάτων στις τελευταίες εκλογές, απέναντι στους δικομματικούς πυλώνες στήριξης του αστικού πολιτικού συστήματος και ο απεγκλωβισμός ενός σημαντικού τμήματος ψηφοφόρων από τη «μέγκενη» της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Οι σχεδιασμοί όμως της άρχουσας τάξης, για ανανέωση του πολιτικού προσωπικού των κομμάτων που εκφράζουν τα συμφέροντά της, δεν εκπονήθηκαν αμέσως μετά τις εκλογές, όσο κι αν ειδικά επεξεργασμένοι εμφανίστηκαν μετά από αυτές επιχειρώντας να θωρακίσουν το σύστημα από τους τριγμούς που δέχεται.

Η έννοια της «ανανέωσης» έτσι όπως χρησιμοποιείται από τα αστικά πολιτικά κόμματα δεν έχει φυσικά στόχο την «αντικατάσταση του παλιού από το νέο» στο επίπεδο των πολιτικών θέσεων, προτάσεων και προγραμμάτων, αφού η υπεράσπιση της ταξικής πολιτικής προς όφελος της πλουτοκρατίας παραμένει ο κεντρικός πυρήνας της ύπαρξής τους. Η «ανανέωσή» τους αρχίζει και τελειώνει στο επίπεδο της ανάδειξης νέων προσώπων στους κομματικούς - κυβερνητικούς και «αντιπολιτευτικούς» θώκους. Πρόσωπα που φυσικά πρώτα έχουν δοκιμαστεί και «πετύχει» στην εφαρμογή και προώθηση μιας αντιλαϊκής πολιτικής, έτσι όπως αυτή υπαγορεύεται από τα ευρωενωσιακά κέντρα και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Πρόσωπα που πρώτα και κύρια έχουν δώσει εξετάσεις στην άρχουσα τάξη, ψηφίζοντας και επικυρώνοντας τα αντιδραστικά και αντεργατικά κείμενα και νόμους των κομμάτων τους, ενώ με κάθε ευκαιρία διατρανώνουν την προσήλωσή τους στην υπεράσπιση των στρατηγικών επιλογών του μεγάλου κεφαλαίου.

Το εφεύρημα, λοιπόν, της δήθεν «αναγέννησης» των κομμάτων διαχείρισης του συστήματος μέσα από τις εναλλαγές προσώπων στον κομματικό μηχανισμό τους, αποτελεί μια φενάκη ολκής πίσω από την οποία οι πολιτικοί εκφραστές του κεφαλαίου επιχειρούν να συγκαλύψουν ότι οι «εφεδρείες» των κομμάτων τους δεν πρεσβεύουν τίποτα το καινούργιο, αλλά έρχονται για να συνεχίσουν το «έργο» των προκατόχων τους. Οσους νέους πολιτικούς και αν τοποθετήσει ο Κ. Καραμανλής στο υπουργικό συμβούλιο, η φύση του και την ταξική του τοποθέτηση θα παραμείνει αναλλοίωτη, αφού και αυτοί με τη σειρά τους το ίδιο αστικό κράτος θα υπηρετήσουν και θα επιδιώξουν την πιο αποτελεσματική του λειτουργία για λογαριασμό του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Οσες φορές και αν υποσχεθεί ο Γ. Παπανδρέου ότι θα τα «αλλάξει όλα» στο ΠΑΣΟΚ, δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να θέσει σε αμφισβήτηση τη νεοταξική και νεοφιλελεύθερη πορεία του. Οποιον κι αν προτείνει ο Α. Αλαβάνος για αντικαταστάτη του δεν πρόκειται να θιγούν τα ιερά και όσια του κόμματός του, η Ευρωπαϊκή Ενωση και ο οπορτουνιστικός χαρακτήρας του και η συμβολή του στην υπονόμευση του κινήματος, με επιδίωξη συμμετοχής στη διαχείριση του συστήματος. Είναι τυχαίο πως μετά και τη δημόσια τοποθέτηση για αλλαγή του προέδρου του ΣΥΝ και την παραμονή του ως προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ γίνονται σχόλια στον αστικό Τύπο για αναβάθμιση του ΣΥΡΙΖΑ από θέση αντιπολίτευσης σε συνιστώσα κυβερνητικής διαχείρισης; Πόθοι του κατεστημένου, με προθύμους να τους ευοδώσουν;

Η αστική τάξη χειροκροτεί την ανανέωση στα κόμματά της, γιατί γνωρίζει από πρώτο χέρι πως αυτή είναι εγγύηση για τη συνέχεια στην υπεράσπιση των συμφερόντων της. Οι εταίροι του δικομματισμού όσο «ανανεωμένη» σύνθεση και αν παρουσιάσουν, δε θα πάψουν να παραμένουν κόμματα του ευρωμονόδρομου. Πιστοί στους νόμους της αγοράς, της «επιχειρηματικότητας» και της «ανταγωνιστικότητας». Σταθερά δεμένοι στο άρμα των ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Προσηλωμένοι στην προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στις εργασιακές σχέσεις και στην Κοινωνική Ασφάλιση που απαιτεί το κεφάλαιο. Αποφασισμένοι να προχωρήσουν στην παραπέρα ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της Παιδείας και της Υγείας.

Σ' αυτή την επιχείρηση, καθοριστικό ρόλο παίζουν οι οπορτουνιστικές δυνάμεις που καλλιεργούν ψευδαισθήσεις στο λαό ότι υπάρχει «δρόμος» μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος για καλύτερη διαχείριση των λαϊκών προβλημάτων και... επίλυσή τους μέσα από «κεντροαριστερές συμμαχίες»! Η άρχουσα τάξη γνωρίζει ότι για να επιτευχθεί αυτό το «διπολικό» σύστημα, χρειάζονται «νέα πρόσωπα» και από τις δύο πλευρές γι' αυτό το τελευταίο διάστημα παρατηρούνται έντονες εσωκομματικές διεργασίες, οι οποίες φροντίζουν να φέρουν την ταμπέλα των «ανανεωτικών» ιδεών...