Γρηγοριάδης Κώστας

Με προειλημμένες τις αποφάσεις και δεδομένο το χρονοδιάγραμμα που έχει καθοριστεί από κοινού με την ΕΕ, η ΝΔ συστρατεύεται με ταξική συνέπεια και στοχοπροσήλωση, αναλαμβάνοντας όποιες πρωτοβουλίες περνούν από το χέρι της για να περάσουν οι αντιλαϊκές - αντεργατικές ανατροπές με τις μικρότερες κοινωνικές αντιδράσεις.

Σε καθημερινή βάση ο Α. Σαμαράς και τα κορυφαία στελέχη της ΝΔ απευθύνουν μονότονα έκκληση στην κυβέρνηση να πάρει «συμπληρωματικά μέτρα» (γιατί τα «δημοσιονομικού χαρακτήρα» άγρια αντιλαϊκά μέτρα δεν αρκούν) και «να αλλάξει το μείγμα της πολιτικής», γιατί έτσι και μόνο έτσι, όπως διατυμπανίζουν, θα αποφευχθεί η βαθύτερη ύφεση και θα έρθει η ανάπτυξη.

Είναι ευνόητο ότι οι εκκλήσεις αυτές, που βγαίνουν κατευθείαν από το στόμα της πλουτοκρατίας, δεν έχουν ως αποδέκτη την κυβέρνηση, αλλά τα λαϊκά στρώματα και την «κοινή γνώμη», που βομβαρδίζουν συστηματικά, προκειμένου να αποδεχθούν ως μονόδρομο τη λήψη των διαρθρωτικών ανατροπών που ισοπεδώνουν τα εργασιακά και λαϊκά δικαιώματα.

Σε απόλυτο συντονισμό με το υπόλοιπο μαύρο μέτωπο των δυνάμεων του κεφαλαίου, η ΝΔ εξαντλεί όλο το ιδεολογικό και προπαγανδιστικό οπλοστάσιο της πλουτοκρατίας, προκειμένου να δημιουργήσει μια ψυχολογία υποταγής και να θωρακίσει το μονόδρομο της αντιλαϊκής επέλασης.

Το βασικό όπλο που χρησιμοποιεί κατά κόρον, είναι το σαθρό ιδεολόγημα ότι μόνο με τα μέτρα τόνωσης της αγοράς και τις διαρθρωτικές «μεταρρυθμίσεις» θα αντιμετωπιστεί ο εφιάλτης της ανεργίας. Λένε πως για να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, πρέπει να στηριχθούν οι επιχειρήσεις, γιατί μόνο αυτές δίνουν δουλειές.

«Θέλουμε υγιή επιχειρηματικότητα που παράγει προϊόντα και υπηρεσίες, τα οποία μπορούν να κερδίζουν αγορές και να δημιουργούν βιώσιμες θέσεις εργασίας», διακηρύσσει σε κάθε ευκαιρία ο πρόεδρος της ΝΔ, κλιμακώνοντας την ιδεολογική εκστρατεία του για «αποενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας».

Ξεχνάει βέβαια ότι αυτή ακριβώς η πολιτική εφαρμοζόταν τις προηγούμενες δεκαετίες, χωρίς το παραμικρό όφελος για το λαό. Μπούκωσαν τις επιχειρήσεις με τζάμπα κρατικό χρήμα (κίνητρα, φοροασυλία κ.ο.κ.), αλλά η πραγματική ανεργία όχι μόνο δε μειώθηκε, αλλά στην πραγματικότητα αυξήθηκε, ενώ οι θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν ήταν μερικής και ευέλικτης απασχόλησης. Πλούτος δημιουργήθηκε και μάλιστα άφθονος, αλλά οι εργαζόμενοι μόνο μέρισμα φτώχειας και ανέχειας εισέπραξαν.

Παράλληλα, η ηγεσία της ΝΔ ολημερίς και ολονυχτίς υμνεί την ανταγωνιστικότητα, που προβάλλει ως φάρμακον διά πάσαν νόσον, ακριβώς για να περάσει την ιδέα ότι αξίζει κάθε θυσία (εννοείται εργασιακών δικαιωμάτων), με πρώτη το ξεθεμέλιωμα της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Ιδού το σχετικό ιδεολόγημα που λανσάρει ο Α. Σαμαράς: «Η ανταγωνιστικότητα δημιουργεί θέσεις εργασίας. Οι θέσεις εργασίας δημιουργούν πόρους για τα ταμεία... Η επίλυση του ασφαλιστικού προϋποθέτει ανταγωνιστικότητα, διάχυση ευκαιριών για όλους και εξυγίανση των ασφαλιστικών ταμείων. Αλλά πρώτα απ' όλα, ανταγωνιστικότητα. Ανταγωνιστικότητα παντού!».

Ομως δε μένει στα όμορφα, πλην χρεοκοπημένα, ιδεολογήματα ο πρόεδρος της ΝΔ. Εχει ήδη ζητήσει τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών στο όνομα πάντα της ανταγωνιστικότητας και βέβαια τη δραστική μείωση της φορολογίας στα υπερκέρδη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Κυρίως όμως βάζει πλάτες στο ξεθεμέλιωμα της Κοινωνικής Ασφάλισης, όπως αυτό προωθείται από το νομοσχέδιο Λοβέρδου, ενώ την ίδια στιγμή ενθαρρύνει και την κυριαρχία της ευελιξίας στις εργασιακές σχέσεις. Μόνο ως συναίνεση στις δρομολογημένες από τη στρατηγική της Λισαβόνας ανατροπές μπορεί να εκληφθεί το γεγονός ότι η ηγεσία της ΝΔ δεν έχει βγάλει κιχ στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, την απελευθέρωση των απολύσεων.

Αυτά είναι στην πραγματικότητα τα «συμπληρωματικά μέτρα» και το «διαφορετικό μείγμα οικονομικής πολιτικής» που ζητάει επίμονα η ηγεσία της ΝΔ και μάλιστα τα προβάλλει ως μοναδική διέξοδο από την κρίση. Με άλλα λόγια, από τη θέση της αντιπολίτευσης, έρχεται να εμφανίσει ως «εναλλακτική λύση» το μονόδρομο των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων που εφαρμόζει και δρομολογεί η κυβέρνηση.

Παράλληλα κάνει ό,τι μπορεί για να κρατήσει αρραγές το μαύρο μέτωπο των κομμάτων του κεφαλαίου, το οποίο ούτως ή άλλως εδράζεται σε ταξικά θεμέλια. Αποδεικνύει έμπρακτα ότι πάνω απ' όλα βάζει το στρατηγικό συμφέρον της αστικής τάξης και του συστήματός της. Τα στελέχη δε διστάζουν να δηλώνουν στα ΜΜΕ ότι «πρέπει αυτή η κυβέρνηση να πετύχει» γιατί το επιβάλλει το εθνικό συμφέρον ή για να βγει η χώρα «από το κατώφλι της χρεοκοπίας».

Καθημερινά επίσης ο εκπρόσωπος Τύπου Π. Παναγιωτόπουλος διακηρύσσει ότι γνώμονας της αντιπολιτευτικής τακτικής της ΝΔ είναι η διαπίστωση ότι «βρισκόμαστε σε περίοδο εθνικής κρίσης που επιβάλλει εθνική συνεννόηση και σύγκλιση».

Εναρμονισμένη με αυτή τη γραμμή είναι και η δημαγωγική «αυτοκριτική» που κάνει η ηγεσία της ΝΔ, για την περίοδο της γαλάζιας διακυβέρνησης υπό τον Κ. Καραμανλή. «Η ΝΔ έχει ευθύνη για την "ήπια προσαρμογή" των πρώτων τριών χρόνων διακυβέρνησής της, που ήταν πολύ ήπια και δεν ήταν προσαρμογή», αποφάνθηκε ο Α. Σαμαράς, διαμηνύοντας ότι ο ίδιος θα είναι πιο αποφασιστικός και τολμηρός, εννοείται για να περάσουν πιο βαριά αντιλαϊκά μέτρα.

Οι εργαζόμενοι έχουν κάθε συμφέρον να συνειδητοποιήσουν ότι η διέξοδος που προτείνει η ηγεσία της ΝΔ και τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου σημαίνει τη δική τους χρεοκοπία προκειμένου να διασφαλιστεί η κερδοφορία των μονοπωλίων. Από αυτή τη σκοπιά, ο δικός του μονόδρομος δεν μπορεί παρά να περνάει μέσα από την ταξική αντεπίθεση για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και των κομμάτων που την στηρίζουν.

Την παραπάνω αναγκαιότητα έρχεται να συσκοτίσει η προσπάθεια της ΝΔ να συγκαλύψει τη δεδομένη αντιλαϊκή στρατηγική της, προωθώντας αλλαγές στη συγκρότηση του κομματικού μηχανισμού, με στόχο την καλύτερη προσαρμογή του στις σύγχρονες απαιτήσεις του αστικού πολιτικού συστήματος. Αναπαράγοντας το ιδεολόγημα του «ανοικτού κόμματος», με το οποίο κέρδισε και τις εσωκομματικές αλλαγές, ο Α. Σαμαράς αναμενόταν χτες να καταθέσει από τη Θεσσαλονίκη προτάσεις που κινούνται στη λογική της κατ' επίφαση δημοκρατικής διαδικασίας εκλογής των κομματικών οργάνων «από την κοινωνία».

Στην πραγματικότητα, όπως προηγούμενα και με το ΠΑΣΟΚ, αυτό που επιδιώκεται είναι η «νομιμοποίηση» και εδραίωση της παρέμβασης ισχυρών οικονομικών και επιχειρηματικών συμφερόντων στις εσωκομματικές διαδικασίες. Αυτό εξυπηρετούν οι προτάσεις για «άμεση εκλογή, με ανοιχτή διαδικασία και με απευθείας προσφυγή στην κοινωνία, κυρίαρχων διοικητικών οργάνων του κόμματος».

Ταυτόχρονα, οι τοπικές οργανώσεις του κόμματος μεταλλάσσονται σε «Οργανώσεις Κοινωνικής και Πολιτικής Πρωτοβουλίας», που θα είναι προσανατολισμένες «σε δράσεις κοινωνικής ευθύνης», ανάλογα με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει κάθε τοπική κοινωνία! Πρόκειται για επί της ουσίας μετατροπή των οργανώσεων του κόμματος σε «χαλαρές» μαζικές οργανώσεις, που θα απορροφούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια και θα δίνουν την ψευδαίσθηση ότι η στρατηγική ενός κόμματος δεν είναι δοσμένη, αλλά μπορεί να διαμορφώνεται με τη λαϊκή παρέμβαση.

Αναφορικά τέλος με τη «διαφάνεια» στα οικονομικά, αναφέρεται απλά ότι «καθιερώνονται διαδικασίες πλήρους οικονομικής διαφάνειας στη λειτουργία και τη διοίκηση του κόμματος και ιδιαιτέρως στη συλλογή των οικονομικών του πόρων», δίχως όμως να αναφέρεται το «πώς».