Αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, ένταση των μέτρων για την επέκταση και διεύρυνση των ευέλικτων και ελαστικών μορφών απασχόλησης, ενίσχυση των διαδικασιών του «κοινωνικού εταιρισμού» για τη διατήρηση της «ταξικής ειρήνης». Αυτά και πολλά άλλα είναι τα μέτρα που αποφάσισαν οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ στην Εαρινή Σύνοδο, το Μάρτη του 2004. Μέτρα, που συντελούν στην ένταση της επίθεσης κατά των δικαιωμάτων και κατακτήσεων των εργαζομένων, με μοναδικό στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας του ευρωπαϊκού κεφαλαίου ή, με άλλα λόγια, την αύξηση της κερδοφορίας του.

Αυτές ακριβώς τις διαδικασίες αποσιώπησαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ, αφού στηρίζουν την ΕΕ, συμφωνούν με το ρόλο και το χαρακτήρα της, και θα συνεχίσουν να το κάνουν ακόμα πιο έντονα μεσούσης της προ-ευρωεκλογικής περιόδου, για να εξυπηρετήσουν τις ψηφοθηρικές τους ανάγκες.

Οι πολιτικές τους ευθύνες είναι τεράστιες, γιατί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ εφαρμόζουν τις αντεργατικές πολιτικές ως κυβερνητικά κόμματα, ενώ ο ΣΥΝ στηρίζει με την τακτική του τα περισσότερα από τα μέτρα, στο όνομα του εφικτού και της ευρω-λαγνείας του. Αλλωστε, αυτές οι δυνάμεις είναι που, εν χορώ, είπαν «ναι» στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, αυτοί είναι που έχουν κάνει σημαία τους την περίφημη κοινοτική οδηγία 70/1999, ισχυριζόμενοι ότι, τάχα, λύνει το πρόβλημα των εκατοντάδων χιλιάδων συμβασιούχων στη χώρα μας σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Ενώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, αφού η ΕΕ επιδιώκει ακριβώς το αντίθετο.

Τα μέτρα που αποφασίστηκαν στην Εαρινή Σύνοδο το επιβεβαιώνουν. Στα συμπεράσματα της Συνόδου προτάσσεται μετ' επιτάσεως η εφαρμογή των όσων περιλαμβάνει η έκθεση της ομάδας του Βιμ Κοκ, που, μεταξύ άλλων, προτείνει:

• Την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης μετά τα 65 χρόνια.
• Τη μείωση των επιδομάτων ανεργίας, γιατί «έτσι οι άνεργοι χάνουν το ενδιαφέρουν τους για τη δουλιά».
• Τη μείωση των επιδομάτων ασθενείας ή αναπηρίας, γιατί «δημιουργούν παγίδες αδράνειας για τους δικαιούχους, ώστε αυτοί να πάρουν πρωτοβουλία για να αναζητήσουν μια σχετικά χαμηλόμισθη εργασία».

Η ίδια έκθεση για την Ελλάδα προτείνει:

• Τη μείωση του «μη μισθολογικού κόστους», όπως το ονομάζει, δηλαδή, το χτύπημα των ασφαλιστικών και άλλων κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.
• Την προώθηση της μερικής απασχόλησης.

Σε άλλες εκθέσεις που κατατέθηκαν και υιοθετήθηκαν στην Εαρινή Σύνοδο, τα μέτρα γίνονται ακόμα πιο συγκεκριμένα και ο αντεργατικός χαρακτήρας τους αποκαλύπτεται σε όλο του το μεγαλείο (τις εκθέσεις αυτές έχει αναλυτικά παρουσιάσει ο «Ρ» στα φύλλα της 10ης και 12ης Μάρτη 2004). Στην Εκθεση της Κομισιόν COM 146 (2004), προτείνεται η αύξηση κατά 5 χρόνια της μέσης πραγματικής ηλικίας συνταξιοδότησης. Αυτό θα επιτευχθεί μέσω μιας σειράς αντικινήτρων, ώστε να εμποδιστεί η συνταξιοδότηση με τα σημερινά όρια. Ενώ τα ίδια αντικίνητρα ανοίγουν το δρόμο ακόμα και για αύξηση των επίσημων ορίων και εισάγουν ένα νέο καθεστώς ημιαπασχόλησης και μερικής συνταξιοδότησης! Συγκεκριμένα, τονίζει ότι «κρίνεται σημαντικό να στραφεί η σχετική πολιτική προς την ενθάρρυνση των εργαζομένων μεγαλύτερης ηλικίας, ώστε να παραμείνουν στο εργατικό δυναμικό, ιδίως με την αναθεώρηση των κινήτρων για εργασία, καθώς και των κανόνων επιλεξιμότητας και πρόσβασης στη συνταξιοδότηση και σε άλλα συστήματα παροχών». Ενας από τους τρόπους για να παραμείνουν οι εργαζόμενοι στην εργασία είναι η εφαρμογή «ευέλικτων μορφών οργάνωσης της εργασίας». Γι' αυτό «η συνταξιοδότηση πρέπει να μετατραπεί από γεγονός σε διαδικασία, στο πλαίσιο της οποίας τα άτομα αποφασίζουν να μειώσουν σταδιακά τις ώρες απασχόλησής τους με την πάροδο του χρόνου. Η μερική συνταξιοδότηση είναι μια επιλογή, που αξίζει περισσότερη προσοχή από αυτήν που συγκεντρώνει σήμερα». Με αυτόν τον τρόπο, εκτός από την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, επιτυγχάνεται η αύξηση των ποσοστών ευέλικτων μορφών απασχόλησης, δηλαδή ενός εργατικού δυναμικού ακόμα πιο φθηνού, με λιγότερα δικαιώματα και έρμαιο των εργοδοτών. Στην πράξη, θα είναι δεμένος στη δουλιά μέχρι να πεθάνει. Ομως, στην ΕΕ δε φθάνει μόνον η αύξηση των ορίων ηλικίας, αλλά επιδιώκει, οι εργαζόμενοι ακόμα και λίγες στιγμές πριν από το θάνατό τους να παράγουν υπεραξία και κέρδη για το κεφάλαιο. Γι' αυτό ωμά και κυνικά τονίζεται στην Εκθεση: «Η επιστράτευση όλων των δυνατοτήτων των ατόμων κάθε ηλικίας, καθ' όλη τη διάρκεια του βίου, αποτελεί το επιστέγασμα της στρατηγικής της ΕΕ για τη γήρανση του εργατικού δυναμικού».

Σε άλλη έκθεσή της, η Κομισιόν COM 137 (2004) προτείνει την ένταση των ρυθμών εφαρμογής των αποφάσεων της Λισαβόνας. Στην έκθεση διαπιστώνεται ότι «το 15% περίπου του πληθυσμού της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ) ή περίπου 55 εκατομμύρια άτομα βρίσκονταν στο όριο της φτώχειας το 2001», ενώ οι μισοί από αυτούς «διατρέχουν μόνιμο κίνδυνο φτώχειας». Την ίδια στιγμή, επισημαίνεται ότι παρά τα μέτρα που λήφθηκαν, το ποσοστό ανεργίας αυξήθηκε «από 7,7% το 2002 σε 8% το 2003» και ότι για το 2004 «υπάρχει κίνδυνος συνέχισης της στασιμότητας στην απασχόληση και πιθανώς υψηλότερης ανεργίας». Στη συνέχεια, με πρόσχημα την καταπολέμηση της ανεργίας και της φτώχειας, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι ρυθμοί εφαρμογής των αντεργατικών μέτρων πρέπει να ενταθούν. Λέει, για παράδειγμα, ότι για την αύξηση του ποσοστού απασχόλησης των γυναικών πρέπει «να ενθαρρυνθούν ιδιαίτερα η μερική και η ευέλικτη απασχόληση». Ακόμα, μεταξύ άλλων, αναδεικνύει ως απαραίτητη τη γενίκευση του δουλεμπορίου των εργαζομένων σε κάθε κράτος - μέλος της ΕΕ, σημειώνοντας ότι πρέπει οπωσδήποτε να υπάρξει πολιτική συμφωνία για την έκδοση οδηγίας, που θα εξασφαλίζει τη θεσμοθέτηση των εταιριών ενοικίασης εργαζομένων, «στις χώρες εκείνες όπου ισχύουν περιορισμοί για την απασχόληση των εργαζομένων σε εταιρίες προσωρινής απασχόλησης».

Ομως, ο πραγματικός λόγος για τη λήψη αυτών των μέτρων, όπως η ίδια η έκθεση τονίζει, είναι η εξασφάλιση «της ορθής μεταφοράς και εφαρμογής του κοινοτικού κεκτημένου», το οποίο «διασφαλίζει ένα πλαίσιο θεμιτού ανταγωνισμού μεταξύ επιχειρήσεων και διευκολύνει τη λειτουργία της εσωτερικής αγοράς». Δηλαδή, ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων των κρατών - μελών της ΕΕ. Τέλος η έκθεση, για την απρόσκοπτη εφαρμογή των μέτρων, επισημαίνει ότι αυτά πρέπει να συνοδευτούν από διαδικασίες «κοινωνικού διαλόγου» και «κοινωνικής ενσωμάτωσης», προκειμένου να αποσπαστεί η συναίνεση των εργαζομένων σ' αυτήν την αντεργατική πολιτική. Εδώ αναδεικνύονται και οι μεγάλες ευθύνες των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, οι οποίες, εν γνώσει τους, συμμετέχουν σ' αυτές τις διαδικασίες, νομιμοποιώντας και στηρίζοντας αυτές τις πολιτικές.

Τα παραπάνω αποκαλύπτουν το σαφέστατο αντεργατικό χαρακτήρα της ΕΕ, που προσπαθούν να αποκρύψουν στην Ελλάδα τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου». Δείχνουν, παράλληλα, τι καλούνται να κρίνουν οι εργαζόμενοι και με την ψήφο τους στις ευρωεκλογές. Αν, δηλαδή, θα «επιβραβεύσουν» αυτήν την πολιτική και τα κόμματα τα οποία τη στηρίζουν ή θα την καταδικάσουν, οργανώνοντας και αναπτύσσοντας τους αγώνες τους στην κατεύθυνση της ρήξης με αυτήν την πολιτική. Και ένα σημαντικό βήμα σ' αυτήν την κατεύθυνση είναι η ενίσχυση του ΚΚΕ.