Αυτό το μήνα, αυτές τις μέρες, στις εκδηλώσεις που πραγματοποιούν οι ΚΟ σε όλη την Ελλάδα, προϋπαντούμε το 9Οό έτος του κόμματός μας. Ενα χρόνο μετά τη νίκη της Οχτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία, το Νοέμβρη του 1918, πραγματοποιήθηκε το πρώτο, ιδρυτικό Συνέδριο του κόμματός μας.

Η ίδρυση του ΚΚΕ υπήρξε γέννημα της ανάπτυξης της εργατικής τάξης στην Ελλάδα, αλλά αναμφίβολα η συγκρότησή του, αυτή η ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ωρίμανση της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης στην Ελλάδα, επιταχύνθηκε στις συνθήκες της παγκόσμιας αλλαγής που έφερε στο συσχετισμό των δυνάμεων η Οχτωβριανή Επανάσταση.

Δεκαέξι χρόνια μετά την ολοκλήρωση των αντεπαναστατικών ανατροπών στη Σοβιετική Ενωση και τις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, αστοί ιστορικοί, δημοσιολόγοι, κοινωνιολόγοι και πολιτικοί εκπρόσωποι του οπορτουνισμού ανησυχούν, ή, αλλιώς, μάς κατηγορούν, γιατί ακόμα συνδέουμε την ιδεολογία μας, τους προγραμματικούς στόχους για το χαρακτήρα της επανάστασης και της εξουσίας στην Ελλάδα, με την ιδεολογία και τις επαναστατικές αξίες που ενστερνίστηκε η Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση στη Ρωσία πριν από 90 χρόνια.

Σε τελευταία ανάλυση, για το ίδιο μάς κατηγορούν και πολιτικοί εκπρόσωποι του σύγχρονου οπορτουνισμού, παρόλο που αυτές τις μέρες, με αφορμή την 90ή επέτειο της Οχτωβριανής Επανάστασης, προσάρμοσαν τις ιδέες τους. Πρόβαλλαν αρκετά αντικειμενικά τους στόχους της Επανάστασης, συγκεντρώνοντας όλα τα σφυριά της πολεμικής στην περίοδο που εδραιώθηκε η Επανάσταση, ως οικονομική βάση και ως κοινωνικά επιτεύγματα, στη λεγόμενη περίοδο Στάλιν. Ξεκινούν την ερμηνεία τους για τις αιτίες ανατροπής της Επανάστασης από τη λεγόμενη «γραφειοκρατική» και «δικτατορική» μετάλλαξη του κόμματος και του κράτους, για να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι η σημερινή εποχή χρειάζεται άλλου τύπου υποκείμενο, αλλά και στόχευση δράσης, τη λεγόμενη «αντινεοφιλελεύθερη».

Δεν εκπλησσόμαστε. Η προσαρμογή είναι το κύριο χαρακτηριστικό του οπορτουνισμού. Προσαρμογή σε αυτό που πιο ορατά ανατέλλει, σε σχέση με την κατάσταση του 1990-1991, την τάση ριζοσπαστικοποίησης εργατικών και λαϊκών δυνάμεων, διατηρώντας, όμως, και την προσαρμογή στο σύστημα, με τη «νεοφιλελεύθερη» στρατηγική.

Μίλησαν για αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, αλλά και για «οικονομισμό και κρατισμό» ως αιτίες της «κατάρρευσής» του. Πρόβαλαν το σοσιαλισμό, αδειάζοντάς τον από την ουσία του, τις θεμελιώδεις κοινωνικές του σχέσεις, την κοινωνική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και τον κεντρικό σχεδιασμό για την παραγωγική χρησιμοποίησή τους από την εργατική (φυσική και πνευματική) δύναμη.

Συχνά, κρύβουν αυτήν τη θεμελιακή αναθεωρητική θέση, προβάλλοντας ότι αποδέχονται τη λενινιστική πρακτική, διαχωρίζοντάς την από τη σοσιαλιστική πρακτική του Στάλιν. Στην πραγματικότητα, αρνούνται την ταξική πάλη για την εδραίωση, επέκταση και κυριαρχία των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής, απέναντι στα κατάλοιπα και βαρίδια του παρελθόντος.

Αστοί και οπορτουνιστές συναντιούνται, αφού συνειδητά και όχι από άγνοια παρερμηνεύουν τις ομοιότητες και τις διαφορές στους στόχους δράσης του ΚΚΕ σήμερα με εκείνους του ΚΚ των Μπολσεβίκων το 1917 και, βασικά, μέχρι τη δεξιά οπορτουνιστική στροφή του 20ούΣυνεδρίου, για να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα δογματικό, του παρελθόντος, και όχι ένα σύγχρονο εργατικό, επαναστατικό κόμμα, που με τη δράση του στις σημερινές συνθήκες επιδιώκει, ανοίγει το δρόμο για το ανατρεπτικό μέλλον.

Το κόμμα μας ανέδειξε τον ιστορικό χαρακτήρα τέτοιων και άλλων διαφορών, τις εξήγησε θεωρητικά. Αναπτύξαμε το ιδεολογικό μας μέτωπο απέναντι στις αστικές και αναθεωρητικές απόψεις, που υποστηρίζουν ότι η εργατική τάξη συρρικνώνεται στις σύγχρονες κοινωνίες, ότι το κριτήριο για το αν κάποιος ανήκει στην εργατική τάξη δεν είναι η μισθωτή σχέση εργασίας, αλλά ποιο είναι το μορφωτικό του επίπεδο ή σε ποιον κλάδο παραγωγής δουλεύει, παλιό ή νέο.

Το κοινό μεταξύ του Κόμματος των Μπολσεβίκων στη Ρωσία του 1917 και του ΚΚΕ σήμερα είναι η προσήλωση στο στόχο της απελευθέρωσης της εργατικής τάξης από την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά με τον οπορτουνισμό.

Είναι η προσήλωση στην απόρριψη της οπορτουνιστικής θέσης ότι αυτό μπορεί να γίνει με τη συμμετοχή ενός Κομμουνιστικού Κόμματος σε μια κυβέρνηση στο έδαφος της καπιταλιστικής κυριαρχίας, με τον απατηλό στόχο να γίνει ο καπιταλισμός πιο ανθρώπινος. Είναι η προσήλωση και η πίστη στη δύναμη της επαναστατικής ορμής της εργατικής τάξης, που, μαζί με τα σύμμαχα στρώματα των φτωχών αγροτών και αυτοαπασχολούμενων, θα έρθει, στις κατάλληλες συνθήκες και περίοδο, σε πλήρη σύγκρουση με όλες τις θεμελιακές δομές, τους θεσμούς, τους νόμους, την εξουσία της αστικής τάξης, που κατοχυρώνει την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εκμετάλλευση.

Αυτό είναι που φοβούνται, την ιδεολογική και πολιτική επίδραση του ΚΚΕ στην τέτοιου τύπου οργάνωση των μαζών.

Ο ταξικός αντίπαλος και οι ποικιλώνυμοι υπηρέτες του αντιπαλεύουν το κόμμα μας, γιατί επιμένει να διδάσκεται από τη θετική, αλλά και από την αρνητική πείρα της ταξικής πάλης κατά τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Γιατί το ΚΚΕ, εκτιμώντας την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, «δεν πετά και το μωρό» μαζί με τα «νερά της γέννας», σε αυτή την πρώτη ιστορική πορεία περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Και, βέβαια, οι αστοί κάθε άλλο παρά νοιάζονται για την επαναστατική ανάπτυξη και ορμή του κόμματός μας, όταν δήθεν μας καλούν να δείξουμε ευελιξία και όχι δογματισμό, προκειμένου να σταθεροποιήσουμε την πρόσφατη εκλογική μας άνοδο.

Το αντίθετο, παλεύουν με όλα τα μέσα που διαθέτουν για να πετύχουν την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική παρέκκλιση του κόμματός μας, παλεύουν για την οπορτουνιστική ενσωμάτωσή του στο σύστημα, αφού μέχρι σήμερα δεν μπόρεσαν να αναπτύξουν σε ικανοποιητικό βαθμό το οπορτουνιστικό σχήμα, το ΣΥΝ, που προέκυψε από την κρίση του κόμματός μας το 1991, στη δίνη της αφάνταστης, απρόβλεπτης αντεπαναστατικής νίκης.

Λίγα χρόνια μετά την ανασυγκρότησή του, το ΚΚΕ πραγματοποίησε την Πανελλαδική Συνδιάσκεψή του, το Μάη του 1995, για τις αιτίες της αντεπαναστατικής καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Οι βασικές εκτιμήσεις της Συνδιάσκεψης επιβεβαιώθηκαν από τη ζωή.

Στα 12 χρόνια που μεσολάβησαν από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, νέες πηγές και ντοκουμέντα, καινούριοι δρόμοι στην επικοινωνία μας με Κομμουνιστικά Κόμματα και μαρξιστές κομμουνιστές επιστήμονες των πρώην σοσιαλιστικών κρατών, κυρίως της ΕΣΣΔ, αλλά και της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας, επιβεβαίωσαν τον άξονα της σκέψης, των προβληματισμών και των εκτιμήσεών μας, μας έδωσαν τη δυνατότητα να προχωρήσουμε σε νέα ερευνητικά πεδία.

Το κόμμα μας είδε αυτοκριτικά τη δική του αδυναμία να κρίνει με αυτοτελή θεωρητική επάρκεια την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, να αντιληφθεί έγκαιρα τον αντεπαναστατικό χαρακτήρα των επιλογών της δεκαετίας του 1980 στην ΕΣΣΔ.

Το κόμμα μας με τόλμη στάθηκε αυτοκριτικά και κριτικά απέναντι στην ιστορικής σημασίας δεξιά οπορτουνιστική στροφή, που συντελέστηκε στο ΚΚΣΕ με το 20ό Συνέδριό του το 1956.

Παράλληλα, η συσσώρευση των καπιταλιστικών εξελίξεων σε αυτά τα χρόνια, η ταξικότητα και επιστημονικότητα στην ερμηνεία τους, μας έκαναν πιο δυνατούς ιδεολογικά, φώτισαν τη δυνατότητα για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στη νέα κοινωνία, ανεξάρτητα τού αν αυτό το πέρασμα πραγματοποιείται ή όχι σήμερα κάπου πάνω στη Γη.

Μας έκαναν πιο ώριμους στην έρευνα και κατανόηση των νομοτελειών αυτού του περάσματος. Με μια κουβέντα, συνειδητοποιήσαμε πιο βαθιά και επιστημονικά ότι αυτό το πέρασμα είναι μακρόχρονο και σύνθετο, επιταχύνεται ή επιβραδύνεται, σταθεροποιείται και επεκτείνεται ή περιορίζεται και ανατρέπεται, ανάλογα με το πώς αναπτύσσονται οι νέες σοσιαλιστικές σχέσεις - η κοινωνική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και ο κεντρικός σχεδιασμός της παραγωγής και, γενικότερα, της οικονομίας. Ολα αυτά με τη θεωρητικά και πολιτικά επαναστατική καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, για να επιτευχθεί μια πραγματικά συνειδητή, πρωτοπόρα δράση ευρύτερων δυνάμεων.

Συνειδητοποιήσαμε ότι οι νέες οικονομικές και γενικότερα οι νέες κοινωνικές σχέσεις δεν αναπτύσσονται απαλλαγμένες από τα βαρίδια, από την κληρονομιά του παρελθόντος που δεν είναι μόνο η καπιταλιστική ιδιοκτησία.

Κληρονομιά - βαρίδια του παρελθόντος είναι και η μικρή ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, ο κατακερματισμός και η χαμηλή παραγωγικότητα των μέσων που χρησιμοποιούν οι συνεταιρισμένοι αγροτοπαραγωγοί.

Αυτές οι συνθήκες επιδρούν στη διαμόρφωση μιας συνείδησης και στάσης, που έχει στο κέντρο της το ατομικό και όχι το κοινωνικό συμφέρον. Και αυτό συμβαίνει, παρότι είναι αποτέλεσμα της σοσιαλιστικής βιομηχανίας και της γενικής κοινωνικής ανάπτυξης το να μπορούν οι αγρότες να προστατεύονται από τις καιρικές συνθήκες, οι ίδιοι και τα παιδιά τους ν' απολαμβάνουν ένα πολιτιστικά ανώτερο επίπεδο ζωής. Αυτό είναι μια αντίθεση.

Βαρίδι είναι η έλλειψη συνειδητών κομμουνιστών με υψηλή τεχνική και επιστημονική ειδίκευση.

Είναι η ύπαρξη, ακόμη, βαριάς χειρωνακτικής και ανειδίκευτης δουλιάς που υπάρχει γιατί δεν έχουν ακόμη αναπτυχθεί, όσο χρειάζεται, τα μέσα και εργαλεία αλλά και η εργατική δύναμη. Και αυτό είναι μια αντίθεση, που επιζητά την επίλυσή της.

Είναι, ακόμη, η περιορισμένη επάρκεια ορισμένων καταναλωτικών προϊόντων, που παράγονται με νέες, πιο προηγμένες τεχνολογίες, σε σύγκριση με αυτές που χρησιμοποιήθηκαν σε μια προηγούμενη χρονική περίοδο. Και αυτό εκδηλώνεται με ανισότητα στην κατανομή, διαφοροποίηση που ζητά την επίλυσή της.

Κληρονομιά - βαρίδι είναι ότι οι εργάτες και οι εργάτριες, στο σύνολό τους, δεν αντιμετωπίζουν ακόμη την εργασία τους ως κοινωνική, κουβαλάνε τον ατομισμό και την αποξένωση που διαμόρφωσαν οι συνθήκες του καπιταλισμού. Η συνειδητή στάση του κάθε εργαζόμενου στην εξοικονόμηση υλών, στην οργάνωση της δουλιάς, στη χρησιμοποίηση των μηχανών, αλλά και σε παρατηρήσεις - προτάσεις για την τεχνική βελτίωση, η ατομική ευθύνη και συμβολή στην παραγωγικότητα της εργασίας είναι στοιχείο των νέων κοινωνικών σχέσεων. Αυτό δεν αναιρείται από τον καθοριστικό ρόλο της επιστημονικής έρευνας και τεχνολογικής προόδου, από την αναγκαιότητα ο κεντρικός σχεδιασμός να εξασφαλίζει την προοδευτική ανάπτυξη της παραγωγικότητας της εργασίας, με την ευρεία εισαγωγή σύγχρονων μηχανημάτων.

Κληρονομιά - βαρίδι είναι οι δυσκολίες, που, έτσι ή αλλιώς, αναπαράγονται από την ύπαρξη ενός ισχυρού ιμπεριαλιστικού περίγυρου, που υποτιμήθηκε η δυνατότητα ανασυγκρότησης και αντεπίθεσής του, μετά τη νίκη της ΕΣΣΔ στο Β` Παγκόσμιο Πόλεμο και την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας σε μια σειρά χώρες της Ευρώπης, αλλά και στην Ασία, στην Καραϊβική.

Πάνω στην ύπαρξη υπαρκτών προβλημάτων και νέων απαιτήσεων, ωρίμαζε η ανάγκη για το επαναστατικό προχώρημα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ήδη, από τη δεκαετία του 1930, και επανήλθε πιο επιτακτικά μετά τη μεταπολεμική ανόρθωση της σοσιαλιστικής οικονομίας.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1950, έγιναν λαθεμένες επιλογές, παρεκκλίσεις που ωρίμασαν σε οπορτουνιστική στροφή, που σταδιακά και μακρόχρονα ωρίμασαν σε μετάλλαξη του κόμματος και ανοιχτή προδοσία της επαναστατικής πορείας.

Το ιστορικό πέρασμα, που επιχειρήθηκε και συντελέστηκε με αφετηρία την Οχτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία, έδωσε μια ιστορικά μοναδική, ανεπανάληπτη ώθηση στην ανάπτυξη του ανθρώπου, ως κύριας παραγωγικής δύναμης, στα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματά του, στο βιοτικό και μορφωτικό - πολιτιστικό επίπεδό του.

Το μοναδικό στην ιστορία είναι ότι αφορούσε το σύνολο των μαζών. Εγινε πράξη η εξασφάλιση κοινωνικών δικαιωμάτων για όλους, στην Παιδεία, στην Υγεία, στη Δουλιά, στη Λαϊκή Στέγη, στον Πολιτισμό.

Ηταν αποτέλεσμα του γεγονότος ότι πέρασε στην κοινωνική ιδιοκτησία και στον κεντρικό σχεδιασμό η συγκεντρωμένη βιομηχανία, σ' αυτό στηρίχτηκε ο εξηλεκτρισμός όλης της ΕΣΣΔ, η σχεδιασμένη ανάπτυξη της οικονομίας και όλης της κοινωνίας με κίνητρο τη συνολική ευημερία, που για αρκετές δεκαετίες έλαμπε ως φάρος για την εργατική τάξη και τις ανάγκες της, ακόμη και στις πιο αναπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες της Δυτικής Ευρώπης και των ΗΠΑ.

Και ο καπιταλισμός έφερε μεγάλη ώθηση, με τη διαφορά ότι αυτή συνδέθηκε με την εκμετάλλευση και την κοινωνική αδικία, με τεράστιες καταστροφές, όπως των αυτοχθόνων πληθυσμών στην αμερικάνικη ήπειρο, στην Αυστραλία, με το μαζικό τότε σύγχρονο δουλεμπόριο στις ΗΠΑ των προηγούμενων αιώνων, με την αποικιοκρατική εκμετάλλευση, με τις καταστροφές των μεγάλων οικονομικών κρίσεων, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, την παιδική εργασία και τόσα άλλα.

Και άλλοι παρελθόντες κοινωνικο-οικονομικοί σχηματισμοί, όπως ο δουλοκτητικός, άφησαν στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού επιτεύγματα απαράμιλλης τέχνης και σοφίας - και τέτοια διαθέτει αρκετά η αρχαία ελλαδική ιστορία. Ηταν όμως επιτεύγματα, που στηρίχτηκαν ακόμη και στη φυσική εξόντωση των μαζών, αφού ο δούλος δεν ήταν παρά «ομιλούν εργαλείο».

Αναδεικνύουμε τη μοναδική και απαράμιλλη προσφορά του σοσιαλισμού στον 20ό αιώνα και ταυτόχρονα ερευνούμε τους παράγοντες, ιδιαίτερα τους εσωτερικούς, δηλαδή τις κοινωνικές διαφορές και αντιθέσεις που οδήγησαν σε μια νέα όξυνση της πάλης μεταξύ νέου και παλιού, ιδιαίτερα μετά το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, στην ΕΣΣΔ.

Διερευνούμε την αντανάκλαση των πραγματικών κοινωνικών αντιθέσεων μέσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα.

Από αυτήν την άποψη μελετάμε, με τη σημερινή κρίση και γνώση, τις αδυναμίες, τις ανεπάρκειες, τα λάθη στη θεωρία και στην πολιτική, στην ίδια τη συγκρότηση του κόμματος, στη διαμόρφωση των νέων εργατικών θεσμών εξουσίας, την εργατική συμμετοχή στο σχεδιασμό, στον έλεγχο της διεύθυνσης, γενικότερα στην οργάνωση της νέας κοινωνίας.

Το πισωγύρισμα δεν ακυρώνει τα επιτεύγματα του ιστορικού επαναστατικού άλματος, που επιτεύχθηκε.

Το πισωγύρισμα έφερε καταστροφές, επιβράδυνση στην κοινωνική ανάπτυξη, όχι μόνο για την εργατική τάξη, τις λαϊκές δυνάμεις, στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αλλά σε όλο τον κόσμο.

Πρωτόγνωρη ήταν για την πείρα και τη γνώση μας έως το 1990 η δυνατότητα ανατροπής της διαδικασίας σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Ωστόσο, δεν είναι ιστορικά πρωτόγνωρη η δυνατότητα προσωρινά να οπισθοχωρούν νέες κοινωνικές σχέσεις, σε σχέση με εκείνες που αφορούν ένα κατώτερο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων.

Αυτό συνέβη και με την καπιταλιστική ανάπτυξη, με την καταστροφή αστικών κέντρων της Αδριατικής και την υποταγή τους στην κυριαρχία των φεουδαρχικών σχέσεων.

Αργότερα και σε άλλο χώρο, αναπτύχθηκαν πιο ορμητικά οι καπιταλιστικές σχέσεις, διεκδίκησαν την κυριαρχία τους και σε επίπεδο εξουσίας.

Οι νέες σοσιαλιστικές σχέσεις δεν μπορούν να αναπτυχθούν στο έδαφος του καπιταλισμού, αφού προϋπόθεσή τους είναι η κατάργηση της μεγάλης σύγχρονης ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, δηλαδή της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας.

Ομως, η ίδια η καπιταλιστική ανάπτυξη έχει καταστήσει άχρηστη, παρασιτική, καταστροφική αυτήν τη σύγχρονη καπιταλιστική ιδιοκτησία, που εκφράζεται με τη συγκέντρωση του κοινωνικού πλούτου σε ελάχιστα χέρια, με την ασύλληπτης έκτασης σπατάλη, τις καταστροφές που προκαλεί το κίνητρο του κέρδους σε νερά, αέρα, έδαφος, κλπ., με το μόχθο των εργαζομένων να παίρνει τη μορφή μετοχικού κεφαλαίου βιομηχάνων, τραπεζιτών, εφοπλιστών και άλλων, την ίδια ώρα που οι μισθωτοί περιπαίζονται για τη δήθεν έλλειψη πόρων για συντάξεις, προστασία υγείας και περίθαλψης, αντισεισμική, αντιπυρική, αντιπλημμυρική και άλλη κοινωνική προστασία, όταν η τεράστια συγκέντρωση πλούτου συνοδεύεται και στηρίζεται στη σύγχρονη φτώχεια και μαζική ανεργία.

Από την Παιδεία έως την εξασφάλιση του δικαιώματος για δουλιά, από τη φροντίδα για την υγεία και την επίλυση μεγάλων προβλημάτων που σχετίζονται με τη δημόσια υγεία (π.χ., διαχείριση απορριμμάτων) έως το Συνταξιοδοτικό, προβάλλει η αναγκαιότητα της κοινωνικής ιδιοκτησίας και της κεντρικά σχεδιασμένης κάλυψης των κοινωνικών αναγκών, της εξασφάλισης αποκλειστικά δημόσιας δωρεάν σύγχρονης Παιδείας και φροντίδας Υγείας - Πρόνοιας για όλους, εργασίας, λαϊκής στέγης, φτηνής, γρήγορης και ασφαλούς μετακίνησης, ελεύθερου χρόνου για όλους, νέους στη μαθητική ηλικία, εργαζόμενους και συνταξιούχους.

Αυτή είναι η βάση για την ανάπτυξη της κοινής πάλης μισθωτών, αγροτών και άλλων αυτοαπασχολουμένων ενάντια στα μονοπώλια, στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, ενάντια σε κάθε μορφή αστικής διακυβέρνησης.

Αυτή είναι η βάση για τη διαμόρφωση πολιτικών συνεργασιών, που θα ανοίγουν το δρόμο για την επίλυση του προβλήματος της εξουσίας, για τη Λαϊκή Εξουσία και τη Λαϊκή Οικονομία.

Ανεξάρτητα από το πώς θα καταλαβαίνουν όλοι οι πολιτικοί σύμμαχοι τις διαδικασίες και το χαρακτήρα της πλήρους και καθοριστικής σύγκρουσης με την αστική εξουσία, δεν μπορεί να υπάρξει κοινή πολιτική δράση πίσω από τους στόχους στους οποίους αναφερθήκαμε.

Το ΚΚΕ, σε κάθε περίπτωση, διατηρεί την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική του αυτοτέλεια και το ίδιο αναγνωρίζει σε κάθε συνεργαζόμενη δύναμη.

Για το ΚΚΕ, αυτές οι κοινωνικές σχέσεις, η κοινωνική ιδιοκτησία, ο κεντρικός σχεδιασμός, η ικανοποίηση της κοινωνικής ευημερίας σε όλο και ανώτερο επίπεδο, η προσωπική ευθύνη στην κοινωνική εργασία, αλλά και ο εργατικός και κοινωνικός έλεγχος, είναι η ουσία του σοσιαλισμού.

Αυτόν το σοσιαλισμό πλουτίζουμε όλο και περισσότερο στην πολιτική μας αντίληψη, στις θέσεις και τις επεξεργασίες μας, γι' αυτόν παλεύουμε, πρώτ' απ' όλα στη χώρα μας, αλλά και για την ανασυγκρότηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, για μια νέα ωρίμανση του επαναστατικού εργατικού κινήματος, για μια νέα έφοδο της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.