Αυτό μας γεμίζει ικανοποίηση και περηφάνια. Εχω την αίσθηση ότι πάμε καλά! Παρά τις αδυναμίες, καθυστερήσεις ή και κάποια λάθη. Παρά την επίθεση που δεχόμαστε, σε μόνιμη βάση και με όλα τα μέσα (θεμιτά και αθέμιτα). Από την άρχουσα τάξη, τα «ξένα κέντρα», τους διάφορους «μηχανισμούς». Κι από ποικιλώνυμους αντιπάλους και «φίλους». Τέλος, παρά και τις γνωστές (μετρημένες «στα δάχτυλα του ενός χεριού») αποσκιρτήσεις... Δεχόμαστε χτυπήματα. Παθαίνουμε ζημιά. Αλλά μένουμε απτόητοι κι άτρωτοι. Οι επιθέσεις θα πέφτουν στο «κενό». Ετσι κι αλλιώς, θα βγαίνουμε πιο ατσαλωμένοι και πιο δυνατοί... Και θα πάμε ακόμα καλύτερα! Οσοι αμφιβάλλουν θα το διαπιστώσουν σε λίγο. Κι εκείνοι που τρέφουν «κακές» σκέψεις, θα μείνουν με την «κακία» τους. Εμείς έχουμε αντοχή. «Μαθημένα τα βουνά απ' τα χιόνια»!

Ενόψει του Συνεδρίου, θα ήθελα να εκφράσω τη χαρά μου για το γεγονός αυτό καθαυτό. Είμαστε στο 2000! Κάναμε «ντεμπούτο» με το 15ο Συνέδριο. Με το Πρόγραμμα, το Καταστατικό και τις αποφάσεις του. Στο διάστημα που μεσολάβησε, έγιναν πολλά. Σημειώσαμε άνοδο σε όλους τους τομείς. Το γενικό αποτέλεσμα είναι θετικό. Και το κυριότερο, επαληθεύτηκε απόλυτα και δικαιώθηκε στη ζωή η γραμμή μας. Το 16ο Συνέδριο έρχεται να επεξεργαστεί παραπέρα τη γραμμή μας και να σηματοδοτήσει την προώθηση της ανοδικής μας πορείας. Αναμφισβήτητα θα αποτελέσει σταθμό στην ιστορία μας. Θα είναι το πρώτο συνέδριο του ΚΚΕ στον 21ο αιώνα. Και αυτό καθιστά αυτονόητη τη μεγάλη σημασία του.

Η προσυνεδριακή περίοδος συνέπεσε και με την επέτειο της ίδρυσης του ΚΚΕ. Κλείνουν 82 χρόνια ζωής και δράσης του Κόμματός μας. Μια μεγάλη ιστορία αγώνων και καταδρομών, απίστευτων στερήσεων και ηρωικών προσπαθειών, σκληρών δοκιμασιών και αμέτρητων θυσιών. Στην πρωτοπορία της εργατικής τάξης και του αδάμαστου λαού μας. Στους αγώνες: Για ψωμί και δουλιά. Για το δίκιο και τη λευτεριά. Για δημοκρατικές ελευθερίες, συνδικαλιστικά δικαιώματα. Για την εθνική ανεξαρτησία και την ειρήνη. Σ' ένα δρόμο δύσκολο, τραχύ, ανηφορικό, αληθινά «προμηθεϊκό». Για την κατάργηση της εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Για το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό. Την κοινωνία του «ανατέλλοντος ανθρώπου»!

Βαρύτιμη κληρονομιά, που έχουμε χρέος, τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, να τη διατηρήσουμε αλώβητη και να τη συνεχίσουμε.

Προσβλέπω στο 16ο Συνέδριο του Κόμματος με σιγουριά και εμπιστοσύνη. Πάμε σ' αυτό με ορθή πολιτική και ικανή ηγεσία. Η ΚΕ και το ΠΓ, με επικεφαλής τη σ. Αλέκα Παπαρήγα, μας οδηγούν σωστά (Ξέρω, δε χρειάζονται συνηγορία. Το νιώθω εγώ σαν ανάγκη). Εκεί «βαράνε» όλα τ' αντίπαλα «πυρά». Η εκλογή τους από το 15ο Συνέδριο καταξιώθηκε. Κράτησαν γερά το «τιμόνι». Ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες μας. Συνέβαλαν να σηκώσει το κόμμα μας μεγάλους αγώνες. Και ν' ανέβει το κύρος του στο λαό μας και διεθνώς (Η αλήθεια να λέγεται).

Οι Θέσεις της ΚΕ για το Συνέδριο είναι ένα σημαντικό ντοκουμέντο. Επιστημονικά τεκμηριωμένο, καλά επεξεργασμένο, με σαφήνεια διατυπωμένο. Με κεντρικό άξονα το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο. Τοποθετεί συγκεκριμένα τα προβλήματα και δίνει λύσεις. Αντανακλά την αντικειμενική πραγματικότητα. Ο πλουτισμός του στις εσωκομματικές διαδικασίες και στο δημόσιο διάλογο καθώς και η καθολική του έγκριση αποτελούν πολύτιμη συνεισφορά στο Συνέδριο.

Ακράδαντα πιστεύω ότι το 16ο Συνέδριο θα στεφθεί με πλήρη επιτυχία. Θεωρώ και τώρα, όπως έγραφα και για το 15ο Συνέδριο (στο οποίο δεν πήρα μέρος λόγω εμφράγματος), ότι:

«Το ΚΚΕ θα βγει πολιτικά πιο έμπειρο, ιδεολογικά πιο εξοπλισμένο, οργανωτικά πιο ενωμένο, γερό και αξιόμαχο. Ωστε να εκπληρώσει άμεσα τα τρέχοντα καθήκοντά του και μακροπρόθεσμα την ιστορική του αποστολή. Το εγγυώνται η αυστηρή τήρηση των αρχών, η εσωκομματική δημοκρατική λειτουργία, η ενιαία θέληση, η συνειδητή πειθαρχία και η υψηλή ευθύνη των μελών και στελεχών» («Κυριακάτικος Ριζοσπάστης» 12.5.96).

Πεποίθησή μου είναι: Οχι μόνον οι φίλοι, οι οπαδοί, οι ψηφοφόροι μας, μα γενικότερα οι εργαζόμενοι, ο κόσμος «του μόχθου και της δουλιάς», οι προοδευτικοί άνθρωποι, οι τίμιοι πατριώτες και η νεολαία, όσοι οραματίζονται ένα καλύτερο μέλλον, διέπονται, κατά βάθος, από τα ίδια με μας αισθήματα. Στηρίζουν σε μας τις «κρυφές» ελπίδες τους. Κι ολόθερμα μας στέλνουνε τις ευχές τους. Από τα κόμματα εξουσίας (που τα ψηφίζουν και «τους γυρίζουν την πλάτη») καθώς κι από τα μικρά (που μοιάζουν με δορυφόρους τους) τι έχουν να περιμένουν; Δε θα δούνε «χαΐρι και προκοπή». Στο Μέτωπο είναι η θέση τους! Για λαϊκή εξουσία και αλλαγή. Και θα 'ρθουν! Μέσα απ' τους αγώνες. Ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική. Ενάντια στις ΗΠΑ, στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ. Στα μέτωπα της δουλιάς, της υγείας, της παιδείας, της ειρήνης. Οσο γρηγορότερα τόσο καλύτερα!.. Με την ευκαιρία του Συνεδρίου ας ανοιχτούμε πλατιά. Να τους πλησιάσουμε περισσότερο. Να κουβεντιάσουμε μαζί τους τις Θέσεις της ΚΕ. Ας αφουγκραστούμε τη φωνή, τις λαχτάρες, τους μύχιους πόθους τους. Θ' ακούσομε, η καρδιά τους χτυπάει αριστερά!

Σ' αυτό το προσκλητήριο του ΚΚΕ, κάποιοι έπαψαν να δίνουν «παρών»! Γνωστοί και μη εξαιρετέοι, βέβαια (που τους υπαινίχτηκα στην αρχή). Είναι ο φίλος μου Κωστόπουλος και οι «συν αυτώ». Δεν τους είδα στο μεγάλο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ. Ούτε πάτησαν στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ (Μπορεί να ήταν σε καμιά άκρη). Δεν τους πήρε το μάτι μου ούτε στην πορεία του Πολυτεχνείου (Θέλω να πιστεύω ότι ήρθαν). Στα «μπλοκ» του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, πάντως, δεν ήταν. Με το δίκιο τους (Με τι «μούτρα» να 'ρθουν;). Αφού μας κήρυξαν πόλεμο! Σε άλλα «μετερίζια» πέρασαν τώρα. Οπου δηλώνουν «μαχητικά» την παρουσία τους, κάθε μέρα. Και «εισπράττουν» συγχαρητήρια!

Απορώ. Τίποτα δεν κατάλαβαν; Τόσα χρόνια «θητείας» στο Κόμμα, και μάλιστα σε ανώτερα πόστα; Καταγγέλλουν γιατί τους διέγραψε το Κόμμα (Ας μην ξεγελούν). Μόνοι τους έθεσαν τον εαυτό τους «εκτός ΚΚΕ» (Η διαγραφή τους ήρθε ως φυσικό επακόλουθο). Ετσι δεν είναι; Ο Κωστόπουλος πήρε «αμπάριζα» πριν απ' τις εκλογές. Αμέσως μετά τη δημοσίευση του γράμματός του στο «Ριζοσπάστη». Και μαζί με την (υποκριτική μάλλον) ευγνωμοσύνη του στο Κόμμα, που τον ανέδειξε τόσο ψηλά, εξέφραζε την πικρία του. Κι έριχνε ανοιχτά, κατά του ΠΓ, τις «βολές» του (Του έφταιγαν ο Ζουράρις και η Κανέλλη;).

Εκτοτε, «πού τον χάνεις - το Μήτσο - πού τον βρίσκεις», περιζήτητος στα μέσα ενημέρωσης. «Αστέρας» πρώτου μεγέθους στη δημοσιότητα (Ο «Ντε Νίρο»! της προβολής). Αχ, αυτά τα «κανάλια» κι ο αστικός Τύπος, πόσο χαμηλά ξέπεσαν... Σε ανεβάζουν στον «έβδομο ουρανό», όταν έρθεις σε «ρήξη» με το Κόμμα. Ενώ ουσιαστικά έχουν κηρύξει «εμπάργκο» στο ΚΚΕ (Το τρίτο, παρακαλώ, κόμμα της Βουλής). Επειδή είναι σε μόνιμη «ρήξη» με τα μονοπώλια και το σύστημα.

Ο Θεωνάς έφυγε οικειοθελώς (Και το 'χει καμάρι). Αφού έγραψε στο δημόσιο προσυνεδριακό διάλογο τις απόψεις του (Και καλά έκανε). Αλλά πέραν αυτού η τήρηση του καταστατικού, που το ψήφισε, κι αυτόν δεν τον βόλευε. «Το 'γραψε», όπως κι οι άλλοι, «στα παλαιότερα των υποδημάτων» του. Στο «διά ταύτα», δηλαδή στη σιδερένια συνειδητή πειθαρχία των κομμουνιστών, πρόβαλε άρνηση. Ξέροντας ότι αποτελεί, τελικά, την «ασφαλιστική δικλείδα» για τη συνοχή, την ενότητα και την ίδια την ύπαρξη του Κόμματος. Λέτε θα ζούσε το ΚΚΕ 82 χρόνια, αν δεν είχε τέτοια πειθαρχία; Κι αν, τα μέλη και τα στελέχη του, ακόμα κι όταν διαφωνούσαν, δεν έβαζαν πάνω απ' όλα το συμφέρον του Κόμματος; Προσπάθησε μάλιστα να δικαιολογήσει και θεωρητικά τα αδικαιολόγητα, κακοχαρακτηρίζοντας την εμμονή στις αρχές λειτουργίας του Κόμματος. Και συγκεκριμένα, για τη διαγραφή του Κωστόπουλου, δήλωσε στο «Φλας»: «Είναι αποτέλεσμα μιας πολιτικής κουλτούρας, η οποία έπρεπε να είχε πεθάνει από πολλά χρόνια, αλλά δυστυχώς επανέρχεται ξανά»! («Αυγή» 21.10.2000).

Αν τον ερμηνεύω καλά, θα έπρεπε να επιτρέψουμε ν' αλωνίζουν οι «τάσεις» κι οι «φράξιες» ελεύθερα στις γραμμές μας. Βεβαίως (κατά τη γνώμη μου) και οι ίδιοι, που εξελίσσονταν σε «ξένο σώμα» μέσα στο Κόμμα (Δε θέλω να κάνω τον έξυπνο, αλλά ας μη μας περνούν και για αφελείς). Η ιδέα τους να ξιφουλκήσουν κατά της γραμμής και της καθοδήγησης δεν τους «κατέβηκε» τώρα απ' την «γκλάβα», που είναι «εκτός». Τις κατηγορίες, ότι «κινδυνεύει το Κόμμα»! Τις συκοφαντίες για «βρώμικο αφρό» (που δεν τόλμησαν να εκστομίσουν ούτε οι χειρότεροι εχθροί μας), και άλλες χυδαιότητες, τις είχαν από καιρό στη «φαρέτρα» τους.

Πελαγωμένοι και βγαίνοντας σαν «ομαδούλα» στην «πιάτσα», είχανε το θράσος να απευθυνθούν και στους βετεράνους. Ζήτησαν να παρέμβουν, να ματαιώσουν το Συνέδριο (Κι άλλα πράματα, «τραβηγμένα απ' τα μαλλιά»). Φυσικά, πήραν την απάντηση. Και την ήξεραν. Το ερώτημα είναι γιατί το έκαναν. Σίγουρα να δημιουργήσουν «κλίμα» υπέρ τους. Να διαβάλουν την προσπάθεια του Κόμματος προς το Συνέδριο. Να προβληθούν σαν «σωτήρες»! Και για να συνεχίσουν το απαίσιο «παιχνίδι» τους. Δε θα πετύχουν. Θα ρέψουν στην απομόνωση.

Ο Θεωνάς έφυγε μόνος του. Για να μη μας δώσει - λέει - «τη χαρά να τον διαγράψουμε»! Κρίμα του. Και του είχα μεγάλη εκτίμηση, όπως και στον Μήτσο. Ποιοι χαίρονται, Γιάννη, το βλέπει όλος ο κόσμος. Εμείς λυπούμαστε. Το Κόμμα, οι σύντροφοί σας, ήθελαν να μείνετε. Επρεπε να πειθαρχήσετε. Να δείτε τα λάθη σας. Να κάνατε αυτοκριτική. Αυτή θα ήταν η πραγματική παλικαριά. Προσπάθησα και προσωπικά να βοηθήσω τον Κωστόπουλο. Δώσαμε μαζί τη μάχη στο Στρατοδικείο της χούντας. Ζήσαμε στη φυλακή. Δουλέψαμε ύστερα στο «Ριζοσπάστη». Οταν ήτανε γραμματέας της ΚΟΒ (αν θυμάμαι καλά) κι εκεί κάναμε διαγραφές (Είναι κι αυτές μέσα στη ζωή. Και δεν ήταν σαν τη δική του βαριές περιπτώσεις). Αργότερα, βουλευτής, όταν τον συκοφαντούσε ο Γιαννόπουλος ότι δεν κράτησε καλή στάση στην Ασφάλεια (που ήτανε χοντρό ψέμα) τον κατακεραύνωσα με άρθρο στο «Ριζοσπάστη» (Είχα υποχρέωση να το κάνω και δε μετανιώνω). Το αναφέρω για τους εξής λόγους: Τώρα, από τους πρώτους που τον συγχάρηκαν ήταν ο Γιαννόπουλος κι ο Φαράκος. Τότε, Μήτσο, ο Φαράκος κι όσοι τώρα σε αγκαλιάζουν σιώπησαν. Βλέπεις, πόσο ταξικός είναι ο κόσμος. Τότε ήσουν με το κόμμα της τάξης σου, σαν εργάτης. Τώρα με ποιον είσαι; Το Κόμμα το πολεμάς. Και δεν μπορεί παρά να νιώθεις «αϊτός με σπασμένα φτερά».

Αν θέλετε ακούστε μια φιλική συμβουλή. Ακολουθείτε λάθος δρόμο. Σταματήστε τον ολισθηρό κατήφορο. Και γυρίστε στο δρόμο που δείχνει το Κόμμα μας. Αυτός είναι ο δρόμος της τιμής και του χρέους.