Μπορεί άραγε να ξημερώσει μια καπιταλιστική ανάπτυξη που την ίδια στιγμή θα λύνει τα προβλήματα των εργαζομένων; Καταφατική απάντηση στο ερώτημα προπαγανδίζουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ΝΔ. Οι πολιτικές τους προτάσεις διαφοροποιούνται σε ορισμένα σημεία, αλλά και οι δύο υποστηρίζουν πως ο καθένας τους έχει βρει τη «μαγική συνταγή» για το δρόμο της φιλολαϊκής καπιταλιστικής ανάπτυξης που την ίδια στιγμή θα ωφελεί τόσο το κεφάλαιο όσο και τους εργαζόμενους και αντιπαρατίθενται μεταξύ τους για ορισμένες λεπτομέρειες... Η αντιπαράθεση αυτή είναι, τουλάχιστον για τους εργαζόμενους, κάλπικη.

Η αντιπαράθεση για το πώς θα έρθει πιο γρήγορα η ανάπτυξη συγκαλύπτει την απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάπτυξη: Τη διασφάλιση της κερδοφορίας των επενδύσεων. Στον καπιταλισμό, μια επένδυση γίνεται ΜΟΝΟ εφόσον διασφαλίζει ικανοποιητικό κέρδος για τον καπιταλιστή που επενδύει.

Αλλά η αύξηση του κέρδους βασίζεται σε κάποιες προϋποθέσεις. Και επειδή είναι τουλάχιστον ανόητο να πιστεύει κανείς πως στην Ελλάδα έχουμε βρει το μαγικό ελιξήριο, η διασφάλιση ικανοποιητικού κέρδους έχει ορισμένες προϋποθέσεις. Και αυτές είναι η χαμηλή φορολογία, η φθηνή γη, οι φθηνές πρώτες ύλες, οι μικρές ενοχλήσεις απ' το κράτος και πάνω απ' όλα η φθηνή εργατική δύναμη. Αλλά, η διασφάλιση των προϋποθέσεων αυτών δεν είναι ουδέτερη για τους εργαζόμενους. Αρκεί να πάρει κανείς δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα:

Οι δημοσιονομικές δεσμεύσεις που έχει η χώρα για τα επόμενα χρόνια είναι δεδομένες και δεσμεύουν απόλυτα τόσο τη ΝΔ όσο και τον ΣΥΡΙΖΑ. Το 3ο μνημόνιο προβλέπει πρωτογενή πλεονάσματα του κρατικού προϋπολογισμού ύψους 3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2022 και πλεονάσματα ύψους 2,2% του ΑΕΠ για τα επόμενα 40 χρόνια, ενώ στο ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα για το πλεόνασμα καταλήγουν και οι γενικές δεσμεύσεις της χώρας απ' τη συνθήκη λειτουργίας της ΕΕ και το σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης. Και οι δεσμεύσεις αυτές δεν είναι τυχαίες. Αντανακλούν την ανάγκη λειτουργίας της ΕΕ ως ΟΝΕ, αντανακλούν τις απαιτήσεις του κεφαλαίου για επαρκή χρηματοδότηση μέσα απ' τον προϋπολογισμό.

Την ίδια στιγμή, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ διαγκωνίζονται για το ποιος θα φέρει μεγαλύτερες φοροαπαλλαγές για το μεγάλο κεφάλαιο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για αύξηση στο 150% των αποσβέσεων για το μεγάλο κεφάλαιο, ενώ η ΝΔ ανάλογα με την κατηγορία δαπανών προβλέπει από 130% έως 200% αποσβέσεις, δηλαδή για κάθε 100 ευρώ ονομαστικές δαπάνες - η υπερτιμολόγηση δίνει και παίρνει εδώ...- του μεγάλου κεφαλαίου, το φορολογητέο εισόδημα των επιχειρήσεων θα μειώνεται κατά 150 ευρώ. ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ μιλούν επιπλέον για νέες μειώσεις των φορολογικών συντελεστών των επιχειρήσεων, για νέα επενδυτικά κίνητρα που πρέπει να δοθούν στο μεγάλο κεφάλαιο, για ελαττωμένες ασφαλιστικές εισφορές της εργοδοσίας κι άλλα πολλά.

Αν μειωθεί, όπως διακαώς επιθυμούν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, κι άλλο η ήδη ισχνή φορολογική επιβάρυνση των μεγάλων επιχειρήσεων, κάποιος θα πληρώσει το μάρμαρο... Ποιος άραγε;

Η απάντηση είναι προφανής... Την επόμενη μέρα, είτε κυβέρνηση είναι η ΝΔ, είτε ο ΣΥΡΙΖΑ, η μείωση της φορολογίας του μεγάλου κεφαλαίου που προβάλλεται ως το κατεξοχήν αναπτυξιακό μέτρο, θα φέρει νέα φορολογικά βάρη στους εργαζόμενους.

Ακόμα και μέσα σε μια επιχείρηση, αλλά σίγουρα στο σύνολο της οικονομίας, οι εργαζόμενοι ανάλογα με τις συνθήκες αμείβονται με ποικιλία μισθών.

Ο εργοδότης σε μια επιχείρηση ενδιαφέρεται κατά κύριο λόγο για το σύνολο των μισθών που πληρώνει στους εργαζόμενους της επιχείρησής του. Οσο μικρότερο είναι αυτό το σύνολο, τόσο μεγαλύτερα τα κέρδη του.

Ο μέσος μισθός σε μια επιχείρηση είναι ο μέσος όρος των μισθών που παίρνουν οι εργαζόμενοι.

Μπορεί η συζήτηση και προεκλογικά να επικεντρώνεται στον κατώτατο μισθό, που παραμένει σε πολύ χαμηλά επίπεδα και που η υλοποίηση ακόμα και αυτής της πενιχρής αύξησής του αναιρείται στην πράξη από τη μεγάλη πλειοψηφία των επιχειρήσεων, αξιοποιώντας τα όπλα που τους δίνουν οι μνημονιακοί νόμοι, αποκρύπτεται όμως το τι συμβαίνει με τον μέσο μισθό.

Ο μέσος μισθός μειώθηκε και συνεχίζει να μειώνεται δραστικά. Τα χρόνια των μνημονίων, μεγάλος αριθμός εργαζομένων έχει «κατέβει» εισοδηματική κατηγορία.

Το 2009 μισθό 500 - 800 ευρώ είχε το 24,2% των εργαζομένων, ενώ το ποσοστό αυτό αυξήθηκε στο 35,7% των εργαζομένων το 2017 (ΙΝΕ - ΓΣΕΕ 2018).

Αντίθετα, μισθό 900 - 1.300 ευρώ είχε το 35% των εργαζομένων το 2009 και μόλις το 16% των εργαζομένων το 2017. Ο υπολογισμός της έκθεσης της Deutsche Bank για διαμόρφωση του καθαρού μέσου μισθού του στα 755 ευρώ είναι αρκετά λογικός.

Το ζήτημα αυτό έχει μεγάλη σημασία, γιατί το κεφάλαιο ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για το πώς διαμορφώνεται ο μέσος μισθός πολύ περισσότερο από τον κατώτατο. Ιδιαίτερα οι μεγάλες επιχειρήσεις ενδιαφέρονται για τη μείωση του μέσου μισθού, αφού από αυτήν τη μείωση προκύπτει αύξηση των κερδών τους.

Γίνεται λοιπόν κατανοητό ότι το ζήτημα δεν είναι απλώς τα επίπεδα του κατώτατου μισθού, αλλά η συνολική συμπίεση των μισθών και πρώτα απ' όλα του μέσου μισθού προς τα κάτω.

Η κρατική πολιτική που οδηγεί στη μείωση του μέσου μισθού είναι πολυπλόκαμη. Η κατάργηση των τριετιών και οι αυξήσεις στους μισθούς που έφερναν, η αποδόμηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, τα πολύμορφα κίνητρα αντικατάστασης παλαιότερων εργαζομένων με νεότερους με λιγότερα δικαιώματα και η πολύπλευρη επίθεση στα συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, είναι πλευρές που αθροιστικά συμβάλλουν στη μείωση του μέσου μισθού.

Η αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης της μισθωτής εργασίας που συνεχίζεται, αποτελεί επίσης παράγοντα μείωσης του - καθαρού - μέσου μισθού.

Παράλληλα, η μείωση των κρατικών δαπανών για Υγεία και Παιδεία, η μείωση των συντάξεων και του κοινωνικού κράτους γενικότερα και η ολοένα και μεγαλύτερη μεταφορά στις πλάτες των εργαζομένων του «κόστους» για την κατοικία τους, μέσα απ' την ανταποδοτικότητα των δήμων, είναι άλλες πλευρές που έμμεσα συνιστούν μείωση «μισθού» των εργαζομένων προς όφελος του κεφαλαίου.

Οσο και να προσπαθεί το σύστημα να πείσει τους εργαζόμενους για το αντίθετο, δεν υπάρχουν αναίμακτη καπιταλιστική κερδοφορία και ανάπτυξη. Τα ματωμένα πλεονάσματα, οι χαμηλοί μισθοί, οι τσακισμένες συντάξεις, η μερική και ευέλικτη απασχόληση, η φοροαφαίμαξη του λαού, οι πλειστηριασμοί, οι ιδιωτικοποιήσεις και η διάλυση του κοινωνικού κράτους είναι η άλλη όψη της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της κερδοφορίας του κεφαλαίου, της επίτευξης των δημοσιονομικών στόχων, των επιβραβεύσεων που λαμβάνουν οι κυβερνήσεις απ' τον ΣΕΒ, τις εργοδοτικές οργανώσεις, τις υπηρεσίες της Κομισιόν.

Οσο και αν προσπαθούν οι απολογητές του συστήματος να συγκαλύψουν την πραγματικότητα, τα κέρδη του κεφαλαίου δεν πέφτουν απ' τον ουρανό. Βασίζονται πάνω στις δικές μας απώλειες. Ανάπτυξη σημαίνει επίθεση του κεφαλαίου στα δικαιώματά μας.

Την επαύριο των εκλογών, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ θα συνεχίσουν το ίδιο παιχνίδι. Ο ένας κυβέρνηση και ο άλλος αντιπολίτευση και η ανάπτυξή τους απαιτεί βάθεμα αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής, συνέχιση της επίθεσης στους εργαζόμενους. Γι' αυτό και είναι λάθος να συζητούν οι εργαζόμενοι το μέγεθος της εκλογικής διαφοράς τους. Η επίθεση του κεφαλαίου θα κλιμακωθεί, με το ένα κόμμα να παίζει τον ρόλο της κυβέρνησης και το άλλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Γι' αυτό και η αποτροπή της κλιμάκωσης της επίθεσης την επαύριο των εκλογών και η ανασύνταξη του κινήματος για να ανακτηθούν οι απώλειες και να διεκδικήσουμε την κάλυψη των αναγκών μας περνάνε μέσα απ' την ισχυροποίηση του ΚΚΕ, στη Βουλή, στους δρόμους, στο κίνημα. Του ταξικού πόλου που συγκρούεται με κάθε επιλογή του πραγματικού αντίπαλου, της εξουσίας των μονοπωλίων, και συγκεντρώνει δυνάμεις για τη λαϊκή αντεπίθεση, την ανατροπή αυτής της εξουσίας και τον ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, την εργατική εξουσία, τον σοσιαλισμό.