Το Ασφαλιστικό βρίσκεται πάντα στην πρώτη γραμμή. Σήμερα, λόγω της Εργατικής Πρωτομαγιάς, γενικά επειδή οι εργαζόμενοι διεκδικούν αδιάκοπα τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των απόμαχων της εργασίας, όλα τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας των σχεδιασμών της σύγχρονης οικονομικής ολιγαρχίας, να ανατρέψει πλήρως τα δεδομένα. Ας δώσουμε όμως προσοχή στην παρακάτω διατύπωση:

«(...) Είναι ανάγκη να βελτιωθεί το σύστημα των κρατικών συντάξεων διά σημαντικών περιορισμών εις τους πίνακας συνταξιοδοτουμένων. Συνεπεία των πιέσεων της πολιτικής και του πληθωρισμού αι συντάξεις ηυξήθηκαν εις τοιούτον βαθμόν, ώστε να αντιπροσωπεύουν περίπου το 25% όλων των (...) κρατικών δαπανών. (...)

Είναι καταφανές ότι αι συντάξεις καθωρίσθησαν εις επίπεδα υπερβαίνοντα κατά πολύ ακόμη και τους μελλοντικούς πόρους του ελληνικού κράτους. (...)

Το ισχύον σύστημα Κοινωνικών Ασφαλίσεων αποτελεί εμπόδιον εις την αναζωογόνησιν της οικονομικής δραστηριότητος της Ελλάδος (...)».

Δεν υπάρχει ούτε ένας εργαζόμενος που να ακούει τα παραπάνω για πρώτη φορά. Ο βομβαρδισμός όλων μας με γαβγίσματα αυτού του είδους είναι καθημερινός. Παρόμοιες εκτιμήσεις, με μικρές παραλλαγές, στη γλώσσα και τους αριθμούς, μας σερβίρονται συστηματικά, από την κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ, τους εκπροσώπους του ΣΕΒ, την Τράπεζα της Ελλάδας και άλλα ...ευαγή ιδρύματα. Το ερώτημα ανακύπτει αυτόματα. Ποιος τα λέει; Πού τα είπε; Πού το πάει; Γιατί τα λέει με τέτοια γλώσσα; Τι διαφορές έχει από την ΕΕ και τους Παπανδρεο-καραμανλήδες;

Ε, λοιπόν, αυτές οι αρνητικές αξιολογήσεις για το σύστημα συντάξεων και την Κοινωνική Ασφάλιση στη χώρα έγιναν το ...1948. Τις έκανε ο Ντουάιτ Γκρισγουόλντ στις 21 Ιούνη, ως επικεφαλής της αμερικανικής αποστολής στην Ελλάδα, απευθυνόμενος προς τους Ελληνες από το Ραδιοφωνικό Σταθμό Αθηνών, με τη συμπλήρωση ενός χρόνου παραμονής του στη χώρα.

Από το 1948, λοιπόν, λίγα μόλις χρόνια μετά την καθιέρωση των συνταξιοδοτικών προγραμμάτων, σε μια χώρα που λιμοκτονούσε και το καθεστώς της αντίδρασης έπνιγε το λαό στον εμφύλιο πόλεμο, οι απειλές και η τρομοκρατία για την επικείμενη κατάρρευση που θα προκαλούνταν από τη διατήρηση και την καταβολή συντάξεων, κυριαρχούσαν στα επιχειρήματα της τότε άρχουσας τάξης και των λακέδων της. Και από τότε, το παραμύθι επαναλαμβάνεται κάθε τόσο, σε άλλες κλίμακες και διανθισμένο με διαφορετικά μεν επιχειρήματα, υπηρετώντας όμως πάντα τον ίδιο στόχο. Την αρπαγή ακόμα μεγαλύτερου μέρους του πλούτου που παράγουν οι πολλοί, για να αυξηθεί η κερδοφορία των ολίγων.

Οι ρουκέτες που έριξε το πρωί της Πέμπτης ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας παρουσιάζοντας την ετήσια έκθεσή του, διακρίνονταν από τον κυνισμό, με τον οποίο ο κεντρικός τραπεζίτης προβάλλει τις προκλητικές αξιώσεις της πλουτοκρατίας. Στόχος της παρέμβασής του, όπως άλλωστε κάθε φορά, είναι να διευκολύνει το πέρασμα των αντιδραστικών - αντιλαϊκών αλλαγών. Κι αυτός, όπως και τόσοι άλλοι, ακολουθεί τη μέθοδο της κατατρομοκράτησης των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, ειδικά για το μέλλον του ασφαλιστικού συστήματος. Αυτό που με συστηματικό τρόπο προπαγανδίζει είναι ότι αν οι εργαζόμενοι δεν υποταχθούν στην ιδέα της πλήρους ανατροπής των όρων και του τρόπου συνταξιοδότησής τους, θα υποστούν πολύ χειρότερα δεινά από αυτά που συνεπάγονται οι σχεδιαζόμενες «μεταρρυθμίσεις». Αυτά συμφέρουν το κεφάλαιο, αυτά αναπαράγει - παπαγαλίζει κάθε τόσο και ο κ. διοικητής.

Το πρόβλημα με τα ασφαλιστικά ταμεία, λένε εν χωρώ κυβέρνηση - ΠΑΣΟΚ και Γκαργκάνας, είναι ότι στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι συνταξιοδοτούνται πολύ πιο νωρίς σε σχέση με το χρόνο συνταξιοδότησης των εργαζομένων στις άλλες χώρες - μέλη της ΕΕ. Αυτό είναι απόλυτο ψεύδος. Τα επίσημα στοιχεία της «Γιούροστατ», που ανεξάρτητα από τις επιφυλάξεις που υπάρχουν για την εγκυρότητά τους, αποτελούν μια ακολουθία που επιτρέπει τις σχετικές συγκρίσεις, δείχνουν ότι η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Ετσι, ο μέσος όρος ηλικίας συνταξιοδότησης στην ΕΥΡΩζώνη ήταν 59,9 χρόνια το 2001, διαμορφώθηκε στα 60,4 χρόνια το 2002 και πήγε στα 60,9 το 2003. Οι αντίστοιχες ηλικίες συνταξιοδότησης στην Ελλάδα ήταν 59,3 την πρώτη χρονιά, 61,3 τη δεύτερη και 62,7 το 2003. Δηλαδή, οι ελληνικές ...επιδόσεις όχι μόνο κινούνται γύρω από τον μέσο όρο, αλλά οι Ελληνες εργαζόμενοι το 2002 και το 2003 έβγαιναν κατά μέσον όρο στη σύνταξη σχετικά αργότερα από ό,τι ισχύει στις άλλες χώρες - μέλη. Ποια είναι η αλήθεια; Οτι η οικονομική ολιγαρχία επιδιώκει τη γενικευμένη αύξηση των ορίων ηλικίας, όχι μόνο πάνω από τα 60, αλλά και πέραν του 65ου χρόνου ηλικίας, στόχος για τον οποίο έχουν ήδη εκπονηθεί και σχετικά προγράμματα. Αλλωστε και στην Ελλάδα πρωτοκλασάτα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ έχουν διατυπώσει αντίστοιχες προτάσεις.

Το πρόβλημα με τα ασφαλιστικά ταμεία, λένε εν χωρώ κυβέρνηση - ΠΑΣΟΚ και Γκαργκάνας, είναι ότι στην Ελλάδα οι δαπάνες για συντάξεις σε σχέση με το ΑΕΠ της χώρας, είναι οι υψηλότερες, ή από τις υψηλότερες στην ΕΕ. Κι αυτό είναι απόλυτο ψεύδος. Σύμφωνα και πάλι με τα στοιχεία της «Γιούροστατ» η Ελλάδα μέχρι και το 2000 είχε κατά μέσον όρο μικρότερες δαπάνες για συντάξεις, ως ποσοστό του ΑΕΠ, σε σχέση με τον μέσο όρο που ίσχυε στις χώρες της ΕΥΡΩζώνης. Το 2001, οι σχετικές δαπάνες ήταν ανεπαίσθητα πάνω από τον μέσο όρο, το 2002 κυμάνθηκαν στο 12,9% όσο και ο μέσος όρος των χωρών - μελών, ενώ το 2003 ήταν και πάλι κάτω από τον μέσο όρο. Ποια είναι η αλήθεια; Οτι οι κυβερνώντες και οι στηρίζοντες την πολιτική τσεκουρώματος των συντάξεων, προβάλλουν αυθαίρετα και ψεύτικα στοιχεία, ώστε να δημιουργήσουν στην κοινή γνώμη την αίσθηση πως τα οικονομικά δεδομένα στη χώρα είναι πολύ χειρότερα από ό,τι στους «εταίρους» και άρα πρέπει να αποδεχτούμε τα όποια μέτρα ετοιμάζονται, για αύξηση των ορίων ηλικίας και μείωση των συντάξεων.

Το πρόβλημα με τα ασφαλιστικά ταμεία, λένε εν χωρώ κυβέρνηση - ΠΑΣΟΚ και Γκαργκάνας, είναι ότι στην Ελλάδα υπάρχει πρόβλημα υπογεννητικότητας και ως εκ τούτου δεν είναι δυνατή η χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος. Ε, κι αυτό είναι απόλυτο ψεύδος. Τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, αυτή τη φορά, δείχνουν ότι η λεγόμενη φυσική αύξηση του πληθυσμού, στις περισσότερες χώρες της ΕΥΡΩζώνης έχει μια σαφή πτωτική τάση, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις υπάρχει και μείωση του πληθυσμού. Ετσι, από το 1997 μέχρι και το 2003 καταγράφεται μείωση του πληθυσμού περίπου 0,76% στη Γερμανία, 0,36% στην Ιταλία, 0,23% στις υπό ένταξη χώρες, 0,07% στην Ελλάδα, ενώ η κατά μέσον όρο αύξηση του φυσικού πληθυσμού στην ΕΥΡΩζώνη την ίδια περίοδο ήταν μόλις 0,24%. Ομως, το δημογραφικό πρόβλημα δεν είναι πρόβλημα της Ελλάδας, αλλά πρόβλημα του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος και των συνεπειών του στις οικογένειες των εργαζομένων, που βογκούν για να τα βγάλουν πέρα.

Η ανοιχτή τρομοκρατία σε βάρος των εργαζομένων για την επερχόμενη συντέλεια και τα χωρίς τέλος ψεύδη που χρησιμοποιούν στην προπαγάνδα τους οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης και οι υπηρέτες της, έχουν έναν και μόνο στόχο. Να κρύψουν για το γενικευμένο χαρακτήρα των αλλαγών στα συνταξιοδοτικά συστήματα στις χώρες του κεφαλαίου συνολικά και να αποπροσανατολίσουν τους εργαζόμενους από το κύριο. Και κύριο στις σημερινές συνθήκες δεν είναι οι απεγνωσμένες προσπάθειες για τη διατήρηση των ήδη κουτσουρεμένων λαϊκών καταχτήσεων. Είναι η συνεχής κλιμάκωση του αγώνα, η ενίσχυση του ταξικού μετώπου πάλης, για τη διεκδίκηση ουσιαστικών αλλαγών και την εξασφάλιση μιας άλλης, ριζικά διαφορετικής, πολιτικής που θα είναι σε θέση να στηρίξει τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων προσφέροντας εργασία, αξιοπρεπείς μισθούς και αξιοπρεπείς συντάξεις.