Από την Ανοιξη του 1917 οι υπηρεσίες πληροφοριών της αμερικανικής κυβέρνησης πληροφορούσαν τον πρόεδρο Γούντροου Ουίλσον για τις εξελίξεις στη Ρωσία και τη δυναμική ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος, υπό την καθοδήγηση του κόμματος των μπολσεβίκων. Οι νίκες των δυνάμεων της Αντάντ επί των γερμανικών στρατευμάτων προδιέγραφαν την ολοκληρωτική ήττα της Γερμανίας. Ομως η πιθανότητα μιας νικηφόρας προλεταριακής επανάστασης στη Ρωσία ανησυχούσε σοβαρά τις κυβερνήσεις των «συμμάχων». Φοβόταν, όχι άδικα, ότι η επανάσταση θα ξεσπάσει και στις δικές τους χώρες.

Η αμερικανική κυβέρνηση βάζει μπροστά ένα σχέδιο κατασυκοφάντησης του Λένιν και των μπολσεβίκων ως συνεργατών των Γερμανών. Για το σκοπό αυτό, ο ίδιος ο Ουίλσον στέλνει το καλοκαίρι του 1917 στη Ρωσία τον Εντγκαρ Σάισον, επίλεκτο στέλεχος της Επιτροπής Δημοσίων Πληροφοριών (πρόγονο της σημερινής CIA). Ο Σάισον εγκαθίσταται στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην Πετρούπολη και αναλαμβάνει τους τομείς της προπαγάνδας, της κατασκοπίας και της λογοκρισίας των ανταποκρίσεων που έστελναν οι απεσταλμένοι Αμερικανοί δημοσιογράφοι από την επαναστατημένη Ρωσία.

Στο μεταξύ, ξεσπάει η Οκτωβριανή Επανάσταση και η ίδρυση του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους, της Σοβιετικής Ρωσίας, είναι πλέον γεγονός. Ο Σάισον σε συνεργασία με αντεπαναστάτες Ρώσους πράκτορες συνεχίζει να δουλεύει πυρετωδώς για το σχέδιό του. Παρακινεί τον πρεσβευτή των ΗΠΑ Φράνσις να αγοράσει(!) μερικά κατά πρωτόγονο τρόπο πλαστογραφημένα έγγραφα με τα οποία «αποδεικνύεται» ότι ο Λένιν και οι ηγέτες των μπολσεβίκων είναι «πράκτορες των Γερμανών».

Τα έγγραφα αυτά, που ονομάστηκαν «έγγραφα Σάισον», παραδόθηκαν στην αμερικανική κυβέρνηση και ο πρόεδρος Ουίλσον τα παρουσίασε με πανηγυρικό τρόπο ως επίσημα ντοκουμέντα. Ο σκοπός ήταν προφανής και διπλός: Από τη μία η αμερικανική κυβέρνηση θα μπορούσε να δικαιολογήσει μια διεθνή εκστρατεία κατά της Σοβιετικής Ρωσίας, ενώ από την άλλη θα εξουδετέρωνε την πλατιά απήχηση της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης στην εργατική τάξη των καπιταλιστικών κρατών.

Λίγες μέρες μετά την «αποκάλυψη» των «εγγράφων Σάισον» αποκαλύπτεται το μέγεθος της σκευωρίας. Αυτά τα έγγραφα δεν ήταν άγνωστα, είχαν κυκλοφορήσει τον Ιούλιο του 1917 και οι πλαστογράφοι, κάποιοι Λευκορώσοι αντεπαναστάτες, είχαν ομολογήσει το έγκλημά τους. Λίγο αργότερα ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Πετρούπολη υποχρεώνεται να παραδεχτεί στο Κογκρέσο ότι μετά από παρότρυνση του Σάισον έδωσε εντολή να αγοραστούν τα συγκεκριμένα έγγραφα από κάποιους αγνώστους έναντι 17.000 ρουβλίων, παρά το γεγονός ότι άλλοι σύμβουλοι της πρεσβείας του είχαν υποδείξει την πλαστότητα τους.

Τέλη του Οκτώβρη του 1918. Το γερμανικό Ράιχ βρίσκεται στα πρόθυρα κατάρρευσης. Η επανάσταση χτυπά τις πόρτες της στρατιωτικά ηττημένης Γερμανίας. Η κυβέρνηση καταφεύγει στην παραχάραξη και την προβοκάτσια. Χρειάζεται μια αφορμή για να διακόψει τις σχέσεις με τη νεαρή Σοβιετική Ρωσία. Ταυτόχρονα, πρέπει να δυσφημιστούν και οι επαναστάτες Γερμανοί εργάτες και στρατιώτες. Πρέπει να αποδειχτεί ότι «η ρωσική πρεσβεία δουλεύει με σχέδιο για την επανάσταση», ότι επεμβαίνει στις εσωτερικές υποθέσεις της Γερμανίας.

Ο καγκελάριος, πρίγκιπας Μαξ φον Μπάντεν, απευθύνεται στο σοσιαλδημοκράτη υπουργό Σάιντεμαν, ζητώντας να του υποδείξει ένα δρόμο. Στη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου στις 28 του Οκτώβρη 1918, ο Σάιντεμαν έχει μια ιδέα.

Στα «Απομνημονεύματα ενός σοσιαλδημοκράτη», γράφει ο ίδιος γι' αυτό το ζήτημα: «Θα έπρεπε να βάλει κανείς μερικούς ανθρώπους της υπηρεσίας να ασκηθούν, πώς, κατεβάζοντας από μια πέτρινη σκάλα ένα κιβώτιο, να το αφήσουν να πέσει απ' τους ώμους τους πάνω σε μια γωνιά, με τέτοιον τρόπο ώστε σίγουρα να σπάσει. Τότε, θα σκόρπαγαν οι προκηρύξεις, θα είχαμε την απόδειξη ότι η ρωσική πρεσβεία καταχράται με ανεπίτρεπτο τρόπο την ετεροδικία της. Οι συνέπειες, φυσικά, θα ήταν ανάλογες».

Πραγματικά, έξι μέρες αργότερα, το βράδυ της 4ης του Νοέμβρη, σπάει ένα ταχυδρομικό κιβώτιο της σοβιετικής πρεσβείας στο σταθμό του Βερολίνου Φριντριχστράσε, «σύμφωνα με το σχέδιο». Οπως γράφει αργότερα ο πρίγκιπας Μαξ φον Μπάντεν στις «Αναμνήσεις» του:

«Ο Σολφ ανέφερε το πρωί της 5ης ότι απ' το κιβώτιο σκόρπισαν επαναστατικά έντυπα, με πολύ ενοχοποιητικό περιεχόμενο: Προτροπές για επαναστατικόν αγώνα και ύπουλες δολοφονίες. Τώρα πια είχα την επιθυμητή λαβή...».

Η αφορμή για μια ρήξη με τη νεαρή σοβιετική εξουσία, που από καιρό τη λαχταρούσαν, είχε βρεθεί. Στις 6 του Νοέμβρη διώχνεται ο Σοβιετικός πρεσβευτής με όλο το προσωπικό της πρεσβείας. Προηγούμενα, είχαν κόψει προνοητικά την τηλεφωνική επικοινωνία της σοβιετικής πρεσβείας, στην Ούντερ ντεν Λίντεν, και είχαν αποκλείσει ερμητικά όλες τις εισόδους της.

Η πλαστογραφία κάνει τη δουλιά της: Ο Τύπος ξεσηκώνει θόρυβο για δήθεν μηχανορραφίες και επεμβάσεις των μπολσεβίκων στις εσωτερικές υποθέσεις της Γερμανίας. Δυσφημίζει τη σοβιετική εξωτερική πολιτική. Ο αντισοβιετισμός αφήνει να βγουν στο γερμανικό έδαφος τα πρώτα δηλητηριασμένα «άνθη» του.

Λίγες μέρες αργότερα ξεσπά η επανάσταση στη Γερμανία. Μια επανάσταση που την πολέμησαν λυσσασμένα τόσο η μιλιταριστική αντίδραση, όσο και η ηγεσία του σοσιαλδημοκρατικού γερμανικού κόμματος. Ο Σάιντεμαν, αρχιτέκτονας της αντισοβιετικής σκευωρίας, ήταν και από τους πρωταγωνιστές της καταστολής της εξέγερσης, η οποία σφραγίστηκε με τη δολοφονία των δύο ηγετών του γερμανικού προλεταριάτου του Καρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ, το Γενάρη του 1919.