Σε συγκέντρωση των Κομματικών Οργανώσεων Μενιδίου του ΚΚΕ με θέμα «Τόλμησε στον αγώνα με το ΚΚΕ - Ασπίδα για το τώρα, ελπίδα γα το αύριο», μίλησε χτες το απόγευμα ο Δημήτρης Κουτσούμπας, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Απευθυνόμενος σε εργαζόμενους και κατοίκους της περιοχής που γέμισαν την κεντρική πλατεία του Μενιδίου, ο Δ. Κουτσούμπας τόνισε ότι μπροστά στις επικίνδυνες εξελίξεις αλλά και στις εκλογές, με τα σενάρια που ακούγονται, μπορεί να υπάρξει και ένα καλό σενάριο για τον λαό, εξηγώντας πως «αυτό γράφεται με ΚΚΕ δυνατό! ΚΚΕ δυνατό για να βάλουμε εμπόδια στα σχέδιά τους! Για να κερδίσουμε ανάσες ανακούφισης! Και κυρίως να ανοίξουμε τον δικό μας δρόμο για τις δικές μας ανάγκες!».

Την εκδήλωση άνοιξε ο Κώστας Κώνστας, Γραμματέας της ΤΕ Βορειοδυτικής Αττικής του ΚΚΕ. Αφού καλωσόρισε τους παρευρισκόμενους σημείωσε πως «τις προηγούμενες μέρες, το ΚΚΕ εδώ στο Μενίδι οργάνωσε μια μεγάλη πολιτική εξόρμηση στους χώρους δουλειάς, στους αυτοαπασχολούμενους της πόλης, στις δομές Υγείας, πραγματοποιήσαμε συναντήσεις και συζήτηση με Διοικητικά Συμβούλια μαζικών φορέων της περιοχής. Ως ΚΚΕ δεσμευόμαστε και από αυτό το βήμα ότι θα κάνουμε τα πάντα, για να αναδειχτούν τα βάσανα και οι αγωνίες του λαού μας. Για να ικανοποιηθούν δίκαια αιτήματα, που αφορούν τις συνθήκες εργασίας, τις αποζημιώσεις από φυσικές καταστροφές, τα μέτρα πρόληψης για να μη ζήσουμε κι άλλες, τη στελέχωση των δομών δημόσιας Υγείας στην περιοχή, όλα αυτά που σήμερα είναι αναγκαία για να έχει ο λαός μας μια πραγματικά καλύτερη ζωή».

Μπορούμε όμως να πούμε αρκετά για το τι πρέπει να γίνει για να μπει ένα φρένο, για να κερδίσουμε ανάσες ανακούφισης και να ανοίξουμε επιτέλους τον δικό μας δρόμο για τις δικές μας ανάγκες.

Κι αυτό μπορεί να γίνει σε συμπόρευση με το ΚΚΕ στους αγώνες, στο κίνημα, σε όλες τις μάχες που έχουμε μπροστά μας και στις εκλογές που κοντοζυγώνουν.

Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για τα βάρη που έχει φορτωθεί η εργατική - λαϊκή οικογένεια μετά από μια δεκαετία βαθιάς κρίσης και μνημονίων που τη γονάτισαν, μετά την πανδημία και τη νέα κρίση που ακολούθησε. Για την πανδημία που ξαναφουντώνει, γιατί τα όποια μέτρα προστασίας πήγαν περίπατο για χάρη των ομίλων του τουρισμού και των μεταφορών.

Χρειάζεται όμως να πούμε πολλά, κυρίως τι πρέπει να κάνουν ο λαός μας και οι λαοί όλου του κόσμου, που βρίσκονται αντιμέτωποι με μια σφοδρή πολεμική σύγκρουση στην Ουκρανία. Μια πολεμική σύγκρουση απρόβλεπτων διαστάσεων, που μπορεί τυπικά να διεξάγεται ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία, ωστόσο είναι πια φανεροί οι πραγματικοί αντίπαλοι!

Ιδιαίτερα οι ομογενείς από τον Πόντο, που ήρθαν στην περιοχή μετά το 1990 - '91, για άλλη μια φορά πρόσφυγες των πολεμικών συγκρούσεων και των εμφύλιων πολέμων στην περιοχή του Καυκάσου μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, έχουν ζήσει από πρώτο χέρι τι σημαίνει λαοί, που ζούσαν μαζί για πολλές δεκαετίες ειρηνικά στο πλαίσιο της ΕΣΣΔ, να γίνονται θύματα και «σάκοι του μποξ» αντιθέσεων ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και αστικές τάξεις.

Ολα τα παραπάνω πυροδότησαν ακόμη περισσότερο τους γεωπολιτικούς και οικονομικούς ανταγωνισμούς, που οι λαοί τους πληρώνουν όχι μόνο με τη ζωή τους, όχι μόνο με τη χιονοστιβάδα της ακρίβειας στο ρεύμα, στην Ενέργεια, αλλά και με την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια να κυριαρχούν.

Ερωτήματα και ανησυχίες για το πού πάει η κατάσταση, τελικά, περιμένουν απάντηση.

Λογικό, όταν οι λαοί της Ευρώπης ακούν - αυτό που πλέον δεν το λέει μόνο το ΚΚΕ - πως μεγαλώνει ο κίνδυνος επέκτασης και γενίκευσης του πολέμου.

Ακούνε για τον κίνδυνο μιας μεγάλης ενεργειακής, ακόμη και επισιτιστικής κρίσης.

Διαβάζουν πως το ΝΑΤΟ θέτει σε πολεμική ετοιμότητα 300.000 στρατιώτες απέναντι στη Ρωσία και την Κίνα.

Ξέρουν πως οι αποφάσεις της Μαδρίτης είναι φωτιά για τους λαούς.

Και φυσικά βλέπουν τα σύννεφα να πυκνώνουν στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, με την όξυνση του ανταγωνισμού ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, δηλαδή τις αστικές τάξεις των δύο χωρών, γιατί οι λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα.

Κι ας προσπαθεί ο κ. Μητσοτάκης να καλλιεργήσει κλίμα εφησυχασμού για τη δήθεν παρέμβαση Μπάιντεν στον Ερντογάν, ενώ όλοι ξέρουν πως το παζάρι της Τουρκίας με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ μπορεί να πάρει αμπάριζα και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.

Είναι, λοιπόν, λογικό κι επόμενο να τίθεται ένα πολύ απλό αλλά ταυτόχρονα και κρίσιμο ερώτημα: Τι είναι όλα αυτά που ζούμε; Μια άτυχη στιγμή και κακή συγκυρία; Κάποιοι εξωγενείς παράγοντες που εμφανίστηκαν ξαφνικά και μας επηρεάζουν, οι οποίοι όμως αργά ή γρήγορα θα ξεπεραστούν; Πρόκειται, δηλαδή, για μια δύσκολη και κακή παρένθεση που κάποια στιγμή θα κλείσει και θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα;

Ο ΣΥΡΙΖΑ τα ρίχνει όλα στον Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του. Λέει ότι αν υπήρχε μια άλλη κυβέρνηση, εντός αυτού του πλαισίου, που θα έκανε μια άλλη διαχείριση, τότε τα προβλήματα ως διά μαγείας θα λύνονταν και ο εφιάλτης θα τελείωνε.

Και οι δύο αυτές απόψεις, όσο κι αν φαίνονται μεταξύ τους αντίθετες, στην πραγματικότητα αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Ενός κάλπικου νομίσματος που αφήνει στο απυρόβλητο τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, τον οποίο υπηρετούν όλα τα υπόλοιπα κόμματα, δηλαδή ενός δρόμου που ευθύνεται για τις οικονομικές κρίσεις, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, για την ενεργειακή φτώχεια και ακρίβεια, για την τραγωδία της πανδημίας, για όλα τα λαϊκά προβλήματα.

Το ΚΚΕ τολμά να πει στον λαό την αλήθεια.

Γιατί το ΚΚΕ δεν έχει δεσμεύσεις ούτε καμιά ανάγκη να εξωραΐζει ένα βάρβαρο σύστημα, που το μόνο που έχει πλέον να προσφέρει στην ανθρωπότητα είναι βάσανα, ανασφάλεια, πολέμους, φτώχεια, ακόμη και πανδημίες.

Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι τίποτε από όσα ζούμε είναι κάτι παροδικό και προσωρινό. Τίποτε από όλα αυτά είναι μια παρέκκλιση, μια ατυχία που μας βρήκε και που κάποια στιγμή θα τελειώσει, για να επιστρέψουμε στην ...κανονικότητα!

Οσα ζούμε είναι η ...κανονικότητα ενός συστήματος που μαστίζεται από τεράστιους και δισεπίλυτους ανταγωνισμούς, που δεν μπορούν πια να γεφυρωθούν με συμφωνίες και διπλωματικά μέσα, όπως γινόταν τα προηγούμενα χρόνια.

Είναι η ...κανονικότητα ενός συστήματος που δεν μπορεί πλέον να διαχειρίζεται τα αδιέξοδά του με τον τρόπο που το έκανε σε παλιότερες εποχές και περιόδους.

Είναι η ...κανονικότητα ενός συστήματος που στερεύει από επιλογές, διαχειριστικά μοντέλα, προκειμένου να διαιωνίζει την κυριαρχία του και να χειραγωγεί τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία.

Και η μόνη διέξοδος που έχει, είναι να γίνεται πιο επιθετικό, πιο επικίνδυνο, πιο αντιδραστικό σε όλα τα επίπεδα.

Αυτή λοιπόν η «κανονικότητα» είναι η αιτία για τους πολέμους, με τους οποίους τα καπιταλιστικά κράτη λύνουν τις διαφορές τους, στο πλαίσιο μιας οξύτατης διαμάχης για το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα του κόσμου.

Οι δικαιολογίες και των δύο αντιμαχόμενων στρατοπέδων - από τη μία η καπιταλιστική Ρωσία κι από την άλλη η Ουκρανία με όλο το ευρωατλαντικό τόξο να τη στηρίζει - είναι μόνο προσχήματα για να ρίξουν στάχτη στα μάτια των λαών.

Και κυρίως των δύο λαών, της Ουκρανίας και της Ρωσίας, που για δεκαετίες ζούσαν ειρηνικά κι αδελφωμένοι στο πλαίσιο του σοσιαλισμού και της Σοβιετικής Ενωσης.

Δικαιολογίες και προσχήματα που θέλουν να κρύψουν ότι εδώ συγκρούονται δύο στρατόπεδα ληστών, που βάζουν στη μέση τους λαούς για τα συμφέροντά τους.

Αυτή είναι η αιτία για την εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτόν τον βρώμικο πόλεμο.

Αυτή είναι η απάντηση στα ερωτήματα, όπως:

-- Γιατί η κυβέρνηση της ΝΔ απογειώνει την πολεμική εμπλοκή με την παραχώρηση κρίσιμων υποδομών, αλλά και με την αποστολή στρατιωτικού υλικού χρήσιμου και όχι άχρηστου, όπως λέει, για την άμυνα της χώρας;

-- Γιατί υλοποιεί τις κυρώσεις στη Ρωσία που αποφασίζει η ΕΕ με τον λογαριασμό να πληρώνουν οι λαοί;

-- Γιατί γεμίζει τη χώρα από τη Σούδα μέχρι την Αλεξανδρούπολη με αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις - ορμητήρια πολέμου, μετατρέποντας τη χώρα μας σε θύτη και τον λαό μας σε στόχο αντιποίνων;

«Για να είμαστε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας», απαντά η κυβέρνηση της ΝΔ!

Μόνο που η κυβέρνηση όπως και τα άλλα κόμματα που στηρίζουν την επιλογή της εμπλοκής «σωστή πλευρά» εννοούν την πλευρά της ελληνικής αστικής τάξης, η οποία επιδιώκει να αναβαθμίσει τα συμφέροντά της και κάτι να κερδίσει κι αυτή απ' αυτό το μακελειό.

Εδώ ακουμπούν τα σχέδια των ελληνικών επιχειρηματικών ομίλων, που ποντάρουν σε «χρυσές δουλειές» με τη μετατροπή της χώρας σε ενεργειακό και μεταφορικό κόμβο, με τους εφοπλιστές να έχουν κλείσει συμβόλαια για να μεταφέρουν το πανάκριβο αμερικανικό υγροποιημένο φυσικό αέριο (LNG), με τα μονοπώλια στην Ενέργεια και τις κατασκευές ήδη να παζαρεύουν για επενδυτικές συνεργασίες!!!

Για λογαριασμό των συμφερόντων της αστικής τάξης στήνονται και τα παζάρια που ενισχύουν τις αμφισβητήσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας από την Τουρκία, με αποτέλεσμα την ένταση στα Ελληνοτουρκικά και το «θερμό» καλοκαίρι, που όλοι προβλέπουν και που πιθανόν να αποτελέσει τον καταλύτη για έναν επώδυνο συμβιβασμό με ΝΑΤΟική σφραγίδα.

Γιατί είτε η ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις εξελιχθεί σε ένα θερμό επεισόδιο είτε σε πιο σοβαρή κρίση, το σίγουρο είναι ότι πάνω στο τραπέζι των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ βρίσκονται οι προσπάθειες ενός συμβιβασμού για τη συνεκμετάλλευση - συνδιαχείριση στο Αιγαίο και την Ανατ. Μεσόγειο, όμως μόνο αρνητικές συνέπειες για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, ακόμα και για τμήμα της κυριαρχίας της, θα έχουν όλα αυτά.

Αυτή η «κανονικότητα» του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης είναι η αιτία για την ακρίβεια και την ενεργειακή φτώχεια, που φανερώνει ότι στον καπιταλισμό ακόμη και τα πιο αναγκαία αγαθά, όπως είναι τα τρόφιμα, το ρεύμα, όπως είναι τα φάρμακα, τα εμβόλια, δεν παύουν να είναι εμπορεύματα, με τις τιμές να καθορίζονται με κριτήριο το κέρδος, την προσφορά και τη ζήτηση, με κριτήριο τους ανταγωνισμούς που πλέον δυναμώνουν στην παγκόσμια αγορά.

Πώς, αλήθεια, φούσκωσαν οι λογαριασμοί του ρεύματος, πώς ανέβηκε η τιμή της βενζίνης; Δεν ήταν το αποτέλεσμα των φόρων που έβαλαν και διατήρησαν όλες οι κυβερνήσεις; Δεν ήταν το αποτέλεσμα της «απελευθέρωσης» της Ενέργειας που επέβαλε η ΕΕ και επίσης εφάρμοσαν όλες οι κυβερνήσεις;

Ολοι αυτοί δεν μας έλεγαν ότι αν σπάσει το κρατικό μονοπώλιο της ΔΕΗ και μπουν οι ιδιώτες - πάροχοι στο παιχνίδι θα μειωθούν οι τιμές του ρεύματος;

Ιδού λοιπόν τα αποτελέσματα...

Πώς ακριβώς προέκυψε η ενεργειακή φτώχεια; Δεν προέκυψε από αυτήν την περιβόητη πολιτική της «πράσινης μετάβασης», που μόνο το ΚΚΕ αποκάλυπτε και συνεχίζει να αποκαλύπτει τον πραγματικό της στόχο και χαρακτήρα; Τη στιγμή που όλα τα υπόλοιπα κόμματα την λανσάρουν ως τη σύγχρονη απάντηση στη δήθεν προστασία του περιβάλλοντος...

Με βάση αυτήν την πολιτική απαξιώθηκαν οι εγχώριες πηγές Ενέργειας, εγκαταλείφθηκε ο λιγνίτης, που είναι ένα φτηνό καύσιμο, έκλεισαν λιγνιτικές μονάδες, και η Ελλάδα έγινε χώρα εξαρτημένη από το εισαγόμενο φυσικό αέριο, αρχικά από το ρωσικό και τώρα από το αμερικανικό.

Με βάση αυτήν την πολιτική, θεσμοθετήθηκαν το Χρηματιστήριο Ενέργειας - έργο του ΣΥΡΙΖΑ - και οι γνωστές εφιαλτικές ρήτρες αναπροσαρμογής!

Με βάση αυτήν την πολιτική ξεφύτρωσαν παντού και άναρχα, χωρίς κανένα περιβαλλοντικό κριτήριο, οι ανεμογεννήτριες και τα φωτοβολταϊκά, από τα οποία κονομάνε διάφοροι επιχειρηματικοί όμιλοι. Χώρια που καταστρέφονται κρίσιμες καλλιέργειες για τις διατροφικές ανάγκες της χώρας και του λαού!

Το αποτέλεσμα; Ο λαός να ανησυχεί για το κόστος, ακόμη και για την επάρκεια, σε αγροτικά προϊόντα, που μπορούμε ως χώρα να παράγουμε.

Γιατί τα λέμε όλα αυτά;

Για να δουν οι εργαζόμενοι, ο λαός ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλος, ποιος είναι ο ένοχος, ποιο είναι το πολιτικό πρόβλημα της χώρας.

Είναι ακριβώς αυτή η κοινωνική οργάνωση, αυτό το κοινωνικό - οικονομικό σύστημα, ο καπιταλισμός, που θυσιάζει τις σύγχρονες ανάγκες στον βωμό του κέρδους και του ανταγωνισμού.

Είναι αυτό το κράτος που είναι απέναντι σε αυτές τις ανάγκες, γιατί είναι ένα κράτος φτιαγμένο για να θωρακίσει αυτή την κερδοφορία.

Και φυσικά, είναι αυτές οι κυβερνήσεις που υπηρετούν αυτό το σύστημα και διαχειρίζονται αυτόν τον βάρβαρο και αδιέξοδο δρόμο ανάπτυξης.

Κι αυτόν τον πραγματικό αντίπαλο οι εργαζόμενοι, ο λαός του Μενιδίου τον βλέπει μπροστά του καθημερινά στη μάχη για την επιβίωσή του.

Και έχει πλέον την πείρα να δει ποιος είναι δίπλα του και ποιος είναι απέναντι.

Γιατί ο λαός του Μενιδίου είδε κυβερνήσεις να φεύγουν και κυβερνήσεις να έρχονται...

Δημοτικές και περιφερειακές αρχές να εναλλάσσονται...

Κι όμως η μία καταστροφή διαδεχόταν κυριολεκτικά την άλλη.

Με τις πυρκαγιές το καλοκαίρι, όπως πέρσι, είδε για ακόμα μια φορά τον φυσικό πλούτο της Πάρνηθας να γίνεται στάχτη, ενώ πολλοί κάτοικοι και επαγγελματίες είδαν τις ζωές τους να κινδυνεύουν και τις περιουσίες τους να καταστρέφονται.

Οι αποζημιώσεις για τις κατοικίες ακόμα εκκρεμούν, ενώ για τους επαγγελματικούς χώρους, κύρια της εστίασης, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, καθώς τα ασφυκτικά κριτήρια κρατάνε τις αποζημιώσεις σε πολύ χαμηλά επίπεδα και ουσιαστικά δεν καλύπτουν ούτε τα πρώτα έξοδα για τις αναγκαίες μελέτες από τους μηχανικούς.

Την ίδια στιγμή, πάνε και έρχονται τα σενάρια για επιχειρηματική αξιοποίηση του Τατοΐου στο όνομα της αποκατάστασης από την καταστροφή της πυρκαγιάς.

Δηλαδή σχεδιάζουν μπίζνες πάνω στα καμένα...

Ο λαός του Μενιδίου μπορεί να συγκρίνει τα εκατομμύρια ευρώ που δόθηκαν σε μονοπωλιακούς ομίλους μέσα στην πανδημία, με το πενιχρό ποσό των 63.000 ευρώ που η κυβέρνηση της ΝΔ διέθεσε φέτος στον δήμο Αχαρνών για την αντιπυρική περίοδο, για να δει ποιες είναι οι διαχρονικές προτεραιότητες του αστικού κράτους και όλων των κυβερνήσεων!

Παρά τις μεγάλες περσινές καταστροφές, το Δασαρχείο της Πάρνηθας παραμένει με μηδέν δασεργάτες και ανήμπορο να κάνει τις όποιες εργασίες μέσα στο δάσος, οι οποίες ανατίθενται σε εργολάβους, για να γίνεται η ευθύνη «μπαλάκι», άλλοι να θησαυρίζουν και άλλοι να καταστρέφονται.

Η Πυροσβεστική Υπηρεσία παραμένει υποστελεχωμένη, χωρίς επαρκή μέσα για την αντιμετώπιση καταστάσεων, που είναι πιθανό να αντιμετωπίσουμε μέσα στην αντιπυρική περίοδο.

Την ίδια εικόνα της καταστροφής, σε άλλο βέβαια φόντο, βλέπει ο λαός της περιοχής τον χειμώνα, με τους πλημμυρισμένους δρόμους και τα απροσπέραστα πεζοδρόμια, με τον λαό και τους επαγγελματίες της πόλης να παλεύουν να σώσουν ό,τι σώζεται, με ό,τι διαθέτουν, με σακιά από άμμο, με αυτοσχέδια πορτάκια εν έτει 2022 και με κίνδυνο να θρηνήσουμε νεκρούς όπως συνέβη πριν μερικά χρόνια.

Αυτά είναι τα αποτελέσματα μιας πολιτικής που θεωρεί κόστος την προστασία της ζωής και της περιουσίας του λαού.

Γι' αυτό, τόσα και τόσα χρόνια ο λαός του Μενιδίου αντιπλημμυρικά έργα ακούει και αντιπλημμυρικά έργα δεν βλέπει...

Κι όμως, τα έργα για την αναγκαία διευθέτηση των ρεμάτων που διασχίζουν την περιοχή, τα ολοκληρωμένα έργα ανάσχεσης του νερού στον ορεινό όγκο, είναι έργα κρίσιμα για τη ζωή του λαού της περιοχής.

Ενός λαού που έχει πληρώσει βαρύ φόρο αίματος σε όλες τις μεγάλες καταστροφές: Και στους μεγάλους σεισμούς και στις πυρκαγιές και στις πλημμύρες.

Γι' αυτό και δεν πρέπει να ξεχάσει, ούτε να διαγράψει τις εγκληματικές ευθύνες όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων.

Εδώ στο Μενίδι οι κίνδυνοι για την υγεία και τη ζωή του λαού δεν έχουν τελειωμό. Αφού μαζί με τις φυσικές καταστροφές, οι εργαζόμενοι της περιοχής αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο ενός βιομηχανικού ατυχήματος μεγάλης έκτασης, με τις βιομηχανικές περιοχές να απλώνονται μέσα στον οικιστικό ιστό, δίπλα κυριολεκτικά σε σπίτια.

Η πυρκαγιά παλιότερα, σε απόσταση αναπνοής από τον υποσταθμό της ΔΕΗ, η έκρηξη σε εργοστάσιο στον Κόκκινο Μύλο, οι φωτιές πριν λίγες μέρες σε εργοστάσιο χρωμάτων και βιοτεχνία ζύμης είναι περιστατικά που κυριολεκτικά «φωνάζουν» για τον κίνδυνο βιομηχανικού ατυχήματος.

Και οι μόνοι που δεν ακούνε είναι οι κυβερνήσεις, οι τοπικές αρχές και η εργοδοσία, καθώς θεωρούν κόστος τα μέτρα προστασίας.

Εχουμε πολλές φορές ως Κόμμα αναδείξει αυτά τα ζητήματα.

Κυρίως, όμως, παλεύουμε για να δυναμώσει η διεκδίκηση του λαού για ουσιαστικά και ολοκληρωμένα μέτρα προστασίας της ζωής.

Γιατί κι εδώ στο Μενίδι, όταν μιλάμε για μέτρα προστασίας από τον κίνδυνο ενός βιομηχανικού ατυχήματος, μιλάμε και για ουσιαστικές διαδικασίες ενημέρωσης και εκπαίδευσης του πληθυσμού για καταστάσεις έκτακτης ανάγκης ή ακόμα και αναγκαίες οδούς μαζικής διαφυγής αν απαιτηθεί εκκένωση πληθυσμού.

Ολα αυτά όμως απουσιάζουν, όπως απουσιάζουν και οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες, για να διεξάγουν ελέγχους τήρησης των κανόνων ασφαλείας για την πρόληψη τέτοιων καταστάσεων.

Αντί για αυτά, συνεχίζεται η επίκληση στην ατομική ευθύνη, με τα μηνύματα του 112, που πότε καλούν τον κόσμο να εκκενώσει την περιοχή και άλλοτε τον καλούν να κλειδαμπαρωθεί σε κλειστούς χώρους για να μην εισπνέει επικίνδυνους ρύπους!

Θα περίμενε κανείς σε μια περιοχή σαν το Μενίδι, μια μεγάλη βιομηχανική περιοχή με όλα αυτά τα προβλήματα, να υπήρχαν έστω δομές Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας που να μπορούν να καλύψουν τις πρόσθετες ανάγκες των χιλιάδων κατοίκων!

Παρ' όλα αυτά, ούτε το Κέντρο Υγείας Αχαρνών, που παραμένει εδώ και χρόνια υποστελεχωμένο, χωρίς επάρκεια σε βασικές ιατρικές ειδικότητες, ούτε η Πολυκλινική του Ολυμπιακού Χωριού, που λειτουργεί ως Ανώνυμη Εταιρεία Μονάδων Υγείας, «πουλώντας» υπηρεσίες που θα έπρεπε να παρέχονται δωρεάν, μπορούν να καλύψουν τις μεγάλες ανάγκες.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα μεγάλα προβλήματα, ο λαός της περιοχής έχει να αντιμετωπίσει και τις συνέπειες από τη δράση εγκληματικών κυκλωμάτων, που δρουν στην περιοχή.

Εγκληματικά κυκλώματα που αποφέρουν λεία εκατομμυρίων ευρώ σε επιχειρηματικά συμφέροντα, που εκμεταλλεύονται και αξιοποιούν τη χρόνια υποβάθμιση της περιοχής, με ευθύνη όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων και των τοπικών αρχών.

Εγκληματικά κυκλώματα που τις περισσότερες φορές απολαμβάνουν την ανοχή θυλάκων του ίδιου του κρατικού μηχανισμού.

Και με την ευκαιρία: Εδώ, σ' αυτές τις εργατογειτονιές, έχει προ πολλού καταρρεύσει το επιχείρημα της κυβέρνησης της ΝΔ για την αστυνομία, που θέλει να βάλει στα πανεπιστήμια, η οποία δήθεν θα πατάξει την ανομία. Μήπως έχει καμιά πειστική απάντηση, γιατί εδώ στο Μενίδι, που η αστυνομία έχει μια κάποια παρουσία, το έγκλημα ζει και βασιλεύει;

Πέντε χρόνια έχουν περάσει από τον χαμό του μικρού Μάριου κι όμως η κατάσταση παραμένει δύσκολη, κυρίως γιατί δεν παίρνονται ολοκληρωμένα μέτρα για την αντιμετώπιση ενός υπαρκτού προβλήματος.

Γιατί όταν μιλάμε για την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας, δεν μιλάμε μόνο για την ενίσχυση των αστυνομικών δυνάμεων, όπως κάνουν όλες οι κυβερνήσεις, θέλοντας να κουκουλώσουν τις μεγάλες ευθύνες τους, μιλάμε για ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο μέτρων που μπορούν να παρθούν και δεν παίρνονται.

Γιατί έχει αποδειχθεί ότι η αστυνομοκρατία δεν αποτελεί λύση στο πρόβλημα.

Γιατί, για παράδειγμα, δεν παίρνεται κανένα μέτρο για να στελεχωθούν όλα τα σχολεία με εκπαιδευτικούς;

Για να καλυφθούν οι ελλείψεις σε κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους, οι οποίοι είναι αναγκαίοι;

Γιατί παραμένει η απουσία χώρων πολιτισμού, σύγχρονων εγκαταστάσεων αθλητικών δραστηριοτήτων, αφού ακόμα κι αυτές οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις στο Ολυμπιακό Χωριό εγκαταλείφθηκαν και ρήμαξαν;

Γιατί λείπουν ολοκληρωμένα μέτρα για την κοινωνική ένταξη διάφορων κοινωνικών ομάδων, οι οποίες έχουν αυξημένες απαιτήσεις και ανάγκες;

Τώρα, μπροστά στις εκλογές, θα ξανάρθουν εδώ στο Μενίδι για να σηκώσουν τη σημαία «αντιμετώπισης της εγκληματικότητας»!!!

Εκτός όλων αυτών, ας τους θυμίσουμε, λοιπόν, πως δίπλα στα εγκληματικά κυκλώματα συνεχίζουν και δρουν φασιστικές συμμορίες, που επιτίθενται σε μετανάστες εργαζόμενους, καταστρέφουν περιουσίες επαγγελματιών της πόλης, στοχοποιούν τη δράση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.

Φασιστικές συμμορίες, που ως ΚΚΕ έχουμε ζητήσει να διερευνηθεί η διασύνδεσή τους με στελέχη ή προσωπικό των αστυνομικών δυνάμεων.

Με τις πλάτες του συστήματος και τμημάτων του κρατικού μηχανισμού επιτίθενται σε φτωχούς και αδύναμους. Τόσο παλικαράδες!!!

Ολα λοιπόν φωνάζουν, όλα δείχνουν τον μεγάλο ένοχο.

Αυτόν που προσπαθούν να κρύψουν τα αστικά κόμματα που εμφανίζονται ως «σωτήρες». Υπόσχονται εύκολες λύσεις και πάνω απ' όλα θέλουν τον λαό στη γωνία, να κάθεται με σταυρωμένα χέρια και να περιμένει τις εκλογές και μια επόμενη κυβέρνηση, μπας και είναι λιγότερη κακή από την προηγούμενη.

Αν μπορούμε να βρούμε κάτι θετικό σε όλη αυτήν τη σήψη και τη μιζέρια, είναι η γνώση και η εμπειρία που δίνουν στους εργαζόμενους, στον λαό, ότι αυτός ο κόσμος των τεράτων ούτε γιατρεύεται ούτε διορθώνεται με μερεμέτια, παρά μόνο ανατρέπεται εκ βάθρων, αν ο λαός μετατρέψει την πείρα και την οργή του σε εμπιστοσύνη στη δύναμή του! Οτι μπορεί να επηρεάσει και να καθορίσει τις εξελίξεις!

Και η περίοδος που διανύουμε, παρά τα προβλήματα, παρά την αγωνία, παρά τη δικαιολογημένη ανασφάλεια, σημαδεύτηκε από πολύ σημαντικούς, ελπιδοφόρους, αλλά και διδακτικούς αγώνες.

Οπου υπήρξαν ανάσες ανακούφισης, χαραμάδες αισιοδοξίας και ελπίδας για τους εργαζόμενους και τον λαό, αυτές δεν τους τις έδωσε καμία κυβέρνηση. Αντίθετα, τις κέρδισαν μόνοι τους, με τον αγώνα τους, κόντρα στην πολιτική των κυβερνήσεων.

Οπως οι λιμενεργάτες στην COSCO, που ανάγκασαν το κινεζικό μονοπώλιο σε συγκεκριμένα μέτρα προστασίας και ασφάλειας των εργαζομένων, αλλά και σε υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης.

Οπως οι οικοδόμοι, που υπέγραψαν κλαδική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας με ουσιαστικές αυξήσεις, κουρελιάζοντας και καταργώντας όλους τους αντεργατικούς νόμους για τον κλάδο τους.

Οπως οι εργάτες στη ΛΑΡΚΟ, που με τον ηρωικό αγώνα τους έχουν προς το παρόν βάλει φρένο στα σχέδια κυβερνήσεων - επενδυτών, διεκδικώντας τη δουλειά τους, τους μισθούς τους και τα σπίτια τους, αλλά και το να μείνει ανοιχτή μια βιομηχανία στρατηγικής σημασίας, που απαξιώθηκε και τώρα ξεπουλιέται, σε μια περίοδο που η τιμή του νικελίου που παράγει έχει εκτοξευτεί στη διεθνή αγορά.

Οπως οι εργαζόμενοι της «e-food», που πέταξαν έξω τα δουλεμπορικά, διεκδικώντας σταθερή δουλειά με δικαιώματα.

Οπως οι εργάτες του Μετάλλου στη Ζώνη, οι εργαζόμενοι στα Τρόφιμα, οι εργαζόμενοι στο Φάρμακο, οι ξενοδοχοϋπάλληλοι, που έδωσαν έναν μεγάλο απεργιακό αγώνα για την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας με αυξήσεις στους μισθούς.

Και πριν απ' αυτούς της Γης οι κολασμένοι, οι εργάτες γης στη Νέα Μανωλάδα, που διαδήλωσαν κατά χιλιάδες.

Αυτές τις μάχες μπορεί να τις κρύβουν από τα κανάλια τους, αλλά δεν μπορεί να τις αγνοήσει κανείς τους.

Οπως οι φοιτητές και οι φοιτήτριες που έδωσαν την πρωτιά στην «Πανσπουδαστική» και στις δυνάμεις της ΚΝΕ μετά από δεκαετίες, γιατί στα τρία χρόνια της πανδημίας πρωτοστάτησαν να ανοίξουν οι σχολές με μέτρα προστασίας, βρέθηκαν μπροστά σε όλα τα προβλήματα των φοιτητών.

Σκεφτείτε:

Αν όλοι αυτοί δεν επέλεγαν αυτόν τον δρόμο, αλλά ακουμπούσαν τα προβλήματά τους στην αναμονή για μια άλλη κυβέρνηση, που δήθεν θα τους έλυνε τα προβλήματα και θα ακύρωνε τους αντεργατικούς νόμους, όχι μόνο δεν θα είχαν καταφέρει τίποτε, αλλά θα γίνονταν και ουρά κομμάτων τα οποία βλέπουν τους εργαζόμενους μόνο ως ντεκόρ για το ανεβοκατέβασμα ίδιας κοπής κυβερνήσεων.

Σκεφτείτε:

Αν όλο αυτό το διάστημα δεν υπήρχε αυτή η στάση του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ, άλλων ριζοσπαστικών οργανώσεων και αγωνιστικών μαζικών φορέων, και επικρατούσε η λογική που εκφραζόταν ανοιχτά από βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ότι σημασία δεν έχουν οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις αλλά η κάλπη, η λογική τού δήθεν «θα λογαριαστούμε μετά», είναι παραπάνω από βέβαιο ότι μια σειρά νόμοι για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, για την απαγόρευση της συνδικαλιστικής δράσης, για την απαγόρευση του απεργιακού δικαιώματος, όχι μόνο θα είχαν εφαρμοστεί, αλλά θα είχαν και νομιμοποιηθεί στη συνείδηση ενός μεγάλου μέρους των εργαζομένων!

Φυσικά, ξέρουμε πολύ καλά ότι κανένας αγώνας δεν είναι κερδισμένος εκ των προτέρων, όπως επίσης ξέρουμε ότι σε αυτό το σύστημα που ζούμε δεν υπάρχουν κεκτημένα, υπάρχουν και μπορούν να υπάρξουν κατακτήσεις, που όμως διαρκώς προσπαθούν να μας τις πάρουν πίσω.

Οπως επίσης υπάρχουν και αγώνες που μπορεί να έχουν ένα πολύ σημαντικό αποτύπωμα, ακόμα κι αν δεν έχουν άμεσο πρακτικό αποτέλεσμα. Αλλωστε, η ταξική πάλη δεν προχωρά ευθύγραμμα αλλά μέσα από καμπές και δυσκολίες, πολύ περισσότερο που ο συσχετισμός παραμένει εξαιρετικά αρνητικός.

Ας σκεφτούμε όμως και τι θα μπορούσε να γίνει αν πολλαπλασιάζονταν αυτά τα παραδείγματα που προαναφέραμε, αν πολλαπλασιάζονταν οι εστίες αντίστασης στη βάση των οξυμένων προβλημάτων. Τι θα μπορούσε να γίνει αν ανέβαινε ο βαθμός οργάνωσης, η συμμετοχή των εργαζομένων στα συνδικάτα και σε άλλους μαζικούς φορείς, τι θα μπορούσε να γίνει αν δυνάμωνε η κοινωνική συμμαχία, αν δέχονταν ένα μεγάλο πλήγμα οι λογικές της αναμονής και του δήθεν μικρότερου κακού!

Φανταστείτε τι δυναμική θα μπορούσε να διαμορφωθεί υπέρ του λαού αν υπήρχε ένα πολύ πιο ισχυρό ΚΚΕ.

Και αυτό είναι το κρίσιμο ζήτημα, μπροστά στις εκλογές, που απ' ό,τι φαίνεται δεν θα αργήσουν και πολύ.

Δείτε πώς σήμερα ανακατεύεται πάλι η «σούπα» του αστικού πολιτικού συστήματος, αφού είναι δεδομένο ότι η λαϊκή δυσαρέσκεια φουντώνει.

Είναι δεδομένο ότι το επόμενο διάστημα θα γίνουν πιο ορατές οι συνέπειες των αντιλαϊκών επιλογών της κυβέρνησης, που έρχονται να προστεθούν στις προηγούμενες.

Είναι δεδομένο ότι η επόμενη κυβέρνηση θα κληθεί να διαχειριστεί από την ακρίβεια και μια νέα κρίση μέχρι την κλιμάκωση του πολέμου και την όξυνση των διεθνών ανταγωνισμών, αναπόσπαστο κομμάτι των οποίων είναι και οι εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά.

Αυτή λοιπόν τη δυσαρέσκεια θα επιδιώξουν να την εκτονώσουν, να την εγκλωβίσουν, να την κρατήσουν μακριά από την ταξική πάλη και μακριά από το ΚΚΕ.

Γι' αυτό και αρχίζουν τα επιτελεία του συστήματος να παίρνουν τα μέτρα τους, να επεξεργάζονται σενάρια, να λένε ποιος μπορεί να συνεργαστεί με ποιον, ακριβώς γιατί ξέρουν ότι οι όποιες διαφορές τους δεν είναι απαγορευτικές για τέτοιου είδους συμπράξεις, αν τις χρειαστούν.

Οπως και έγινε άλλωστε όταν τις χρειάστηκαν.

Ατυπες συμπράξεις είχαμε όμως έτσι κι αλλιώς.

Για παράδειγμα, στην τελευταία περίοδο διακυβέρνησης της ΝΔ, το 80% των νομοσχεδίων της το έχει ψηφίσει το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ!

Ενώ πάνω από το 50% των νόμων της ΝΔ έχει ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ!

Μάλιστα, πριν λίγες μέρες, και οι τρεις μαζί ψήφισαν να δοθούν νέα προνόμια στους εφοπλιστές, όπως είναι το αφορολόγητο πετρέλαιο. Την ώρα που τα λαϊκά νοικοκυριά, οι εργάτες, οι αγρότες, οι επαγγελματίες έχουν γονατίσει από την ακρίβεια και τους φόρους, την ώρα που τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια έχουν φτάσει «στον θεό» και οι λαϊκές οικογένειες δεν μπορούν καν να σκεφτούν να πάνε διακοπές, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ ψήφισαν μαζί τα νέα δωράκια στους εφοπλιστές!

Και μετά τσακώνονται για το ποιος θα πρωτοκαθίσει στην κυβερνητική καρέκλα και θα είναι ο εκλεκτός αυτών των μεγάλων αφεντικών.

Ακούμε για σενάρια διπλών και τριπλών εκλογών, που θα αποτελέσουν αφορμές διπλών και τριπλών εκβιασμών για τον λαό, στο όνομα της περιβόητης «κυβερνητικής σταθερότητας»!

Ακούμε για σενάρια κυβερνήσεων εθνικής συνεννόησης.

Βλέπουμε την προσπάθεια «αναπαλαίωσης» δοκιμασμένων πυλώνων του συστήματος, όπως είναι το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, για να δώσει ένα χέρι βοηθείας σε μια κυβέρνηση της ΝΔ ή του ΣΥΡΙΖΑ.

Ακούμε τον Τσίπρα να επαναλαμβάνει - για όποιον δεν το άκουσε - ότι σε περίπτωση «εθνικής ανάγκης» μπορούν να συνεργαστούν οι δύο πόλοι του αστικού πολιτικού συστήματος σε μια κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού»!

Αλλωστε αυτός, όπως λέει, δεν θα φέρει τον σοσιαλισμό, αλλά «θα αποτρέψει τη βαρβαρότητα».

Ποια βαρβαρότητα εννοεί ακριβώς;

Αυτή που έχει συνδιαμορφώσει με τη ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ;

Τέτοια υποκρισία!

Ομως το πρόγραμμα της επόμενης κυβέρνησης, όποιο από αυτά τα σενάρια τους «κάτσει», είναι ακριβώς αυτή η βαρβαρότητα για τον λαό.

Γιατί:

- Βαρβαρότητα είναι οι ΝΑΤΟικές και ευρωενωσιακές «δεσμεύσεις» της χώρας, που την εμπλέκουν σε πολύ επικίνδυνες περιπέτειες, οι επαίσχυντες Συμφωνίες με τις ΗΠΑ για τις βάσεις, που εγκαινίασε ο ΣΥΡΙΖΑ και ολοκλήρωσε η ΝΔ.

- Βαρβαρότητα είναι τελικά για τον λαό η πολιτική της «πράσινης μετάβασης», που ήδη την πληρώνει πολύ ακριβά ο λαός στον τομέα της Ενέργειας.

- Βαρβαρότητα είναι οι συμβάσεις του Ταμείου Ανάκαμψης της ΕΕ, που όλα τα κόμματα ψήφισαν και τώρα τσακώνονται αν τα κονδύλια θα πάνε στους κολλητούς των μεν ή των δε. Ενα νέο υπερμνημόνιο για τους λαούς της Ευρώπης, με νέους όρους, δεσμεύσεις και προαπαιτούμενα.

Τελικά στις εκλογές μπορεί να υπάρξει ένα καλό σενάριο για τον λαό;

Εμείς απαντάμε καθαρά πως ναι, μπορεί!

Και αυτό γράφεται με ΚΚΕ δυνατό!

ΚΚΕ δυνατό, για να βάλουμε εμπόδια στα σχέδιά τους!

Για να κερδίσουμε ανάσες ανακούφισης!

Και, κυρίως, να ανοίξουμε τον δικό μας δρόμο, για τις δικές μας ανάγκες!

Μπορούμε!

Μπορούμε, αν στις εκλογές εκφραστεί αυτό που εκφράζεται σε πολλές εκλογικές μάχες σε σωματεία, Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, συλλόγους, παντού όπου οι εργάτες, οι άνθρωποι του μόχθου, οι νέοι και οι νέες αλλάζουν τους αρνητικούς συσχετισμούς, γιατί εμπιστεύονται αυτούς που διεκδικούν, δεν συμβιβάζονται, αυτούς που σταθερά αντιπαλεύουν την αδιέξοδη για τον λαό κυβερνητική πολιτική, που οι θέσεις και οι προτάσεις τους εκφράζουν τις δικές τους ανάγκες.

Εμπιστεύονται τους κομμουνιστές και τους άλλους αγωνιστές, γιατί ξέρουν πως το ΚΚΕ δεν έχει δεσμεύσεις απέναντι στο κεφάλαιο, στους επιχειρηματικούς ομίλους, στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και συμμαχίες τους.

Εμπιστεύονται τους κομμουνιστές και τους άλλους αγωνιστές, που πρωτοστατούν στην οργάνωση των εργατικών - λαϊκών αγώνων, όποιος κι αν είναι στην κυβέρνηση και σε όλες τις συνθήκες.

Γιατί ξέρουν πως το ΚΚΕ δεν τα «δίπλωσε» ούτε στις συνθήκες της πανδημίας, ούτε μπροστά σε οποιαδήποτε δυσκολία ή προσπάθεια περιορισμού και καταστολής.

Ξέρουν πως το ΚΚΕ δεν έχασε ποτέ τον προσανατολισμό του στην οργάνωση της εργατικής - λαϊκής διεκδίκησης.

Εκεί, στο μετερίζι των αγώνων, θα «βρει» ο εργαζόμενος που θα στηρίξει το ΚΚΕ την ψήφο του και την «επόμενη μέρα» των εκλογών.

Ξέρετε όλοι και όλες πως το ΚΚΕ βρίσκεται στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, εκεί, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στη συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτόν.

Το ΚΚΕ είναι η μόνη δύναμη που αναδεικνύει την ανάγκη ο αγώνας για την ειρήνη να συνδεθεί με την πάλη για την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, ο αγώνας ενάντια στον άδικο πόλεμο να βρει διέξοδο στη δίκαιη λαϊκή πάλη, που θα βάλει τέρμα στις αιτίες που γεννούν άλλοτε τον πόλεμο, άλλοτε την «ειρήνη» με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών.

Ξέρετε πως το ΚΚΕ - ακόμα κι αν δεν συμφωνείτε σε όλα μαζί του - έχει σχέδιο για να μπορέσει ο λαός μας να ζήσει με βάση τις δυνατότητές του σήμερα.

Προϋπόθεση είναι η Ενέργεια, τα τρόφιμα, άλλα βασικά αγαθά να μην παράγονται ως εμπορεύματα, κάτω από τον έλεγχο μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Προϋπόθεση είναι η κοινωνική ιδιοκτησία και ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός, με τους εργαζόμενους και τον λαό να βρίσκονται στο τιμόνι της εξουσίας.

Η σοσιαλιστική δηλαδή οικονομική και κοινωνική οργάνωση είναι το σύγχρονο, το πραγματικά νέο στον 21ο αιώνα, που μπορεί να εξασφαλίσει τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα.

Γι' αυτό και η συμπόρευση με το ΚΚΕ και η ενίσχυση του ΚΚΕ είναι συμβολή στον αγώνα γι' αυτήν την προοπτική.

Το πιστεύουμε ακράδαντα και το λέμε: Ο λαός μας, η νεολαία, μπορούν να γίνουν πρωταγωνιστές των εξελίξεων.

Μπορούμε να βάλουμε τέλος στη σημερινή βαρβαρότητα.

Με το ΚΚΕ μπορούμε να τα καταφέρουμε.