«Ο ΣΥΝ είναι Η αντιπολίτευση» στο δικομματισμό, κατά τους επίμονους ισχυρισμούς της ηγεσίας του, τέτοια μάλιστα που να τον απειλεί σοβαρά με «αποσταθεροποίηση» στις επόμενες εκλογές, κατά δήλωση του Αλ. Αλαβάνου (στη συνδιάσκεψη της Οργάνωσης Β΄ Αθήνας), ο οποίος έσπευσε να προειδοποιήσει σε ό,τι αφορά στα μετεκλογικά σενάρια ότι «θα σταματήσουν να κάνουν πρόσθεση, ως προς τον Συνασπισμό. Θα κάνουν αφαίρεση»!

Μόνη ασφαλής απόδειξη των λόγων είναι η πράξη. Κι επειδή σήμερα ορισμένοι εμφανίζονται σα να προέρχονται από παρθενογένεση, ας αφήσουμε να μιλήσουν οι πράξεις του ΣΥΝ.

Η διαχρονική θέση του σε κρίσιμα ζητήματα που αφορούν στην Ευρωπαϊκή Ενωση:

-- Ο Συνασπισμός, μαζί με το δικομματισμό, ήταν το κόμμα που έδωσε θετική ψήφο στη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης στη Βουλή για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (27 του Ιούλη 1992) ο εισηγητής του ΣΥΝ, Γρ. Φαράκος, έλεγε: «Επιλέγουμε την πορεία προς την Ενωμένη Ευρώπη και θέλουμε να συμβάλουμε στη συνειδητή αποδοχή της από την κοινή γνώμη»... Κι αυτό πράττει ο ΣΥΝ 15 χρόνια συνεχώς.

-- Ο Συνασπισμός ήταν μαζί με το δικομματισμό το κόμμα που θεώρησε την ΟΝΕ «ιστορικό επίτευγμα».

-- Ο Συνασπισμός, από κοινού με το δικομματισμό, υπερασπίζεται με πάθος την πολιτική ενοποίηση της ΕΕ. Αντιγράφουμε από τα ντοκουμέντα του προγραμματικού συνεδρίου του ΣΥΝ το 2003: «Στις σύγχρονες συνθήκες η κυριαρχία της ΕΕ δεν μπορεί να είναι απλώς το άθροισμα των κυριαρχιών των μελών της αλλά μια νέα ανωτέρου επιπέδου κυριαρχία» και ακόμα «σημαντικό τμήμα των δυνάμεων της αριστεράς είναι πεπεισμένο ότι έχουμε ανάγκη από μια ενωμένη και ισχυρή Ευρώπη».

-- Και φυσικά ο Συνασπισμός έφτασε ακόμα και να υπερθεματίζει της συγκρότησης ευρωστρατού. Αντιγράφουμε από ανακοίνωση του Νοέμβρη του 2001: «Ο ΣΥΝ έχει με σαφήνεια ταχθεί υπέρ της πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ και υπέρ της διαμόρφωσης Κοινής Εξωτερικής και Πολιτικής Αμυνας (...). Η δημιουργία ευρωστρατού έχει νόημα μόνον εάν εντάσσεται στην προοπτική της πολιτικής ενοποίησης και αυτονόμησης της Ευρώπης».

Αποδέχτηκε το «σχέδιο Ανάν» για το Κυπριακό. Ο πρόεδρός του στη Βουλή (Δεκέμβρης 2002) έλεγε «οι απόψεις που απορρίπτουν το "σχέδιο Ανάν" δεν αποδέχτηκαν ποτέ την ιδέα της ομοσπονδίας, την οποία θεωρούν προδοτική»!

-- Στα περί «τρομοκρατίας», στα οποία πάτησε ο ιμπεριαλισμός για να εφορμήσει εναντίον χωρών και λαών, μιλούσε για «επαρχιώτικο αντιιμπεριαλισμό», ενώ στις αντιπολεμικές κινητοποιήσεις ήταν αγκαλιά με το ΠΑΣΟΚ, που την ίδια ώρα παρέδιδε τη Σούδα για ορμητήριο των ιμπεριαλιστών.

-- Ιδιωτικοποιήσεις: Η διαφορά του με το δικομματισμό έγκειται στο ότι ο ΣΥΝ πρότεινε τη μερική ιδιωτικοποίηση έναντι της πλήρους: Σεπτέμβρης 2006 «να εγκαταλείψει η κυβέρνηση τα σχέδια για περαιτέρω ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ».

-- Ασφαλιστικά ταμεία: Πολύ πριν «σκάσει» το σκάνδαλο των αποθεματικών των Ταμείων, τον Οκτώβρη του 2004, η βουλευτής του Ασ. Ξηροτύρη τοποθετούνταν επί σχετικού νομοσχεδίου λέγοντας: «Δίδεται η δυνατότητα στα ασφαλιστικά ταμεία να δραστηριοποιηθούν σε εταιρείες επενδύσεων», αρκεί να υπάρξει «η συναίνεση των αντιπροσωπευτικών οργανώσεων των εργαζομένων και των συνταξιούχων», δηλαδή της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, δηλαδή της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και της «Αυτόνομης Παρέμβασης»! Τον περασμένο Απρίλη ο Αλ. Αλαβάνος πρότεινε σχετικά με τα αποθεματικά «ένα νέο θεσμικό σύστημα, μια ειδική Αρχή, που θα εποπτεύει και θα στηρίζει τα Ταμεία στις επενδύσεις τους». Δηλαδή τζογάρισμα συναινετικό και υπό εποπτεία!

-- Αγροτικά: Ο ΣΥΝ «είναι αντίθετος στην κατάργηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής» και προτείνει μία ...φιλοαγροτική ΚΑΠ, μέτρα δηλαδή σαν αυτά που εφαρμόστηκαν για να προλειάνουν το έδαφος της αντιαγροτικής επέλασης. Για τον ΣΥΝ φτάνει ο «έλεγχος της ασυδοσίας των πολυεθνικών εταιρειών»! λες και μπορεί να γίνει.

Οι συνεργασίες του με το δικομματισμό σε δύο κομβικής σημασίας επίπεδα είναι γνωστές. Στο συνδικαλιστικό κίνημα και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, όπου δήμαρχοι και νομάρχες που εκλέχτηκαν με τη στήριξη του ΣΥΝ εφαρμόζουν μέτρα όπως η παράδοση της δημόσιας περιουσίας στους ιδιώτες για αξιοποίηση, η αύξηση των δημοτικών τελών (πάγια θέση του ΣΥΝ είναι να δοθεί δυνατότητα στην ΤΑ να επιβάλει φορολογία). Ο κατάλογος περιλαμβάνει δεκάδες συνδικάτα και ομοσπονδίες, δήμους και νομαρχίες όπου ο ΣΥΝ άλλοτε συμπλήρωνε το ΠΑΣΟΚ, άλλοτε τη ΝΔ, κάποιες φορές και οι τρεις σε κοινά ψηφοδέλτια.

Οταν λοιπόν κινείσαι «εντός των τειχών», δεν απομένει παρά να «πουλάς» στο λαό το παραμύθι για τις «μικρές καθημερινές νίκες». Κατά δήλωση του Δ. Παπαδημούλη, ο ΣΥΝ είναι «μια αριστερά που ξέρει να κερδίζει μικρές καθημερινές νίκες» και αυτό «είναι κάτι που φοβάται το κατεστημένο».

Οσο ωραίο κι αν ακούγεται, δεν πρόκειται παρά για συμβολή στην ενσωμάτωση του λαού, στην αγκίστρωσή του σε αιτήματα - «ασπιρίνες», που είναι αφομοιώσιμα από το σύστημα. Παράδειγμα:

Νίκη ήταν για τον ΣΥΝ η δήλωση του ΠΑΣΟΚ ότι δε θα πάρει μέρος στη διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος. Και μάλιστα νίκη κολοσσιαίων διαστάσεων, αφού κατά τους ισχυρισμούς του δε θα αγγιχτεί το άρθρο 16, όταν το ΠΑΣΟΚ δήλωνε ότι είναι υπέρ της αναθεώρησής του. Ομως η Παιδεία είναι ιδιωτικοποιημένη.

Νίκη ήταν για τον ΣΥΝ η κοινοτική οδηγία για τους συμβασιούχους. Και αποκοίμισε το ακροατήριό του ότι το αίτημα για μόνιμη και σταθερή δουλιά έγινε αποδεκτό και με τη βούλα της ΕΕ. Ομως οι συμβασιούχοι παραμένουν συμβασιούχοι. Και το δικαίωμά τους στη δουλιά ανεκπλήρωτο. «Πρέπει να υπογραμμιστεί ότι δεν απαιτείται με βάση την οδηγία η μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε συμβάσεις αορίστου» ήταν η απάντηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σε Ερώτηση του ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, Γ. Τούσσα.

Νίκη ήταν για τον ΣΥΝ το 35ωρο στη Γαλλία. Και έθετε μετ' επιτάσεως ζήτημα εφαρμογής του και στην Ελλάδα, όχι οριοθετημένο σε 5ήμερη - 7ωρη βάση. Ομως η τέτοια θεσμοθέτησή του στη Γαλλία εξυπηρέτησε τα συμφέροντα της εργοδοσίας κι όχι των εργαζομένων. Εδωσε τη δυνατότητα να ρυθμίζουν το ωράριο εργασίας κατά τις ανάγκες της, οι επιπλέον ώρες δε θεωρούνταν υπερωρία και δεν πληρώνονταν. Οσες επιχειρήσεις εφάρμοσαν το 35ωρο ελαφρύνθηκαν από τις εισφορές στα ταμεία. Ελαστικοποίηση δηλαδή του χρόνου εργασίας, εντατικοποίηση της εργασίας κλπ. Φυσικά, νέες θέσεις εργασίας δε δημιουργήθηκαν.

Ας αφήσουν, λοιπόν, τα σάπια περί «αριστεράς που νικάει» γιατί οι νίκες αυτής της «αριστεράς» είναι ήττες για τους εργάτες, αφού απ' όλα τα παραπάνω φαίνεται καθαρά πως οι διεκδικήσεις που προβάλλει εύκολα ενσωματώνονται από το σύστημα. Γι' αυτό και η πολιτική του υπονομεύει τους αγώνες, γι' αυτό και είναι αφερέγγυος και ως τέτοιον πρέπει να τον αντιμετωπίζουν τα λαϊκά στρώματα.