Ομως, φέτος είναι χωρίς υπερβολή η ώρα της αλήθειας. Η στάση κάθε πολιτικής δύναμης απέναντι στον πόλεμο ανάμεσα στα αντίπαλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, που ξεκίνησε στο έδαφος της Ουκρανίας, αλλά και όσα προηγήθηκαν με την υλοποίηση της πολιτικής της «πράσινης μετάβασης» στην ΕΕ, μας βοηθούν να βγάλουμε σίγουρα και χειροπιαστά συμπεράσματα (...)

Σήμερα μπορούμε καλύτερα να φωτίσουμε ότι ο ίδιος εχθρός που ήδη μας βομβαρδίζει με συνεχείς ανατιμήσεις και νέα μέτρα καταστολής μπορεί να μας σύρει τελικά στο σφαγείο με τις πραγματικές βόμβες.

Σήμερα μπορούμε να αποδείξουμε περισσότερο από κάθε άλλη φορά ότι η πραγματική απάντηση στα μεγάλα προβλήματα της προστασίας του περιβάλλοντος, της κοινωνικής αδικίας, του κινδύνου επέκτασης του πολέμου είναι η κόκκινη απάντηση του σοσιαλισμού. Να φωτίσουμε ότι η ελπίδα βρίσκεται στην πάλη των λαών στον δρόμο της ανατροπής.

Σήμερα αποκαλύπτεται πιο καθαρά πόσο υποκριτική είναι η ανησυχία των αστικών πολιτικών δυνάμεων, ιδιαίτερα των σοσιαλδημοκρατών και των Πρασίνων για την προστασία του περιβάλλοντος και ποιοι είναι οι πραγματικοί στόχοι της στρατηγικής της ΕΕ για την «πράσινη μετάβαση».

Οι Πράσινοι και οι σοσιαλδημοκράτες βουλευτές στη Γερμανία, οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ αναδεικνύονται τα «πράσινα γεράκια», οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές της κλιμάκωσης της πολεμικής αναμέτρησης του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία. Πρωταγωνιστούν στις αποφάσεις για αποστολή σύγχρονου βαριού οπλισμού και τεχνολογικής υποστήριξης στην Ουκρανία για να συνεχιστεί ο πόλεμος με τη Ρωσία. Ηδη οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν την αποστολή προηγμένων εκτοξευτήρων πολλαπλών ρουκετών στο μέτωπο στην Ουκρανία.

Δεν χρειάζεται να διαθέτει κανείς ειδικές επιστημονικές γνώσεις για να αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει πιο εγκληματική παρέμβαση στο περιβάλλον απ' τη διεξαγωγή του πολέμου. Τις τραγικές απώλειες που αφορούν άμεσα την ανθρώπινη ζωή, με τους νεκρούς, τους τραυματίες, τους πρόσφυγες, συνοδεύουν οι καταστροφικές συνέπειες για το έδαφος, τη βλάστηση, το νερό, το κλίμα, δηλαδή το φυσικό περιβάλλον.

Ορισμένες βαριές αρνητικές συνέπειες φαίνονται άμεσα, όπως η αδυναμία του οικοσυστήματος να απορροφήσει γρήγορα τη ζημιά που δέχεται απ' τα εμπρηστικά όπλα, τις εκρήξεις, τις εκτεταμένες φωτιές, τη μεταφορά βαριών οπλικών συστημάτων, η αδυναμία δηλαδή του οικοσυστήματος να ανακάμψει, να επανέλθει στην πρότερή του κατάσταση.

Αλλες αρνητικές συνέπειες θα φανούν σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου, όπως, για παράδειγμα, η μεγάλη τοξικότητα του εδάφους και του νερού απ' τη διαρροή επικίνδυνων χημικών ουσιών.

Ας σκεφτούμε μόνο την τεράστια αύξηση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης απ' τις πυρκαγιές σε εγκαταστάσεις πετρελαίου στον Πόλεμο του Κόλπου και στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία. Για παράδειγμα, τα πηγάδια πετρελαίου στη Μοσούλη καίγονταν για μήνες μετά τους αρχικούς εμπρησμούς. Αντίστοιχες εικόνες βλέπουμε σήμερα στο ουκρανικό έδαφος. Ηδη οι αγρότες σε μεγάλο τμήμα των νότιων περιοχών δεν μπορούν πλέον να χρησιμοποιούν νερό απ' τα πηγάδια γιατί έχει ήδη μολυνθεί.

Ολ' αυτά χωρίς να συνυπολογίσουμε τη χρήση όπλων απεμπλουτισμένου ουρανίου, που ήδη γνωρίσαμε στην επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία και στον Πόλεμο του Κόλπου. Το Γενάρη του 2021, 3.000 Σέρβοι υπέβαλαν αγωγές κατά του ΝΑΤΟ στο Ανώτατο Δικαστήριο του Βελιγραδίου για θανατηφόρες ασθένειες, κυρίως καρκινικούς όγκους που προκλήθηκαν απ' τα βαρέα μέταλλα των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών.

Αντίστοιχα η ιταλική Δικαιοσύνη εξέδωσε 250 τελεσίδικες αποφάσεις για τον ίδιο λόγο, υπέρ Ιταλών στρατιωτών που βρίσκονταν στο Κοσσυφοπέδιο και στα Μετόχια την περίοδο των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ το 1999.

Ασφαλώς οι αρνητικές συνέπειες πολλαπλασιάζονται όταν η κλιμάκωση του πολέμου οδηγήσει στη χρήση χημικών και βιολογικών όπλων μαζικής καταστροφής. Γίνονται ανυπολόγιστες, αν υπάρξει επιλογή χρήσης πυρηνικών όπλων. Οι πραγματικές συνέπειες για όλες τις μορφές ζωής απ' την έκλυση της ραδιενέργειας, της θερμικής ενέργειας που απελευθερώνεται και της πυρηνικής ακτινοβολίας είναι ευρύτερα γνωστές και δεν επιδέχονται αμφισβήτηση.

Οποιος θεωρεί αδύνατο αυτό το ενδεχόμενο, καλά θα κάνει να σκύψει πάνω στην ιστορική πείρα και στη σύγχρονη πραγματικότητα. Βρισκόμαστε 77 χρόνια μετά το έγκλημα της ρίψης των πρώτων ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Η Σύνοδος του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, τον Ιούνη του 2021, υιοθέτησε την απόφαση για το «πρώτο πυρηνικό πλήγμα» ως στοιχείο της Στρατηγικής ΝΑΤΟ 2030. Η απόφαση αυτή, που σημαίνει ότι το ΝΑΤΟ μπορεί να πλήξει πρώτο με πυρηνικά όπλα μεγάλης ισχύος τους αντιπάλους του, αν εκτιμήσει ότι απειλείται, εξεταζόταν ήδη απ' τη Σύνοδο Κορυφής της Βαρσοβίας, το 2016.

Προς το παρόν η Ρωσία δεν έχει υιοθετήσει αυτό το επικίνδυνο δόγμα, όμως ο υπουργός Εξωτερικών, Λαβρόφ, δεν έχει αποκλείσει τον κίνδυνο αναμέτρησης με πυρηνικά όπλα το επόμενο διάστημα. Ακόμα μεγαλύτερη και δικαιολογημένη ανησυχία προκαλούν τα δημοσιεύματα μεγάλων δυτικών μέσων, που διευκρινίζουν ότι μια πιθανή κλιμάκωση θα περιοριστεί σε μικρά τακτικά πυρηνικά όπλα μικρότερης ισχύος και δεν θα περιλαμβάνει διηπειρωτικούς πυραύλους. Ηδη οι πυρηνικές δυνάμεις του στρατού της Ρωσίας ξεκίνησαν ασκήσεις βορειοανατολικά της Μόσχας.

Εξάλλου, όπως έδειξε και η πρόσφατη πείρα των στρατιωτικών επιθέσεων στο Χάρκοβο, όπου υπάρχει το γνωστό πυρηνικό ερευνητικό κέντρο, ο μεγάλος κίνδυνος υπάρχει ακόμα και όταν ο πόλεμος διεξάγεται με τις συμβατικές βόμβες του πυροβολικού.

Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός και πηγάζει απ' τα τεράστια συμφέροντα που διακυβεύονται απ' την αναμέτρηση για την πρωτοκαθεδρία στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, για τον έλεγχο αγορών και σφαιρών επιρροής ανάμεσα στον ευρωατλαντικό και στον υπό διαμόρφωση ευρασιατικό άξονα, ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και τη συμμαχία Ρωσίας - Κίνας.

Και σ' αυτές τις περιπτώσεις δεν πρέπει να ξεχνάμε τη θέση του Μαρξ ότι για 300% κέρδος δεν υπάρχει για το κεφάλαιο έγκλημα που να μη ριψοκινδυνέψει να το διαπράξει (...)

Ο ενεργειακός πόλεμος του ευρωατλαντικού άξονα με τη Ρωσία, με στόχο τη μείωση της εξάρτησης της ΕΕ απ' το ρωσικό φυσικό αέριο, ήταν το δεύτερο πιο αποκαλυπτικό γεγονός του κάλπικου ενδιαφέροντος των αστικών πολιτικών δυνάμεων για το περιβάλλον και των πιο πραγματικών στόχων της «πράσινης μετάβασης».

Η απαίτηση της Κομισιόν για γρήγορο κλείσιμο των σταθμών λιγνίτη και λιθάνθρακα πήρε ήδη αναβολή. Ακόμα και η βρετανική κυβέρνηση, σε αντίθεση με τις διακηρύξεις της, αποφάσισε να μη διακόψει τη λειτουργία των ενεργειακών μονάδων άνθρακα ως τα τέλη του 2024.

Η Γαλλία με τους συμμάχους της πιέζει να θεωρηθεί ως «πράσινη λύση» η ηλεκτροπαραγωγή από πυρηνικούς σταθμούς, παρά τη διεθνή πείρα των κινδύνων από ατυχήματα μεγάλης έκτασης.

Ομως, το κορυφαίο και πιο αποκαλυπτικό παράδειγμα υποκρισίας είναι η απόφαση της Κομισιόν να διαθέσει 10 δισ. ευρώ για την κατασκευή νέων υποδομών για τη διευκόλυνση των αυξημένων εισαγωγών του αμερικανικού (κυρίως) υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG).

Και αυτό παρότι τόσο οι ΗΠΑ όσο και η ΕΕ θεωρούν επίσημα ότι κατά την αεριοποίησή του το υγροποιημένο LNG αυξάνει την έκλυση μεθανίου στην ατμόσφαιρα, η οποία έχει πολλαπλάσια αρνητική επίδραση συγκριτικά με το CO₂ στο ζήτημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη.

Αναγνωρίζουν επίσης ότι η αύξηση της μεταφοράς LNG θα αυξήσει τις διαρροές μεθανίου αλλά και εκπομπών CO₂, αφού αντικειμενικά γίνεται πιο μεγάλη και πιο περίπλοκη η αλυσίδα εφοδιασμού του φυσικού αερίου συγκριτικά με τη μεταφορά του με αγωγούς.

Ομως, το αρνητικό περιβαλλοντικό αποτύπωμα του LNG δεν περιορίζεται στο μεθάνιο. Αφορά τη ρύπανση του θαλάσσιου περιβάλλοντος και της ιχθυοπανίδας με επιπτώσεις στην αλιεία. Οι αεριοποιητές των σταθμών υποδοχής LNG αντλούν μεγάλες ποσότητες θαλασσινού νερού αναμειγνύοντάς το με υποχλωριώδες νάτριο, με τοξική επίδραση στους υδρόβιους οργανισμούς. Η κατασκευή υποδομών των τερματικών σταθμών LNG δημιουργεί ισχυρά ηχητικά ρεύματα που επιδρούν στη ζωή και στη μετανάστευση των θαλάσσιων ειδών. Επίσης αυξάνεται ο κίνδυνος ατυχήματος μεγάλης έκτασης απ' τη γειτνίαση τέτοιων υποδομών με δασικές εκτάσεις ή τον αστικό ιστό (...)

Ακόμα πιο προκλητική και παραπλανητική είναι η προσπάθεια να συρρικνωθεί και να περιοριστεί το τεράστιο θέμα της προστασίας της δημόσιας υγείας και του περιβάλλοντος μόνο στο ζήτημα των εκπομπών CO₂ και στην αμφισβητούμενη θεωρία της «κλιματικής κρίσης».

Η αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων της πολιτικής προστασίας, της αντισεισμικής θωράκισης, της πυροπροστασίας, της αντιπλημμυρικής προστασίας έχει πολύ πιο άμεση και επείγουσα σημασία για την προστασία της ζωής και της υγείας του πληθυσμού. Κι όμως, ένα χρόνο μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές, δεν έχουν γίνει τα αναγκαία βήματα διασφάλισης των υποδομών, παρά μόνο αυτά που αφορούν τις «πράσινες» επενδύσεις, για παράδειγμα στη Νότια Εύβοια.

Στο ερώτημα τι θα γίνει αν υπάρξει μια νέα μεγάλη πυρκαγιά και πόσο έτοιμοι είμαστε να αντιμετωπίσουμε έναν μεγάλο σεισμό, γνωρίζουμε δυστυχώς την απάντηση. Τα χτεσινά (σ.σ. 4/6) θλιβερά γεγονότα στη Βούλα στην Αττική επιβεβαιώνουν αυτό που όλοι γνωρίζουμε. Το επιβεβαίωσε και ο αρμόδιος υπουργός, ο οποίος μας προειδοποίησε ότι θα αντιμετωπίσουμε δύσκολο καλοκαίρι, σαν να ήταν απλός σχολιαστής της κατάστασης. Δεν θέλουμε να κουράσουμε παραθέτοντας καταλόγους στοιχείων. Σκεφτείτε μόνο ότι παραμένουν κενές 4.000 οργανικές θέσεις μόνιμων πυροσβεστών, η μέση ηλικία των υπαρκτών δυνάμεων ξεπερνά τα 45 χρόνια και για την προστασία των δασικών οικοσυστημάτων διατίθεται το 0,04% του προϋπολογισμού!

Σήμερα δύσκολα μπορούν πλέον να κρύψουν τους πραγματικούς στόχους της «πράσινης» καπιταλιστικής ανάπτυξης και τις ολέθριες συνέπειές της για τον λαό.

Συνολικά το ευρωατλαντικό στρατόπεδο, οι ΗΠΑ, η ΕΕ και η Βρετανία, τα κράτη του ΝΑΤΟ αντιμετωπίζουν ένα μεγάλο πρόβλημα και διαμόρφωσαν μια κοινή στρατηγική για να το διαχειριστούν. Ποιο είναι αυτό το μεγάλο πρόβλημα; Η μεγάλη υπερσυσσώρευση κεφαλαίου που δεν βρίσκει διεξόδους επένδυσης με ικανοποιητική κερδοφορία. Και ποια στρατηγική επέλεξαν για να το αντιμετωπίσουν; Την «πράσινη μετάβαση», το περιβόητο «Πράσινο New Deal», την «Πράσινη Κοινωνική Συμφωνία».

Η «πράσινη μετάβαση» δημιουργεί νέες ευκαιρίες για μεγάλες καπιταλιστικές επενδύσεις (π.χ. μεγάλα αιολικά πάρκα) και ταυτόχρονα βοηθά στην ελεγχόμενη απαξίωση ενός μέρους του υπάρχοντος κεφαλαίου (π.χ. κλείσιμο λιγνιτικών σταθμών ηλεκτροπαραγωγής). Αντίστοιχα ευεργετικά λειτουργεί για την καπιταλιστική κερδοφορία και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Τόσο η στρατιωτική καταστροφή υποδομών της Ουκρανίας όσο και η «ειρηνική» ματαίωση της λειτουργίας του ρωσο-γερμανικού αγωγού «Nord Stream II» για το κεφάλαιο μεταφράζονται σε πεδίο για νέες κερδοφόρες επενδύσεις.

Ηδη ο Ντράγκι και άλλοι κορυφαίοι αξιωματούχοι μιλούν για την ανάγκη ενός νέου Σχεδίου Μάρσαλ που μπορεί να ξεπεράσει το 1 τρισ. ευρώ για την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας. Ενώ η ΕΕ αποφάσισε ήδη να διαθέσει ένα μεγάλο πακέτο, 300 δισ. ευρώ, τα περισσότερα ως νέα δάνεια σε κράτη - μέλη, για το νέο σχέδιο απεξάρτησης απ' τα ρωσικά καύσιμα, που αφορά επενδύσεις στις ΑΠΕ, στις υποδομές υδρογόνου, στην ενίσχυση των δικτύων μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας κ.λπ. Ταυτόχρονα με την επιβολή των μέτρων των κλιματικών νόμων σε όλα τα κράτη της ΕΕ θα ανοίξει υποχρεωτικά η αγορά ηλεκτρικών αυτοκινήτων, «πράσινου» οικιακού εξοπλισμού, αναβάθμισης κτιρίων, ανοίγοντας μια μεγάλη κερδοφόρα διέξοδο για τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Ομως, μέσα σε αυτό το πλαίσιο κάθε ιμπεριαλιστικό κέντρο διαμορφώνει τους δικούς του στόχους και τις δικές του προτεραιότητες για να βελτιώσει τη θέση του στον διεθνή ανταγωνισμό. Οι ΗΠΑ είχαν θέσει ως στόχο πολύ πριν από τον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο να μειώσουν την ενεργειακή εξάρτηση της ΕΕ απ' το ρωσικό φυσικό αέριο και ταυτόχρονα να αυξήσουν τις εξαγωγές αμερικανικού υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) (...)

Πού οδηγεί η υλοποίηση όλων αυτών των κατευθύνσεων; Σήμερα βλέπουμε πόσο απατηλές ήταν οι υποσχέσεις για επιστροφή στην κανονικότητα και στην ευημερία για όλους. Η μόνη κανονικότητα που μπορεί να προσφέρει το σημερινό σύστημα είναι αυτή που ζούμε. Μάλιστα, τώρα βρισκόμαστε μπροστά στην εκδήλωση μιας νέας κρίσης στην ΕΕ και διεθνώς, χωρίς πτώση των τιμών και με αυξημένη πιθανότητα παράτασης και επέκτασης του πολέμου.

Την ίδια στιγμή, η ελληνική αστική τάξη για να αναβαθμίσει τη θέση της επιλέγει τον ρόλο του σημαιοφόρου στα επικίνδυνα πολεμικά και οικονομικά ευρωατλαντικά σχέδια. Δεν μιλάμε για έναν μελλοντικό κίνδυνο. Η ελληνική εμπλοκή γίνεται ήδη βαθύτερη με τον ενεργό στρατιωτικό ρόλο των βάσεων, απ' τα Χανιά ως την Αλεξανδρούπολη, τις στρατιωτικές αποστολές εκτός συνόρων, τα σχέδια δημιουργίας της Εγνατίας των λιμανιών (Ηγουμενίτσα, Θεσσαλονίκη, Αλεξανδρούπολη, Καβάλα), τη δημιουργία και αναβάθμιση των σταθμών μεταφοράς αμερικανικού LNG στη Ρεβυθούσα, στην Κόρινθο, στον Βόλο, στην Αλεξανδρούπολη.

Πρόκειται για επιλογές που σημαδεύουν στρατιωτικά άλλους λαούς. Επιλογές που πλήττουν ευθέως τα μεγάλα ρωσικά οικονομικά συμφέροντα στην περιοχή και μετατρέπουν αντικειμενικά ελληνικές πόλεις σε στρατιωτικούς στόχους στην περίπτωση επέκτασης του πολέμου.

Για τα συμφέροντα μιας χούφτας εφοπλιστικών, τραπεζιτικών και ενεργειακών ομίλων, η κυβέρνηση παίζει με τη φωτιά του πολέμου και παράλληλα παζαρεύει τα κυριαρχικά δικαιώματα, την ώρα που η Τουρκία βάζει πλέον στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ακόμα και την κυριαρχία ελληνικών νησιών του Αιγαίου. Η στιγμή που η τουρκική αστική τάξη αυξάνει τις απαιτήσεις της για να συνεχίσει να συνδράμει τον σχεδιασμό του ΝΑΤΟ δεν είναι τυχαία (...)

Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ ασκεί κριτική στη ΝΔ για την επιλογή της βίαιης απολιγνιτοποίησης, την ανοχή στον σχηματισμό καρτέλ και στην κερδοσκοπία και την παραπέρα ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ. Προσπαθεί ξανά να συσκοτίσει τις εγκληματικές ευθύνες του και να καρπωθεί τη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ και ο Βαρουφάκης είναι συνένοχοι στο έγκλημα της «πράσινης μετάβασης», που φέρνει σήμερα σε απόγνωση τη λαϊκή οικογένεια, τους μισθωτούς και τους αυτοαπασχολούμενους.

Η πολιτική της απολιγνιτοποίησης, με το σταδιακό κλείσιμο των λιγνιτικών σταθμών, η αποδοχή των κοινοτικών δεσμεύσεων για το εμπόριο ρύπων και η ανάδειξη του εισαγόμενου φυσικού αερίου σε βασικό καύσιμο μετάβασης, υλοποιήθηκαν απ' όλες τις αστικές κυβερνήσεις την τελευταία εικοσαετία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ για την προώθηση αυτών των αντιλαϊκών κατευθύνσεων διαμόρφωσε ως κυβέρνηση το 2018 το Εθνικό Σχέδιο για την Ενέργεια και το Κλίμα (ΕΣΕΚ), το οποίο με δευτερεύουσες αλλαγές υλοποιεί η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ. Την τετραετία της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, η παραγωγή ρεύματος από εγχώριο λιγνίτη μειώθηκε κατά 50%, έκλεισαν οι λιγνιτικές μονάδες του ΑΗΣ Καρδιάς και δεν προχώρησε η κατασκευή νέων μονάδων (...)

Η αλήθεια είναι ότι όλοι στήριξαν στην πράξη ενεργά τη δημιουργία του καρτέλ των ΑΠΕ.

Ας σκεφτούμε πόσο διαφορετική θα ήταν η κατάσταση αν οι εργαζόμενοι είχαν στα χέρια τους το τιμόνι της εξουσίας και τα κλειδιά της οικονομίας. Ας σκεφτούμε πόσο καλύτερα θα μπορούσαμε να ζούμε αν το κριτήριο λήψης αποφάσεων δεν ήταν το κέρδος των ομίλων, το συμφέρον της άρχουσας τάξης των καπιταλιστών, οι κατευθύνσεις και οι δεσμεύσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Αυτή η διέξοδος υπάρχει. Είναι ο σοσιαλισμός (...)

Είναι ο ενεργειακός σχεδιασμός του σοσιαλισμού που μπορεί να αξιοποιήσει το σύνολο των εγχώριων ενεργειακών πηγών για να εξαλειφθούν η ενεργειακή φτώχεια και η ανεργία, να μειωθεί η ενεργειακή εξάρτηση της χώρας απ' τις εισαγωγές, να προστατευτούν η ασφάλεια των εργαζομένων, το περιβάλλον και η υγεία των κατοίκων.

Είναι η επιστημονική έρευνα στον σοσιαλισμό που μπορεί πλέον να αξιοποιηθεί χωρίς εμπόδια για να προβλεφθούν και να καλυφθούν έγκαιρα οι μελλοντικές λαϊκές ανάγκες, αντί να εγκλωβίζεται στην αναζήτηση των βέλτιστων λύσεων για την καπιταλιστική κερδοφορία.

Πάνω απ' όλα ο σοσιαλισμός θα κατοχυρώσει ότι η γη και η χρήση της, τα καύσιμα, το ηλεκτρικό ρεύμα, το νερό, η Υγεία και η ίδια η εργατική δύναμη δεν θα αποτελούν πλέον εμπορεύματα.

Είναι η εργατική εξουσία και η κοινωνική ιδιοκτησία της γης που μπορούν να μετατρέψουν το φυσικό περιβάλλον από «χαβούζα» και πηγή ληστρικής εκμετάλλευσης σε αναπόσπαστο στοιχείο της ανάπτυξης με γνώμονα την κοινωνική ευημερία.

Είναι το ξερίζωμα του καπιταλιστικού κέρδους και των ανταγωνισμών των ομίλων για τη χρήση της γης που μπορεί να διασφαλίσει τον ολοκληρωμένο σχεδιασμό της πολιτικής προστασίας και τη χωροθέτηση δραστηριοτήτων με γνώμονα την ευημερία του λαού.

Είναι ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός της παραγωγής που μπορεί να διασφαλίσει την ελαχιστοποίηση της αρνητικής επίδρασης στο περιβάλλον από κάθε παραγωγική και κοινωνική δραστηριότητα (...)

Η σημαία της προστασίας του περιβάλλοντος και της πραγματικής διασφάλισης της ειρήνης δεν είναι η «πράσινη» των μονοπωλιακών ομίλων. Είναι η κόκκινη σημαία της κοινωνικής απελευθέρωσης, η σημαία του σοσιαλισμού. Κάτω απ' αυτήν την κόκκινη σημαία προχωράμε αποφασιστικά για να οργανωθεί και να νικήσει η λαϊκή αντεπίθεση.

Οι δυνάμεις του ΚΚΕ είμαστε στην πρώτη γραμμή του αγώνα ενάντια στη νέα Ελληνοαμερικανική Συμφωνία, για να απεμπλακεί άμεσα η χώρα απ' τη συμμετοχή στα επικίνδυνα πολεμικά σχέδια του ΝΑΤΟ, για να κλείσουν οι βάσεις του θανάτου.

Η αγωνιστική, λεβέντικη παρουσία των δυνάμεών μας στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης έκανε τον γύρο της Ελλάδας και σχολιάστηκε διεθνώς. Οπως και τα πανό του Κόμματος στην Ακρόπολη και το μπλόκο στη φάλαγγα των ΝΑΤΟικών στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας.

Ιδιαίτερα εδώ στη Θεσσαλονίκη οι κομμουνιστές έχουν αποδείξει ότι ξέρουν να δίνουν και να κερδίζουν τέτοιες μάχες. Ακόμα συζητιούνται τα παθήματα των ΝΑΤΟικών στην πόλη, την εποχή του αγώνα ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία το 1999.

Οι δυνάμεις του ΚΚΕ δίνουμε συνεχώς μάχες σ' όλες τις περιοχές της χώρας, ενάντια στην εμπορευματοποίηση του νερού, για τον περιορισμό της βιομηχανικής ρύπανσης, για την προστασία του δασικού πλούτου, για την αναβάθμιση των υποδομών πολιτικής προστασίας, για την πρόληψη των Βιομηχανικών Ατυχημάτων Μεγάλης Εκτασης.

Παλεύουμε για να ανακουφιστεί ο λαός απ' την ακρίβεια, για ουσιαστικές αυξήσεις μισθών, κατάργηση των έμμεσων φόρων στα καύσιμα και στα είδη λαϊκής κατανάλωσης.

Σας καλούμε όλους και όλες να συμπορευτείτε με το ΚΚΕ για να βάλει ο λαός τη σφραγίδα του στις εξελίξεις. Ελάτε μαζί μας για να τους χαλάσουμε τα σχέδια, για να ρίξουμε κόκκινο στη νύχτα που μας ετοιμάζουν (...)