Παπαγεωργίου Βασίλης

Πριν λίγο καιρό (4/8) ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλ. Αλαβάνος μιλώντας σε συγκέντρωση του κόμματός του στο Ηράκλειο Κρήτης εγκάλεσε στην τάξη θερμόαιμους νέους, του ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ προφανώς, που τόλμησαν να φωνάξουν το σύνθημα: «Αγώνας - Ρήξη - Ανατροπή, η Ιστορία γράφεται με ανυπακοή», νουθετώντάς τους πριν αποχωρήσει εσπευσμένα και ενοχλημένος από το βήμα: «Ακούστε να δείτε δύο πράγματα για αυτή τη λέξη... και ο Τσε Γκεβάρα είχε πει το σύνθημα ότι χρειαζόμαστε 1 - 2 - 3, πολλά Βιετνάμ, αλλά εμείς δεν μπορούμε να βάζουμε τέτοια συνθήματα και τέτοιους στόχους σήμερα μπροστά μας, γιατί είναι ανέφικτοι, και δεν μπορούμε να πετάμε στα σύννεφα όπως κάνουν άλλοι. Εμείς σήμερα βάζουμε ένα άλλο ζήτημα. Βάζουμε το ζήτημα ενός άλλου κόσμου, ενός κόσμου εφικτού, που ο άνθρωπος θα είναι πάνω από τα κέρδη. Και για ένα τέτοιο κόσμο και αυτά τα συνθήματα παλεύουμε»...

Σωστά! Η διαχείριση αυτού του κόσμου, δεν προϋποθέτει ούτε αγώνα, ούτε ρήξη, ούτε ανατροπές... Ακόμα σωστότερο, η υποταγή και ο συμβιβασμός είναι η ρεαλιστική και εφικτή επιλογή για όσους θέλουν να κρύβουν από το λαό τις μακροπρόθεσμα απείρως μεγαλύτερες συνέπειές τους σε βάρος των συμφερόντων του.

Στο υπάρχον πολιτικό σύστημα ο ΣΥΝ νιώθει σαν το ψάρι στο νερό. Το υπερασπίζεται κι όταν χρειάζεται καταγγέλλει τις... δυσλειτουργίες του από τη σκοπιά πάντα της έγνοιας που τον κατατρέχει για τη μακροημέρευσή του.

Προ ολίγων ημερών ο Ν. Βούτσης, υπεύθυνος Τύπου του ΣΥΝ, δηλώνει σε ραδιοφωνική του συνέντευξη: «Το μπαράζ παροχολογίας δημιουργεί απόθεμα πολιτικής αναξιοπιστίας για την κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα».

Είχε προηγηθεί ο Θ. Μαργαρίτης, μέλος της ΠΓ του ΣΥΝ, επίσης σε συνέντευξή του να διατυπώνει το παράπονό του για τη διαμόρφωση μιας παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου, αφού έτσι «παραβιάζεται κάθε σοβαρή θεσμική διαδικασία που προβλέπει κυβερνητικό έργο με ορίζοντα τετραετίας» και να διατυπώνει την «απειλή» ότι «η Αριστερά θα βρεθεί απέναντι σε αυτές τις μικροκομματικές συγκυριακές σκοπιμότητες. Θα αντισταθεί σε πρακτικές που πλήττουν τους κανόνες της Δημοκρατίας»...

Να την η «Αριστερά» σε ρόλο σωματοφύλακα του πολιτικού συστήματος και της αστικής δημοκρατίας, εντός των πλαισίων των οποίων και μόνο οριοθετεί την ύπαρξή της.

Είναι χαρακτηριστικό το πού επικεντρώνεται η κριτική τους. Αναρωτήθηκε ο Αλ. Αλαβάνος από την Κρήτη: «Ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο;» και «υπάρχει πρωθυπουργός;» (...) «μήπως κυβερνάει το λόμπι των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων; Μήπως κυβερνάει το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και το εγχώριο καρτέλ των τραπεζών;»!..

Για το Συνασπισμό η αδιάρρηκτη και αμφίδρομη σχέση μεταξύ οικονομίας και πολιτικής δεν υφίσταται. Γιατί αν ομολογούσε την ύπαρξή της θα ήταν σαν να ομολογούσε την εγγενή αδυναμία εφαρμογής της πρότασης που διατύπωσε για «προοδευτική ανασυγκρότηση της χώρας».

Για τον ίδιο λόγο η ηγεσία του ΣΥΝ αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι να παραδεχτεί ότι η εφαρμοζόμενη πολιτική, σήμερα από τη ΝΔ, χτες από το ΠΑΣΟΚ, είναι μονόδρομος χαραγμένος από τις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου. Ετσι, ο Αλ. Αλαβάνος φτάνει να εγκαλεί την κυβέρνηση για λάθος επιλογές, όπως είπε «αντί για δεσμεύσεις για τη στήριξη του κοινωνικού κράτους, αντί για πολιτικές που θα στηρίζουν το δημόσιο χώρο και το δημόσιο τομέα της οικονομίας, αντί για άμεσες πολιτικές ανακούφισης των αδυνάτων» επιλέγει, όχι την εφαρμογή μιας βαθιά αντιλαϊκής πολιτικής, αλλά απλώς «τη διαμόρφωση μιας επικοινωνιακής επίθεσης»!

Πρόσφατα εξάλλου από τη Σάμο όπου είχε βρεθεί ο Αλ. Αλαβάνος είχε δηλώσει: «Εχει κανείς την αίσθηση ότι ο κ. Καραμανλής, ο κ. Παυλόπουλος, ο κ. Αλογοσκούφης θεωρούν ότι η Σάμος είναι ακόμη "Αυτόνομη Ηγεμονία", όπως ήταν μέχρι το 1912, και χρηματοδοτείται ακόμη από τον Σουλτάνο. Αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός της απουσίας του ελληνικού κράτους και της κρατικής χρηματοδότησης στην Υγεία, στην ακτοπλοϊκή σύνδεση, στην ενέργεια, στην υποδοχή των μεταναστών, στην αγροτική οικονομία»...

Το κράτος απουσιάζει λόγω... παρεξήγησης, εν ολίγοις. Κι ας είναι πανταχού παρόν να φροντίζει τα συλλογικά συμφέροντα των καπιταλιστών. Αυτός είναι ο ρόλος του. Απλόχερα χρηματοδοτεί τους εφοπλιστές, συνειδητά υποβαθμίζει και εμπορευματοποιεί την Υγεία στο πλαίσιο των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, ξεκληρίζει αγρότες γιατί έτσι το θέλει η ευρωενωσιακή ΚΑΠ.

Στις 7/8 το Τμήμα Αγροτικής Πολιτικής του ΣΥΝ εξέδωσε ανακοίνωση σχετικά με τις εξαγγελίες για τους αγρότες. Εκεί αναφέρεται: «Το πόσο σωστά διαχειρίζεται η κυβέρνηση τα αγροτικά προβλήματα φαίνεται καθαρά από τα εξής: Με την τελευταία τροποποίηση της ΚΑΠ των Οπωροκηπευτικών η χώρα χάνει 31 εκατομμύρια ευρώ. Η ψαλίδα τιμών παραγωγού και καταναλωτή συνεχώς μεγαλώνει και τα καρτέλ και οι μεσάζοντες γιγαντώνουν. Το αγροτικό εισόδημα συνεχώς μειώνεται. Η παραγωγή και η απασχόληση συρρικνώνονται. Η απόγνωση των αγροτών μεγαλώνει»...

Συμπέρασμα: Μια σωστή διαχείριση και όλα τα παραπάνω θα πάψουν να υφίστανται... Ακόμα και τα καρτέλ. Αφελής απορία: Μα καλά, πουθενά σε όλη την υφήλιο δε βρέθηκε ένας διαχειριστής με ικανότητες να βάλει φραγμό στην πορεία γιγάντωσης των καρτέλ;

Ο βουλευτής του ΣΥΝ Ν. Κωνσταντόπουλος ήταν απολύτως σαφής όταν πρόσφατα δήλωνε στη ΝΕΤ ότι η πρόοδος του τόπου εξαρτάται από τη «διαρθρωτική αλλαγή στο πολιτικό σύστημα της χώρας». Κατά την άποψή του «το εκλογικό σύστημα επηρεάζει το κομματικό σύστημα. Το κυβερνητικό μοντέλο της απόλυτης πλειοψηφίας επηρεάζει τη λειτουργία της Βουλής, τη λειτουργία της νομοθεσίας»...

Είναι σαφές τι ζητάει ο Ν. Κωνσταντόπουλος, αίτημα που τυγχάνει ευρύτατης αποδοχής στην ηγεσία του ΣΥΝ, την κυβερνητική πλειοψηφία να τη συνθέτουν περισσότερα του ενός κόμματα. Κι από μια τέτοια σύνθεση δεν μπορεί να λείπει ο ΣΥΝ.

Κι όμως το μοντέλο αυτό απέτυχε παταγωδώς να ικανοποιήσει έστω κατ' ελάχιστο λαϊκές προσδοκίες που καλλιέργησε σε άλλες χώρες όπου εφαρμόστηκε. Για τον απλό λόγο ότι είναι αδύνατον να εφαρμόσεις φιλολαϊκή πολιτική σε συνθήκες κυριαρχίας των μονοπωλίων. Η πολιτική είναι αντανάκλαση της οικονομίας. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Εκλογές ενόψει, και η ανάγκη αποδυνάμωσης του δικομματισμού, που δεν απέτυχε ως διαχειριστής - γιατί ήταν και είναι απόλυτα επιτυχής στο έργο που πρέπει να επιτελέσει ως πολιτικός εκπρόσωπος της άρχουσας τάξης - συμβαδίζει με την ανάγκη να απομονωθούν οι δυνάμεις εκείνες που μόνη φιλοδοξία έχουν τη συμμετοχή στη διαχείριση μιας σίγουρα αντιλαϊκής πολιτικής και για να την ικανοποιήσουν καλλιεργούν αυταπάτες στο λαό, παρεμποδίζουν τη ριζοσπαστικοποίηση λαϊκών συνειδήσεων.