1. Ο οπορτουνισμός (δεξιός και αριστερός αναθεωρητισμός) εμφανίστηκε μαζί με το μαζικό εργατικό κίνημα, με διάφορες μορφές. Δρα συμβιβαστικά στο εργατικό κίνημα. Προσπαθεί να υποτάξει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Λειτουργεί σαν παρέκκλιση του Μαρξισμού Λενινισμού, αρνείται την ταξική πάλη, τη σοσιαλιστική επανάσταση και τη δικτατορία του προλεταριάτου.

Η εμφάνιση του οπορτουνισμού δεν είναι τυχαία. Εχει αντικειμενικές αιτίες. Δεν τον δημιουργεί η αστική τάξη, όμως τον αξιοποιεί πολιτικά ενάντια στο εργατικό κίνημα, ιδιαίτερα όταν κλονίζεται η εξουσία της, κυρίως σε συνθήκες κρίσης.

Αντικειμενικές αιτίες για την εμφάνιση και εδραίωση του οπορτουνισμού είναι:

-- Οι αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος, όπως εκφράζονται απέναντι στα δικαιώματα της εργατικής τάξης, με τις εναλλαγές στις πολιτικές παραχωρήσεων ή κατάργησης δικαιωμάτων.

-- Η ίδια η ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, σαν πρακτικό κίνημα απλών ανθρώπων που γνωρίζουν ελάχιστα από Μαρξισμό - Λενινισμό.

-- Οι αντεπαναστατικές ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες, που έσπειραν απογοήτευση και οδήγησαν στο πισωγύρισμα το Κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα και στην κυριαρχία του οπορτουνισμού.

-- Η ανεργία και οι ευκαιριακές θέσεις εργασίας.

Ακόμα, η εκλογική ήττα του ΚΚΕ λειτουργεί ενισχυτικά για τον οπορτουνισμό.

-- Το ταξικό εργατικό κίνημα και η επαναστατική πρωτοπορία του, για την επίτευξη των άμεσων και μακροπρόθεσμων στόχων τους πρέπει να αποσπάσουν δυνάμεις που βρίσκονται εγκλωβισμένες σε οπορτουνιστικές (ακόμα και σε σοσιαλδημοκρατικές ή δεξιές) αντιλήψεις αλλά τα ταξικά τους συμφέροντα εκφράζονται από το ταξικό εργατικό κίνημα. Αρα η πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό αποτελεί κορυφαίο ζήτημα στην κατεύθυνση της επαναστατικής ανατροπής. Είναι μια πάλη με δυσκολίες και απαιτήσεις. Δεν αρκούν τα ξόρκια ούτε βοηθούν οι επαναλήψεις επαναστατικών συνθημάτων. Ο οπορτουνισμός κρύβεται συχνά πίσω από επαναστατική συνθηματολογία.

Ο οπορτουνισμός αντιμετωπίζεται με την ανάπτυξη δράσης σε όλα τα επίπεδα. Πρώτα και κύρια σε άμεσες διεκδικήσεις, για να δημιουργείται η πείρα της οργάνωσης και αλληλεγγύης και να συνδέεται στη συνείδηση του κάθε εργαζομένου, το «προσωπικό συμφέρον» με το ταξικό.

Η οικονομική πάλη πρέπει να συνδυάζεται με την πολιτική και ιδεολογική. Να υπάρχουν όλα τα χαρακτηριστικά της ταξικής πάλης. Οι διεκδικήσεις που αποβλέπουν, άμεσα, στη βελτίωση της ζωής της εργατικής τάξης να συνδυάζονται με πάλη για διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών και ιδεολογική δουλειά που θα αποκαλύπτει το χαραχτήρα του εκμεταλλευτικού συστήματος, το ρόλο του οπορτουνισμού, το δρόμο της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Στους αγώνες θα γίνεται συνείδηση η αναγκαιότητα της λαϊκής συμμαχίας και του κοινού πλαισίου πάλης με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού.

Παράλληλα, να οικοδομείται Κόμμα ισχυρό, «που να αντέχει στις θύελλες» όπως λέγαμε. Και αυτό γίνεται στους αγώνες με την εργατική τάξη, μέσα στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα που έτσι και αλλιώς επηρεάζονται από οπορτουνιστικές, σοσιαλδημοκρατικές, δεξιές, θρησκευτικές και ό,τι μπορείς να φανταστείς αντιλήψεις, γιατί έτσι είναι ο κόσμος και αυτόν πρέπει να αλλάξουμε. Και αυτό πρέπει να γίνει σήμερα και στους χώρους που συσπειρώνονται και στα συνδικάτα με τις συμβιβασμένες ηγεσίες, στους συλλόγους και τους άλλους φορείς της γειτονιάς.

2. Στην ίδια κατεύθυνση πρέπει να αναπτύσσεται και η πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ. Η κοινωνική συμμαχία για να έχει το εύρος και την επιτυχία που χρειάζεται πρέπει να εκφράζεται και σε πολιτικό επίπεδο. Διαφορετικά είναι δύσκολο να αποσπάσει την εμπιστοσύνη ανθρώπων που ακόμα δεν έχουν προσεγγίσει το ΚΚΕ ή έχουν, απλά, διαφορετικές πολιτικές προτιμήσεις.

Ο φυσικός χώρος όπου το Κόμμα μπορεί να απευθύνει προτάσεις συνεργασιών πάνω σε άμεσους στόχους πάλης, είναι ο χώρος των οπορτουνιστικών δυνάμεων. Δηλαδή τα κόμματα Κομμουνιστικής ή «αριστερής» αναφοράς.

Στις επιλογές του Κόμματος πρέπει να βαρύνει η ανάγκη αυτά τα κόμματα να πάρουν θέση απέναντι στους προτεινόμενους στόχους. Να αποκαλύπτεται στα μάτια των τμημάτων της εργατικής τάξης, που επηρεάζονται από οπορτουνιστικές απόψεις, ο ρόλος τους. Να υπάρχει σαφής απάντηση στις αυταπάτες. Ακόμα και στην περίπτωση που κάποια ομάδα ή κόμμα απαντήσει θετικά και δυναμώσει το μέτωπο για κάποιους στόχους πάλης, το αποτέλεσμα θα είναι θετικό για το εργατικό κίνημα και το Κόμμα.

Η ρητή άρνηση για συνεργασίες του Κόμματος (θέσεις 59 και 67), με δυνάμεις που διαχωρίζουν τη θέση τους από τα «κόμματα εξουσίας» ή με κόμματα κομμουνιστικής ή αριστερής αναφοράς, έχει περισσότερα και σοβαρότερα αρνητικά αποτελέσματα παρά θετικά.

Η ρητή άρνηση συμβάλλει στη διαφύλαξη της ενότητας αυτών των κομμάτων και τα προστατεύει από κραδασμούς (γιατί να φύγει κάποιος όταν δεν έχει πού να πάει;). Ακόμα χειρότερα, η θέση αγνοεί την αντιφατικότητα του συστήματος, των πολιτικών που το υπηρετούν αλλά και των συνειδήσεων των ανθρώπων που υπηρετούν αυτές τις πολιτικές. Φαίνεται δηλαδή, μια άρνηση να εκτιμηθούν και αξιοποιηθούν τυχόν θετικές διεργασίες. Επιπλέον οι εργαζόμενοι που ταυτίζονται με αυτά τα σχήματα αισθάνονται την ίδια απόρριψη.

3. Το αντιιμπεριαλιστικό, αντιπολεμικό κίνημα είναι σημαντικός πόλος συσπείρωσης ευρύτερων δυνάμεων. Μπορεί να αναδεικνύει τα κερδοσκοπικά παιχνίδια τραπεζών και ασφαλιστικών εταιρειών που επενδύουν τεράστια ποσά στην πολεμική βιομηχανία και στη στήριξη φασιστικών καθεστώτων αντί να επενδύουν με στόχο την κάλυψη των λαϊκών αναγκών. Να αποκαλύπτει το ρόλο του οπορτουνισμού, να διαπαιδαγωγεί στις αρχές της λαϊκής συμμαχίας.

Για το λαό είναι άμυνα απέναντι στα καταστροφικά αποτελέσματα της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας. Είναι διεκδίκηση δικαιωμάτων που αποψιλώνονται για να ταΐσουν την πολεμική μηχανή του ιμπεριαλισμού. Ακόμα και ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» θα εξελισσόταν διαφορετικά εάν δεν υποχρεωνόταν στο κυνήγι των εξοπλισμών, στη διατήρηση της ισορροπίας τρόμου με τον ιμπεριαλισμό (γιατί ξεχνάμε;).

Αρα το κίνημα αυτό πρέπει να δυναμώσει, να πάρει τη θέση που πρέπει στους λαϊκούς αγώνες.

4. Στις Θέσεις (60 και 76) γίνεται αναφορά στον κίνδυνο πολέμου και στα καθήκοντα του Κόμματος. Μια αναφορά που δεν έχει καμιά σχέση με την ιδεολογία, τις πρακτικές ή τις παραδόσεις του Κόμματος.

Καταρχήν δε χρειάζεται να δίνεις ραπόρτο στον αντίπαλο για τις προθέσεις σου.

Δεύτερο, δεν μπορεί να είναι η ευκαιρία που ζητάμε (αυτό κι αν είναι οπορτουνισμός).

Τρίτο, μπροστά στον κίνδυνο πολέμου πρέπει να ορθωθεί το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, να ξεσηκώσει και τα αντίστοιχα κινήματα των γειτονικών και των εμπλεκομένων χωρών. Να εμποδιστεί η εγκληματική δράση του ιμπεριαλισμού. Ο κινητοποιημένος ενάντια στον πόλεμο λαός, με την πρωτοπόρα δράση της εργατικής τάξης και την καθοδήγηση της πολιτικής πρωτοπορίας, του ΚΚΕ, θα παλέψει για την οριστική λύση. Δηλαδή για εδαφική ακεραιότητα, εθνική ανεξαρτησία και το λαό στην εξουσία.

Οι Θέσεις του 19ου Συνεδρίου συμπυκνώνουν την πείρα του Κόμματος απ' όλη τη δουλειά μας το προηγούμενο διάστημα. Παρακαταθήκη αποτελεί για το Κόμμα η απόφαση για το Σοσιαλισμό (18ο Συνέδριο) η επεξεργασία και έκδοση του Β' τόμου της Ιστορίας του Κόμματος (1949 - 1968), η απόφαση για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και η άρνησή μας έστω και αν μας στοίχισε εκλογικά να συμμετάσχουμε σε μια κυβέρνηση αστικής διαχείρισης.

Σημαντική ήταν η συμβολή του Κόμματος στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, στην επεξεργασία των συνθημάτων και των στόχων πάλης, στο συντονισμό της δράσης ΠΑΜΕ, ΠΑΣΥ, ΠΑΣΕΒΕ, ΜΑΣ, ΟΓΕ και των Λαϊκών Επιτροπών. Παρά τις καθυστερήσεις και την πλειοψηφία στο κίνημα του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού και των οπορτουνιστικών δυνάμεων που καλλιεργούν την ηττοπάθεια και το συμβιβασμό, το κίνημα στην Ελλάδα αναδείχτηκε κορυφαίο σε ευρωπαϊκό επίπεδο χάριν της αναντικατάστατης συμβολής του Κόμματος. Ασχετα αν παραμένει ακόμα αναντίστοιχο της επίθεσης που δέχεται.

Αγώνας σταθμός που συνέβαλε αποφασιστικά το Κόμμα ήταν ο 9μηνος ηρωικός αγώνας των χαλυβουργών. Ενας αγώνας που δέχτηκε τη λυσσαλέα επίθεση της αστικής τάξης με αποκορύφωμα την εισβολή των ΜΑΤ για τη λήξη της απεργίας. Παράλληλα ξεσκεπάστηκε ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος χαρακτήριζε τον αγώνα των εργατών για να μην τους εξαθλιώσει ο Μάνεσης σαν τυφλή σύγκρουση και σαν αγώνα αδιέξοδο (δημ. «Αυγή») αποδεικνύοντας τον υπονομευτικό ρόλο του οπορτουνισμού. Μπορεί ο αγώνας των χαλυβουργών να μην είχε οικονομικό αποτέλεσμα όμως αποτελεί αγώνα - κεφάλαιο για κάθε εργαζόμενο, καθώς ανέδειξε μια σειρά από ζητήματα όπως τι κίνημα χρειαζόμαστε, με τι προσανατολισμό, ώστε να αντιμετωπιστεί σε αυτές τις συνθήκες (οικονομικής κρίσης) η ολομέτωπη επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Ο αγώνας των χαλυβουργών ανέδειξε την τεράστια σημασία της ταξικής αλληλεγγύης, ανέδειξε ότι σε συνθήκες κρίσης πρέπει να έχεις συντονισμένο κίνημα με βάσεις στους χώρους δουλειάς, με στόχο όχι μόνο οικονομίστικο, αλλά και με προοπτική την ανατροπή της αστικής τάξης (μια χούφτα εκμεταλλευτές), την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής (επιχειρήσεις, λιμάνια, αεροδρόμια κλπ.), την αποδέσμευση από κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία (ΕΕ, ΝΑΤΟ κλπ.) και τη Λαϊκή Εξουσία μία εξουσία των εκμεταλλευομένων (δηλαδή της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού) απέναντι στους εκμεταλλευτές (αυτούς που θησαυρίζουν πίνοντας το αίμα μας). Τέτοιοι αγώνες συμβάλλουν ώστε η εργατική τάξη να αποκτήσει ταξική συνείδηση.

Σημαντικό καθήκον που μπαίνει μέσα από τις Θέσεις είναι να αυξηθούν οι βιομηχανικοί εργάτες στο Κόμμα και οι ΚΟΒ σε μεγάλες επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας καθώς παρουσιάζεται σημαντική καθυστέρηση. Οι δυσκολίες που συναντάμε είναι ότι σε μια σειρά από χώρους βρισκόμαστε απ' έξω, η πλειοψηφία των εργαζομένων παραμένει ασυνδικάλιστη και οι υποκειμενικές μας αδυναμίες, όπως το να συνδέουμε τη συνδικαλιστική με την κομματική δουλειά και οικοδόμηση. Η πείρα που υπάρχει μας δείχνει ότι στους χώρους που λειτουργούμε με σχέδιο έχοντας σταθερή παρουσία με επιμονή και οργάνωση συσκέψεων αλλά και με άλλες πρωτοβουλίες όπως περιοδείες γεννιούνται δυνατότητες παρά τις δυσκολίες. Ενώ όταν η παρουσία μας είναι περιστασιακή και μόνο πάνω στις εξελίξεις το μόνο που καταφέρνουμε είναι να αναπαράγουμε τις δυσκολίες. Ακόμα σωστά μπαίνει σαν κατεύθυνση η καλύτερη και πιο προσανατολισμένη δουλειά μας στους χώρους της μαθητείας (ΟΑΕΔ) όπου εκεί προετοιμάζεται η αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης. Εμείς οργανώσαμε κομματική ομάδα ώστε μαζί με ένα σχέδιο αυτοτελούς παρέμβασης των ΚΟΒ να οργανώσουμε τη δουλειά μας και να συγκεντρώνουμε την πείρα ανά τακτά διαστήματα. Παράλληλα κάναμε προσπάθειες να συνδέσουμε τη δουλειά αυτή και με τα συνδικάτα, ώστε να απασχολεί τα ΔΣ σε σταθερή βάση, με σχέδιο. Οι κυριότερες δυσκολίες που συναντάμε είναι ότι σε αυτούς τους χώρους δρουν και άλλες δυνάμεις, οργανωμένα και ανοργάνωτα, όπως Χρυσή Αυγή και διάφορα γκρουπούσκουλα που δηλητηριάζουν το μυαλό των μαθητών. Ομως δυσκολίες αντιμετωπίζουμε και λόγω της αποσπασματικότητάς μας στη δουλειά, στην περιστασιακή δράση μας και στη δυσκολία μας να πάρουμε πρωτοβουλίες ώστε να ανοίξουμε ζητήματα που απασχολούν τη νεολαία.

Οσον αφορά το σχέδιο Προγράμματος αποτυπώνεται πιο ολοκληρωμένα η στρατηγική του Κόμματος, δείχνει την ικανότητα του Κόμματος να αναλύει σωστά την εποχή ως εποχή περάσματος στο σοσιαλισμό, αναλύοντας καλύτερα την πρόταση συμμαχίας με τις κοινωνικές δυνάμεις και τη Λαϊκή Εξουσία. Το σχέδιο Προγράμματος δείχνει καθαρά το δρόμο που πρέπει να βαδίσει η εργατική τάξη για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο σε αντιπαράθεση με τις ξοφλημένες από την ίδια τη ζωή θεωρίες του οπορτουνισμού.

Στο Καταστατικό ενσωματώνεται η πείρα και οι επεξεργασίες που έκανε το Κόμμα τα προηγούμενα χρόνια με σκοπό να συμβάλει στη βελτίωση της εσωκομματικής λειτουργίας και στην προετοιμασία του Κόμματος να δρα σε όλες τις συνθήκες χωρίς να χάνει τα χαρακτηριστικά του, δηλαδή να είναι επαναστατικό Κόμμα ΝΕΟΥ ΤΥΠΟΥ. Γι΄αυτό επιτίθενται οι οπορτουνιστές, θέλουν το ΚΚΕ να είναι κόμμα ενσωμάτωσης, κόμμα που θα σέρνεται σε «αριστερές» κυβερνήσεις διαχείρισης του καπιταλισμού, κόμμα με τάσεις. Γι' αυτό ουρλιάζουν για δήθεν μείωση της εσωκομματικής δημοκρατίας και έλλειψη εμπιστοσύνης της ηγεσίας απέναντι στα στελέχη και τα μέλη, πάντα ο οπορτουνισμός όταν έκανε επίθεση στο Κόμμα διαχώριζε την ηγεσία με τη βάση και ο σκοπός του ήταν να απολέσει το Κόμμα τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του.

ΖΗΤΩ ΤΟ 19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ! ΖΗΤΩ ΤΟ ΚΚΕ!

Να μετρήσουμε βήματα στην υλοποίηση των στόχων μας!