Eurokinissi

Ο ΣΥΝ και στο ζήτημα του «ευρωστρατού» ταυτίζεται απόλυτα με την ΕΕ, το άντρο και επιτελείο της οικονομικής ολιγαρχίας, ενάντια στα εκατομμύρια των εργαζομένων

Το στέλεχος του ΣΥΝ που εκφράστηκε θετικά για τον «ευρωστρατό», το μόνο που έκανε ήταν να δείξει ότι έχει αφομοιώσει πλήρως και προπαγανδίζει τη γραμμή που ακολουθεί, από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, το κόμμα του. Γραμμή άγρυπνου θεματοφύλακα της ΕΕ και των θεσμών της, γραμμή συστράτευσης με το ευρωπαϊκό κεφάλαιο - ιμπεριαλισμό στον ανταγωνισμό του με το αμερικανικό κεφάλαιο - ιμπεριαλισμό. Και ο ΣΥΝ αυτή την πολιτική την έχει ακολουθήσει με συνέπεια:

• Και τότε που ψήφιζε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που ζητούσε επιτάχυνση της πολιτικής ενοποίησης στην ΕΕ, που πίεζε για την υιοθέτηση κοινής εξωτερικής πολιτικής, που τάσσονταν αναφανδόν υπέρ της δημιουργίας «ευρωστρατού».
• Και αργότερα, όταν συγκάλυπτε τον εγκληματικό ρόλο της ΕΕ στους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, κατάπινε τη στρατιωτική επέμβαση στο Αφγανιστάν στο όνομα της πάταξης της τρομοκρατίας, παρέπεμπε στην ΕΕ για την επίλυση του Κυπριακού, αρνούνταν να καταψηφίσει τις νέες Συνθήκες (Αμστερνταμ, Νίκαιας) της οικονομικής ολιγαρχίας της ΕΕ.
• Και εντελώς πρόσφατα, όταν θέλησε να επαναβεβαιώσει τις θέσεις του για την ΕΕ, τους στόχους για την πολιτική ενοποίηση και την υιοθέτηση κοινής εξωτερικής πολιτικής - άμυνας της ΕΕ, δίνοντας σε αυτές τις επιλογές του και προγραμματική υπόσταση, στις «προγραμματικές κατευθύνσεις» του 2003.

Οι θέσεις του ΣΥΝ για το θέμα του «ευρωστρατού» ήταν ανέκαθεν σαφείς. Σαφέστατες. Εδράζονταν στην άποψη ότι η ΕΕ αποτελεί αντίβαρο στην κυριαρχία των ΗΠΑ και ως εκ τούτου, παράλληλα με την οικονομική ενοποίηση πρέπει να εξασφαλιστεί και η αντίστοιχη πολιτική, με ταυτόχρονη ένταση των διαδικασιών για μια κοινή εξωτερική πολιτική και άμυνας, συστατικό στοιχείο της οποίας είναι ο «ευρωστρατός». Και όλα αυτά, κατά τη γνώμη του ΣΥΝ, είναι μια υπόθεση που θα πρέπει να αποτελεί στόχο διεκδίκησης για τη «σύγχρονη ευρωπαϊκή αριστερά». Στο πλαίσιο μιας τέτοιας λογικής, αυτή η αριστερά - και μαζί της οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα - στην πραγματικότητα οφείλει να παραβλέψει το γεγονός ότι η ΕΕ αποτελεί έναν ιμπεριαλιστικό συνασπισμό καπιταλιστικών κρατών, γέννημα των αναγκών που έχει το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα στις σύγχρονες συνθήκες εξέλιξής του, με αποσαφηνισμένους στόχους τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις και μεταρρυθμίσεις, προκειμένου να εξασφαλιστούν καλύτεροι όροι κερδοφορίας, αλλά και κυριαρχίας της πλουτοκρατίας και των πολυεθνικών, τόσο στα όρια των ευρωπαϊκών αγορών, όσο και στους διιμπεριαλιστικούς τους ανταγωνισμούς.

Επειδή στην εικονική πραγματικότητα που επιχειρεί να δημιουργήσει ο ΣΥΝ γύρω από τις πολιτικές του θέσεις, πολλά λέγονται και άλλα τόσα θα ειπωθούν, καλό είναι να θυμόμαστε, πού και πού, τα ντοκουμέντα και τις επίσημες τοποθετήσεις του. Αν μη τι άλλο, για να συνειδητοποιούνται καλύτερα οι οβιδιακού τύπου μεταμορφώσεις που παρουσιάζονται το τελευταίο διάστημα και να βγαίνουν τα αναγκαία συμπεράσματα για το χαρακτήρα και τη φερεγγυότητα του συγκεκριμένου σχηματισμού.

Πέντε ολόκληρα χρόνια μετά την ολόθερμη υπερψήφιση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, στις αποφάσεις του 2ου Συνεδρίου του ΣΥΝ (Μάρτης 1996) αναφέρεται: «Είμαστε σταθερά υπέρ της πορείας προς μια ενωμένη Ευρώπη. Ο ΣΥΝ θεωρεί ότι το συμφέρον της κοινωνίας και του έθνους, είναι από κάθε άποψη να βρίσκεται ενεργά και ισότιμα στη διαδικασία της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης. Μια Ευρωπαϊκή Ενωση με δημοκρατική, ομοσπονδιακή πολιτειακή συγκρότηση, κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας». Το 1996, ήταν η χρονιά που δόθηκε το γενικό σύνθημα για την ολόπλευρη επιτάχυνση της υλοποίησης της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Με κατεύθυνση - καθοδήγηση - έλεγχο από τα επιτελεία της ΕΕ, οι χώρες - μέλη χωρίστηκαν σε χώρες διαφορετικών ταχυτήτων και ανάλογα με τους ρυθμούς υλοποίησης των αντιδραστικών - αντιλαϊκών ρυθμίσεων της Συνθήκης, θα έπαιρναν θέση στην ΟΝΕ και στο ευρώ. Ηταν η χρονιά που ξεκίνησαν οι αθρόες ιδιωτικοποιήσεις, που στην πολιτική λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων δόθηκε δεκαετής ορίζοντας κ.ο.κ. Εκείνη τη χρονιά ο ΣΥΝ ήταν υπέρ της πλήρους (οικονομικής - πολιτικής - στρατιωτικής) ολοκλήρωσης της ΕΕ.

Στο 3ο Συνέδριο του ΣΥΝ (Ιούλης του 2000) στις σχετικές αναλύσεις σημειώνεται: «Η Ευρωπαϊκή Ενοποίηση, με δημοκρατικούς, κοινωνικούς και οικολογικούς όρους μπορεί να είναι η απάντηση των λαών της Ευρώπης στις μεγάλες προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης. Και αυτή η προοπτική πρέπει να αποτελέσει τη σημαία της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Αυτό σημαίνει ότι θα ενισχυθούν οι διαδικασίες πολιτικής ενοποίησης, ότι θα προωθηθεί ένα Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, (...), ότι θα προωθηθεί η αμυντική ολοκλήρωση (...), ότι θα διαμορφωθεί αυτόνομη κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας».

Ακόμα κι αν προσπαθήσει κανείς να αναζητήσει δικαιολογίες για τον ΣΥΝ στα ζητήματα της ΕΕ, το πράγμα γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Γιατί, έστω, να του καταλογίσεις αφέλεια για το Μάαστριχτ το 1991. Εστω, να πεις ότι στο συνέδριο του 1996 λειτούργησε η κεκτημένη ταχύτατα. Το 2000 όμως; Για την περίοδο που η Γιουγκοσλαβία έγλειφε ακόμα τις πληγές της από τους βομβαρδισμούς των ΗΠΑ και της ΕΕ, για τη χρονιά που η αντιλαϊκή επίθεση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ήταν στο φόρτε της και τα ιδεολογήματα της «επιχειρηματικότητας» και του «ανταγωνισμού», δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Ο ρόλος των «ετέρων» στη στρατιωτική επέμβαση ήταν γνωστός. Το «επικαιροποιημένο πρόγραμμα σύγκλισης» που ψαλίδιζε κάθε προοπτική ανάσας για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, ήταν γνωστό. Οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις ήταν γνωστές. Το σαρωτικό χτύπημα στην ίδια τη λογική της κοινωνικής ασφάλισης και της κοινωνικής πολιτικής ήταν, επίσης, γνωστά. Κι όμως, ο ΣΥΝ εξακολουθούσε - και το έκανε εν πλήρη συνειδήσει - να κραδαίνει τη σημαία της ενοποίησης του συντάγματος (όλοι ξέρουμε τι έγινε αργότερα), της κοινής εξωτερικής πολιτικής και του «ευρωστρατού»... Και εκείνη τη χρονιά ο ΣΥΝ ήταν υπέρ της πλήρους (οικονομικής - πολιτικής - στρατιωτικής) ολοκλήρωσης της ΕΕ.

Επειδή όμως στο ΣΥΝ δε θέλουν να υπάρχουν παρερμηνείες για το περιεχόμενο των θέσεών του, το Νοέμβρη του 2001 εξέδωσε και ειδική ανακοίνωση για τον «ευρωστρατό». Παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα. Τα δικά μας σχόλια περιττεύουν. Λέει, λοιπόν, η ανακοίνωση: «Ο ΣΥΝ έχει με σαφήνεια ταχθεί υπέρ της πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ και υπέρ της διαμόρφωσης Κοινής Εξωτερικής και Πολιτικής Αμυνας. Από τη σκοπιά αυτή έχει ασκήσει κριτική για τη μονομερή οικονομική ενοποίηση και την απουσία της ΕΕ από τις διεθνείς εξελίξεις ως αυτόνομης πολιτικής δύναμης, χειραφετημένης από τις επιλογές των ΗΠΑ. Η δημιουργία Ευρωστρατού έχει νόημα μόνον εάν εντάσσεται στην προοπτική της πολιτικής ενοποίησης και αυτονόμησης της Ευρώπης. Σε αυτήν την περίπτωση όμως πρέπει να συνοδεύεται και από τη δημιουργία των πολιτικών θεσμών που θα εξασφαλίζουν τόσο τη διαμόρφωση κοινής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής». Καταπληκτικά!

Και για να δει κανείς τη συνέχεια, τη συνέπεια και την εμμονή που επιδεικνύει ο ΣΥΝ σε όλα τα ζητήματα της καπιταλιστικής ενοποίησης στην ΕΕ και του ευρωστρατού της ευρωπαϊκής πλουτοκρατίας, ιδού και οι σχετικές αναφορές στην απόφαση του προγραμματικού του Συνεδρίου, το καλοκαίρι του 2003: Η στρατηγική των ΗΠΑ, σημειώνεται, «θέτει κάθε μια από τις κυβερνήσεις και τους συνασπισμούς εξουσίας των ευρωπαϊκών χωρών, και κατ' αρχάς των ισχυρότερων από αυτές, μπροστά στο δίλημμα του αν θα αποδεχτούν μοιρολατρικά ως οριστική τη σημερινή τους αδυναμία, προσαρμοζόμενες στον ρόλο που τους επιφυλάσσουν οι ΗΠΑ, ή αν, αντίθετα, θα επιμείνουν στην πολιτική ενοποίηση, εξασφαλίζοντας παράλληλα την κρίσιμη στρατιωτική δύναμη που θα εγγυάται την άμυνά τους και θα τους επιτρέπει την αυτόνομη παρουσία και τη δυνατότητα παρέμβασης στα παγκόσμια πράγματα. Το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης εξαρτάται καθοριστικά από το πώς θα απαντήσουν στο δίλημμα αυτό όλες οι κυβερνήσεις και οι συνασπισμοί εξουσίας των κρατών μελών».

Με δυο λόγια, οι του ΣΥΝ εξακολουθούν να είναι τόσο ένθερμοι οπαδοί της πολιτικής ενοποίησης και του «ευρωστρατού», που θέτουν προ των ευθυνών τους «κατ' αρχάς» τις ισχυρότερες χώρες της ΕΕ, που ολιγωρούν στον ανταγωνισμό τους με τις ΗΠΑ. Επιπλέον, στο ίδιο κείμενο αποδίδουν μομφή στη... σοσιαλδημοκρατία επειδή με δική της ευθύνη «η ΕΕ προχώρησε στη νομισματική της ενοποίηση ακολουθώντας τα πρότυπα του νεοφιλελευθερισμού και αναβάλλοντας ταυτόχρονα τη συζήτηση για την πολιτική της ενοποίηση και την κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική της για ευθετότερους χρόνους».

Είναι ολοφάνερο. Ο ΣΥΝ όπως για τα θέματα της ΕΕ γενικά, έτσι και στο ζήτημα του «ευρωστρατού», δεν έχει ταλαντεύσεις. Οι θέσεις του δεν είναι συμπτωματικές. Εχει πολιτική άποψη και συγκεκριμένη τοποθέτηση. Ταυτίζεται απόλυτα ξεκάθαρα με την ΕΕ, το άντρο και επιτελείο της οικονομικής ολιγαρχίας για τις ολομέτωπες επιθέσεις του ευρωπαϊκού κεφαλαίου ενάντια στα εκατομμύρια των εργαζομένων. Πιέζει, μάλιστα, προς την κατεύθυνση που θέλει ο πλέον «σκληρός πυρήνας» των πολυεθνικών, στην προοπτική της πολιτικής μετεξέλιξής της, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το ότι επικαλείται την ψευδή και εντελώς αποπροσανατολιστική άποψη ότι με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζεται αντιστάθμισμα στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία των ΗΠΑ, είναι το κερασάκι στην τούρτα του αναχώματος που θέλει να δημιουργήσει στον αγώνα των λαών για την ανατροπή της σημερινής κατάστασης.

Η προσπάθεια, πάντως, του ΣΥΝ τούτες τις μέρες, δεν είναι να διαφημίζει αυτές τις θέσεις του. Η ειδυλλιακή εικόνα, που προσπαθούσε να καλλιεργήσει, μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, για τον οραματικό χαρακτήρα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, κάτω από το βάρος της σύγχρονης καπιταλιστικής επιθετικότητας έχει ξεφτίσει προ πολλού στα μάτια και στη συνείδηση των εργαζομένων. Ο οπορτουνισμός όμως, ενεργοποιεί τα ανακλαστικά τους. Ετσι, πολλά είναι τώρα τα στελέχη του ΣΥΝ που προσπαθούν να κρατήσουν αποστάσεις από πάγιες θέσεις, για τις οποίες τόσα χρόνια υποτίθεται πως έδιναν τη μάχη της «σύγχρονης αριστεράς» κατακεραυνώνοντας τους κομμουνιστές και το εργατικό ταξικό κίνημα για τη συνεπή πορεία που ακολουθούν.

Το βέβαιο είναι, και σ' αυτό το πεδίο, πως αποδεικνύεται ότι το «διπλό ταμπλό» στο οποίο παίζει ο ΣΥΝ δεν έχει τίποτα κοινό με τα σύγχρονα προβλήματα των λαϊκών στρωμάτων. Είναι ένα παιχνίδι που διευκολύνει τα σχέδια του κεφαλαίου και πάει κόντρα στους αγώνες για αποτροπή της επίθεσης που δέχονται οι εργαζόμενοι από κεφάλαιο - ΕΕ - κυβερνήσεις, δυσχεραίνει την προοπτική της λαϊκής αντίστασης, υπονομεύει την πάλη για την ανατροπή στην κατεύθυνση της δημιουργίας των αναγκαίων προϋποθέσεων για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.