Το τι λέγεται και τι γράφεται αυγουστιάτικα για τον εκλογικό νόμο και τις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές δύσκολα περιγράφεται!

Υπουργοί της κυβέρνησης και στελέχη της ΝΔ μιλούν για την «πρόταση Μεϊμαράκη» (εκλογή δημάρχων και νομαρχών από την πρώτη Κυριακή με 42%) σαν να πρόκειται για μια πρωτοβουλία μεγάλης σημασίας για την ΤΑ και όχι μόνο. Για τη «διευκόλυνση των πολιτών»! Σαν έκφραση της συνέπειάς τους στην υλοποίηση του προγράμματός τους. Καλούν σε διάλογο για συναινετικό καθορισμό των ορίων του ποσοστού της καλπονόθευσης! Στο τραπέζι ρίχνουν το 41%, που μπορεί να γίνει και 46%!

«Το σύστημα το οποίο προτείνουμε είναι πιο αναλογικό, πιο αντιπροσωπευτικό, πιο δημοκρατικό, ευνοεί τις συνεργασίες και τις συνεννοήσεις»(!) δηλώνει ο ίδιος ο Γραμματέας της ΚΕ της ΝΔ, Ε. Μεϊμαράκης (Θεσσαλονίκη, 9-8-2005). Λίγο ακόμα και θα μας το παρουσιάσει και ως σοσιαλιστικό!

Στελέχη του με αξιώματα στο χώρο της ΤΑ καλούν σε συστράτευση των προοδευτικών δυνάμεων στις εκλογές για να μην περάσει ο «εχθρός της αποκέντρωσης και της ΤΑ»!

Ο Συνασπισμός καταγγέλλει την κυβέρνηση για «κομματική αντιμετώπιση της Αυτοδιοίκησης», που θα πλήξει τις «διεργασίες στις τοπικές κοινωνίες», και ζητά απλή αναλογική, όμως μόνο για τους δημοτικούς-νομαρχιακούς συμβούλους. Για τους δημάρχους-νομάρχες υπερασπίζεται τη «δοκιμασμένη παράδοση»! «...Δηλαδή, εκλογή στο δεύτερο γύρο, ώστε να μπορούν να υπάρξουν συσπειρώσεις ευρύτερες και ο επικεφαλής, ο άρχοντας ο νομαρχιακός ή ο δημοτικός, να έχει μια ευρύτερη συναίνεση...»! (Συνέντευξη Αλαβάνου στον «Flash» στις 10-8-2005).

Ταυτόχρονα, διάφορα δημοσιεύματα δίνουν και παίρνουν! Ορισμένα με τη μορφή υποτίθεται του ρεπορτάζ κάνουν λόγο πως η «πρόταση Μεϊμαράκη» είναι άνοιγμα προς την Αριστερά! «Κλείνει το μάτι», λένε πονηρά!

Σε μερικά, κάποιοι που προσποιούνται πως αγνοούν την πάγια και σταθερή θέση του ΚΚΕ για την καθιέρωση της απλής αναλογικής, μιας Κυριακής και εκλογής των δημάρχων-νομαρχών από τα Δημοτικά-Νομαρχιακά Συμβούλια, αφήνουν ερωτήματα για την αντίδραση του ΚΚΕ στις προθέσεις της ΝΔ και το πώς θα αντιμετωπίσει τις προτάσεις της!

Δεν είναι λίγα και τα άρθρα που σπεύδουν να δώσουν συμβουλές και παραινέσεις στην Αριστερά και ειδικότερα στο ΚΚΕ για το πώς να «χειριστεί» τον εκλογικό νόμο, τι συμμαχίες πρέπει να συνάψει για να αποκτήσει ισχυρές θέσεις στην ΤΑ!

Γνωρίζουν καλά πως υπάρχει συσσωρευμένη λαϊκή αγανάκτηση και εμπειρία για την πολιτική τους (και στο χώρο της ΤΑ) και ο φόβος τους να μη βρει οργανωμένη και πολιτική, ριζοσπαστική διέξοδο είναι μεγάλος και δεν κρύβεται. Γι' αυτό έπιασαν δουλιά από τώρα χρησιμοποιώντας τα μέσα και τις μεθόδους που γνωρίζουν για να αποπροσανατολίσουν και να εγκλωβίσουν τα λαϊκά στρώματα σε ανώδυνες και ελεγχόμενες γι' αυτούς αντιδράσεις!

Ας αφήσουν λοιπόν τις πονηρές σκέψεις, τις προτάσεις και τις συμβουλές στο ΚΚΕ. Αυτοί θέλουν να «μουσκέψουν το μπαρούτι», εμείς το αντίθετο, να του βάλουμε φωτιά!

Ο κύριος στόχος του ΚΚΕ σε αυτές τις εκλογές με όποιον εκλογικό νόμο και αν γίνουν, βρέχει ή χιονίζει τη μέρα των εκλογών, είναι καταδίκη της πολιτικής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Η αποδυνάμωση όλων των κομμάτων του ευρωμονόδρομου στο χώρο της ΤΑ και συνολικά. Η αποφασιστική ισχυροποίηση των ψηφοδελτίων που θα στηρίξει το ΚΚΕ, η προώθηση της λαϊκής συμμαχίας.

Και φυσικά ενδιαφερόμαστε για την εκλογή περισσότερων συμβούλων και για την εκλογή δημάρχων κομμουνιστών και συνεργαζόμενων ριζοσπαστών αγωνιστών που μάχονται κατά της πλουτοκρατίας και των πολιτικών στηριγμάτων της. Βεβαίως έχει τη σημασία του και θα είναι χρήσιμοι για το λαό, θα είναι οι μόνοι ανυπάκουοι στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής.

Σήμερα, που ο ταξικός πόλεμος γίνεται άγριος και ανελέητος σε βάρος των εργαζομένων. Που ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για «την ανταγωνιστικότητα» των κερδών της πλουτοκρατίας κλιμακώνουν την επίθεση συνολικά στα λαϊκά στρώματα και στη νεολαία. Το κύριο, το βασικό και αυτό που επιδιώκει το ΚΚΕ είναι να αναπτυχθεί οργανωμένη και κοινή πάλη του λαού. Να πάρει πολιτικά χαρακτηριστικά. Να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης. Να προχωρήσει η λαϊκή συμμαχία για βαθιές και ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας. Η μάχη των εκλογών στην ΤΑ μπορεί και πρέπει να γίνει ένα αποφασιστικό βήμα. Πιο μεγάλο και πιο βαθύ απ' αυτό των ευρωεκλογών, που θα δώσει ώθηση στη λαϊκή αντεπίθεση. Για να αναθαρρήσει ο λαός, να πιστέψει στις δυνάμεις και στην προοπτική της δικής του εξουσίας.

Η μάχη έχει αρχίσει εδώ και καιρό στη δράση του ΠΑΜΕ, στην οργάνωση των απεργιών και κινητοποιήσεων. Στους επαγγελματοβιοτέχνες, στη νεολαία, στην ΠΑΣΥ...

Από την εκδήλωση της ΕΕΔΥΕ την περασμένη Δευτέρα στον ιερό βράχο της Ακρόπολης, για την επέτειο των 60 χρόνων του πυρηνικού ολοκαυτώματος της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι από τους Αμερικανούς

«Η συμπλήρωση φέτος - τονίζει η Βέρα Νικολαΐδου - 50 χρόνων από την ίδρυση της ΕΕΔΥΕ και 60 χρόνων από την αντιφασιστική νίκη των λαών, είναι μια υπενθύμιση του χρέους για συνεχή αγώνα για την υπεράσπιση της ειρήνης, ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό, ενάντια στα πυρηνικά, για την απομάκρυνση των ξένων βάσεων, τον αφοπλισμό και την κατάργηση των όπλων μαζικής καταστροφής.

Μας δείχνει πόσο επίκαιρο παραμένει το μήνυμα που προέρχεται από τους αγώνες και τη θυσία του Γρηγόρη Λαμπράκη και του Νίκου Νικηφορίδη και τόσων άλλων αγωνιστών της ειρήνης και του λαϊκού μας κινήματος. Σήμερα, συνεχίζουμε αταλάντευτα αυτόν τον αγώνα, μαζί με εκατομμύρια ανθρώπους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης που ξεσηκώνονται μπροστά στη βαρβαρότητα, την οποία βιώνει η ανθρωπότητα από την άκρατη επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού».

Η ΕΕΔΥΕ τιμώντας τα 50 χρόνια από την ίδρυσή της εντείνει την πάλη της για την ειρήνη κάνοντας πράξη του σύνθημα «50 χρόνια ΕΕΔΥΕ - 60 χρόνια Αντιφασιστικής Νίκης των λαών. Με τους λαούς ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό». Πρωταρχικός στόχος του φιλειρηνικού κινήματος είναι η ενεργοποίηση της νεολαίας. Ενας άλλος στόχος της δράσης της ΕΕΔΥΕ είναι η παραπέρα ενεργοποίηση και κινητοποίηση των Επιτροπών Ειρήνης.

Στην πρωτοπορία των αγώνων του ελληνικού λαού βρίσκεται επί πέντε δεκαετίες η ΕΕΔΥΕ. Το κίνημα ειρήνης στην Ελλάδα στηρίχτηκε στις πολύχρονες και πλούσιες φιλειρηνικές παραδόσεις του ελληνικού λαού.

Το φιλειρηνικό - αντιιμπεριαλιστικό κίνημα έχει κατακτήσει, μέσα από τη δράση του, γενική αναγνώριση, εντός αλλά και εκτός ελληνικών συνόρων. Η επέτειος των 50 χρόνων από την ίδρυση της ΕΕΔΥΕ, μαζί με την επέτειο των 60 χρόνων από τη μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των λαών, δίνει και το στίγμα του αγώνα και της δράσης του φιλειρηνικού κινήματος. Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο αυτές επέτειοι συνεορτάζονται από τις Επιτροπές Ειρήνης σε όλη την Ελλάδα.

Η ΕΕΔΥΕ, με την ίδρυσή της, όπως και οι Επιτροπές Ειρήνης, που συγκροτήθηκαν ακολούθως σε όλη την Ελλάδα, κράτησαν ανοιχτά όλα τα μεγάλα ζητήματα της εθνικής ανεξαρτησίας και της ειρήνης.

Η ΕΕΔΥΕ καθιερώνει τις Μαραθώνιες Πορείες Ειρήνης. Στις 21 Απρίλη 1963 πραγματοποιήθηκε η πρώτη Μαραθώνια Πορεία. Ηταν τότε που όλος ο κρατικός και παρακρατικός μηχανισμός κινητοποιείται για να εμποδίσει τους χιλιάδες διαδηλωτές που συρρέουν από όλη τη χώρα. Ο λαός περιφρονεί την απαγόρευση. Το αποτέλεσμα είναι 2.000 συλλήψεις και 300 τραυματισμοί. Η πορεία όμως πραγματοποιείται από τον Γρηγόρη Λαμπράκη, με συνοδοιπόρους τους Ανδρέα Μαμμωνά, Παντελή Γούτη και Μπάμπη Παπαδόπουλο.

Ενα μήνα μετά, στις 22 Μάη 1963, πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη η πρώτη εκδήλωση για την ειρήνη, με κεντρικό ομιλητή τον Γρηγόρη Λαμπράκη. Το κράτος και το παρακράτος βάζουν σε εφαρμογή τα φονικά τους σχέδια για κατάπνιξη κάθε φιλειρηνικής πρωτοβουλίας και δραστηριότητας. Στη συμβολή των οδών Βενιζέλου και Ερμού δολοφονούν τον μαραθωνοδρόμο της ειρήνης και τραυματίζουν βαριά τον βουλευτή Γιώργη Τσαρουχά.

Στη διάρκεια της δικτατορίας 1967-1974, το κίνημα ειρήνης ακολουθεί την πορεία του γενικότερου λαϊκού κινήματος. Μετά τη βάναυση διάλυση της ΕΕΔΥΕ, η δράση της συνεχίζεται στο εξωτερικό, παίρνοντας αντιδικτατορικό χαρακτήρα. Μετά την πτώση της δικτατορίας, το 1974, το κίνημα ειρήνης ακολούθησε την ανάταση του γενικότερου λαϊκού κινήματος. Αγκαλιάζει ευρύτερες κοινωνικοπολιτικές δυνάμεις και ο αγώνας διεξάγεται από καλύτερες θέσεις.

Μετά από μια περίοδο κάμψης στη διάρκεια της περιόδου 1991-1995, όπου το κίνημα ειρήνης επηρεάστηκε από τις γενικότερες εξελίξεις και ανατροπές, ξεκίνησε μια νέα περίοδος για την ΕΕΔΥΕ και τη δράση της. Ειδικότερα μετά το Μάρτη του 1995, όταν πραγματοποιείται το 12ο Συνέδριό της, που καθόρισε τους στόχους, τους προσανατολισμούς και τα καθήκοντα του κινήματος ειρήνης για τα επόμενα χρόνια. Στο επίκεντρο του Συνεδρίου μπήκε η συστηματική προσπάθεια για τη συγκρότηση του μετώπου των λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό, για την ανατροπή της νέας τάξης πραγμάτων.

Ηδη η ανθρωπότητα έχει περάσει σε μια περίοδο, όπου σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη οι λαοί βρίσκονται αντιμέτωποι με την πρωτοφανή και αχαλίνωτη επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού, που παράγει πολέμους, φτώχεια και εξαθλίωση για τους λαούς. Με πρόσχημα την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και τη διεθνή «ασφάλεια» και «σταθερότητα» μπαίνουν στο στόχαστρο δεκάδες χώρες, όλα τα κινήματα που αμφισβητούν και αντιστέκονται στη «νέα τάξη πραγμάτων» του ιμπεριαλισμού. Από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ενωση διατυπώνεται επίσημα το δόγμα του προληπτικού πολέμου. Οι στρατοί των κρατών - μελών του ΝΑΤΟ, και ο ελληνικός, προσαρμόζονται, ώστε να υπηρετούν τους επιθετικούς πολέμους των ιμπεριαλιστών. Η Ελλάδα, με την πολιτική της κυβέρνησης και τη στήριξη της αξιωματικής αντιπολίτευσης ευθυγραμμίζεται πλήρως με την πολιτική των ιμπεριαλιστών.

Την περίοδο που διανύουμε σήμερα, όπου εντείνεται η προσπάθεια επιβολής της «νέας τάξης πραγμάτων», οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους, καταστρατηγώντας τις καταστατικές αρχές του ΟΗΕ και τις στοιχειώδεις αρχές του Διεθνούς Δικαίου, εντείνουν την παγκόσμια στρατιωτική τους παρουσία και πυροδοτούν νέα κούρσα εξοπλισμών. Παράλληλα, η ενεργοποίηση του Ευρωστρατού στην ΕΕ, αλλά και οι «ομάδες κρούσης», που προωθούνται από το ΝΑΤΟ, αποτελούν πρόσθετους λόγους, ώστε να οικοδομηθούν οι προϋποθέσεις για μιαν ευρύτερη κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα ενάντια στην πολιτική που υπαγορεύουν τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, σε όλους τους τομείς της ζωής των εργαζομένων.

Σε συνθήκες εξάπλωσης της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων, των επεμβάσεων και των πολέμων, των διαμελισμών και της αλλαγής συνόρων, οι ελληνικές κυβερνήσεις, του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια της ΝΔ, συμμετέχουν ενεργά, προσδοκώντας συμμετοχή στην ιμπεριαλιστική λεία, για λογαριασμό της ντόπιας πλουτοκρατίας. Ωστόσο, ο ελληνικός λαός αναπτύσσει την αντιιμπεριαλιστική - αντιπολεμική του δράση, αλλά δεν αρκεί το «Οχι στον πόλεμο».

Χρειάζεται αυτό το «όχι» να εκφραστεί έμπρακτα. Να εναντιωθεί και να ορθώνει εμπόδια στη συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις, στην αποστολή στρατού έξω από τα σύνορα, να απαιτήσει να γυρίσουν τα ελληνικά στρατιωτικά τμήματα που δρουν σε διάφορα ιμπεριαλιστικά μέτωπα, να κλείσουν οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις και να πάψουν να παρέχονται οι κάθε είδους πολεμικές διευκολύνσεις, να φύγει η Ελλάδα από τους στρατιωτικοπολιτικούς ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς (ΝΑΤΟ), να μη συμμετέχει στον Ευρωστρατό.

Απέναντι σ' αυτήν τη γραμμή της απόκρουσης της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας σε όλα τα επίπεδα, βρίσκεται η γραμμή του εγκλωβισμού και της ενσωμάτωσης στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, που προβάλλεται από διάφορες σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις. Εναν τέτοιο ρόλο έχουν αναλάβει τα διάφορα «φόρουμ», όπως το «Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ» και το «Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ» που γεννήθηκαν - με τη στήριξη ακόμα και κυβερνήσεων, σαν αντίδραση στην εμφάνιση λαϊκών κινημάτων, στην ανησυχία που προκάλεσε σε κυρίαρχους κύκλους η «έκρηξη» στο Σιάτλ το 1999 και τα σημάδια μιας ριζοσπαστικοποίησης που ωρίμαζε.

Το αντιπολεμικό κίνημα, για να μπορέσει να παίξει το ρόλο του, θα πρέπει να λέει όλη την αλήθεια για το ρόλο, όχι μόνο των Μπους και Μπλερ, αλλά και συνολικά του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και να λέει τα πράγματα με το όνομά τους, ως προς την ελληνική εμπλοκή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, να την αντιπαλεύει, ώσπου να την καταργήσει.

Η συμβολή στη δημιουργία ενός μεγάλου λαϊκού μετώπου αντίστασης στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό και στην ανατροπή του, αποτελεί πρωταρχικό στόχο της ΕΕΔΥΕ. Δε φτάνει να λέμε «Ναι στην ειρήνη» αν δεν αγωνιζόμαστε κατά του εχθρού της ειρήνης, του ιμπεριαλισμού, και των δυνάμεων που τον παράγουν και τον υπηρετούν. Δεν μπορούμε να σταματήσουμε τον πόλεμο και τη φτώχεια αν δε συγκρουστούμε μαζί τους και σε τελική ανάλυση δεν μπορούμε να νικήσουμε, αν δεν τους ανατρέψουμε. Οσο για αυτούς που μιλάνε για συμβιβασμούς και συμμόρφωση, που ισχυρίζονται πως είναι ουτοπία η νίκη των λαών, αυτοί όχι μόνο είναι ανιστόρητοι, αλλά άμεσα ή έμμεσα καλούν σε υποταγή γιατί αυτό προστάζουν τα συμφέροντα που υπηρετούν.