Μια αναδρομή σε σημαντικούς σταθμούς της δράσης του ΠΑΜΕ από την ίδρυσή του το 1999 μέχρι σήμερα
Το ΠΑΜΕ, το μέτωπο οργανώσεων της εργατικής τάξης, Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων, Συνδικάτων, Επιτροπών Αγώνα και εκλεγμένων συνδικαλιστών, που παλεύουν συντονισμένα με πλαίσιο στόχων πάλης που ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης, με γραμμή σύγκρουσης με τη μεγαλοεργοδοσία, τις κυβερνήσεις, τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, κατοχυρώθηκε στις εργατικές - λαϊκές συνειδήσεις ως ο πραγματικός υπερασπιστής των εργαζομένων στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Με αυτήν ακριβώς τη γραμμή πάλης, με τους αγώνες του και την πολύμορφη δράση για όλα τα προβλήματα των εργαζομένων, το ΠΑΜΕ προστάτεψε ένα μεγάλο κομμάτι της εργατικής τάξης και του κινήματός της από το δηλητήριο της ταξικής συνεργασίας, από τον εγκλωβισμό στις αστικές κυβερνητικές εναλλαγές, κράτησε αξιόμαχο και ετοιμοπόλεμο ένα σημαντικό κομμάτι του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, το οποίο μπορεί και καλείται να αποτελέσει την ατμομηχανή για την ανασύνταξή του.
Ορισμένους σημαντικούς σταθμούς αυτής της 17χρονης δράσης παρουσιάζει σήμερα ο «Ριζοσπάστης», χωρίς βέβαια να είναι δυνατόν να αποτυπωθούν σε αυτό το 2σέλιδο ούτε επιγραμματικά οι μάχες που έδωσαν όλα αυτά τα χρόνια οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, από τις πανελλαδικές απεργίες μέχρι τις μάχες μέσα σε κάθε χώρο δουλειάς, από την πλούσια διεθνιστική δράση μέχρι τις πολύμορφες πρωτοβουλίες του για την εργαζόμενη νεολαία, τις γυναίκες, τους μετανάστες, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό κ.ο.κ.
Το ΠΑΜΕ γεννήθηκε στις 3 Απρίλη 1999. Η ιδρυτική πανελλαδική σύσκεψη έγινε, όπως και η τωρινή, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, με τη συμμετοχή 1.500 εκλεγμένων συνδικαλιστών από πρωτοβάθμιες, δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις όλης της χώρας. Τριακόσιες από αυτές συμμετείχαν στη σύσκεψη με αποφάσεις των οργάνων τους.
Της συγκρότησης του ΠΑΜΕ προηγήθηκε μια πλατιά, τρίμηνη εξόρμηση σε χιλιάδες τόπους δουλειάς όλης της χώρας, όπου συζητήθηκαν οι βασικές αρχές πάνω στις οποίες θα στηριζόταν. Στην οργάνωση αυτής της δουλειάς πρωτοστάτησε η Επιτροπή Ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος, που συγκροτήθηκε το Γενάρη του 1999 από συνδικαλιστές διαφόρων κλάδων. Στις εισηγήσεις και τις αποφάσεις της ιδρυτικής σύσκεψης αναλυόταν η ανάγκη να ανασυγκροτηθεί και να αναζωογονηθεί το συνδικαλιστικό κίνημα σε ταξική κατεύθυνση, σε αντιπαράθεση με τις λογικές της «κοινωνικής συναίνεσης» και με όσους στηρίζουν τη γραμμή της ενσωμάτωσης του κινήματος στις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου.
Το 2000, το ΠΑΜΕ γίνεται μέλος της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας.
Στις 6 Απρίλη 2002, έγινε η 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ με τη συμμετοχή 2.000 αντιπροσώπων συνδικαλιστών από όλη την Ελλάδα και αντιπροσωπειών συνδικαλιστικών οργανώσεων. Οι εργασίες ήταν βήμα περαιτέρω ενίσχυσης της ενιαίας αντίληψης για το τι είναι το ΠΑΜΕ, τι επιδιώκει, πώς παλεύει, μα πάνω από όλα πώς οι δυνάμεις του θα συμβάλουν στην ενίσχυση του ταξικού πόλου μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, με ποιους τρόπους θα προωθήσουν την οργάνωση της εργατικής τάξης.
Στις 24 Γενάρη 2003, στο Ναύπλιο, εκεί όπου διεξαγόταν το άτυπο συμβούλιο των υπουργών Εργασίας της ΕΕ (στο πλαίσιο της ελληνικής προεδρίας στη λυκοσυμμαχία), το ΠΑΜΕ και η κίνηση «Δράση Θεσσαλονίκη 2003» πραγματοποίησαν ένα μεγάλο συλλαλητήριο, παρά την πολύωρη καταρρακτώδη βροχή. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας, στην Αθήνα, 300 εργαζόμενοι πραγματοποίησαν κατάληψη στο υπουργείο Εργασίας κρεμώντας ένα μεγάλο πανό με το σύνθημα «ΣΤΟΠ στην Ευρωπαϊκή Ενωση, 7ωρο - 35ωρο - 5ήμερο». Το ΠΑΜΕ πρωτοστάτησε σε όλες τις κινητοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν στο εξάμηνο της ελληνικής προεδρίας στην ΕΕ.
Στις 7 Μάρτη του 2005, συγκροτείται η Γραμματεία Γυναικών με καθήκον, μεταξύ άλλων, να προσανατολίσει τη σημαντική δουλειά των συνδικάτων στο συγκεκριμένο τμήμα της εργατικής τάξης.
Στις 17 Μάρτη 2005, πραγματοποιείται πανελλαδική απεργία, με το ΠΑΜΕ να οργανώνει απεργιακές συγκεντρώσεις σε 57 πόλεις. Οι εργαζόμενοι που συμμετείχαν στις συγκεντρώσεις καταδίκασαν την αντεργατική στρατηγική της ΕΕ και του μεγάλου κεφαλαίου, διαμήνυσαν την αντίθεσή τους στην πολιτική της φτώχειας, της ανεργίας, της ακρίβειας. Τη μέρα εκείνη λίγο μετά τις 7 το πρωί, με μια συντονισμένη κίνηση, συνδικαλιστές και εργαζόμενοι απέκλεισαν την πύλη του υπουργείου Εμπορίου στην πλατεία Κάνιγγος και στόλισαν το κέντρο της Αθήνας μ' ένα τεράστιο πανό στην πρόσοψη του κτιρίου: «Κάτω τα χέρια από την Κυριακή αργία. Οχι επέκταση ωραρίου. 35ωρο - 7ωρο - 5ήμερο. ΠΑΜΕ». Για πάνω από τέσσερις ώρες, το υπουργείο της ακρίβειας, της απελευθέρωσης του ωραρίου, της ασύδοτης αγοράς, το υπουργείο που επεξεργάζεται για λογαριασμό της κυβέρνησης και του εμπορικού κεφαλαίου την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, τελούσε υπό συμβολική κατάληψη από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ.
Eurokinissi |
Στις 16 και 17 Ιούνη 2007 γίνεται η 3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη με τη συμμετοχή 625 συνδικαλιστών που αναδείχθηκαν από δεκάδες κλαδικές και τοπικές συνδιασκέψεις σε όλη τη χώρα. Τη Συνδιάσκεψη παρακολούθησαν, επίσης, πολλές συνδικαλιστικές αντιπροσωπείες από άλλες χώρες.
Στις εργασίες της, από τη μια, αναδείχθηκε ο πρωτοπόρος ρόλος του ΠΑΜΕ στην οργάνωση της εργατικής τάξης και, από την άλλη, εντοπίστηκαν αδυναμίες και καθυστερήσεις στη μέχρι τότε δράση του, ενώ μπήκε ακόμα πιο ψηλά ο πήχης των καθηκόντων και των στόχων.
Στις 17 Δεκέμβρη 2009, πραγματοποιείται μια απεργία που άνοιξε νέους δρόμους προς την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, δημιούργησε μεγαλύτερες απαιτήσεις. Εκείνη τη μέρα αναδείχθηκε ολοκάθαρα η ανειρήνευτη αντίθεση των δύο γραμμών στο εργατικό κίνημα. Από τη μια μεριά οι ταξικές δυνάμεις, πολλές Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, δεκάδες συνδικάτα, πρωτοβάθμια σωματεία, νομαρχιακές επιτροπές της ΑΔΕΔΥ, ΕΛΜΕ, που αποφάσισαν απεργία και οργάνωσαν τη συμμετοχή των εργαζομένων σ' αυτήν, κόντρα στην έφοδο καπιταλιστών - κυβέρνησης - ΝΔ - ΕΕ στα εργασιακά, ασφαλιστικά, μισθολογικά και άλλα δικαιώματα. Από την άλλη, η ΠΑΣΚΕ, η ΔΑΚΕ, σε ορισμένες περιπτώσεις και η «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΣΥΡΙΖΑ) καλούσαν τους εργαζόμενους να γίνουν απεργοσπάστες. Η ΓΣΕΕ, μία μέρα πριν από την απεργία, αυτοανακηρύχθηκε ο μεγαλύτερος απεργοσπάστης, θέτοντας ζήτημα νομιμότητας της απεργίας, προλαβαίνοντας ακόμη και αυτή την αστική Δικαιοσύνη, στην οποία προσέφυγαν εργοδοτικές οργανώσεις για να χτυπήσουν την απεργία ως παράνομη.
Η εισήγηση επισήμανε την ανάγκη να δυναμώσει η δουλειά για την ισχυροποίηση των κλαδικών σωματείων και τη δημιουργία νέων, η οργάνωση των εργαζομένων να γίνεται σε ενιαία σωματεία, ανεξάρτητα από ειδικότητα, εργασιακές σχέσεις.
Στις 8 Σεπτέμβρη του 2010, γίνεται στην Αθήνα ένα μεγάλο βήμα στην κοινή δράση και το συντονισμό εργατοϋπαλλήλων, αυτοαπασχολούμενων, μικρομεσαίας αγροτιάς, αγωνιζόμενων γυναικών και σπουδάζουσας νεολαίας, ενάντια στην αντιλαϊκή λαίλαπα, στο κοινό μέτωπο κατά της εξουσίας των μονοπωλίων, με την κοινή σύσκεψη των Γραμματειών του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΠΑΣΥ, της ΟΓΕ και του ΜΑΣ. Μια πρωτοβουλία μεγάλης σημασίας όχι μόνο για να υπάρξει ισχυρή αντίσταση στις συνέπειες της κρίσης, αλλά και για να πέσουν τα φύτρα της κοινωνικής συμμαχίας, που είναι η βασική προϋπόθεση για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, που θα ικανοποιεί τις λαϊκές ανάγκες και όχι τα κέρδη των μονοπωλίων.
Στις 19 και 20 Οκτώβρη 2011, σε συνέχεια προηγούμενων απεργιακών μαχών, πραγματοποιείται 48ωρη γενική πανελλαδική πανεργατική απεργία. Οι απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ και τις δύο μέρες είναι μαζικότατες. Τη δεύτερη μέρα προβοκάτορες κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών εξαπέλυσαν δολοφονική επίθεση προσπαθώντας, χωρίς να το πετύχουν, να διαλύσουν τη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΠΑΣΥ, της ΟΓΕ και του ΜΑΣ. Η αποπνικτική ατμόσφαιρα που προκάλεσε η ρίψη καπνογόνων και η χρήση πυροσβεστήρων από τους προβοκάτορες κατά των διαδηλωτών είχαν αποτέλεσμα τον τραγικό θάνατο του Δημήτρη Κοτζαρίδη, γραμματέα του Παραρτήματος Βύρωνα του Συνδικάτου Οικοδόμων.
Στις 12 Φλεβάρη 2012, το ΠΑΜΕ γίνεται πρωταγωνιστής μιας μεγαλειώδους κινητοποίησης με αιτήματα την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, την αποδέσμευση από την ΕΕ με μονομερή διαγραφή του χρέους. Για να αξιοποιείται ο πλούτος της χώρας και να δίνει ευημερία στο λαό. Η συγκέντρωση που έγινε στην Ομόνοια ήταν τόσο μεγάλη ώστε όταν ξεκίνησε η διαδήλωση «έσπασε» αναγκαστικά σε δύο κομμάτια. Το ένα ανέβηκε τη Σταδίου και το άλλο την Πανεπιστημίου.
Την 1η Νοέμβρη 2013 ξεκίνησε τις μεταδόσεις του το διαδικτυακό ραδιόφωνο του ΠΑΜΕ, που ήρθε να απαντήσει στον αποκλεισμό της δράσης των ταξικών δυνάμεων από τα αστικά ΜΜΕ, στη διαστρέβλωση και συκοφάντηση των αιτημάτων και των παρεμβάσεων στους χώρους δουλειάς.
Το καλοκαίρι του 2015, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ετοιμάζει και ψηφίζει μαζί με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι το 3ο μνημόνιο. Την περίοδο εκείνη, όταν οι δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού «παραθέριζαν», πραγματοποιούνται δεκάδες συλλαλητήρια, με πρωτοβουλία των δυνάμεων του ΠΑΜΕ. Κινητοποιήσεις στον ΣΕΒ, στο υπουργείο Εργασίας, στους χώρους δουλειάς, καταλήψεις σε κυβερνητικά κτίρια. Ταυτόχρονα, πολύμορφη και καθημερινή είναι η δράση των συνδικάτων με απεργίες και κινητοποιήσεις ενάντια στην απληρωσιά, στις απολύσεις και τη συνεχή επίθεση της εργοδοσίας. Κυβέρνηση και εργοδοσία απαντούν με κλιμάκωση της επίθεσης και του αυταρχισμού.
Το φθινόπωρο του 2016, το ΠΑΜΕ στήριξε την πρωτοβουλία Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων και σωματείων να καταθέσουν το δικό τους σχέδιο νόμου για τις Συλλογικές Συμβάσεις, με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης. Πάνω από 500 συνδικαλιστικές οργανώσεις στήριξαν πανελλαδικά την πρωτοβουλία, η οποία κορυφώθηκε με συλλαλητήρια σε αρκετές πόλεις στις 17/10 και κατάθεση της πρότασης νόμου στη Βουλή.