Η ΚΕ του ΚΚΕ, δίνοντας στη δημοσιότητα τις Θέσεις της για το 16ο Συνέδριο, παρουσίασε και έθεσε για κρίση μπροστά στην εργατική τάξη και σ' όλο τον ελληνικό λαό την πρότασή της για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία. Μια πρόταση που κάνει πιο ορατή στον ορίζοντα κάθε αγωνιστή και πατριώτη την άλλη Ελλάδα, τη σοσιαλιστική, για την οποία αξίζει κανείς να αγωνίζεται μια ολόκληρη ζωή.

Ταυτόχρονα, αναλύοντας παραπέρα την πρόταση για το Μέτωπο, έδειξε και το δρόμο που δίνει στο λαό μας τη δυνατότητα να πάρει την κυβερνητική εξουσία - και όχι μόνον - στα χέρια του. Δίκαια, λοιπόν, νομίζω πως η μέχρι τώρα συζήτηση εστιάζεται στον τρόπο και στη διαδικασία οικοδόμησης του Μετώπου. Από την άποψη αυτή θεωρώ σαν πολύ σημαντική τη θέση 24, όπου σύντομα, αλλά με σαφήνεια, δίνεται η κατεύθυνση για δημιουργία πολλών επιμέρους μορφών συσπείρωσης και συνεργασίας, που θα λειτουργήσουν σαν ρυάκια στην πορεία διαμόρφωσης του Μετώπου. Στη θέση 24 τονίζεται - δύο, μάλιστα, φορές - ότι αυτές οι συσπειρώσεις θα έχουν «αντιμονοπωλιακούς, αντιιμπεριαλιστικούς στόχους και αιτήματα που προκύπτουν από τα οξυμένα προβλήματα του λαού και της χώρας» και έτσι «θα συμβάλουν στην άνοδο του κινήματος».

Βρίσκεται, λοιπόν, πολύ μακριά από την πραγματικότητα η θέση που μας αποδίδεται ότι εμείς οι κομμουνιστές αγνοούμε ή πρόκειται στο μέλλον να αγνοήσουμε «το πρόβλημα» στην προσπάθειά μας να συσπειρώσουμε τους εργαζόμενους. Θα ήταν, άλλωστε, αφέλεια - κάτι παραπάνω από παιδική - αν κανείς ισχυριζόταν ότι μπορεί να πετύχει οποιουδήποτε είδους συσπείρωση, αγνοώντας παντελώς την ύπαρξη και την πορεία όξυνσης των προβλημάτων που ταλανίζουν το λαό. Αυτό, φυσικά, το ξέρουν πολύ καλά οι ταξικοί μας αντίπαλοι και οι διάφοροι οπορτουνιστές και οπορτουνίζοντες, όταν αντιπαραθέτουν «τη συσπείρωση πάνω στο πρόβλημα» στο ΑΑΔΜ, που αποφασίσαμε στο 15ο Συνέδριο. Ξέρουν πολύ καλά ότι αλλού βρίσκεται η μεγάλη, η θεμελιακή διαφορά μας.

Ολοι αυτοί πασχίζουν να συσπειρώσουν τους εργαζόμενους πάνω στην ύπαρξη του προβλήματος. Αυτό θεωρούν σαν το κύριο. Περνάνε έτσι σε δεύτερη μοίρα οι διαφορετικές πολιτικές που οδηγούν ή λένε πως οδηγούν στη λύση τους. Οι φορείς αυτών των πολιτικών μπορούν να συνυπάρχουν στη συσπείρωση, αρκεί να παραδέχονται την ύπαρξή του και να διατείνονται πως θέλουν τη λύση του. Κι ας είναι οι περισσότερες από αυτές τις πολιτικές υπεύθυνες για τη γένεση και τη διόγκωση του προβλήματος.

Εμείς επιδιώκουμε να τους συσπειρώσουμε όχι στη βάση της ύπαρξης του προβλήματος, αλλά στον αγώνα για τη λύση του. Σ' έναν αγώνα, μάλιστα, που θα χτυπά απ' ευθείας τους κύριους υπαίτιους για τη δημιουργία του προβλήματος. Σ' έναν αγώνα που θα προσπαθεί να ανατρέψει τις πολιτικές που το συντηρούν και το οξύνουν. Γιατί πώς αλλιώς η λύση του θα είναι μόνιμη, οριστική, πώς δε θα κινδυνεύουμε με την επανεμφάνισή του; Και σήμερα, από όποια μεριά κι αν το δει κανείς το ζήτημα, οι κύριοι, οι βασικοί αίτιοι για την ύπαρξη όλων των προβλημάτων που κάνουν όλο και πιο δύσκολη τη ζωή των εργαζομένων είναι τα μονοπώλια και ο ιμπεριαλισμός.

Είναι, νομίζω, λογικό να υποθέτει κανείς ότι η πολιτική που θα ακολουθήσει κάθε συσπείρωση, για να φτάσει στη λύση του προβλήματος - που όπως διατείνεται είναι ο σκοπός της ύπαρξής της - να καταρτίζεται από το σύνολο των δυνάμεων, κοινωνικών και πολιτικών που συμμετέχουν στη συσπείρωση. Στο βαθμό που στη συσπείρωση γίνονται δεκτές δυνάμεις που συμφωνούν στη διατύπωση «αντιμονοπωλιακών και αντιιμπεριαλιστικών στόχων και αιτημάτων» διασφαλίζεται, τουλάχιστον, το κύριο: Η συσπείρωση να έχει καθαρό το μέτωπο ενάντια στους υπεύθυνους για τη διατήρηση και την ανάπτυξη του προβλήματος.

Στο βαθμό, όμως, που στη συσπείρωση συμμετέχουν δυνάμεις που υιοθετούν πολιτικές που ευθύνονται για την ύπαρξη και όξυνση του προβλήματος γίνεται φανερό ότι δεν πρόκειται να προκριθεί από τη συσπείρωση μια συνολική πολιτική, που να είναι ευθέως αντίθετη προς τις υπεύθυνες πολιτικές. Ετσι αντικειμενικά υπονομεύεται ανοιχτά η όποια καλή πρόθεση για αγώνα με στόχο τη λύση του προβλήματος, σπέρνεται η απογοήτευση στον απλό κόσμο που πίστεψε στη δύναμη του αγώνα και αγκάλιασε αυτή τη συσπείρωση και φυσικά δυσκολεύεται κάθε μελλοντική προσπάθεια επανασυσπείρωσης ενός τμήματος του κόσμου που συμμετείχε σ' αυτήν.

Οσοι, επίσης, συμμετέχουν σε μια τέτοια συσπείρωση διαπαιδαγωγούνται στη λογική ότι είναι δυνατόν - στα πλαίσια των πολιτικών που σήμερα ασκούνται - να δοθεί ικανοποιητική λύση στο πρόβλημά τους. Σμιλεύεται, λοιπόν, η συνείδησή τους με την άποψη ότι μια καλύτερη διαχείριση του συστήματος - και όχι η ρήξη μ' αυτό και η αντικατάστασή του - είναι η ζητούμενη κατάσταση, για να σιγουρευτεί ένα καλύτερο μέλλον γι' αυτούς και τα παιδιά του. Διαμορφώνονται έτσι συνειδήσεις - και μάλιστα αγωνιζόμενων ανθρώπων - που δεν αμφισβητούν το υπάρχον κοινωνικοπολιτικό σύστημα, προς δόξαν της διαιώνισης του καπιταλισμού, ενώ νοθεύονται και οι συνειδήσεις όσων αντικαπιταλιστών συμμετέχουν σ' αυτή τη συσπείρωση μια που υποχρεώνονται να ακολουθούν τις πολιτικές επιλογές της συσπείρωσης που δεν αμφισβητούν τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Οσοι αντιπαραθέτουν την πολιτική του ΚΚΕ για το ΑΑΔΜ, με τη συσπείρωση «πάνω στο πρόβλημα», επιλέγοντας τη δεύτερη, είναι φανερό πως ουσιαστικά διαφωνούν με την αντιμονοπωλιακή και αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση που το Μέτωπο θεωρεί απαραίτητη στον αγώνα για τη λύση του προβλήματος. Αυτή είναι η αλήθεια και καταβάλλουν μεγάλη προσπάθεια για να την κρύψουν μια που τους εκθέτει ανεπανόρθωτα. Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν αυτό που όλος ο κόσμος έχει καταλάβει. Οτι, δηλαδή, όπως δεν πρόκειται να πάψεις να ανεβάζεις πυρετό, όσα αντιπυρετικά κι αν πάρεις, αν δε θεραπεύσεις την ασθένεια που στον προκαλεί έτσι δεν πρόκειται να λύσεις κανένα πρόβλημα αν δεν αναμετρηθείς και δε «νικήσεις» την αιτία που ευθύνεται για την ύπαρξή του. Και επειδή καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι δεν πολυπείθουν πραγματοποιούν συνεχείς επιθέσεις στη γραμμή συσπείρωσης που το ΚΚΕ προτείνει.

Οι άνθρωποι φαίνεται πως ζουν σε άλλο κόσμο. Κάνουν πως δεν άκουσαν ποτέ πως οι κύριες και βασικές πολιτικές που συντηρούν και οξύνουν όλα τα προβλήματα που βιώνει η σύγχρονη ελληνική κοινωνία αποφασίζονται στην Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ. Πολιτικές που προπαγανδίζονται, συγκεκριμενοποιούνται και υλοποιούνται στη χώρα μας από όλα τα κόμματα που - έτσι ή αλλιώς - αποδέχονται την αναγκαιότητα ύπαρξης αυτών των διεθνών οργανισμών σαν απαραίτητους για την ομαλή εξέλιξη της σύγχρονης ανθρωπότητας. Κόμματα που είναι πολύ συγκεκριμένα και που στο σημερινό ελληνικό κοινοβούλιο είναι όλα, πλην του ΚΚΕ.

Διαμορφώνουν, λοιπόν, ένα ψεύτικο δίλημμα: βάζουν από τη μια τον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια και από την άλλη «το πρόβλημα». Και κατακρίνουν το Κόμμα μας, γιατί δήθεν αρνείται να δει και να ασχοληθεί με τα υπαρκτά προβλήματα του λαού - σε αντίθεση με τους ίδιους - και τα «θυσιάζει» προτιμώντας να τα βάζει με αντιπάλους - φαντάσματα, όπως τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Στο χέρι μας είναι σ. όλα τα καταπιεζόμενα κοινωνικά στρώματα να τους θέσουν στο περιθώριο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, αναγνωρίζοντας την αλήθεια των δικών μας προτάσεων. Με τη δουλιά μας, πιο συγκεκριμένα με την υιοθέτηση και την υλοποίηση της θέσης 24. Ας δουλέψουμε, λοιπόν, με ενθουσιασμό, επιμονή και κομμουνιστική αυταπάρνηση για να οικοδομήσουμε «πανελλαδικές, τοπικές κλαδικές ή κατά τομέα συσπειρώσεις» ΠΑΝΤΟΥ. Συσπειρώσεις που ΟΛΕΣ ΤΟΥΣ «να έχουν αντιμονοπωλιακούς, αντιιμπεριαλιστικούς στόχους και αιτήματα», και που έτσι - και μόνον έτσι - «θα συμβάλουν στην άνοδο του κινήματος». Και ας αφήσουμε τους διάφορους οπορτουνιστές και οπορτουνίζοντες «να βλέπουν τα τρένα να περνούν».

Γραμματέας της ΚΟΒ «Ριζοσπάστη» του ΚΚΕ