Ετσι και φέτος, το ραντεβού ήταν στις οκτώ. Στο Μαραθώνα. Ο κόσμος πλημμύρισε το δρόμο, μπλέχτηκαν οι φωνές των ανθρώπων με τα τραγούδια απ' τα φορτηγάκια της ΕΕΔΥΕ: «.. Θέλει νεκροί χιλιάδες να είναι στους τροχούς, θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους...». Σ' αυτά τα πρώτα χιλιόμετρα της διαδρομής, εδώ που η πράσινη ομορφιά του Μάη, κεντημένη με κόκκινες παπαρούνες, έχει ξυπνήσει από ώρα για να υποδεχτεί τους μαραθωνοδρόμους, η φύση μοιάζει να έχει φορέσει τα γιορτινά της, για να αφήσει το δικό της χνάρι στην πορεία. Τρεις γενιές ανταμώνουν, για να σκαλίσουν με τα πόδια τους ξανά και ξανά το μονοπάτι της ειρήνης. Γονείς με τα πιτσιρίκια τους στους ώμους, πορεύονται δίπλα σε νεαρά ζευγάρια, ενώ οι δεκάδες ηλικιωμένοι που συμμετέχουν αποδεικνύουν περίτρανα ότι η αγωνιστική θέληση δεν πτοείται από χρόνια...

Επίθεση ειρήνης μοιάζει η πορεία. Κι οι «επιδρομείς» κρατούν κλαδιά ελιάς, κρατούν ραβδιά, λουλούδια, κρατούν ο ένας το χέρι του άλλου. Και «εισβάλλουν» με τις φωνές τους, με τα πειράγματά τους, με τα τραγούδια τους, στις πόλεις απ' όπου περνούν. «Πιο δυνατά να φωνάζουμε. Και για τον Αλέκο. Λυπήθηκε πολύ που έπρεπε να λείψει», λέει μια κοπέλα. Ν. Μάκρη, Ραφήνα, Πικέρμι. Κι όπως περνούν μπροστά από πλατείες κι από σπίτια, οι άνθρωποι τους χειροκροτούν, τους χαιρετούν, ανοίγουν τις βρύσες τους για να δροσιστούν. Τα πανό από τις τοπικές Επιτροπές Ειρήνης τους υποδέχονται και συνέχεια γίνονται όλο και περισσότεροι και καλούν κι άλλους κοντά τους. «Ασ' τη δουλιά για αύριο, έλα πάμε μαζί τώρα», φωνάζουν σε κάποιον που κοιτάζει την πορεία με τα ρούχα της δουλιάς κι ας είναι Κυριακή...

Παλλήνη, Αγ. Παρασκευή, η πορεία πλησιάζει στο τέλος της. Είναι τώρα που τα χιλιόμετρα αρχίζουν να φορτώνουν το κορμί με κούραση. Τιμημένη κούραση όμως, αυτή η κούραση γίνεται η περηφάνια μας. Κι η αξία της δίνει νέα δύναμη. Στο Πεντάγωνο, στην Αμερικανική Πρεσβεία, στα γραφεία της ΕΕ, η οργή των διαδηλωτών ορμά πάνω στα «στέκια» των ιμπεριαλιστών, εκεί όπου οργανώνουν τα πολεμοχαρή τους σχέδια και τα χείλη τους ξεστομίζουν αλήθειες, τη μία μετά την άλλη: «Δολοφόνοι», «Δε σας θέλει ο λαός, πάρ' τις βάσεις σας και μπρος», «Οι ιμπεριαλιστές τη γη ξαναμοιράζουν, με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν».

Σύνταγμα. Με χειροκροτήματα, με χαμόγελα, με τραγούδια υποδέχονται τους οδοιπόρους της ειρήνης όσοι δεν μπόρεσαν να τους ακολουθήσουν. Κι άλλος ένας χρόνος πάλης για την ειρήνη τώρα ξεκινά. Ναι, το κίνημα για την ειρήνη έχει όχι μόνο βροντερή φωνή, αλλά και ζωντανή παρουσία, δεν είναι ένα απολιθωμένο σύνθημα, μια ξεφτισμένη αφίσα. Και η ζωντάνια του δεν είναι μόνο τα 42 χιλιόμετρα. Είναι οι άνθρωποι που του δίνουν σάρκα και οστά, που φυλάσσουν κάθε «παράδοση», εμβαθύνοντας στην ουσία της, επικαιροποιώντας την κάθε φορά και κάνουν κάθε σταθμό του ορμητήριο για καθημερινές επιθέσεις ειρήνης, για να ανακαλύπτουν οι λαοί τη δύναμη που κρύβουν μέσα τους, να πάψει πια η λύτρωσή τους να φαντάζει μακρινή...