Οι ισπανικές τράπεζες, όπως και οι ελληνικές, καταβροχθίζουν δισ. ευρώ, την ώρα που ο λαός βυθίζεται βαθύτερα στη φτώχεια

Η Ευρωζώνη έχει συμφωνήσει, κατ' αρχήν, να διαθέσει ποσό «μέχρι και 100 δισ. ευρώ» για τη στήριξη. Το τελικό ύψος, όμως, θα καθοριστεί μετά την ολοκλήρωση των ελέγχων που πραγματοποιούνται στις ισπανικές τράπεζες, ενώ το ΔΝΤ και οι πρώτοι έλεγχοι, τοποθετούν τις ανάγκες περί τα 60 δισ. ευρώ. Τα άμεσα προβλήματα εντοπίζονται σε τέσσερις ισπανικές τράπεζες: Στην Bankia, στην Cataluyna Caixa, στη Nova Galicia και στην Banco de Valencia. Οι τελευταίες τρεις έχουν κρατικοποιηθεί και εξετάζεται το τι θα γίνει με άλλες επτά, όπως και με αρκετά μικρότερα ταμιευτήρια.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Γιούρογκρουπ, τα χρήματα του δανείου θα κατατεθούν στο ισπανικό Ταμείο για την Οργανωμένη Αναδιάρθρωση των Τραπεζών (FROB) και από εκεί η κυβέρνηση θα τα διοχετεύσει στα χρηματοοικονομικά ιδρύματα. Η ισπανική κυβέρνηση θα διατηρήσει την πλήρη ευθύνη της οικονομικής βοήθειας, την αποπληρωμή της οποίας εννοείται ότι θα μετακυλήσει στο λαό, τον οποίο ήδη βομβαρδίζει με νέα μέτρα ύψους 65 δισ. ευρώ.

Στους όρους της δανειοδότησης περιλαμβάνονται ειδικά μέτρα για τις τράπεζες, μαζί με εκτεταμένα σχέδια αναδιάρθρωσης, καθώς και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για τον κλάδο που θα περιλαμβάνουν το διαχωρισμό των προβληματικών τραπεζικών παγίων, καθώς και τη διακυβέρνηση, ρύθμιση και εποπτεία του ισπανικού τομέα. Οι όροι αυτοί θα περιλαμβάνονται στο Μνημόνιο που θα υπογραφεί μέσα στις επόμενες ημέρες.

Τα δάνεια που θα χρησιμοποιηθούν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, θα έχουν διάρκεια 12,5 ετών, ενώ κάθε εκταμίευση θα έχει διάρκεια μέχρι και 15 έτη. Το EFSF θα εξοικονομήσει στην αρχή της βοήθειας 30 δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε περίπτωση εκτάκτων χρηματοδοτικών αναγκών.

Η ανακοίνωση για το δάνειο δε στάθηκε ικανή να κατεβάσει το κόστος δανεισμού της ισπανικής κυβέρνησης από τις καπιταλιστικές αγορές, κάτι που μαρτυρά την ανησυχία ότι η Μαδρίτη τελικά θα καταφύγει σε αίτημα για πλήρη «διάσωση» από τους μηχανισμούς της ΕΕ. Τα διαχειριστικά ζόρια που ούτως ή άλλως προκαλεί η βαθιά κρίση, επιδεινώνονται από τα μεγάλα χρέη. Οπως ανακοινώθηκε χτες, η περιφέρεια της Βαλένθια θα ζητήσει να ενταχθεί στο πρόγραμμα που ενέκρινε μόλις την προηγούμενη ημέρα η κυβέρνηση για τη στήριξη των υπερχρεωμένων περιφερειών, ζητώντας βοήθεια ύψους 18 δισ. ευρώ, γιατί δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα χρέη της.

Την ίδια στιγμή, τα αυξημένα επιτόκια δανεισμού οδηγούν την κεντρική κυβέρνηση σε πρόβλεψη ότι θα χρειαστεί να διαθέσει επιπλέον 9,1 δισ. ευρώ το 2013 για να αντιμετωπίσει τα αυξημένα κόστη χρηματοδότησης. Η κυβέρνηση ανακοίνωσε πως το δημόσιο έλλειμμα της χώρας για το 2013 θα διαμορφωθεί στο 4,5% του ΑΕΠ και στόχος είναι να μειωθεί στο 2,8% του ΑΕΠ το 2014 και στο 1,9% το 2015, μεταδίδει το «Reuters». H ανεργία προβλέπεται να ανέλθει στο 24,6% το 2012 και στο 24,3% το 2013.

Ενδεικτικό των ανταγωνισμών που μαίνονται στις δυο άκρες του Ατλαντικού με επίκεντρο και την Ελλάδα, είναι και το δημοσίευμα της αμερικάνικης «Wall Street Journal» για τα βιομηχανικά πάρκα της Βόρειας Ελλάδας. Στο δημοσίευμα σημειώνεται πως η Ελλάδα, όπως και άλλα κράτη μέλη του ευρώ που σήμερα χρειάζονται οικονομική βοήθεια, «αγωνίστηκε να παραμείνει ανταγωνιστική στην ευρωπαϊκή και την παγκόσμια οικονομία, ωστόσο πλέον λείπει ένα εθνικό νόμισμα που να μπορεί να υποτιμηθεί για να κάνει τα προϊόντα της φθηνότερα στις αγορές του εξωτερικού».

Η εφημερίδα σημειώνει επίσης ότι έχει καλυφθεί μέρος της εσωτερικής υποτίμησης, αλλά το πρόγραμμα ΔΝΤ και η ΕΕ επιζητεί επιπλέον μείωση του εργατικού κόστους κατά 15% στην επόμενη τριετία. «Εάν διαλυθεί η Ευρωζώνη» γράφει η εφημερίδα, «η βαθύτερη αιτία δε θα είναι η δημοσιονομική απειθαρχία ή η πολιτική αναποφασιστικότητα, αλλά επειδή η συμμετοχή των χωρών στο κοινό νόμισμα, σε συνδυασμό με την προσέγγιση της Γερμανίας για τη δική της οικονομία, τους αφήνει ένα δρόμο ανάκαμψης που για κάποιους οικονομολόγους είναι ελάχιστα εφικτός, κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά».

Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, η ΕΚΤ ανακοίνωσε χτες ότι μετά τις 25 Ιούλη θα σταματήσει να δέχεται ομόλογα του Δημοσίου ως εγγυήσεις, γεγονός που πρακτικά σημαίνει ότι οι ελληνικές τράπεζες δε θα έχουν πρόσβαση στην ΕΚΤ και θα αντλούν ρευστότητα μόνο από τον έκτακτο μηχανισμό της Τράπεζας της Ελλάδος. Το ζήτημα εμφανίζεται σαν τυπικό, καθώς τη συγκεκριμένη ημερομηνία λήγει η εγγύηση που προσφέρουν οι δανειστές στη χώρα και έχει ξαναγίνει δύο φορές (Μάης και Φλεβάρης). Σύμφωνα με την πάγια διαδικασία, η ΕΚΤ θα επανεξετάσει το θέμα μετά την ολοκλήρωση της διενεργούμενης αξιολόγησης της ελληνικής οικονομίας από την τρόικα.

Αντ' αυτού φέρνει στη Βουλή πρόταση νόμου για κατάργηση αντεργατικών νόμων, που όμως εμπεριέχονται στα μνημόνια και για να καταστούν ανενεργοί πρέπει να φύγουν από τη μέση όλες οι συμφωνίες με την τρόικα. Ισχυρίζεται ακόμα ότι είναι κατά των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά την ίδια στιγμή βάζει το κεφάλαιο από την πίσω πόρτα, βαφτίζοντας το κρέας ψάρι, τους κεφαλαιοκράτες «συνεργάτες» και την ιδιωτικοποίηση «κοινοπραξία», «συμπράξεις» δημόσιου και ιδιωτικού τομέα!

Πιο πρόσφατα, τα όσα ειπώθηκαν την Πέμπτη σε ημερίδα που οργάνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Το μήνυμα που εξέπεμψαν ήταν σαφές: «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η διάσωση των τραπεζών μέσω της ανακεφαλαιοποίησης πρέπει να γίνει», αλλά ...«με όρους»! Η ανακεφαλαιοποίηση όμως των τραπεζών δεν είναι μια απλή και δίχως συνέπειες ενέργεια.

Η προϋπόθεση για να προχωρήσει απρόσκοπτα αυτή η διαδικασία ήταν και παραμένει η απαρέγκλιτη τήρηση όσων προβλέπονται στα μνημόνια, δηλαδή σφαγιασμός μισθών, συντάξεων, επιδομάτων, δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, φορολεηλασία του πενιχρού λαϊκού εισοδήματος, κατάργηση κάθε είδους εργασιακού και ασφαλιστικού δικαιώματος, απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων.

Πρόκειται για μέτρα που επιβλήθηκαν όχι από «τιμωρητική διάθεση» ή από «νεοφιλελεύθερες εμμονές» που κατατρέχουν ηγέτες της ΕΕ, όπως συχνά πυκνά ισχυρίζονται ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, για να βγάλουν λάδι την ευρωενωσιακή λυκοσυμμαχία και το ρόλο της. Πάγιος στόχος της απ' την ίδρυσή της ως σήμερα είναι η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μονοπωλίων της. Εκεί αποσκοπούν τα μέτρα αυτά, που εμπεριέχονται σε όλες τις συνθήκες και αποφάσεις που αποτυπώνουν τη στρατηγική της ΕΕ. Για το λόγο αυτό εφαρμόζονται πανομοιότυπα σε όλες τις χώρες - μέλη της.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κρύβει φυσικά ότι οι όροι, στους οποίους αναφέρεται όταν υπερασπίζεται την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, είναι προκαθορισμένοι και συνίστανται ένας προς έναν στην αφαίρεση και του τελευταίου ψιχίου που έχει απομείνει στο λαό. Οτι το «ναι» στην ανακεφαλαιοποίηση είναι ταυτόχρονα «ναι» στις δανειακές συμβάσεις, που πάνε πακέτο με τα μνημόνια.

Αρα, ακόμα και εθνικοποιημένες να είναι οι τράπεζες, όπως έγινε με όσες κατέρρευσαν σε ΗΠΑ, Ισπανία και αλλού, θα συνεχίσουν να απομυζούν το λαϊκό εισόδημα με τα ληστρικά τους δάνεια, ενώ ταυτόχρονα θα διαγκωνίζονται μεταξύ τους για το ποια θα συγχωνεύσει την άλλη και πάει λέγοντας. Υπάρχει όμως και μια ακόμα πλευρά. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υπέρ των αποφάσεων που πάρθηκαν για τις τράπεζες στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής και οι οποίες προβλέπουν την απευθείας ανακεφαλαιοποίηση, με την προϋπόθεση όμως ότι ένας διακρατικός μηχανισμός θα αναλάβει την υψηλή εποπτεία των τραπεζών που παίρνουν δάνεια.

Εκεί οδηγούν οι αντιφάσεις της ευρωενωσιακής στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ: Από τη μια να ζητάει δημαγωγικά την εθνικοποίηση των τραπεζών που ανακεφαλαιοποιούνται και από την άλλη να στηρίζει την ανακεφαλαιοποίηση με όρους που παραδίδουν τον πλήρη έλεγχο των τραπεζών σε διακρατικά όργανα της ΕΕ! Ο ενδοτισμός και οι δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ στην ΕΕ και άρα στην ντόπια πλουτοκρατία βγάζει πραγματικά μάτι!