Τα κόμματα της πλουτοκρατίας (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ.) προσπαθούν να κερδίσουν τη συναίνεση των εργαζομένων με αυτήν την πολιτική. Για να πετύχουν το στόχο αυτό θέτουν στους εργαζόμενους εκβιαστικά ψευτοδιλήμματα, με τη στήριξη στρατευμένων στην υπεράσπιση της κυρίαρχης αντιλαϊκής πολιτικής επιστημόνων, δημοσιογράφων και συνδικαλιστών. Τέτοια ψευτοδιλήμματα χρειάζονται εντοπισμό και αποκάλυψη από το εργατικό - λαϊκό κίνημα, ειδικά σε ό,τι αφορά την ολοήμερη λειτουργία των δημόσιων νοσοκομείων.

Συγκεκριμένα λένε ότι:

'Η τα δημόσια νοσοκομεία θα παραμείνουν στην απαράδεκτη κατάσταση που βρίσκονται και με το χρόνο θα χειροτερεύουν ή για να σωθούν πρέπει να αποκτήσουν δικά τους έσοδα από την ολοήμερη λειτουργία, δηλαδή να γίνουν επιχειρήσεις.

'Η θα ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις των προμηθευτών και των φαρμακοβιομηχάνων ή θα κινδυνεύουν καθημερινά ζωές, αφού τα νοσοκομεία δε θα έχουν υλικά, οι ασθενείς δε θα έχουν φαρμακευτική περίθαλψη και ταυτόχρονα θα γίνονται και απολύσεις εργαζόμενων στις αντίστοιχες εταιρείες.

'Η θα παίρνουν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις υγείας τα λεφτά των Ταμείων και των ασθενών ή θα τα παίρνουν τα δημόσια νοσοκομεία, που όμως και αυτά θα λειτουργούν ως επιχειρήσεις.

'Η οι υγειονομικοί θα συμβιβαστούν να εργάζονται με τεράστιες ελλείψεις προσωπικού ή θα δεχτούν να διευρυνθεί το προσωπικό που εργάζεται με ελαστικές σχέσεις απασχόλησης (επικουρικό προσωπικό, μπλοκάκια, μαθητεία κλπ).

'Η οι υγειονομικοί θα δουλεύουν με τους απαράδεκτους μισθούς ή θα συμπληρώνουν τον κουτσουρεμένο μισθό με εξαντλητικές υπερωρίες και εφημερίες που θα πληρώνει η «πελατεία» της ολοήμερης λειτουργίας των νοσοκομείων.

Καθημερινά τα ΜΜΕ προβάλλουν περιπτώσεις διαφθοράς και σπατάλης στα δημόσια νοσοκομεία, όπως επίσης τη διόγκωση των χρεών των νοσοκομείων. Υποστηρίζουν ότι αυτά αποτελούν μία από τις βασικές αιτίες για τη συνολική δημοσιονομική κατάσταση της χώρας. Σε αυτή τη λογική ουσιαστικά αναγορεύουν ως συνυπεύθυνους για το χρέος και τα ελλείμματα τους ίδιους τους εργαζόμενους, που ενώ «ζουν πολύ», «καταναλώνουν πολλές υπηρεσίες υγείας», «έχουν υπερβολικά δικαιώματα και παροχές», αρνήθηκαν στο παρελθόν να δεχτούν περικοπές στα δικαιώματά τους, ώστε να μη φτάσουμε ως εδώ.

Κρύβουν έτσι ότι οι πραγματικές αιτίες που έφεραν τα νοσοκομεία στην απαράδεκτη κατάσταση που βρίσκονται είναι η εξάρτηση και η σύμφυση του δημόσιου συστήματος Υγείας με τα μονοπώλια, η συνεχής μείωση της κρατικής χρηματοδότησης, η σύνδεση των παροχών με τα ασφαλιστικά ταμεία και η ταυτόχρονη αφαίμαξή τους, που αποτέλεσαν κεντρικές πολιτικές επιλογές των ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΕΕ. Σήμερα προτείνουν την ένταση της ίδιας ακριβώς πολιτικής (περικοπή κρατικών δαπανών, επιχειρηματική δράση) που δημιούργησε το πρόβλημα, για την επίλυσή του!!!

Στην κατεύθυνση αυτή προωθείται η ανακοστολόγηση των ιατρικών πράξεων που θα οδηγήσει σε αύξηση των τιμών στο δημόσιο τομέα, με στόχο να αποκτήσουν οι δημόσιες επιχειρήσεις - νοσοκομεία τα επιθυμητά έσοδα και να είναι ανταγωνιστικές προς τις ιδιωτικές.

Ταυτόχρονα οι φορείς της κοινωνικής ασφάλισης ξεκίνησαν τη διαμόρφωση της ανώτατης τιμής που θα αποζημιώνουν τους ασφαλισμένους. Αυτό σημαίνει νέες περικοπές και αύξηση του μέρους των υπηρεσιών που θα σχετίζεται με την ανταποδοτικότητα, δηλαδή τη δυνατότητα των εργαζομένων να χρηματοδοτούν ατομικά ή συλλογικά την παροχή υπηρεσιών Υγείας - Πρόνοιας.

Σε αυτό το ενιαίο πλαίσιο λειτουργίας των επιχειρήσεων υγείας, προκύπτει αντικειμενικά πρόβλημα μοιρασιάς της πίτας. Η πρόσφατη παρέμβαση του εκπρόσωπου ενός από τους μεγαλύτερους ομίλους στην ιδιωτική Υγεία, του κ. Βγενόπουλου, ήταν διαφωτιστική σε αυτό το θέμα. Ξεκαθάρισε ότι δεν επιθυμεί να καταρρεύσουν τα δημόσια νοσοκομεία γιατί η σημερινή υποβάθμισή τους έχει οδηγήσει στον ιδιωτικό τομέα πολλούς ασθενείς, οι οποίοι όμως δεν αποφέρουν ιδιαίτερο κέρδος. Διαπραγματεύεται λοιπόν τη μοιρασιά των «πελατών», έτσι ώστε τα περιστατικά που αφήνουν πραγματικά ικανοποιητικό κέρδος (ρομποτική χειρουργική, μαιευτικά, ογκολογικά, παιδιατρικά, αποκατάσταση κλπ), να πηγαίνουν στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, ενώ τα υπόλοιπα μικρού κέρδους, στις δημόσιες επιχειρήσεις.

Να δεχτούν δηλαδή ως δεδομένο ότι:

Η υγεία πρέπει να πληρώνεται και οι λογικές για «δωρεάν» υπηρεσίες Υγείας, με κρατική ευθύνη, για όλους, είναι ανέφικτες και μη ρεαλιστικές. Και αυτό παρότι οι εργαζόμενοι πληρώνουν σήμερα για την υγεία διπλά και τριπλά (φόρους, εισφορές, απλήρωτη εργασία, χαράτσια) και παράγουν καθημερινά τεράστιο πλούτο, ικανό για να αναπτυχθούν σύγχρονα νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας και δομές πρόνοιας, να ικανοποιηθούν γενικότερα οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Οτι κανένα σύστημα Υγείας δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς τα μονοπώλια, παρότι η ύπαρξη και η κυριαρχία τους είναι η αιτία που μεγάλο τμήμα των λαϊκών στρωμάτων δεν έχει πρόσβαση στα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας.

Τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού στην Υγεία - Πρόνοια αποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο. Σε συνθήκες λαϊκής εξουσίας, τα επιτεύγματα της ανάπτυξης εκφράστηκαν σε υψηλού επιπέδου και δωρεάν παροχές, οι οποίες είχαν μαζικό και καθολικό χαρακτήρα.

Οτι οι υγειονομικοί πρέπει να γίνουν πιο φθηνοί, πιο αποδοτικοί για το κεφάλαιο, παρότι αυτό θα οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη εξαθλίωσή τους, σε παραπέρα εντατικοποίηση της εργασίας, με αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία τους και στο επίπεδο της φροντίδας που μπορούν να παρέχουν.

Ο αγώνας γρήγορα θα αποδυναμωθεί και θα ενσωματωθεί αν δεν έχει στο επίκεντρο τον πραγματικό αντίπαλο, τα μονοπώλια, την αστική τάξη, τον καπιταλισμό. Αν η πάλη δεν κατευθύνεται στο στόχο της ανατροπής της εξουσίας τους.

Το εργατικό - λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να εγκλωβιστεί σε στόχους πάλης που δεν έχουν συνεπή αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, όπως προτείνουν οι δυνάμεις των οπορτουνιστών, π.χ. πάλης μόνο ενάντια στο ΔΝΤ, στο μνημόνιο, στο πρόγραμμα σταθερότητας, την ΟΝΕ. Δηλαδή στόχοι πάλης ενάντια στα εργαλεία που χρησιμοποιεί η ΕΕ για τη διασφάλιση της κερδοφορίας των μονοπωλίων και όχι ενάντια στην ίδια την ΕΕ με στόχο την αποδέσμευση από αυτή. Στόχοι που διαχειρίζονται την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, αλλά δεν την καταργούν.

Αθωώνουν με αυτόν τον τρόπο την ΕΕ που όμως εδώ και πολλά χρόνια υποστηρίζει και προωθεί μέτρα για τη μείωση του «κόστους» που έχει η Υγεία - Πρόνοια και η ασφάλιση στα κράτη - μέλη και τους επιχειρηματίες. Και αυτό στο όνομα της «βιωσιμότητας» των συστημάτων αυτών. Από καιρό προωθεί το «νέο μοντέλο κράτους πρόνοιας» όπου οι ανάγκες Υγείας και Πρόνοιας δεν αποτελούν συλλογικά δικαιώματα, κοινά σε όλους, αλλά είναι «εξατομικευμένες» ανάγκες, με άλλα λόγια ζήτημα ατομικής ευθύνης.

Η επιχειρηματολογία άλλωστε σχετικά με τις «ανεξέλεγκτες» δαπάνες υγείας και τη σχέση τους με τα ελλείμματα και τα χρέη των χωρών, υπάρχει σε όλες της χώρες της ΕΕ, χωρίς να έχουν μνημόνιο αλλά και σε χώρες που είναι έκτος της ΟΝΕ. Σε αυτή την κατεύθυνση επιβάλλουν μέτρα περικοπής των δαπανών και παροχών, εμπορευματοποιούν την Υγεία στη Γερμανία, τη Γαλλία, την Αγγλία...

Λαμβάνονται δηλαδή μέτρα που σε ένα βαθμό πιέζουν την κερδοφορία μερίδας του κεφαλαίου (π.χ. μείωση των τιμών των φαρμάκων, έλεγχος των προμηθευτών στα δημόσια νοσοκομεία), προς όφελος άλλης μερίδας. Αυτό δε σημαίνει ότι το περιθώριο κέρδους για τα μονοπώλια στην υγεία δεν παραμένει εξαιρετικά υψηλό. Οι επιβαλλόμενοι όροι και «κανόνες» στις προμήθειες θα πλήξουν κύρια τις μικρότερες επιχειρήσεις. Εντάσσονται στην τάση συγκέντρωσης της οικονομικής δραστηριότητας σε λιγότερους και ισχυρότερους επιχειρηματίες.

Στην πραγματικότητα το όφελος των εργαζομένων θα είναι ανύπαρκτο. Ούτε θα γίνουν πιο φθηνές οι υπηρεσίες Υγείας, ούτε θα μειωθούν οι εισφορές για την Υγεία, ούτε θα βελτιωθούν οι συνθήκες εργασίας και τα δικαιώματα των υγειονομικών, ούτε φυσικά θα είναι δωρεάν οι παροχές Υγείας. Το αντίθετο δρομολογείται. Ολες τις θυσίες που καλούνται να κάνουν οι εργαζόμενοι, θα τις καταπιεί η χοάνη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, όπως ακριβώς έγινε και την περίοδο της ανάπτυξης.

Οι υγειονομικοί, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, η φτωχή αγροτιά, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι γυναίκες και οι φοιτητές και μαθητές των λαϊκών οικογενειών, μέσα από κοινές αγωνιστικές πρωτοβουλίες πρέπει να βάλουν φραγμό και να ανατρέψουν την κατάσταση που επικρατεί στον τομέα της Υγείας - Πρόνοιας.

Να μη δεχτούν να πληρώσουν αυτοί την κρίση αλλά τα μονοπώλια. Να απαιτήσουν την δωρεάν κάλυψη όλων των αναγκών Υγείας για όλους.

Δεν πρέπει κανείς να πέσει στην παγίδα της διαχείρισης της εξαθλίωσης και να δεχτεί τις λογικές της φιλανθρωπίας, του φτωχοκομείου των δήμων και των ΜΚΟ. Με αυτά ετοιμάζεται το κεφάλαιο να διαχειριστεί τη φτώχεια, με σκοπό να διαφυλάξει την «κοινωνική συνοχή».

Τώρα όσο πότε οι υγειονομικοί έχουν καθήκον να ακυρώσουν στην πράξη τους νόμους που εμπορευματοποιούν την Υγεία, να υπερασπιστούν το δικαίωμα ειδικά των άνεργων, των ανασφάλιστων, των μεταναστών να τους παρέχονται δωρεάν υπηρεσίες Υγείας.

Να μην περιορίσουν τον αγώνα τους μόνο σε αιτήματα που αφορούν τις εφημερίες/ επείγοντα, εξαντλώντας με αυτόν τον τρόπο το εύρος του ιδεολογικού και πολιτικού μετώπου ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική, στη βελτίωση μόνο των όρων διάσωσης των εργαζομένων όταν πλέον έχουν αρρωστήσει. Δηλαδή να μη δεχτούν να είναι απλά οι «διαχειριστές» των βλαβών στην Υγεία που δημιουργούν σε μεγάλο βαθμό η δράση των μονοπωλίων και συνολικά ο καπιταλιστικός τρόπος ανάπτυξης(π.χ. εργατικά ατυχήματα, επαγγελματικές ασθένειες, αυτοκτονίες και ψυχικές παθήσεις λόγω ανεργίας, βλάβες από την καταστροφή του περιβάλλοντος κλπ). Αλλά να στοχεύσουν στην πρωτογενή πρόληψη των ασθενειών και αναπηριών, αποκαλύπτοντας καταρχήν μέσα από την επιστήμη τους, την καταστρεπτική δράση των μονοπωλίων και του καπιταλισμού στην Υγεία και παλεύοντας σε ενιαίο ταξικό μέτωπο με τους άλλους εργαζόμενους για την εξάλειψή τους.