Με αφορμή την αναθέρμανση της κόντρας ανάμεσα στους υποστηριχτές του «περιοριστικού» και του «επεκτατικού» μείγματος διαχείρισης της κρίσης, τα αστικά επιτελεία στην Ελλάδα και την ΕΕ προσπαθούν να καλλιεργήσουν κλίμα ότι «ήρθε το τέλος της λιτότητας» και ότι τώρα «αλλάζει το μείγμα με μέτρα που θα φέρουν ανάπτυξη». Κοροϊδεύουν το λαό και θέλουν να τον κάνουν συνεργό στην εξόντωσή του. Είτε με επεκτατική, είτε με περιοριστική διαχείριση, τα αντιλαϊκά μέτρα είναι δεδομένα, όπως οι αντεργατικές αναδιαρθρώσεις, η φοροληστεία, κ.λπ. Βεβαίως, συζητούν για την αναγκαιότητα κάποιων μέτρων χαλάρωσης της αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής και δεν αποκλείεται κάποια τέτοια μέτρα να παρθούν στο μέλλον. Αλλά αυτό δεν πρόκειται να βελτιώσει τη θέση των εργαζομένων. Τους απασχολεί ολοένα και πιο πολύ το τεράστιο πρόβλημα της ανεργίας - τώρα λένε ότι ως προς αυτό κάνει στροφή και η πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης - αλλά και το γεγονός ότι μπορεί να ξεσπάσουν λαϊκοί αγώνες, κόντρα στη ζοφερή για τους λαούς πραγματικότητα που δημιουργεί η διαχείριση της κρίσης. Οποιαδήποτε μεταβολή στους σφικτούς όρους της δημοσιονομικής προσαρμογής θα γίνει γιατί έτσι θα υπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Οπως μόνο τα μονοπώλια και την τροφοδότησή τους με ζεστό χρήμα και νέες φοροαπαλλαγές αφορά η συζήτηση για ένα επόμενο «κούρεμα» του ελληνικού δημόσιου χρέους. Στον πυρήνα της αντιπαράθεσης ανάμεσα στα δυο μοντέλα διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης βρίσκεται ο δρόμος από τον οποίο το κεφάλαιο θα εξασφαλίσει ταχύτερα την επάνοδό του σε τροχιά ανάκαμψης, με την πρόσβαση σε φτηνό χρήμα και νέα προνόμια από το αστικό κράτος, ενώ θα υπηρετεί πιο καλά τον ανταγωνισμό σε διεθνές επίπεδο, τόσο για την προσέλκυση επενδύσεων, όσο και για τις εξαγωγές.

Θυμίζουμε τι έλεγε η ΕΚΤ τον περασμένο Δεκέμβρη, στο μηνιαίο δελτίο της, προσπαθώντας να απαντήσει τότε στην κριτική ότι η περιοριστική διαχείριση την οποία στηρίζει «ανατροφοδοτεί την ύφεση» και «είναι τροχοπέδη στην ανάπτυξη», η οποία υποτίθεται ότι τώρα είναι ώριμη να γίνει. Ελεγε η ΕΚΤ στο μηνιαίο δελτίο της: «Η δημοσιονομική προσαρμογή ασκεί ευνοϊκή επίδραση στην εξέλιξη του λόγου χρέους προς ΑΕΠ, στοιχείο που αυτή τη στιγμή είναι σημαντικότερο από ποτέ για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στη βιωσιμότητα των δημόσιων οικονομικών στη ζώνη του ευρώ και πέραν αυτής». Αρα, τα «υγιή» δημοσιονομικά είναι προϋπόθεση για να γίνει ανάπτυξη, αφού προέχει να εξασφαλιστεί η εμπιστοσύνη των μονοπωλίων, των τραπεζών και των καπιταλιστικών αγορών του χρήματος σε μια οικονομία, για να χρηματοδοτήσουν και να κάνουν επενδύσεις. Σύμφωνα μάλιστα με την ΕΚΤ, η ανατροφοδότηση της κρίσης από τα μέτρα λιτότητας ελαχιστοποιείται «όταν η μείωση του λόγου χρέους προς το ΑΕΠ συνοδεύεται από υποχώρηση του ασφαλίστρου κινδύνου των κρατικών ομολόγων. Ετσι περιορίζεται το κόστος εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους και μειώνεται το κόστος χρηματοδότησης του ιδιωτικού τομέα, οπότε δίδεται ώθηση στις ιδιωτικές επενδύσεις». Λέει δηλαδή η ΕΚΤ ότι για να γίνουν επενδύσεις χρειάζονται δάνεια και κρατικό χρήμα στους καπιταλιστές. Για να περισσέψει κρατικό χρήμα, πρέπει να μειωθεί το δημόσιο χρέος, άρα και τα χρήματα που δαπανά το κράτος για την εξυπηρέτησή του, στερώντας κεφάλαια από τα μονοπώλια. Η μείωση του χρέους μειώνει επιπλέον το κόστος του δανεισμού για τους καπιταλιστές, αφού το κράτος και οι τράπεζες δανείζονται φθηνότερα και με τη σειρά τους δανείζουν με μικρότερα επιτόκια τους επιχειρηματικούς ομίλους, οι οποίοι κάνουν επενδύσεις φθηνότερα και άρα με μεγαλύτερο κέρδος. Αν στα φθηνότερα δάνεια προστεθούν η ραγδαία υποτίμηση της εργατικής δύναμης, οι αντεργατικές - αντιασφαλιστικές ανατροπές, η απελευθέρωση κλάδων της οικονομίας, η ιδιωτικοποίηση της Υγείας - Πρόνοιας, οι ιδιωτικοποιήσεις και όλα αυτά που στη γλώσσα του κεφαλαίου ονομάζονται «διαρθρωτικές αλλαγές», τότε καταλαβαίνει κανείς σε τι συνίσταται η στρατηγική «λιτότητα και ανάπτυξη» που διακηρύσσει η ΕΕ.

Η ανάλυση της ΕΚΤ σημειώνει ακόμα ότι «το πρόσθετο δημοσιονομικό περιθώριο που δημιουργούν οι προσπάθειες δημοσιονομικής προσαρμογής, πρέπει να αξιοποιείται μεσοπρόθεσμα για τη μείωση εκείνων των φόρων που είναι εξαιρετικά επιζήμιοι για την ανάπτυξη (π.χ. φορολόγηση εργασίας)» και ότι «η προσδοκία των αγορών για μείωση της φορολογίας στο μέλλον προκαλεί ευνοϊκές επιδράσεις». Με άλλα λόγια, σφιχτή δημοσιονομική πολιτική για το λαό και όποτε δημιουργούνται «περιθώρια» από τον καλύτερο έλεγχο των ελλειμμάτων και του χρέους, αυτά να μεταφράζονται σε μείωση των φόρων που σχετίζονται με το κεφάλαιο και τις επενδύσεις του. Δηλαδή, ακόμα κι αν επιτευχθούν ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, ή το χρέος καταστεί βιώσιμο, ο λαός δεν έχει τίποτα να κερδίσει, αφού το δημοσιονομικό όφελος θα πρέπει να μετατραπεί απευθείας σε νέα φορο-προνόμια για το κεφάλαιο. Σ' αυτή τη φάση βρίσκεται τώρα η οικονομία της Ευρωζώνης και της Ελλάδας. Η «ανάκτηση της εμπιστοσύνης» των αγορών και η δημιουργία δημοσιονομικών πλεονασμάτων είναι αποτέλεσμα αιματηρών θυσιών από το λαό, για λογαριασμό των μονοπωλίων. Εδαφος για επενδύσεις δημιουργούν το τσάκισμα μισθών και δικαιωμάτων, η υποτίμηση της εργατικής δύναμης σε ποσοστό 50% την τελευταία μόνο τετραετία, η γενική εκποίηση του δημόσιου πλούτου, που προβλέπεται από τις στρατηγικές της ΕΕ και τώρα επιταχύνεται. Σ' αυτό το έδαφος προπαγανδίζεται τώρα ο εμπλουτισμός του μείγματος της διαχείρισης με περισσότερα επεκτατικά μέτρα, όπως η χαλάρωση των δημοσιονομικών στόχων, ένα νέο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, χρήμα από το ΕΣΠΑ για επενδύσεις και πάει λέγοντας. Τα αντιλαϊκά μέτρα, όμως, θα συνεχίσουν να πέφτουν βροχή, η ανεργία θα συνεχίσει να τσακίζει κόκαλα, οι θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν θα είναι περιορισμένες, κακοπληρωμένες και χωρίς δικαιώματα και η όποια ανάκαμψη θα είναι αναιμική, προετοιμάζοντας τον επόμενο κύκλο της καπιταλιστικής κρίσης.