Δράση εντός και εκτός ΕΕ, με πρόσχημα την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, στόχο την εξυπηρέτηση του μεγάλου κεφαλαίου και απότοκο την καταπάτηση των δικαιωμάτων των λαών. Εδραίωση των μηχανισμών φακελώματος και ανταλλαγής πληροφοριών από κράτος σε κράτος και από υπηρεσία σε υπηρεσία. Οπλα των Βρυξελλών και των κατά τόπους θιασωτών τους στον αυταρχικό αυτό κατήφορο - όπως οι ίδιοι τα αναφέρουν - το προωθούμενο «ευρωσύνταγμα», το λεγόμενο Πρόγραμμα της Χάγης και όλες οι σχετικές αποφάσεις που έχουν παρθεί από το Συμβούλιο Κορυφής του Τάμπερε (Οκτώβρης 1999) και μετά. Αυτές είναι μερικές από τις ευρωενωσιακές προτεραιότητες για την πενταετία που ανοίγεται μπροστά μας.

Ειδικότερα, στις 26/1/2005, κυκλοφόρησε στις Βρυξέλλες Ανακοίνωση της Κομισιόν με τον κωδικό «COM(2005) 12 τελικό», τιτλοφορούμενη ως «ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΙ ΣΤΟΧΟΙ 2005 - 2009, Ευρώπη 2010: Μία εταιρική σχέση για την ανανέωση της Ευρώπης - Ευημερία, Αλληλεγγύη και Ασφάλεια». Η Κομισιόν όριζε τους στόχους της για το άμεσο μέλλον «ως βάση για μία κοινή δράση των ευρωπαϊκών οργάνων κατά τα επόμενα πέντε έτη» και οριοθετούσε το όραμά της για την ΕΕ του 2010.

Ανάμεσα σε αυτούς τους στόχους, έγραφε:

«Να βελτιωθεί με συγκεκριμένο και απτό τρόπο η ποιότητα της ζωής των Ευρωπαίων πολιτών με νέα μέτρα που αποσκοπούν στην ενίσχυση της ασφάλειάς τους, κάτι που μπορεί να επιτευχθεί μόνο χάρη σε μία κοινή δράση σε ευρωπαϊκό επίπεδο για καλύτερη διαχείριση και μείωση των κινδύνων στην καθημερινή τους ζωή. Να σημειώσει η Ενωση νέες επιτυχίες στον αποφασιστικό αγώνα που διεξάγει κατά της τρομοκρατίας, των ναρκωτικών, της εμπορίας ανθρώπων και του οργανωμένου εγκλήματος. Επίσης, να δοθούν στους πολίτες τα κατάλληλα μέσα πρόσβασης στη δικαιοσύνη και άσκησης των θεμελιωδών δικαιωμάτων τους σε όλη την Ενωση».

Βέβαια, η Κομισιόν δεν περιορίζει τους στόχους της, την αναγκαιότητα να αναλάβει δράση για την αποτροπή κινδύνων ή την επίτευξη σταθερότητας και ευημερίας, μόνο στο εσωτερικό της ΕΕ. Ετσι, ανάμεσα στις προτεραιότητές της για την πενταετία διαβάζουμε: «Να ακουστεί περισσότερο η φωνή της Ενωσης στον κόσμο, χάρη στην πρόταση για νέο υπουργό Εξωτερικών, ο οποίος, επικουρούμενος από την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Εξωτερικής Δράσης, θα εκπροσωπεί την εξωτερική πολιτική της Ενωσης και θα προσδίδει μεγαλύτερη συνοχή σε όλες μας τις δράσεις. Να προετοιμαστούν ενεργά οι μελλοντικές διευρύνσεις και να πλησιάσουν περισσότερο στην ένταξη τα άλλα κράτη των δυτικών Βαλκανίων. Να δημιουργηθούν πραγματικές εταιρικές σχέσεις με τις γείτονες χώρες που περιβάλλουν την Ενωση. Να διασφαλιστεί μία εκτεταμένη ζώνη σταθερότητας και δημοκρατικής προόδου πέραν της ίδιας Ενωσης. Να διαδραματίσει η Ενωση βασικό ρόλο, κατ' αρχήν, στη διασφάλιση ειρηνευτικής συμφωνίας στη Μέση Ανατολή και, στη συνέχεια, στην εφαρμογή αυτής της συμφωνίας, πράγμα το οποίο είναι ύψιστης σημασίας για να σημειωθεί πρόοδος στην κατάσταση που επικρατεί στην ευρύτερη περιοχή...».

Πώς θα επιτευχθεί αυτή η σταθερότητα και πώς η ΕΕ θα παίξει σημαντικότερο ρόλο σε περιοχές όπως η Μέση Ανατολή, θα το αφήσουν να διαφανεί παρακάτω. Εχει πάντως τη σημασία του το γεγονός ότι για να επιτευχθούν τα παραπάνω και πολλά άλλα που αναφέρονται στην Ανακοίνωση και αφορούν τις προωθούμενες ανατροπές στην εργασία, στην κοινωνική ασφάλιση και αλλού, η Κομισιόν επιχαίρει που θα διαθέτει και ένα επιπλέον όπλο, το «ευρωσύνταγμα»: «Η έγκριση του Συντάγματος αποτελεί ένα άλλο βήμα αποφασιστικής σημασίας. Τα ευρωπαϊκά όργανα πρέπει να συνεργαστούν με τα κράτη - μέλη για να επιτευχθεί η θέση σε ισχύ του Συντάγματος. Το Σύνταγμα θα ενισχύσει τη δημοκρατία, τη διαφάνεια, τη συμμετοχή και την αποτελεσματικότητα στο πλαίσιο της Ενωσης, μέσω της ενισχυμένης χρήσης της κοινοτικής μεθόδου».

Στην ενότητα «ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», η Κομισιόν ξεκαθαρίζει ότι: «Τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα πρέπει να αντιμετωπίσουν τους κινδύνους που απασχολούν καθημερινά τους πολίτες. Η προστασία της ζωής και της ιδιοκτησίας των πολιτών αποτελεί ουσιαστικό καθήκον που νομιμοποιεί τις δημόσιες αρχές και τις δημόσιες πολιτικές. Η ελευθερία αποτελεί αγαθό το οποίο μπορούν να απολαύσουν οι πολίτες μόνο στο πλαίσιο της ασφάλειας που εξασφαλίζει η έννομη τάξη. Οι πολίτες δικαιούνται να προσδοκούν ότι οι απειλές για την υγεία και την ασφάλειά τους θα αντιμετωπίζονται και σε ευρωπαϊκό επίπεδο».

Αρα, το παπαγάλισμα περί τρομοκρατικών κινδύνων και μερικά χτυπήματα προβοκατόρων (συνειδητών ή ασυνείδητων) νομιμοποιούν την αστυνομοκρατία και την καταστολή. Η ελευθερία μας απλώνεται μόνον μέχρι εκεί που αφήνουν οι ευρωτρομονόμοι και τα ευρωεντάλματα. Η δε δράση των μηχανισμών καταστολής δε θα περιορίζεται σε ένα κράτος - μέλος. Αντίθετα, κατοχυρώνεται κοινό θεσμικό πλαίσιο και υπερ-οργανισμοί διεθνικής παρακολούθησης και καταδίωξης. `Η δίνεται το δικαίωμα της υπηρεσίας ενός κράτους - μέλους ελεύθερα να επεμβαίνει στο έδαφος άλλου κράτους.

Η Κομισιόν συνεχίζει: «Το Σύνταγμα θα αυξήσει τις δυνατότητες της Ενωσης να αναλαμβάνει δράση. Πολλά όμως μπορεί να πράξει η Ενωση τώρα κιόλας. Κατ' αρχάς, τίθεται το ζήτημα της προσωπικής ασφάλειας των Ευρωπαίων πολιτών απέναντι στο έγκλημα και στην τρομοκρατία. Η ελευθερία που εξασφαλίζει μια Ευρώπη χωρίς σύνορα συνεπάγεται ιδιαίτερες ευθύνες για την Ενωση, ιδίως όσον αφορά τον έλεγχο των συνόρων, το άσυλο και τη μετανάστευση, καθώς και την εμπορία ανθρώπων».

Ενα όπλο που ήδη έχουν στα χέρια τους και δε χρειάζεται να περιμένουν το «ευρωσύνταγμα», είναι το διαβόητο Πρόγραμμα της Χάγης: «Η εφαρμογή του Προγράμματος της Χάγης, το οποίο εγκρίθηκε το 2004, αποτελεί συντονισμένη απάντηση στους κινδύνους που αντιμετωπίζουν οι πολίτες στην Ευρώπη. Το πρόγραμμα άπτεται ολόκληρου του φάσματος των απαιτούμενων μέτρων. Τα μέτρα πρόληψης και ετοιμότητας μπορούν να συμπληρώσουν με τρόπο ουσιαστικό τις προσπάθειες των κρατών - μελών για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, με βελτιωμένη ανταλλαγή απόρρητων πληροφοριών, με αποτελεσματική επιχειρησιακή συνεργασία και με καλύτερη σύνδεση με άλλες μορφές εγκληματικότητας».

Σε άλλο σημείο ορίζει ότι «πρέπει να ενισχυθεί η ικανότητα των δικαστικών, αστυνομικών και τελωνειακών αρχών να αναλαμβάνουν δράση σε ευρωπαϊκό επίπεδο». Κάθε μια απ' αυτές τις υπηρεσίες να δρα όπου θέλει, παρακάμπτοντας απαρχαιωμένες έννοιες όπως η εθνική κυριαρχία.

Επίσης στην Ανακοίνωση τονίζεται ότι «η ολοκληρωμένη διαχείριση των εξωτερικών συνόρων και μια κοινή πολιτική θεωρήσεων είναι ουσιαστικής σημασίας. Η Ενωση φέρει την κοινή ευθύνη της διαχείρισης εξωτερικών χερσαίων συνόρων μήκους 11.000 χιλιομέτρων περίπου και θαλασσίων συνόρων μήκους 68.000 χιλιομέτρων, με προφανείς κινδύνους όσον αφορά τη λαθρομετανάστευση και την εμπορία ανθρώπων. Ενα συνεκτικό ευρωπαϊκό πλαίσιο είναι αποφασιστικής σημασίας για την είσοδο και την παραμονή των υπηκόων τρίτων χωρών σε ολόκληρη την ΕΕ και πρέπει να λειτουργεί σε συνδυασμό με την αντιμετώπιση των γενεσιουργών αιτιών της εμπορίας ανθρώπων. Μια κοινή πολιτική ασύλου πρέπει να επιτρέπει στην Ενωση να δέχεται αιτούντες άσυλο σε δικαιολογημένες περιπτώσεις με δίκαιο τρόπο».

Θέλουν ένα ενιαίο πανευρωενωσιακό πλαίσιο λειτουργίας, προκειμένου να εισάγουν μόνο τόσους και τέτοιους μετανάστες, όσους και όποιους χρειάζονται, για να καλύψουν τις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου σε φτηνό, εξειδικευμένο και «ευέλικτο» εργατικό δυναμικό.

Ετσι, στην υποενότητα «η αποδοχή των αλλαγών», διαβάζουμε ως «στρατηγικό στόχο» μέχρι το 2010 την «προσέλκυση περισσότερων ανθρώπων στην αγορά εργασίας», και αμέσως μετά την ανάλυση του στόχου: «Εκτός από την αποτελεσματικότερη αξιοποίηση του γηράσκοντος εργατικού δυναμικού και εκτός από την προώθηση της κινητικότητας των εργαζομένων, πρέπει να ληφθούν υπόψη οι δυνατότητες που προσφέρει η μετανάστευση. Η πράσινη βίβλος για την οικονομική μετανάστευση τονίζει πώς μια ελεγχόμενη διαδικασία μετανάστευσης που επικεντρώνεται σε βασικές δεξιότητες μπορεί να συμβάλει στην αντιμετώπιση των προβλημάτων. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες ανησυχούν, διότι τα όποια οφέλη μπορεί να εξανεμιστούν από το κόστος της κοινωνικής ενσωμάτωσης των μεταναστών. Ομως μπορεί να βρεθεί μια ισορροπία προς όφελος, τόσο των μεταναστών, όσο και των κοινωνιών στις χώρες υποδοχής τους».

Με πρόσχημα πάντα την τρομοκρατία και την ασφάλεια, η ΕΕ ορίζει την ανάπτυξη της δράσης της ως «χωροφύλακα» παντού στον κόσμο, ως άλλον ένα στρατηγικό στόχο της. Στην ενότητα «η Ευρώπη παγκόσμιος εταίρος» και στην υποενότητα «η δράση για την ασφάλεια σε ολόκληρο τον πλανήτη» γράφουν:

«- Η Ευρώπη δεν μπορεί να επιβιώσει σαν νησίδα ειρήνης σε έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από αστάθεια. Η εξωτερική πολιτική της Ευρώπης πρέπει να προσαρμοστεί στις διεθνείς εξελίξεις, συμπεριλαμβανομένων των κρίσεων και των προκλήσεων που αφορούν την ασφάλεια σε παγκόσμιο επίπεδο. Η Ενωση έχει τη δυνατότητα να ασκήσει πολύ περισσότερη επιρροή στις μακροπρόθεσμες πολιτικές και οικονομικές επιλογές που θα αποβούν καθοριστικής σημασίας για την ευημερία και τη σταθερότητα στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον πλανήτη, παράγοντες οι οποίοι επηρεάζουν με τη σειρά τους την ευημερία και την ασφάλεια των Ευρωπαίων.

- Η ανάληψη εξωτερικής δράσης χρειάζεται επίσης για τη ριζική αντιμετώπιση ζητημάτων σταθερότητας και ασφάλειας με την αποφασιστική προώθηση της αειφόρου ανάπτυξης μέσω πολυμερών και διμερών διαύλων. Τα ζητήματα αυτά πρέπει να διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο στο σύνολο των εξωτερικών σχέσεων της Ενωσης. Μια επιτυχής πολιτική γειτονίας θα αποτελέσει ένα βήμα προς την παγκόσμια σταθερότητα και ασφάλεια, όπως ακριβώς και η ενεργός συμβολή της Ευρώπης στην αναζήτηση τρόπων για την υπογραφή ειρηνευτικής συμφωνίας στη Μέση Ανατολή και για την εφαρμογή της στην πράξη. Προς την κατεύθυνση αυτή θα συμβάλει και η βελτίωση της συνεργασίας με τις Ηνωμένες Πολιτείες σε θέματα ασφάλειας, στο πλαίσιο μιας αναζωογονημένης διατλαντικής εταιρικής σχέσης.

- Οι ευρωπαϊκές δυνατότητες στον τομέα της ασφάλειας και της άμυνας πρέπει να είναι αντίστοιχες με αυτές τις προκλήσεις. Πρέπει επομένως να δημιουργηθούν απολύτως αξιόπιστες δυνατότητες ανάληψης δράσης μέσω της πλήρους εφαρμογής της ευρωπαϊκής στρατηγικής ασφάλειας και μιας αποτελεσματικότερης ευρωπαϊκής πολιτικής ασφάλειας και άμυνας».

Πίσω από τις γραμμές, διαφαίνονται η ενεργοποίηση του ευρωστρατού και οι ιμπεριαλιστικές αποστολές του όπου Γης, π.χ. στην κατεχόμενη Παλαιστίνη για την αντιμετώπιση των εκεί «τρομοκρατών». Η παραπέρα συνεργασία με τις ομογάλακτες ΗΠΑ στην εφαρμογή του δικαίου τους για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Οπωσδήποτε όχι πάντα απόλυτα ταυτισμένων, αλλά εσαεί σε βάρος των δικαιωμάτων των λαών.

Ενα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα για την ανάγκη ανάληψης δράσης προς εξυπηρέτηση ευρωενωσιακού συμφέροντος, συναντάμε σε μια προηγούμενη ενότητα, ως προειδοποίηση μάλιστα της Κομισιόν προς τα κράτη - μέλη:

«Εάν δεν αναληφθεί δράση, η εξάρτηση της Ευρώπης από τις εισαγωγές πετρελαίου θα ανέλθει στο 90% έως το 2030 (έναντι του 70% σήμερα). Περισσότερη ασφάλεια στον ενεργειακό εφοδιασμό μπορεί να εξασφαλιστεί μέσω μιας συντονισμένης προσπάθειας με στόχο τη μείωση της ζήτησης ενέργειας, μέσω της ενίσχυσης της συνεργασίας με τις κύριες χώρες παραγωγούς και τις χώρες διέλευσης, καθώς και μέσω της αποφασιστικής προώθησης των ανανεώσιμων μορφών ενέργειας».

Είμαστε εκτός πραγματικότητας, αν θεωρήσουμε ότι η εξασφάλιση ενεργειακής επάρκειας για ένα ιμπεριαλιστικό κέντρο, όπως η ΕΕ, συνδέεται άμεσα με επεμβάσεις (όχι απαραίτητα σε στρατιωτικό επίπεδο, αλλά και στην εσωτερική πολιτική ζωή διαφόρων χωρών), για τη διασφάλιση της ειρήνης που τη συμφέρει στη Μέση Ανατολή;

Επίσης στις 26/1/2005 κυκλοφόρησε στις Βρυξέλλες άλλη μια Ανακοίνωση της Κομισιόν, με τον κωδικό «COM(2005) 15 τελικό», τιτλοφορούμενη ως «Πρόγραμμα εργασίας της Επιτροπής για το 2005».

Η Κομισιόν σημειώνει ότι «το 2005 θα είναι έτος με ιδιαίτερη σημασία για την ΕΕ. Η Ευρώπη θα πρέπει να επιτύχει μεγαλύτερη οικονομική μεγέθυνση και να δημιουργήσει περισσότερες θέσεις απασχόλησης, εμφυσώντας νέο σφρίγος στη στρατηγική της Λισαβόνας (σ.σ.: καήκαμε). Θα πρέπει (...) να ενισχύσει την ελευθερία των πολιτών, την ασφάλεια και τη δικαιοσύνη σε ευρωπαϊκή κλίμακα με την εφαρμογή του Προγράμματος της Χάγης (...) Παράλληλα, το Σύνταγμα υπενθυμίζει στην Ενωση το λόγο ύπαρξής της και τον προορισμό της. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα παίξει βασικό ρόλο για την προώθηση του εν λόγω προγράμματος δράσης και σκοπεύει να επιδιώξει αυτούς τους στόχους με ενεργητικότητα και αποφασιστικότητα».

Προωθεί για το τρέχον έτος ένα «νομοθετικό πρόγραμμα και πρόγραμμα εργασίας (εφεξής πρόγραμμα εργασίας)» και «καθορίζει τον πολιτικό προσανατολισμό του έργου της Ενωσης». Στην ενότητα «Προτεραιότητες της Επιτροπής για το 2005» επιμένει στην:

«- Απόδοση μεγάλης σημασίας στην ουσιαστική εφαρμογή της στρατηγικής της Λισαβόνας.

- Απόδοση ιδιαίτερης σημασίας στην ασφάλεια, μεταξύ άλλων, στην ανάγκη διαχείρισης των διευρυμένων εξωτερικών συνόρων της ΕΕ, κοινής προσέγγισης των μεταναστευτικών ρευμάτων, και επέκτασης των προσπαθειών για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας».

Προσθέτει, δε, ότι «ενισχυμένη από την πρόσφατη νομιμοποίησή της σε ολόκληρη την ήπειρο (σ.σ:;), η Ενωση θα προβάλει τους εσωτερικούς της στόχους αναλαμβάνοντας μεγαλύτερες εξωτερικές ευθύνες».

Στην ενότητα «Ασφάλεια των Ευρωπαίων πολιτών» σημειώνουν ότι «η δράση στον τομέα της ελευθερίας, της ασφάλειας και της δικαιοσύνης απαιτεί σε μεγάλο βαθμό συναίνεση». Εξ ου και η προπαγάνδα περί τρομοκρατικών κινδύνων που χρησιμεύει για να αποδεχτούν λαϊκές μάζες τα πιο σκληρά, αντιδραστικά μέτρα.

«Η δράση θα κατανεμηθεί στους ακόλουθους τομείς πολιτικής:

- Η ελεύθερη διακίνηση ατόμων στην Ενωση απαιτεί κοινή προσέγγιση του ελέγχου στα σύνορα, του θέματος του ασύλου και της μετανάστευσης. Η θέσπιση κοινών κανόνων για τις διαδικασίες νόμιμης μετανάστευσης και επαναπατρισμού θα εξασφαλίζει ίσους όρους μεταχείρισης για όλους τους πιθανούς μετανάστες (...)

- Η απειλή για την ασφάλεια σε μια Ευρώπη χωρίς σύνορα πρέπει να αντιμετωπιστεί με συντονισμένη δράση. Η συνεργασία στις ενέργειες κατά της τρομοκρατίας και του οργανωμένου εγκλήματος, καθώς και η καλύτερη χρήση των υπηρεσιών πληροφόρησης, μπορούν να καλύψουν ορισμένα από τα κενά. Η επικοινωνία μπορεί επίσης να βελτιωθεί με την καλύτερη διασύνδεση των εθνικών αρχών μέσω δικτύου, και με την κοινή πρόσβαση στους φακέλους εγκληματικών πράξεων. Η συνεργασία μεταξύ των αστυνομιών στον τομέα των μεταφορών πρέπει επίσης λογικά να βασίζεται σε ένα ενιαίο δίκτυο μεταφορών. Η Ενωση φέρει επίσης ευθύνες στον τομέα της ασφάλειας που συχνά έχουν επιπτώσεις πέραν των συνόρων της, όπως, για παράδειγμα, η διεξαγωγή αποτελεσματικών τελωνειακών και άλλων ελέγχων για τα αγαθά διπλής χρήσεως.

- Η πρόσβαση στη δικαιοσύνη πρέπει να ενισχυθεί. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με συνεργασία μεταξύ των δικαστικών αρχών, και με την επέκταση του τομέα της δικαιοσύνης (...)

- Η ΕΕ χρειάζεται μηχανισμούς που θα της επιτρέπουν να αντιμετωπίζει εγκαίρως τις κρίσεις και να βελτιώσει την ασφάλεια για τους πολίτες της (...)».

Νέοι μηχανισμοί παρακολούθησης, μεγαλύτερη συνεργασία στο φακέλωμα και την ανταλλαγή στοιχείων, κοινό νομικό πλαίσιο για διώξεις. Η ΕΕ του 2010 δείχνει τα δόντια της ήδη από το 2005.