MotionTeam

Από την κινητοποίηση στη Θεσσαλονίκη ενάντια στην επίσκεψη Πομπέο

Η «επένδυση» των ΗΠΑ στην Ελλάδα το ακριβώς αντίθετο είναι για το λαό μας και τους λαούς της περιοχής: Ενας πολύ μεγάλος και «αναβαθμισμένος» κίνδυνος.

Ο καθένας για παράδειγμα καταλαβαίνει ότι η μετατροπή της Σούδας σε ορμητήριο πολέμου - την ώρα που στην περιοχή συγκεντρώνονται στρατιωτικά μέσα, δρομολογούνται σχέδια μέχρι και για αλλαγές συνόρων και βρίσκονται σε εξέλιξη ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις με στόχο τη «μοιρασιά» του ενεργειακού πλούτου, των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων, των αγορών - μπορεί να εξασφαλίσει στο λαό μας την ίδια ...«ασφάλεια».

Οπως βέβαια δεν θέλει και καμιά μεγάλη φαντασία για το ότι οι υποδομές των ΗΠΑ σε Αλεξανδρούπολη, Λάρισα και Στεφανοβίκειο, για τον έλεγχο και την προώθηση αμερικανοΝΑΤΟικών δυνάμεων σε όλη την περιοχή από την Ανατολική Ευρώπη και τη Μαύρη Θάλασσα έως το Σουέζ, τον Περσικό και τη Βόρεια Αφρική, με την «κάννη» στραμμένη στους ανταγωνιστές Κίνα, Ρωσία, Ιράν κ.ο.κ., μετατρέπουν τις περιοχές αυτές όχι μόνο σε ορμητήρια ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων αλλά και σε στόχο των αντίπαλων κέντρων.

Πως η μετατροπή της χώρας και των Ενόπλων Δυνάμεων σε «αιχμή του δόρατος» των επιθετικών σχεδιασμών των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή, με αποστολές εκτός συνόρων, ασκήσεις και συνεκπαιδεύσεις - «πρόβες πολέμου» με κράτη - δολοφόνους όπως το Ισραήλ και τα ΗΑΕ, καμία σχέση δεν έχει με την υπεράσπιση συνόρων και κυριαρχικών δικαιωμάτων, την ειρήνη και την ασφάλεια των λαών.

Σε αυτό το πλαίσιο, και η υποτιθέμενη «σταθερότητα» διαβάζεται ακριβώς ανάποδα για το λαό, αφού π.χ. για να μην διακυβευτούν τα συμφέροντα των Ευρωατλαντικών και για να μην κινδυνέψει η «σταθερότητα» των σχεδιασμών τους, ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ δίνουν «αέρα στα πανιά» των αμφισβητήσεων της τουρκικής αστικής τάξης, βάζουν στο ιμπεριαλιστικό παζάρι και ακρωτηριάζουν κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, οδηγούν σε επικίνδυνες «διευθετήσεις». Ανοίγουν δηλαδή - αξιοποιώντας ακριβώς τα κάλπικα και εκβιαστικά διλήμματα «σταθερότητα ή αστάθεια» και «επώδυνοι συμβιβασμοί ή πολεμική εμπλοκή» - το δρόμο για τους επόμενους, ακόμα πιο οξυμένους γύρους αστάθειας και ανταγωνισμών ανάμεσα σε επιχειρηματικούς ομίλους, καπιταλιστικά κράτη και ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Αυτοί οι ανταγωνισμοί διατρέχουν και όλα τα υπόλοιπα πεδία όπου απλώνονται οι «πιο στενές από ποτέ» σχέσεις ΗΠΑ - Ελλάδας, με βάση και τον «Στρατηγικό Διάλογο» που εγκαινίασε ο ΣΥΡΙΖΑ και «απογειώνει» η ΝΔ. Οπως για παράδειγμα τα σχέδια για την Ελλάδα «κόμβο» της προσπάθειας για «ενεργειακή απεξάρτηση» της ΕΕ από τη Ρωσία, τις «μάχες» για το δίκτυο 5G και τον αποκλεισμό των κινεζικών ομίλων, τα κονταροχτυπήματα για τον έλεγχο λιμανιών, δρόμων, υποδομών, π.χ. στην αμυντική βιομηχανία, αλλά και σε σειρά από άλλους κλάδους. Παντού, τα αμερικανικά συμφέροντα, τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων είναι παράγοντας που περιπλέκει και «έλκει» τους ανταγωνισμούς, και το μόνο που εξασφαλίζουν είναι ακόμα μεγαλύτεροι κίνδυνοι για τους εργαζόμενους, το λαό.

Είναι βέβαια τουλάχιστον προκλητικό και αστείο αυτά να τα λέει η κυβέρνηση την ώρα που η επίσκεψη Πομπέο ήρθε να σφραγίσει τις επικίνδυνες «διευθετήσεις» με την Τουρκία, με άξονα τη διασφάλιση της ΝΑΤΟικής συνοχής και τα σχέδια συνεκμετάλλευσης του ενεργειακού πλούτου. «Πριν αλέκτορα φωνήσαι», όμως, το ΝΑΤΟ ανακοίνωσε ότι Ελλάδα και Τουρκία συμφώνησαν στον «μηχανισμό αποκλιμάκωσης» - «διευθετήσεων», ενώ και η Σύνοδος της ΕΕ στα τέλη της βδομάδας έκανε ξανά «κουρέλι» τα διάφορα παραμύθια ότι τα ευρωατλαντικά σχέδια μπορούν τάχα να εγγυηθούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.

Επιπλέον, με τις αναλύσεις αυτές περί «εκνευρισμού» της Τουρκίας, κυβέρνηση και αστικά επιτελεία προσπαθούν να κρύψουν τη «μεγάλη εικόνα»: Οτι δηλαδή τα Ελληνοτουρκικά (όπως και το «κλείσιμο» του Κυπριακού με βάση τα διχοτομικά σχέδια), με ευθύνη όλων των αστικών κυβερνήσεων, είναι «κρίκος» των ευρύτερων σχεδιασμών των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για όλη την περιοχή. Σε μια περίοδο που οι ΗΠΑ επιλέγουν το «κλείσιμο εκκρεμοτήτων» - σε βάρος των λαών - στην περιοχή, με συμφωνίες που της βάζουν μπουρλότο, όπως ανάμεσα σε Ισραήλ και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα στη Μ. Ανατολή, για το Παλαιστινιακό, στα Βαλκάνια ανάμεσα σε Σερβία και Κόσοβο, στη Λιβύη κ.α. Αυτή η «μεγάλη εικόνα» δίνει τον επικίνδυνο «τόνο» των παζαριών των αστικών τάξεων Ελλάδας - Τουρκίας και όχι μόνο δεν εγγυάται τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, αλλά σηματοδοτεί μεγάλους κινδύνους για το λαό μας και τους γείτονες λαούς.

Τα μόνα συμφέροντα όμως που «συναντιούνται» σε όλα τα παραπάνω είναι αυτά της αστικής τάξης - που επιδιώκει αναβάθμιση της θέσης και του ρόλου της στην περιοχή και μεγαλύτερο κομμάτι από τη μοιρασιά της «λείας» - με τα σχέδια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ απέναντι στους ανταγωνιστές τους. Οχι τα συμφέροντα του λαού.

Για παράδειγμα, ο στόχος της μετατροπής σε «κόμβο εμπορευμάτων και Ενέργειας» για ΗΠΑ και ΕΕ, τον οποίο σταθερά υπηρετούν όλα τα χρόνια οι διαδοχικές αστικές κυβερνήσεις και επαναλήφθηκε κατά την επίσκεψη Πομπέο, δεν συναντιέται πουθενά με τις ανάγκες του λαού, όπως δείχνει το γεγονός ότι την ώρα που οι τεράστιοι αγωγοί, τα «μεγάλα έργα» και υποδομές περνάνε έξω από την πόρτα των λαϊκών στρωμάτων, ο λαός βυθίζεται στην ενεργειακή φτώχεια. Οι μερικές εκατοντάδες κακοπληρωμένες, χωρίς μέτρα υγείας και ασφάλειας και με δεκάδες εργατικά «ατυχήματα» θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν κατά τις φάσεις κατασκευής αγωγών αποτέλεσαν «σταγόνα στον ωκεανό» και οδήγησαν ξανά στις ουρές του ΟΑΕΔ μόλις ολοκληρώθηκαν. Αντίστοιχα είναι όσα έχουν να περιμένουν οι εργαζόμενοι και από τους νέους «επενδυτές» και «σωτήρες» στα ναυπηγεία, στα λιμάνια, στους οδικούς άξονες, που Νο 1 προϋπόθεση για τις «επενδύσεις» έχουν το ξήλωμα δικαιωμάτων των εργαζομένων, χώρια τις φοροαπαλλαγές και τα «δωράκια», που τα πληρώνει και πάλι ο λαός. Από την άλλη, αυτές οι «ειρηνικές υποδομές» βρίσκονται στο στόχαστρο ανταγωνισμών.

Ισχύει όμως και κάτι ακόμα που προσπαθούν να κρύψουν η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ, που επί διακυβέρνησής του άνοιξε το δρόμο της βαθύτερης εμπλοκής και σήμερα γκρινιάζει για τα ανταλλάγματα που παίρνει η αστική τάξη: Οτι ο ρόλος του αμερικανοΝΑΤΟικού «μεντεσέ» και «αναχώματος» απέναντι σε Ρωσία και Κίνα δεν είναι «αλά καρτ». Είναι ρόλος που τον «παντρεύεται» άπαξ και διά παντός κανείς, αφορά όλο το εύρος των σχέσεων και εμπλουτίζεται διαρκώς, όπως δείχνουν και τα όσα προβλέπονται και ενισχύονται στον «Στρατηγικό Διάλογο», που περιλαμβάνει από το στρατιωτικό «αποτύπωμα» των ΗΠΑ και τα «ντιλ» του κεφαλαίου έως τα μέτρα καταστολής και την προπαγάνδα για την «αντιμετώπιση του αντιαμερικανισμού». Είναι, με δυο λόγια, «πέτρα στο λαιμό» του λαού, που οδηγεί όλο και πιο βαθιά στην άβυσσο των ανταγωνισμών.