"Πιστεύουμε ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για την πάλη της εργατικής τάξης δεν μπορεί να εξαντλείται στα επιμέρους αιτήματα, αλλά να συνδυάζει το άμεσο, το σημερινό, με την προοπτική και την πάλη για βαθιές αλλαγές μέχρι την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, όπως αναγράφεται στα καταστατικά όλων σχεδόν των συνδικαλιστικών οργανώσεων".

Ετσι "έκλεισε", καταχειροκροτούμενος, την εισήγηση που παρουσίασε στην Πανελλαδική Σύσκεψη, ο Γιώργος Μαυρίκος,μέλος της Επιτροπής Πρωτοβουλίας. Μια μεστή εισήγηση, για το τι είναι και τι θέλει το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο (ΠΑΜΕ), την οποία δημοσιεύει σήμερα σε πλατιά περίληψη ο "Ρ".

***

"Συναδέλφισσες και συνάδελφοι!

Η Πανελλαδική Σύσκεψη Συνδικάτων και συνδικαλιστών πραγματοποιείται μέσα στη δύνη σοβαρών πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών εξελίξεων, με κυρίαρχο γεγονός την προκλητική και δολοφονική επιδρομή των Αμερικάνων και ΝΑΤΟικών ιμπεριαλιστών σε βάρος της Νέας Γιουγκοσλαβίας, του λαού της Σερβίας και των λαών της Βαλκανικής γενικότερα.

Η εργατική τάξη της πατρίδας μας με αγανάκτηση και οργή βλέπει τις οδυνηρές επιπτώσεις που πληρώνουν οι λαοί, από τις ανατροπές που συντελέστηκαν στην περίοδο 1989-91 στην πρώην Σοβιετική Ενωση και τις άλλες χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Καταδικάζει τη στάση των χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης,που οι περισσότερες σαν μέλη του ΝΑΤΟ συμμετέχουν ποικιλότροπα στην γκαγκστερική αυτή επίθεση. Οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από ιδεολογικές και πολιτικές προτιμήσεις, εκφράζουν μέσα από τα συλλαλητήρια, τις διαμαρτυρίες και τις συγκεντρώσεις την αντίθεσή τους με τη στάση της κυβέρνησης που ευθυγραμμίζεται με τις επιλογές των πιο αντιδραστικών κύκλων που έχουν κάθε συμφέρον να αιματοκυλήσουν τα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο.

Το Εργατικό και Συνδικαλιστικό Κίνημα δεν μπορεί παρά από θέσεις αρχών να σταθεί στο πλευρό της Σερβίας, να απαιτήσει να σταματήσουν οι επιδρομές, να μη γίνουν αλλαγές συνόρων, να απεμπλακεί η χώρα από την επίθεση, να πάψουν να λειτουργούν οι βάσεις στη χώρα μας και να πρωτοστατήσει στην ανάπτυξη αντιιμπεριαλιστικής συνείδησης σε πλατιές μάζες των εργατοϋπαλλήλων.

Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα είναι στο πλευρό εκείνων που αντιστέκονται στους δολοφόνους των αμάχων, στους παγκόσμιους χωροφύλακες, που ενεργούν για τα συμφέροντα των πολυεθνικών και των μονοπωλίων.Στην κατεύθυνση αυτή θα κινηθεί για την έκφραση Διεθνιστικής Αλληλεγγύης στην εργατική τάξη της Γιουγκοσλαβίας, την ανάπτυξη φιλειρηνικού αντιπολεμικού κινήματος.

Οι επιδρομές στη Γιουγκοσλαβία, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, η κατάσταση στο Αιγαίο, σε συνδυασμό με την παράδοση του Κούρδου ηγέτη Οτσαλάν στην Τουρκία, που επιβάλει γενοκτονία σε βάρος του κουρδικού λαού, αναδείχνει τη χώρα μας, σαν πιόνι στα σχέδια των ιμπεριαλιστικών τυχοδιωκτισμών και την αναγκαιότητα του αγώνα για Εθνική Ανεξαρτησία επίκαιρη όσο ποτέ. Αυτά τα γεγονότα και οι αρνητικές τους συνέπειες έδωσαν την ευκαιρία να διαπιστωθεί σε χαλεπούς καιρούς ότι εξακολουθούν να υπάρχουν ζωντανά, σε μεγάλα τμήματα του λαού μας, ιδανικά, αρχές, αξίες, πολιτισμός και προοδευτική κουλτούρα που δε βολεύονται στον ασφυχτικό κλοιό της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Στα ιδανικά αυτά και στις πανανθρώπινες αξίες της τάξης μας μπορούμε να αγκαλιαστούμε, να συντονιστούμε και να αγωνιστούμε μαζί, Ελληνες - Βούλγαροι, Αλβανοί, Γιουγκοσλάβοι, Κούρδοι, Σκοπιανοί και Τούρκοι εργάτες.Μονάχα η Εργατική Τάξη έχει τη δύναμη και το κουράγιο να παίρνει τέτοιες πρωτοβουλίες.

Την ίδια στιγμή που τα ΝΑΤΟικά βομβαρδιστικά σκορπούσαν το θάνατο και την καταστροφή στο Κόσσοβο και τη Γιουγκοσλαβία οι αρχηγοί των κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μεταξύ των οποίων και ο Ελληνας πρωθυπουργός κ. Κ. Σημίτης,συσκέπτονταν στο Βερολίνο για την πορεία της ΟΝΕ, που προβάλλεται σαν "μονόδρομος" ακόμα - ακόμα και σαν "εθνικός στόχος"! Από την ψήφιση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, που υιοθετήθηκε από το Κοινοβούλιο, χωρίς ο ελληνικός λαός να έχει την ευκαιρία και τη δυνατότητα να εκφράσει μέσα από Δημοψήφισμα την άποψή του,μέχρι και σήμερα έχει αποδειχτεί ότι η ίδια η ΟΝΕ και οι στόχοι της είναι στρατηγική των πολυεθνικών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στην προσπάθειά τους να ανταγωνιστούν τις πολυεθνικές των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας. Στον ανταγωνισμό αυτό τελικός στόχος είναι το κέρδος και η αύξηση των σφαιρών επιρροής. Για την επίτευξη αυτού του στόχου τα συμφέροντα αυτά πατούν "επί πτωμάτων" και πιο συγκεκριμένα πατούν πάνω στην κατάργηση όλων των δικαιωμάτων που το εργατικό κίνημα κατέκτησε στον αιώνα που τελειώνει. Αρα, ο δρόμος αυτός είναι δρόμος των ισχυρών πολυεθνικών και μονοπωλιακών συμφερόντων που γεννά κοινωνικά ερείπια. Οι δείκτες της ανεργίας, του βοιωτικού επιπέδου, της κοινωνικής ασφάλισης, της δημόσιας δωρεάν Παιδείας και Υγείας, των ιδιωτικοποιήσεων, των μεσαιωνικών εργασιακών σχέσεων είναι αδιάψευστοι μάρτυρες.

Η εργατική τάξη στο μονόδρομο του κεφαλαίου αντιστέκεται, δε συμφωνεί και έχει κάθε δικαίωμα και υποχρέωση να παρεμβάλει εμπόδια στην εφαρμογή του, να δείχνει ανυπακοή, να αρνιέται την αφαίρεση δικαιωμάτων και ταυτόχρονα να αγωνίζεται για το δικό της δρόμο ανάπτυξης, για τη δική της Ευρώπη, μία Ευρώπη της ειρήνης, της προόδου, των λαών και των λαϊκών κινημάτων, μία ήπειρο χωρίς εκμετάλλευση του ιδρώτα των εργαζομένων από τα αφεντικά.

Για το χατίρι της ΟΝΕ, κυβέρνηση και ΣΕΒ έχουν εξαπολύσει μία άνευ προηγουμένου επίθεση σε βάρος των εργατοϋπαλλήλων τόσο του ιδιωτικού όσο και του δημόσιου τομέα. Στόχος αυτής της παρατεταμένης επίθεσης είναι η καθυπόταξη της Εργατικής Τάξης, η επίδραση στη συνείδηση και το νου των εργαζομένων ότι δήθεν άλλη διέξοδος, άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Στην πρώτη γραμμή, στο επίκεντρο της επίθεσης βρίσκονται οι εργασιακές σχέσεις με το χτύπημα στο 8ωρο και την πλήρη απασχόληση, την κατάργηση των ΣΣΕ μέσα από τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης (ΤΣΑ), την άρση της μονιμότητας, τον ευνουχισμό των όποιων κοινωνικών δικαιωμάτων έχουν απομείνει, τις λεγόμενες αναδιαρθρώσεις στην Υγεία, την Πρόνοια, την Παιδεία, τη Φορολογία, τις συνθήκες Υγιεινής και Ασφάλειας στους χώρους εργασίας. Για να τεθούν όλα αυτά σε εφαρμογή επιστρατεύονται από κυβέρνηση και εργοδοσία άλλοτε το... καρότο και άλλοτε το μαστίγιο. Η συκοφάντηση των αγώνων, οι θεωρίες για "τεμπέληδες" και "αγράμματους" συνδυάζονται στην ίδια αντεργατική συνταγή με την ωμή βία, τον αυταρχισμό, την ποινικοποίηση, τις απολύσεις και την τρομοκρατία.Παρ' όλες όμως αυτές τις μεγάλες δυσκολίες, οι αγώνες του λαού και των εργαζομένων σε μια σειρά κλάδους, όπως στους μαθητές, τους εκπαιδευτικούς, τους οικοδόμους, τους συνταξιούχους, στον ΗΛΠΑΠ, στον ΠΡΙΝΟ, στο "Πόρτο - Καρράς", στους άνεργους της Εύβοιας, στους εργάτες της Ζώνης Περάματος επιβεβαιώνουν ότι το κίνημα δεν υποτάσσεται και παράλληλα ότι βρίσκει το δρόμο για να υπερασπίσει δικαιώματα και να διεκδικήσει λύσεις σε νέα σύγχρονα προβλήματα.

Στις αρχές Γενάρη του 1999,μόλις δηλαδή τρεις μήνες πριν, πήραμε την ευθύνη και την πρωτοβουλία για την έναρξη μιας σταυροφορίας με στόχο την αγωνιστική ανασυγκρότηση του Εργατικού και Συνδικαλιστικού Κινήματος και των Οργανώσεών του. Ξεκινώντας, ξέραμε όπως και σήμερα γνωρίζουμε καλά, τις δυσκολίες που έχουμε μπροστά μας, τα εμπόδια που θα συναντήσουμε, τους δυσμενείς συσχετισμούς που χρειάζεται να ξεπεράσουμε. Με βάση αυτή την πραγματικότητα οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι στην αρχή ήμασταν δισταχτικοί και κουμπωμένοι, μέχρι που δημοσιοποιήθηκε η πρωτοβουλία, άρχισαν να οργανώνονται οι πρώτες περιοδείες στους χώρους δουλιάς και στους κλάδους και έφταναν τα μηνύματα που έλεγαν "προχωρήστε", "δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση", "κάντε κάτι, ταράξτε τα νερά"!

Στο χρονικό αυτό διάστημα, δεκάδες συνδικαλιστικά στελέχη πραγματοποίησαν πάνω από 500 επισκέψεις - περιοδείες σε χώρους δουλιάς σε ολόκληρη την Ελλάδα. Στις περιοδείες αυτές τα στελέχη μας ήρθαν σε επαφή και μίλησαν με χιλιάδες εργάτες και υπαλλήλους του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα.

Σχεδόν καθημερινά οι εργατοϋπάλληλοι υιοθετούν και στηρίζουν τους άξονες, το πλαίσιο θέσεων, που η Επιτροπή Πρωτοβουλίας διαμόρφωσε και ζήτησε να συζητηθεί στις συνεδριάσεις Πρωτοβάθμιων και Δευτεροβάθμιων Συνδικαλιστικών Οργανώσεων. Σε πάνω από 300 ανέρχονται οι αποφάσεις για ενεργή συμμετοχή που πήραν Σωματεία από όλη την Ελλάδα, όπως την ίδια αποδοχή συνάντησε η πρότασή μας σε σημαντικές Δευτεροβάθμιες Οργανώσεις.

Αυτό όμως που μας έδωσε περισσότερη δύναμη και μεγαλύτερο κουράγιο είναι ότι έχουμε συστρατευτεί και διαμορφώνουμε προϋποθέσεις κοινής ταξικής πορείας, εκλεγμένα συνδικαλιστικά στελέχη που προερχόμαστε από διάφορες παραταξιακές αντιλήψεις, με ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές που όμως αποδεχόμαστε, συμφωνούμε και δεσμευόμαστε ότι η διέξοδος για την αναζωογόνηση του Συνδικαλιστικού Κινήματος βρίσκεται στην ενίσχυση της ταξικής γραμμής και στην ήττα των αντιλήψεων της συναίνεσης, της υποταγής και του συμβιβασμού.Συνδικαλιστικά στελέχη και Συνδικάτα που αντιλαμβανόμαστε ότι η αντιπαράθεση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου χρειάζεται να επικεντρώνεται από τη μία, κόντρα στα μονοπώλια και τις πολυεθνικές και από την άλλη, σε βαθιά αντίθεση με τον ιμπεριαλισμό και τα σχέδιά του. Στο δίπτυχο αυτό βρίσκεται και η ουσία της αντιπαράθεσής μας με τις πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.

Ταυτόχρονα, στο ίδιο διάστημα, μέσα από την επαφή μας με τους εργαζόμενους, χρειάζεται να υπογραμμίσουμε, ότι με γυμνό μάτι είναι ορατή η"μεγάλη ζημιά" που έχει γίνει στη συνείδηση ενός σημαντικού τμήματος της εργατικής τάξης από τις δυνάμεις της ταξικής συνεργασίας και του εταιρισμού, και που πρακτικά εκφράζεται με την αποστράτευση, την απογοήτευση, τον ατομισμό και το... ψιλοβόλεμα.

Δεν έλειψαν και δε θα μπορούσαν βέβαια να λείψουν και συκοφαντίες των οποίων γίναμε αποδέκτες από στελέχη του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού ότι τάχα... θα διασπάσετε τη ΓΣΕΕ!, ...θα διασπάσετε την ΑΔΕΔΥ! και άλλα παρεμφερή. Συκοφαντίες που δεν αφήσαμε αναπάντητες, αφού ειλικρινά πιστεύουμε ότι το να προχωρούσε κανείς σήμερα στην ίδρυση μιας ακόμα ΓΣΕΕ ή μιας ακόμα ΑΔΕΔΥ σε καμία περίπτωση δε θα έλυνε τα πολύ πιο σύνθετα και πολύ πιο ουσιώδη προβλήματα του Εργατικού και Συνδικαλιστικού Κινήματος".