Η ενδυνάμωση της ΕΕ, λοιπόν, μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο με έναν τρόπο: Με την ακόμη μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης, με την καταπίεση και εξολόθρευση των αυτοαπασχολουμένων και άλλων μεσαίων στρωμάτων. Μπορούσε να πραγματοποιηθεί με τη συμμετοχή σε άδικους πολέμους, με την επιβολή της ιμπεριαλιστικής «ειρήνης», με την πορεία στρατιωτικοποίησής της. Με άλλα λόγια, μέσα από τη θωράκιση της δικτατορίας του μεγάλου κεφαλαίου και την ανάδειξη της ΕΕ σε πύργο της δήθεν «αντιτρομοκρατικής εκστρατείας».

Τα γεγονότα, που αποδείχνουν τα παραπάνω, είναι άπειρα. Και όσα κόμματα υποστηρίζουν το αντίθετο, είναι γιατί έχουν επιλογή τους τη στήριξη και υπηρέτηση της ιμπεριαλιστικής τάξης. Το ίδιο και εκείνα τα πολιτικά σχήματα, που προσπαθούν να θολώσουν τα νερά με ψευτοανανεωτικά «ναι μεν, αλλά», ή με αναφορές στις «σύγχρονες προκλήσεις» και σε άλλα παρόμοια.

Η στάση κάθε πολιτικού κόμματος απέναντι στην ΕΕ καθορίζεται από τη στάση που αυτό έχει απέναντι στον καπιταλισμό της χώρας του. Αν, δηλαδή, παλεύει για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, ή αν παλεύει για τον εκσυγχρονισμό της κυριαρχίας τους. Και ακόμη: Αν έχει ως όραμα-στόχο την ΕΕ που γνωρίζουμε ή την Ευρώπη της ειρήνης, του σοσιαλισμού. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, καθώς και ο ΣΥΝ, βρίσκονται στην όχθη της κυριαρχίας των μονοπωλίων, μέσω του εκσυγχρονισμού της. Οι όποιες διαφορές τους δεν αλλάζουν την ουσία. Γι' αυτό ακριβώς και η θέση τους είναι δεδομένη: Μέσα στην ΕΕ! Ναι στον ευρωμονόδρομο της πλουτοκρατίας! Ενώ θεωρούν ότι ο λαός, οι λαοί, δεν έχουν άλλη επιλογή από αυτόν!

Το ΚΚΕ, αντίθετα, επειδή αγωνίζεται για φιλολαϊκές εξελίξεις, για «τη λαϊκή συμμαχία και εξουσία» στην Ελλάδα, τάσσεται υπέρ της αποδέσμευσης από την ΕΕ. @@@@@@@Πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Και λαϊκή εξουσία και παραμονή στην ΕΕ ισοδυναμεί με όνειρα θερινής νυκτός ή με εξαπάτηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.

Η ΕΕ και τα όργανά της δεν αποτελούν υπερεθνικές οντότητες αποσπασμένες από τα κράτη-μέλη. Το αντίθετο: Στην ΕΕ συμμετέχουν τα κράτη-μέλη της, οι κυβερνήσεις. Αυτές μαζεύονται και αποφασίζουν, διαμορφώνουν ενιαίους όρους δράσης για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Επομένως, η πάλη κατά των αποφάσεων της ΕΕ, κατά της ίδιας της ΕΕ, για να έχει στόχο και αντίκρισμα υπέρ του λαϊκού κινήματος, πρέπει να στρέφεται πρώτα και κύρια κατά της δικής «του» κυβέρνησης, κατά της πολιτικής που αυτή εφαρμόζει, με τελικό σκοπό να την ανατρέψει. Μόνον έτσι μπορεί να αποδυναμωθεί η ΕΕ. Ταυτόχρονα, η αποκάλυψη του χαρακτήρα και της φύσης της ΕΕ βοηθάει την πάλη στο εθνικό πεδίο.

Το έθνος-κράτος δεν έχει καταργηθεί ή αποδυναμωθεί, όπως ισχυρίζονται αστοί πολιτειολόγοι και πολιτικοί. Αντίθετα, όσο ενισχύονται τα διεθνικά κέντρα, τόσο ενισχύεται και η κρατική καταστολή στο εσωτερικό της κάθε χώρας. Ας δούμε τον Ευρωστρατό, ο οποίος αποτελείται από στρατιωτικά αποσπάσματα πολλών χωρών και ο οποίος μπορεί να επέμβει όπου η ΕΕ χρειαστεί. Η δημιουργία του κάθε άλλο παρά μείωσε την κατασταλτική δύναμη του κάθε ξεχωριστού κράτους. Και, βεβαίως, κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει στα σοβαρά ότι, για παράδειγμα, το γερμανικό κράτος έχει αδυνατίσει. `Η το γαλλικό και όλα τα άλλα.

Η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση (έτσι λένε τον καπιταλισμό, για να μην τον πούνε καπιταλισμό) δεν είναι μια ουδέτερη διαδικασία. Είναι αντικειμενικό να διεθνοποιείται ο καπιταλισμός όλο και περισσότερο, φαινόμενο που έχει ξεκινήσει τουλάχιστον εδώ και δυό αιώνες. Ομως, τη διαχείριση αυτής της διεθνοποίησης, που είναι ταξική, την πραγματοποιούν οι κυβερνήσεις της λεγόμενης κεντροαριστεράς και της λεγόμενης κεντροδεξιάς, δηλαδή όλων των αστικών κομμάτων, με τη συμμετοχή και δήθεν αριστερών. Αυτά τα κόμματα ψηφίζουν τους νόμους, αυτά αποφασίζουν για την προώθηση της «ανταγωνιστικότητας», για την αφαίρεση εργατικών-λαϊκών δικαιωμάτων.

Η προσπάθεια να βγει από τη μέση, ως ξεπερασμένη, η πάλη στο εθνικό πεδίο, αποσκοπεί στο τσάκισμά της και στο εθνικό και στο διεθνές πεδίο. Και, εξ αντικειμένου, αυτό το στόχο υπηρετούν δυνάμεις, με την ταμπέλα της «αντιπαγκοσμιοποίησης», που στρέφονται κατά των διεθνών οργανισμών με αμφίβολης ουσίας αιτήματα, όχι όμως και επί της ουσίας κατά της πολιτικής των κυβερνήσεών τους, με πολλές από τις οποίες συμμαχούν ή τις στηρίζουν έμμεσα (βλέπε Κοινωνικό Φόρουμ, βλέπε ΣΥΝ, ο οποίος στήριξε επί της ουσίας τη στρατηγική του ΠΑΣΟΚ, βλέπε κυβερνήσεις της κεντροαριστεράς στη Γαλλία, στην Ιταλία, στη Γερμανία και αλλού).

Ο κεντρικός πανεθνικός @@@@@@@οικονομικός μηχανισμός σχεδιασμού και διεύθυνσης θα αξιοποιεί και κάθε διεθνή οικονομική συνεργασία στη βάση του αμοιβαίου οφέλους. Μια Ελλάδα της λαϊκής εξουσίας θα συνάψει σχέσεις φιλίας και ισότιμης συνεργασίας με άλλες χώρες. Θα προωθεί φιλειρηνικές πρωτοβουλίες, θα στέκεται στο πλευρό των αγωνιζόμενων λαών.

Ετσι θα μπορούν να υπάρχουν αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν για όλους Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, αξιοπρεπές εισόδημα, ελεύθερος χρόνος, πολιτική λαϊκής στέγης, σταθερή εργασία, αναζωογόνηση της υπαίθρου, πόλεις ανθρώπινες, προστασία του περιβάλλοντος. Ετσι θα βρεθεί στο επίκεντρο ο εργαζόμενος.

Τα προηγούμενα δεν προβάλλουν ως αναγκαιότητα μόνο για την Ελλάδα. Προβάλλουν για κάθε χώρα της ΕΕ. Προς τα εκεί θα τραβήξουν όλες, άλλη νωρίτερα και άλλη αργότερα, ανάλογα με την ωριμότητα του υποκειμενικού παράγοντα και ανάλογα με τον ερχομό των αντικειμενικών συνθηκών.

Γιατί ο σοσιαλισμός δεν είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες της ΕΕ. Κι αυτό επειδή ο καπιταλισμός αναπτύσσεται οικονομικά και πολιτικά ανισόμετρα. Οπως μία καπιταλιστική επιχείρηση υπερισχύει άλλων, ενώ ήταν μικρότερης δυναμικότητας, όπως μια περιοχή χώρας μπορεί να περάσει σε παραπάνω θέση από άλλες, ενώ ήταν τελευταία σε ανάπτυξη, έτσι και μια χώρα μπορεί, από πρώτη σε οικονομική δύναμη, να γίνει τρίτη και αντιστρόφως.

Από την άλλη, το επίπεδο του λαϊκού κινήματος δεν είναι όμοιο σε όλες τις χώρες. Ούτε είναι δυνατό να διαμορφωθούν σε όλες μαζί οι αναγκαίες αντικειμενικές συνθήκες. Η ιμπεριαλιστική αλυσίδα σπάζει αρχικά σε κάποιο μέρος της.

Μέχρι να διαμορφωθούν αυτές οι προϋποθέσεις, η προσπάθεια των λαών χρειάζεται να αποσκοπεί στην όλο και περισσότερη μείωση της όποιας αξιοπιστίας διαθέτει η ΕΕ. Να αποβλέπει στο μικρότερο ή μεγαλύτερο σακάτεμά της, στη συνεχή αποδυνάμωσή της. Λίγο λίγο, το φρούριο θα γκρεμιστεί. Και όσο η ΕΕ θα αποδυναμώνεται, τόσο θα ενισχύεται η προσέγγιση των λαών.

Σ' αυτή τη ζούγκλα δεν μπορεί να επιβιώσει ο λαός της χώρας που αποφασίζει να ακολουθήσει δρόμο αντίθετο προς το μονόδρομο της πλουτοκρατίας. Δε χρειάζεται πολύς νους για να γίνει αντιληπτό ότι είναι αδύνατο να υπάρξει και να λειτουργήσει η λαϊκή οικονομία μέσα στην ΕΕ. Το να πιστεύει κανείς σε μια τέτοια συνύπαρξη, είναι σαν να πιστεύει στη δυνατότητα να συνυπάρχουν η φωτιά με το νερό.

Μονάχα κόμματα όπως ο ΣΥΝ μπορούν να ισχυρίζονται το αντίθετο απ' ό,τι υποστηρίζει το ΚΚΕ. Και το μπορεί ο ΣΥΝ για έναν απλό λόγο: Γιατί αποτελεί το «αριστερό» άλλοθι της πλουτοκρατίας, όπως αβίαστα προκύπτει από το «ναι στο Μάαστριχτ» που είπε, από το «ναι στην ομοσπονδιοποίηση της ΕΕ», αλλά και στη διεύρυνσή της με δέκα νέες χώρες. Τα όσα λέγονται και γράφονται για δήθεν «τρίτο δρόμο» προς το σοσιαλισμό αποτελούν πομφόλυγες, κοινώς #####σαπουνόφουσκες. Τρίτος δρόμος δεν υπήρξε, ούτε θα υπάρξει. Οσες πολιτικές δυνάμεις τον επαγγέλθηκαν - εδώ και αλλού - διαχειρίστηκαν τον ιμπεριαλισμό μόλις έγιναν κυβερνήσεις, αλλά τον υπηρέτησαν και ως αντιπολιτεύσεις.

Ολους αυτούς μόνον η ψήφος υπέρ του ΚΚΕ μπορεί να τους εκφράσει στις ερχόμενες ευρωεκλογές. Γιατί μόνον ένα κόμμα που στοχεύει στην έξοδο από την ΕΕ μπορεί να εκφράσει με συνέπεια και σταθερότητα, δίχως δεσμεύσεις, και τον αγώνα για καλύτερο εισόδημα και δικαιώματα.