Η Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση άλλαξε τη ροή της ιστορίας της ανθρωπότητας. Για πρώτη φορά, άνοιγε ο δρόμος της κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, της κοινωνικοποίησής τους κάτω από την καθοδήγηση της εξουσίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, άρα και της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Για μια ακόμη φορά, αποδείχτηκε στην πράξη ότι η ιστορία είναι έργο των μαζών, ότι η επιτυχία της επανάστασης ήταν αποτέλεσμα της επαναστατικής δράσης των μαζών, με επικεφαλής την εργατική τάξη και καθοδηγητή το κόμμα της. Αλλωστε, ήδη από την εποχή της Κομμούνας, ο Μαρξ είχε εκτιμήσει ότι «η εργατική τάξη αναγνωρίστηκε ανοιχτά σαν η μόνη τάξη που ήταν ακόμα ικανή για κοινωνική πρωτοβουλία». Η εργατική τάξη της Ρωσίας στο προσκήνιο των μεγάλων κοινωνικών ανατροπών, έχοντας καταλάβει την πολιτική εξουσία, άνοιγε το δρόμο στη λεωφόρο του μέλλοντος, για το πέρασμα από το «βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας». Οι κολασμένοι της Γης άρχιζαν την «έφοδο στο δικό τους ουρανό».
Οτι ο ιμπεριαλισμός μπορεί να ηττηθεί, το ξέρουν οι καπιταλιστές, γιατί ξέρουν πολύ καλά, όπως ξέρουμε κι εμείς, τα αδύνατα σημεία του. Και τα αδύνατα σημεία του είναι ακριβώς αυτά που, ως αντικειμενικές προϋποθέσεις, άνοιξαν το δρόμο στην Οχτωβριανή Επανάσταση.
Ποια είναι αυτά;
Ο οξύτατος ανταγωνισμός ανάμεσα στα μονοπώλια, που δημιουργεί και τον οξύτατο ανταγωνισμό ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κράτη, στην πάλη για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Η τάση των μονοπωλίων για κυριαρχία είναι αναπόφευκτη, αλλά αυτή είναι και η πηγή τού ολοένα εντεινόμενου ανταγωνισμού τους. Αυτή η ένταση του ανταγωνισμού είναι που δημιουργεί την επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού. Δεν το διαπιστώνουμε μόνο γιατί από τον πόλεμο στον Περσικό Κόλπο το '90 έως σήμερα οι πόλεμοι συνεχίζονται με μεγαλύτερη ένταση, (π.χ. διαμελισμός των Βαλκανίων, βομβαρδισμοί σε Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Μέση Ανατολή, Ιράκ), αλλά και γιατί τα μονοπώλια έχουν εξαπολύσει οξύτατη και καθολική επίθεση ενάντια στα εργατικά δικαιώματα, με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, και στις λαϊκές ελευθερίες, με τους διάφορους τρομονόμους. Ταυτόχρονα, η οικονομική κρίση είναι υπαρκτή σε μια σειρά καπιταλιστικές χώρες και μάλιστα και στις πιο αναπτυγμένες, χωρίς να γίνεται ορατή η ανάκαμψη. Αυτή η πραγματικότητα που διαμορφώνει ο ίδιος ο καπιταλισμός είναι και η «αχίλλειος φτέρνα» του.
Η Οχτωβριανή Επανάσταση απέδειξε ότι η εργατική τάξη, όταν είναι οργανωμένη στο δικό της κόμμα και ασκεί το δικό της αυτοτελή πολιτικό ρόλο, με σκοπό το σοσιαλισμό, έχει τη δυνατότητα να κατακτήσει την εξουσία ως προϋπόθεση για την οικοδόμηση της καινούριας κοινωνίας. Από αυτή την άποψη, η Οχτωβριανή Επανάσταση επιβεβαίωσε τη λενινιστική θεωρία για το κόμμα νέου τύπου, που, μαζί με την πλέρια δημοκρατική του λειτουργία, δρα ταυτόχρονα και με την πιο αποφασιστική, τη σιδερένια συνειδητή πειθαρχία, ώστε να καθοδηγεί ενιαία την ταξική πάλη της εργατικής τάξης, ενάντια στην αστική τάξη, ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.
Η πείρα της Οχτωβριανής Επανάστασης επιβεβαίωσε τη στρατηγική σημασία της πολιτικής των κοινωνικοπολιτικών συμμαχιών. Απέδειξε ότι η εργατική τάξη για να νικήσει, πρέπει το κόμμα της να κερδίσει με την πολιτική του την πλειοψηφία της, να τραβήξει μαζί της στην πάλη όλα τα μεσοπρολεταριακά τμήματα του πληθυσμού, τη μικρή αγροτιά, τα πρωτοπόρα τμήματα των μικροαστικών στρωμάτων. Χωρίς το κέρδισμα της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης, χωρίς το τράβηγμα στην πάλη αυτών των τμημάτων του πληθυσμού, όχι μόνο η επανάσταση είναι αδύνατη, αλλά ακόμη και αν επικρατήσει προσωρινά, θα ανατραπεί. Η πείρα της Οχτωβριανής Επανάστασης, στο ζήτημα της πολιτικής των συμμαχιών, είναι ωφέλιμη και για το σήμερα.
Σήμερα η πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ, έχει σαν στόχο την δημιουργία των προυποθέσεων για την συγκρότηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού μετώπου πάλης, μιά μεγάλης δηλαδή λαικής συμμαχίας. Μια συμμαχία που πρέπει να έχει κύρια κατεύθυνση, ραχοκοκαλιά, την κοινή δράση κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, που, βεβαίως, έχουν διαφορές μεταξύ τους, είναι όμως διατεθειμένες να καταθέσουν κόπους και θυσίες στον αγώνα εναντίον των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων (οι οποίες υπηρετούν τα συμφέροντα του μονοπωλιακού κεφαλαίου σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο), κατά των επιλογών του ΝΑΤΟ. Δυνάμεις που θα αγωνίζονται, σε αντίθεση με τα κόμματα εξουσίας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και τα εναλλακτικά υποκριτικά σενάρια, για άλλο «μείγμα» οικονομικής πολιτικής και διαχείρισης. Αυτή η συμμαχία δεν μπορεί να μένει στο επίπεδο της διαμαρτυρίας, ούτε στο επίπεδο της διεκδίκησης κάποιων άμεσων ζητημάτων, που έχουν μεν την αξία τους, όμως δεν ικανοποιούν τις σύγχρονες λαϊκές απαιτήσεις. Δεν πρέπει να εξαντλείται στις οπωσδήποτε θεμιτές φιλοδοξίες της για καλύτερο εκλογικό αποτέλεσμα. Πρέπει να έχει ορίζοντα διεκδίκησης της διακυβέρνησης, της εξουσίας, διαφορετικής από αυτήν που έχει γνωρίσει ο τόπος. Να είναι και κοινωνική και πολιτική, να οργανώνεται και από τα πάνω και από τα κάτω, να στηρίζεται στη συμπαράταξη κομμάτων, κινήσεων, μαζικών κινημάτων και αγωνιστικών προσωπικοτήτων.
Δεν είναι τυχαίο που ένα από τα ζητήματα, για το οποίο σήμερα το Κόμμα μας δέχεται επίθεση από την αστική τάξη, είναι η πολιτική των συμμαχιών του. Διότι η εξασφάλιση τέτοιων συμμαχιών, που θα παλεύουν ενάντια στην πολιτική των μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού και την εξουσία τους, για τη λαϊκή εξουσία, αυτός είναι και ο δρόμος που καταλαβαίνει η αστική τάξη, και έχει πείρα ως προς αυτό, ότι υποσκάπτει τα θεμέλιά της, μπορεί να την ανατρέψει.
Επίσης, η Οχτωβριανή Επανάσταση νίκησε γιατί οι μπολσεβίκοι κατόρθωσαν να ενώσουν πολιτικά την εργατική τάξη, να δημιουργήσουν την εργατοαγροτική συμμαχία, έχοντας ανοιχτό μέτωπο και διεξάγοντας ταυτόχρονα οξύτατη πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό. Ζήτημα που εκφράστηκε όχι μόνο με την αδιάκοπη ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση με μενσεβίκους, εσέρους κλπ., αλλά και με ρήξη με τη σοσιαλδημοκρατία της Β΄ Διεθνούς, όπου στις συνθήκες του ιμπεριαλιστικού πολέμου υπεράσπιζε την αστική τάξη της πατρίδας της. Ετσι, και τον προλεταριακό διεθνισμό υπεράσπισε και συνέβαλε στο δυνάμωμα όλων των συνεπών επαναστατικών δυνάμεων, που είχαν ως προσανατολισμό την ταξική πάλη ενάντια στην αστική τάξη της πατρίδας τους. Επιβεβαίωσε, ταυτόχρονα, την ορθότητα της μπολσεβίκικης ταχτικής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, προκειμένου η αντιπολεμική δράση των μαζών να υποτάσσεται στην προοπτική της πάλης για το σοσιαλισμό.
Επίκαιρα, λοιπόν, τα διδάγματα της Οχτωβριανής Επανάστασης για το σήμερα και το αύριο του εργατικού κινήματος.
Η ΝΔ στο πρόγραμμα που ψήφισε στο συνέδριό της το 2001 αναφέρεται στις «οικονομικές αρχές λειτουργίας του συστήματος υγείας». Ποιες είναι αυτές οι αρχές και τι σημαίνουν για τους εργαζόμενους;
ΣΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ γίνεται η εξής αναφορά: «Οι οικονομικές αρχές λειτουργίας του συστήματος Υγείας, πρέπει να είναι οι αρχές της ελεύθερης οικονομίας. Δεν είναι δυνατό να ανήκει αποκλειστικά στο κράτος ούτε η πρωτοβάθμια ούτε η νοσοκομειακή περίθαλψη. Το κράτος καλείται να αναπτύξει το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας του συστήματος, να το ενισχύσει εκλεκτικά μόνο και σε πολύ περιορισμένη έκταση, ενώ η κυρίως λειτουργία του θα στηρίζεται στα ταμεία, στην ιδιωτική ασφάλιση και στην ιδιωτική οικονομία. Ενα αντίστοιχο θεσμικό πλαίσιο κατ' ανάγκη θα περιλαμβάνει και τα Νοσοκομεία τα οποία εκτός από απολύτως κρατικά ή απολύτως ιδιωτικά, όπως είναι σήμερα, θα πρέπει και αυτά να αποκτήσουν χαρακτήρα μεικτό που να απευθύνεται σε κάθε είδους ασφαλισμένο ή ιδιώτη, ανάλογα με τη θέση που δικαιούνται».
ΟΛΑ ΑΥΤΆ σημαίνουν ότι η ΝΔ τάσσεται αναφανδόν υπέρ της επιχειρηματικής δράσης στον τομέα της Υγείας και αυτό αφορά τόσο τον ιδιωτικό τομέα και την ανάπτυξή του, όσο και τις μονάδες που είναι ιδιοκτήτης το κράτος π.χ. τα κατ' όνομα πλέον Δημόσια Νοσοκομεία.
Η διατύπωση «ανάλογα με τη θέση που δικαιούνται», στις συνθήκες της «ελεύθερης οικονομίας», δηλαδή της αγοράς, με εμπορευματοποιημένο το σύστημα υγείας σημαίνει ότι οι υπηρεσίες υγείας θα αγοράζονται. Ετσι το κριτήριο παροχής υπηρεσιών δεν είναι η ανάγκη που έχει κάποιος, αλλά αν μπορεί και σε ποιο βαθμό να αγοράσει υπηρεσίες.
Ενα τέτοιο σύστημα έχει σοβαρές συνέπειες στα λαϊκά στρώματα, που θα αναγκαστούν να πληρώνουν το κόστος το οποίο θα μεγαλώνει ενώ θα έχουν λιγότερες και υποβαθμισμένες υπηρεσίες υγείας.
ΜΕ ΑΥΤΗ την πρόταση, στο χώρο της Υγείας θα διαμορφωθούν τελικά δύο ταχυτήτων Νοσοκομεία. Αυτά που θα απευθύνονται στα οικονομικά αδύνατα κοινωνικά στρώματα, τα «φτωχοκομεία», και αυτά που θα καλύπτουν τους οικονομικά ισχυρούς, με τις αντίστοιχες βέβαια υπηρεσίες σε ποσότητα και ποιότητα. Η ταξικότητα της πολιτικής θα εκφραστεί δηλαδή και στο επίπεδο των υγειονομικών μονάδων.
Η ανταγωνιστική βάση που θα λειτουργούν τα Νοσοκομεία, θα έχει σαν συνέπεια τη συνεχή αναπροσαρμογή των τιμών προς τα πάνω, μετακύληση του κόστους στα ασφαλιστικά ταμεία ή άμεσα στα λαϊκά στρώματα. Και στις δυο περιπτώσεις τελικός αποδέκτης αυτού του κόστους είναι ο εργαζόμενος, αφού αυτός πληρώνει σήμερα τα ασφαλιστικά ταμεία.
ΜΕ ΤΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ για ελευθερία επιλογής του πολίτη, σε ένα τέτοιο σύστημα Υγείας που υποστηρίζει η ΝΔ, προσπαθεί να συγκαλύψει τις ταξικές ανισότητες και διακρίσεις, αφού σου λέει ότι καθένας μπορεί να πάει σ' όποιο νοσηλευτικό ίδρυμα θέλει. Δηλαδή ο εργαζόμενος, ο μικρομεσαίος αγρότης, ο μικρομεσαίος ΕΒΕ, ο άνεργος, που αντιμετωπίζουν οξυμένα οικονομικά προβλήματα και σε πολλές περιπτώσεις προβλήματα επιβίωσης, θα μπορούν «ελεύθερα»!!! να επιλέγουν την πολυτελή ιδιωτική κλινική και να διαθέσουν γι' αυτό ορισμένα εκατομμύρια. Πρόκειται για πρόκληση σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Το ζήτημα δεν είναι αν έχει κάποιος τέτοια επιλογή, αλλά αν μπορεί να χρησιμοποιεί τις δυνατότητες της επιστήμης και της τεχνολογίας σύμφωνα με τις ανάγκες του, για υπηρεσίες υγείας αφού δε θα μπορεί να πληρώνει λόγω χαμηλού εισοδήματος.