Μετά τον ορυμαγδό των τελευταίων βδομάδων για τους κινδύνους πτώχευσης που είχαν ζώσει την ελληνική οικονομία, τώρα το γύρισαν στο ότι τη ...σκαπουλάραμε. Το νέο τροπάρι λέει ότι μπορεί να γλιτώνουμε τη χρεοκοπία, απαιτείται όμως τώρα «εθνική συστράτευση», για να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες της τρέχουσας οικονομικής κρίσης, αλλά και να επιλυθούν τα πολυπροβαλλόμενα «δομικά προβλήματα» της οικονομίας συνολικά. Ολα αυτά, με δυο λόγια, σημαίνουν ότι οι εργαζόμενοι θα πρέπει να πληρώσουν και πάλι τη νύφη. Και μάλιστα πολύ ακριβά.

Οι συμφωνίες της κυβέρνησης στην ΕΕ, αλλά και οι εργασίες της Συνόδου Κορυφής τις μέρες που μας πέρασαν, πιο ωμά από ποτέ άλλοτε, κατονομάζουν τα θύματα των νέων διαρθρωτικών παρεμβάσεων και προδιαγράφουν ότι οι όποιες αλλαγές θα αφορούν τις αποδοχές των εργαζομένων, την παραπέρα αποσύνδεση της ανάγκης για πλήρη και σταθερή εργασία με μορφές ελαστικής και περιστασιακής απασχόλησης, την αντικατάσταση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος με γενικές συντάξεις των 500 ευρώ, και πάει λέγοντας. Ο κυνισμός τους έφτασε, μάλιστα, στο σημείο να βγαίνει αυτός ο άθλιος Γιούνγκερ, ο πρόεδρος του Γιούρογκρουπ, να προκαλεί τους εργαζόμενους της χώρας μας να επιδείξουν «κουράγιο και υπομονή, γιατί τα μέτρα θα είναι σκληρά».

Το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να αναφωνήσει «πόσο περισσότερο κουράγιο οφείλουν να δείξουν, βρε μασκαρά, αυτοί που ζουν με 800 ευρώ το μήνα», δεν πτοεί κανέναν. Ούτε την ΕΕ, ούτε τα όρνεα των χρηματαγορών που επιδιώκουν να αφαιμάξουν ακόμα υψηλότερα επιτόκια από τις πωλήσεις των κρατικών ομολόγων, ούτε τους ντόπιους κεφαλαιοκράτες. Αυτοί, αξιοποιώντας το πολιτικό τους προσωπικό, τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Μπορεί, πολλοί από αυτούς, αφού εκμεταλλεύτηκαν την ικμάδα των εργαζομένων να τους πέταξαν στο δρόμο και να έβαλαν λουκέτο στις επιχειρήσεις που είχαν, πήραν όμως τα κλεμμένα από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης και τώρα το παίζουν αφεντικά σε γειτονικές ή και πιο μακρινές χώρες.

Ετσι είναι αυτά. Μπορεί τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας να οφείλονται αποκλειστικά στο γεγονός ότι τα πάντα είναι υποταγμένα στην εξυπηρέτηση του κεφαλαίου και την ανάγκη να εξασφαλίζονται όλο και υψηλότερα κέρδη για τους εκπροσώπους του, όταν όμως έρχεται η ώρα του ταμείου, για την «τρύπα» που προκαλείται από αυτή τη λεηλασία, τότε το βλέμμα των κυβερνώντων, πριν της ΝΔ και τώρα του ΠΑΣΟΚ, πέφτει πάνω στους εργαζόμενους. Αυτοί, με τους χαμηλούς μισθούς, με τις ελαστικές σχέσεις απασχόλησης, με τις συντάξεις πείνας, με τη συνεχή ακρίβεια στην αγορά, πλήρωσαν την πολιτική στήριξης του κεφαλαίου μέχρι τώρα, αυτοί πρέπει να καλύψουν και τα ελλείμματα που δημιουργήθηκαν εξαιτίας αυτής ακριβώς της πολιτικής. Πώς θα πληρώσουν αυτή τη φορά; Με την ακόμα μεγαλύτερη μείωση των μισθών, με τη μεγαλύτερη επιδείνωση των συνθηκών απασχόλησης, με την κατάργηση των συντάξεων, με την απόλυτη χειροτέρευση των συνθηκών διαβίωσης.

Τα κουκιά που έχει να μοιράσει μια κοινωνία είναι μετρημένα. Οπως ακριβώς συμβαίνει με τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς, έτσι περίπου γίνεται και σε επίπεδο κοινωνίας. Αν επιχειρήσει κάποιος να το δει, σε πολύ γενικές αναλογίες, η εικόνα είναι πάνω - κάτω η εξής: Οπως για μια οικογένεια τα περιουσιακά της στοιχεία είναι ό,τι κατάφερε να αποκτήσει με εργασία των μελών της, δηλαδή το σπίτι, το αυτοκίνητο, το εξοχικό, ο υπολογιστής κ.ο.κ., έτσι και η κοινωνία ολόκληρη, συλλογικά, με την εργασία του συνόλου των εργαζομένων και μόνον αυτών, έχει δημιουργήσει το σύνολο των υποδομών, το σύνολο κτιρίων, το σύνολο των εργοστασίων, το σύνολο των μηχανών, ό,τι υπάρχει και αποτελεί αποτέλεσμα εργασίας. Μόνο που στα πλαίσια του εκμεταλλευτικού συστήματος που ζούμε, σε επίπεδο κοινωνίας, αν και ό,τι υπάρχει είναι αποτέλεσμα της εργασίας των εργαζομένων, αντί να ανήκουν σε όλους τους εργαζόμενους, νομικά ανήκουν στους καπιταλιστές. Κι όχι μόνο τα εργοστάσια. Στις σημερινές συνθήκες εξέλιξης του συστήματος, στους καπιταλιστές ανήκουν - χάριν της εξουσίας που διαθέτουν - και οι δρόμοι, και οι παραλίες, και τα λιμάνια, και οι λίμνες, και τα νησιά και ό,τι, κανονικά, ανήκει σε όλους, αλλά μπορεί να αποφέρει κέρδος στο κεφάλαιο. Πέρα από όλα τα παραπάνω, που είναι τα ...πάγια περιουσιακά στοιχεία, στην μία περίπτωση των οικογενειών, στην άλλη της κοινωνίας, υπάρχει και κάτι ακόμα. Για τις οικογένειες, είναι το μηνιάτικο ή το ετήσιο εισόδημα, με οποίο μπορεί να ζήσει αγοράζοντας προϊόντα και καλύπτοντας τις άλλες ανάγκες της. Για την κοινωνία, αντίστοιχα, υπάρχει το ΑΕΠ, που ανεξάρτητα από τον τρόπο που το υπολογίζουν οι αστοί, εν πολλοίς αποτελεί το ετήσιο εισόδημα της κοινωνίας. Είναι αυτό που με μια κουβέντα και πολύ γενικά, ονομάζουμε παραγόμενο πλούτο. Οπως ακριβώς η οικογένεια δεν μπορεί να ξεφύγει και να ξοδέψει παραπάνω από το δικό της εισόδημα, έτσι και η κοινωνία πρέπει να κάνει τα κουμάντα της κινούμενη μέσα στα όρια του ΑΕΠ. Πρόκειται για κάτι, που, στα όρια του καπιταλισμού, είναι εντελώς ακατόρθωτο, αφού οι αξιώσεις του κεφαλαίου να καταβροχθίζει όλο και μεγαλύτερο μέρος από τον παραγόμενο πλούτο - το ΑΕΠ που λέγαμε - προκαλεί ανισορροπίες, ελλείμματα, χρέη, «τρύπες» κ.λπ.

Το ΑΕΠ της χώρας, το 2009 εκτιμάται ότι διαμορφώθηκε στα 240 δισ. ευρώ. Αυτός ήταν ο πλούτος που παρήγαγαν οι εργαζόμενοι, δηλαδή αυτό ήταν το ποσό (αφού αφαιρεθούν οι δαπάνες για τη συντήρηση του κράτους και οι αναγκαίες αποταμιεύσεις) που μπορούσε να μοιραστεί. Κοιτάξτε όμως τι γίνεται. Από αυτά τα 240 δισ.:

• 50 δισεκατομμύρια ευρώ δόθηκαν επίσημα προς τους εκπροσώπους διαφόρων επιχειρηματικών ομίλων, προκειμένου να αντιμετωπίσουν, όπως είπαν, τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Εδώ συμπεριλαμβάνονται: τα 28 δισ. ευρώ προς τις τράπεζες. Τα 7,2 δισ. ευρώ στα πλαίσια του νέου Επενδυτικού Νόμου. Τα 6 δισ. ευρώ που δίνονται σε επιλεγμένες ομάδες της πλουτοκρατίας μέσω των περίφημων «Συμπράξεων» του Δημοσίου με το ιδιωτικό κεφάλαιο. Επιχειρηματικά δάνεια ύψους 3,2 δισ. ευρώ, με κρατική εγγύηση. 3,2 δισ. ευρώ, με το λεγόμενο Σχέδιο Στήριξης της Απασχόλησης. 1,5 δισ. ευρώ στο όνομα της ενίσχυσης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. 1,3 δισ. ευρώ προς διάφορες επιχειρήσεις, με την ενεργοποίηση του προγράμματος «Επιχειρηματικότητα και Ανταγωνιστικότητα». Τα δισεκατομμύρια που εισπράττουν, σε ετήσια βάση, μια χούφτα κατασκευαστικοί όμιλοι που λυμαίνονται τις εθνικές οδούς, τσεπώνοντας τις εισπράξεις των διοδίων.
• 11,8 δισ. ευρώ, με βάση τα στοιχεία του 9μηνου Γενάρη - Σεπτέμβρη, καταβροχθίστηκαν, με τη μορφή της επίσημης κερδοφορίας, από τους 166 κερδοφόρους επιχειρηματικούς ομίλους στο Χρηματιστήριο.
• 41,2 δισ. ευρώ έφυγαν αμέσως - αμέσως, με τη μορφή των τοκοχρεολυτικών δόσεων, προς τους τραπεζίτες που δανείζουν το ελληνικό δημόσιο.
• 10 δισ. ευρώ το κονδύλι που καρπώθηκαν διάφοροι επιχειρηματικοί όμιλοι στα πλαίσια του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων.
• 6,5 δισ. ευρώ, οι στρατιωτικές δαπάνες, όπως αυτές υπαγορεύονται από τις ανάγκες της ΕΕ και τις στρατηγικές του ΝΑΤΟ.
• 2,5 δισ. ευρώ αποτελούν οι αποδόσεις προς την ΕΕ (συνδρομές, συνεισφορές, συμμετοχές).
• 2,2 δισ. ευρώ για να πληρωθούν τα επίσημα προγράμματα του υπουργείου Εθνικής Αμυνας.
• 2 δισ. ευρώ τα κεφάλαια που Ελληνες επιχειρηματίες σήκωσαν από τη χώρα και τα τοποθέτησαν σε κερδοφόρες δραστηριότητες στο εξωτερικό.

Να κάνουμε έναν πρώτο λογαριασμό; Το άθροισμα των παραπάνω ποσών ξεπερνά τα 126 δισεκατομμύρια ευρώ! Από τον πλούτο που παράχθηκε, δηλαδή, ολόκληρη τη χρονιά, το 53% έγινε φτερό στον άνεμο, για να γιγαντώσουν ακόμα περισσότερο οι περιουσίες μιας χούφτας επιχειρήσεων και των εκπροσώπων της άρχουσας τάξης, κι αυτό πριν καν τα εκατομμύρια των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων βάλουν στην τσέπη τους έστω και 1 ευρώ.

Αν επιχειρήσει κάποιος να προχωρήσει τους υπολογισμούς στις δαπάνες που απαιτούνται για τη λειτουργία και τη συντήρηση του μηχανισμού του αστικού κράτους και των υποδομών του, διαπιστώνει ότι ο πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι κατασπαταλάται με τέτοιον τρόπο που μπορεί να φτάνει για όλα, όταν αφορά το κεφάλαιο και τις πολιτικές στήριξής του, αλλά, σύμφωνα με την αντίληψη εκείνων που διαχειρίζονται τα οικονομικά, δεν είναι επαρκής για να ζήσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι αξιοπρεπώς. Ετσι, μπορεί το κατά κεφαλήν εισόδημα να ξεπερνά τις 22.000 ευρώ, όμως τελικά η λεηλασία του πλούτου από τους κεφαλαιοκράτες υποχρεώνει τους εργαζόμενους να ζουν με εισοδήματα πείνας και τα δημόσια οικονομικά να παρουσιάζουν ελλείμματα. Και ενώ ο δανεισμός για την κάλυψη των ελλειμμάτων γίνεται αποκλειστικά για να εξακολουθήσει να κερδίζει το κεφάλαιο, τώρα που η θηλιά έφτασε στον κόμπο, κοιτάνε και πάλι να αρπάξουν από τα λαϊκά εισοδήματα και τα εναπομείναντα λαϊκά δικαιώματα, ώστε να μείνουν ανέγγιχτοι οι μηχανισμοί ενίσχυσης και χρηματοδότησης του κεφαλαίου.

Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: Την ώρα που κάποιοι θησαυρίζουν από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, εκατομμύρια εργαζομένων εξαναγκάζονται να επιβιώνουν με μισθούς των 600 και 700 ή και 1.000 ευρώ το μήνα. Η συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων έχουν σύνταξη μέχρι τα 500 ευρώ. Το 22% του πληθυσμού ζει κάτω από τα όρια ακόμα και αυτής της επίσημης φτώχειας. Η εργατική τάξη και ιδιαίτερα η νεολαία και οι γυναίκες μαστίζονται από την ανεργία. Τα λαϊκά νοικοκυριά δεν μπορούν να σηκώσουν κεφάλι.

Κι έρχεται τώρα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που πριν από τις εκλογές κατακεραύνωνε τη ΝΔ, επειδή θα «πάγωνε» τις αυξήσεις στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και έχει ήδη τροχιοδρομήσει μια άνευ προηγουμένου αντιλαϊκή επίθεση.

Ε, μάλλον, πάει πολύ να υποκύψουμε στις απειλές και τους εκβιασμούς τους. Η κοινωνία και συσσωρευμένη «περιουσία» διαθέτει και παράγει κάθε χρόνο τόσο πλούτο που είναι ικανός να εξασφαλίσει ανθρώπινους όρους εργασίας και διαβίωσης για το λαό. Αρκεί να παραμεριστούν οι ελάχιστοι άρπαγες της εργασίας των πολλών!