Το φιλειρηνικό - αντιιμπεριαλιστικό κίνημα έχει κατακτήσει, μέσα από τη δράση του, γενική αναγνώριση, εντός αλλά και εκτός ελληνικών συνόρων. Η επέτειος των 50 χρόνων από την ίδρυση της ΕΕΔΥΕ στις 15 Μάη, μαζί με την επέτειο των 60 χρόνων από τη μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των λαών, δίνει και το στίγμα του αγώνα και της δράσης του φιλειρηνικού κινήματος. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο αυτές επέτειοι συνεορτάζονται από τις Επιτροπές Ειρήνης σε όλη την Ελλάδα.

Οι εκδηλώσεις κορυφώνονται αύριο, Κυριακή 15 Μάη, με τη μεγάλη Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης, από τον Τύμβο του Μαραθώνα στην Πλατεία Συντάγματος.

Οι κινητοποιήσεις που πραγματοποιούνται με αφορμή τις δύο αυτές επετείους, δεν έχουν καθόλου επετειακό χαρακτήρα, αντίθετα αποτελούν ένα αποφασιστικό βήμα στην κατεύθυνση ενίσχυσης του ρόλου του αντιπολεμικού κινήματος, ενόψει και της παραπέρα ενίσχυσης της εμπλοκής της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς.

Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι η ΕΕΔΥΕ, με την ίδρυσή της, όπως και οι Επιτροπές Ειρήνης, που συγκροτήθηκαν ακολούθως σε όλη την Ελλάδα, κράτησαν ανοιχτά όλα τα μεγάλα ζητήματα της εθνικής ανεξαρτησίας και της ειρήνης.

Η ΕΕΔΥΕ καθιερώνει τις Μαραθώνιες Πορείες Ειρήνης. Στις 21 Απρίλη 1963 πραγματοποιήθηκε η πρώτη Μαραθώνια Πορεία. Ηταν τότε που όλος ο κρατικός και παρακρατικός μηχανισμός κινητοποιείται για να εμποδίσει τους χιλιάδες διαδηλωτές που συρρέουν από όλη τη χώρα. Ο λαός περιφρονεί την απαγόρευση. Το αποτέλεσμα είναι 2.000 συλλήψεις και 300 τραυματισμοί. Η πορεία όμως πραγματοποιείται από τον Γρηγόρη Λαμπράκη, με συνοδοιπόρους τους Ανδρέα Μαμμωνά, Παντελή Γούτη και Μπάμπη Παπαδόπουλο.

Ενα μήνα μετά, στις 22 Μάη 1963, πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη η πρώτη εκδήλωση για την ειρήνη, με κεντρικό ομιλητή τον Γρηγόρη Λαμπράκη. Το κράτος και το παρακράτος βάζουν σε εφαρμογή τα φονικά τους σχέδια για κατάπνιξη κάθε φιλειρηνικής πρωτοβουλίας και δραστηριότητας. Στη συμβολή των οδών Βενιζέλου και Ερμού δολοφονούν τον μαραθωνοδρόμο της ειρήνης και τραυματίζουν βαριά τον βουλευτή Γιώργη Τσαρουχά.

Στη διάρκεια της δικτατορίας 1967-1974, το κίνημα ειρήνης ακολουθεί την πορεία του γενικότερου λαϊκού κινήματος. Μετά τη βάναυση διάλυση της ΕΕΔΥΕ η δράση της συνεχίζεται στο εξωτερικό, παίρνοντας αντιδικτατορικό χαρακτήρα. Μετά την πτώση της δικτατορίας, το 1974, το κίνημα ειρήνης ακολούθησε την ανάταση του γενικότερου λαϊκού κινήματος. Αγκαλιάζει ευρύτερες κοινωνικοπολιτικές δυνάμεις και ο αγώνας διεξάγεται από καλύτερες θέσεις.

Μετά από μια περίοδο κάμψης στη διάρκεια της περιόδου 1991-1995, όπου το κίνημα ειρήνης επηρεάστηκε από τις γενικότερες εξελίξεις και ανατροπές, ξεκίνησε μια νέα περίοδος για την ΕΕΔΥΕ και τη δράση της. Ειδικότερα μετά το Μάρτη του 1995, όταν πραγματοποιείται το 12ο Συνέδριό της, που καθόρισε τους στόχους, τους προσανατολισμούς και τα καθήκοντα του κινήματος ειρήνης για τα επόμενα χρόνια. Στο επίκεντρο του Συνεδρίου μπήκε η συστηματική προσπάθεια για τη συγκρότηση του μετώπου των λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό για την ανατροπή της νέας τάξης πραγμάτων.

Ηδη η ανθρωπότητα έχει περάσει σε μια περίοδο, όπου σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη οι λαοί βρίσκονται αντιμέτωποι με την πρωτοφανή και αχαλίνωτη επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού, που παράγει πολέμους, φτώχεια και εξαθλίωση για τους λαούς. Με πρόσχημα την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και τη διεθνή «ασφάλεια» και «σταθερότητα» μπαίνουν στο στόχαστρο δεκάδες χώρες, όλα τα κινήματα που αμφισβητούν και αντιστέκονται στη νέα τάξη πραγμάτων του ιμπεριαλισμού. Από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ενωση διατυπώνεται επίσημα το δόγμα του προληπτικού πολέμου. Οι στρατοί των κρατών - μελών του ΝΑΤΟ, και ο ελληνικός, προσαρμόζονται, ώστε να υπηρετούν τους επιθετικούς πολέμους των ιμπεριαλιστών. Η Ελλάδα, με την πολιτική της κυβέρνησης και τη στήριξη της αξιωματικής αντιπολίτευσης ευθυγραμμίζεται πλήρως με την πολιτική των ιμπεριαλιστών.

Την περίοδο που διανύουμε σήμερα, όπου εντείνεται η προσπάθεια επιβολής της «νέας τάξης πραγμάτων», οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους, καταστρατηγώντας τις καταστατικές αρχές του ΟΗΕ και τις στοιχειώδεις αρχές του Διεθνούς Δικαίου, εντείνουν την παγκόσμια στρατιωτική τους παρουσία και πυροδοτούν νέα κούρσα εξοπλισμών. Παράλληλα, η ενεργοποίηση του Ευρωστρατού στην ΕΕ, αλλά και οι «ομάδες κρούσης», που προωθήθηκαν με τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη, αποτελούν πρόσθετους λόγους, ώστε να οικοδομηθούν οι προϋποθέσεις για μιαν ευρύτερη κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα ενάντια στην πολιτική που υπαγορεύουν τα ιμπεριαλιστικά κέντρα σε όλους τους τομείς της ζωής των εργαζομένων.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, της εξάπλωσης της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων, των επεμβάσεων και των πολέμων, των διαμελισμών και της αλλαγής συνόρων, οι ελληνικές κυβερνήσεις, του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια της ΝΔ, συμμετέχουν ενεργά, προσδοκώντας συμμετοχή στην ιμπεριαλιστική λεία, για λογαριασμό της ντόπιας πλουτοκρατίας. Ωστόσο, ο ελληνικός λαός αναπτύσσει την αντιιμπεριαλιστική - αντιπολεμική του δράση, αλλά δεν αρκεί το «Οχι στον πόλεμο».

Χρειάζεται αυτό το «όχι» να εκφραστεί έμπρακτα. Να εναντιωθεί και να ορθώνει εμπόδια στη συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις, στην αποστολή στρατού έξω από τα σύνορα, να απαιτήσει να γυρίσουν τα ελληνικά στρατιωτικά τμήματα που δρουν σε διάφορα ιμπεριαλιστικά μέτωπα, να κλείσουν οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις και να πάψουν να παρέχονται οι κάθε είδους πολεμικές διευκολύνσεις, να φύγει η Ελλάδα από τους στρατιωτικοπολιτικούς ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς (ΝΑΤΟ), να μη συμμετέχει στον Ευρωστρατό.

Απέναντι σ' αυτήν τη γραμμή της απόκρουσης της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας σε όλα τα επίπεδα, βρίσκεται η γραμμή του εγκλωβισμού και της ενσωμάτωσης στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, που προβάλλεται από διάφορες σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις. Εναν τέτοιο ρόλο έχουν αναλάβει τα διάφορα «φόρουμ». Δεν πρέπει να διαφεύγει το γεγονός ότι το «Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ», όπως και το «Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ» δεν ήταν ιδέα των κινημάτων, αλλά γεννήθηκαν - με τη στήριξη ακόμα και κυβερνήσεων - έξω από αυτά, σαν αντίδραση στην εμφάνιση λαϊκών κινημάτων, στην ανησυχία που προκάλεσε σε κυρίαρχους κύκλους η έκρηξη στο Σιάτλ το 1999 και τα σημάδια μιας ριζοσπαστικοποίησης που ωρίμαζε.

Το αντιπολεμικό κίνημα, για να μπορέσει να παίξει το ρόλο του, θα πρέπει να λέει όλη την αλήθεια για το ρόλο, όχι μόνο των Μπους και Μπλερ, αλλά και συνολικά του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και να λέει τα πράγματα με το όνομά τους, ως προς την ελληνική εμπλοκή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, να την αντιπαλεύει, ώσπου να την καταργήσει.

Η συμβολή στη δημιουργία ενός μεγάλου λαϊκού μετώπου αντίστασης στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό και στην ανατροπή του, αποτελεί πρωταρχικό στόχο της ΕΕΔΥΕ. Δε φτάνει να λέμε «ναι στην ειρήνη» αν δεν αγωνιζόμαστε κατά του εχθρού της ειρήνης, του ιμπεριαλισμού, και των δυνάμεων που τον παράγουν και τον υπηρετούν. Δεν μπορούμε να σταματήσουμε τον πόλεμο και τη φτώχεια αν δε συγκρουστούμε μαζί τους και σε τελική ανάλυση δεν μπορούμε να νικήσουμε, αν δεν τους ανατρέψουμε. Οσο για αυτούς που μιλάνε για συμβιβασμούς και συμμόρφωση, που ισχυρίζονται πως είναι ουτοπία η νίκη των λαών, αυτοί όχι μόνο είναι ανιστόρητοι, αλλά άμεσα ή έμμεσα καλούν σε υποταγή γιατί αυτό προστάζουν τα συμφέροντα που υπηρετούν.