Γρηγοριάδης Κώστας

Τι φοβούνται; Το άγνωστο. Τρέμουν το καινούριο που αναζητά η κοινωνία, αλλά που ακόμα δεν έχει γεννηθεί. Γι' αυτό και η εξουσία, σαν τον Ηρώδη, σφάζει κάθε νήπιο που μοιάζει ύποπτο. Γεμίζουν τις φυλακές με τους Ρομπέν των σουπερμάρκετ, που κλέβουν μακαρόνια και τα μοιράζουν στους φτωχούς, και με τους εικοσάχρονους με τα καψούλια που παρουσιάζουν ως αδίστακτους τρομοκράτες (αλλά κι αυτή τη φορά το νήπιο που φοβούνται θα γεννηθεί αλλού)».(Από άρθρο της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας», 12/12/2010).

Δεν ξαφνιάζει η συγκεκριμένη εφημερίδα με τέτοια αρθρογραφία. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που πασχίζει στο όνομα του κινήματος να συμβάλει στο τσάκισμά του. Οχι μόνο επειδή χτυπά το ΚΚΕ. Αλλά μαζί μ' αυτό έχει αναλάβει εργολαβία την προπαγάνδα που κάνει η αστική τάξη να εμφανίσει ως κίνημα κάθε περιθωριακή ενέργεια που σηκώνει τείχος στη συνείδηση λαϊκών δυνάμεων, ιδιαίτερα των νεολαιίστικων, από την αιτία των βασάνων τους που είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός, σε συνδυασμό με την παραμορφωτική παρουσίαση του αντιπάλου. Ακόμη και στο πιο πάνω άρθρο ως εξουσία εμφανίζει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, όχι όμως και την τάξη που είναι στην εξουσία και το κράτος της στο σύνολό του. Το Δεκέμβρη του 2008 πρόβαλε τη θεωρία του υποτιθέμενου «νέου κινήματος». Το οποίο συγκροτείται αποκλειστικά και μόνο από τους νέους. Και που μπορεί αυτό το κίνημα να αναγκάσει την «κοινωνία» τους να «συνέλθει» από τη βάρβαρη καταπίεσή της.

Ποιο ήταν αυτό το κίνημα; Οι «αντιεξουσιαστές». Η κουκούλα, η σπασμένη βιτρίνα, η «έφοδος στα αστυνομικά τμήματα», όπου καλούσε τους μαθητές, και όχι τα μονοπώλια και η εξουσία τους.

Σήμερα ως κίνημα εμφανίζει τους «Ρομπέν των σουπερμάρκετ, που κλέβουν μακαρόνια και τα μοιράζουν στους φτωχούς, και τους εικοσάχρονους με τα καψούλια». Σ' αυτούς τους δρόμους θέλουν να εκτρέψουν το κίνημα της νεολαίας. Επικίνδυνους δρόμους και σε αντίθεση με το εργατικό κίνημα. Θέλουν να περάσουν στις λαϊκές και ιδιαίτερα στις νεολαιίστικες συνειδήσεις πως το ταξικό, εργατικό, το λαϊκό κίνημα έχει ξεπεραστεί οριστικά, είναι παρωχημένο αντικειμενικά, το επαναστατικό υποκείμενο, η εργατική τάξη, με επικεφαλής το Κομμουνιστικό Κόμμα, δεν μπορεί να εκφράσει «τις νέες ιδέες» των «εξεγερμένων νέων», για «μια άλλη κοινωνία» που «ονειρεύονται οι νέοι», επομένως και την αγωνία και τους πόθους μιας νεολαίας με αβέβαιο μέλλον.

Στην ίδια στρατηγική εντάσσεται η προπαγάνδα και άλλων αστικών ΜΜΕ. Πρόσφατα στον τηλεοπτικό «ΣΚΑΪ», με αφορμή τον αποκλεισμό από το ΠΑΜΕ του υπουργείου Εργασίας ενάντια στο διάλογο για τις επιχειρησιακές συμβάσεις που στέλνουν τους εργαζόμενους στην εξαθλίωση, μια δημοσιογράφος του έκανε την ίδια εμβριθή ανάλυση, ότι η δράση του ΠΑΜΕ βοηθά την κυβέρνηση, αφού δεν της βάζει εμπόδια. Ο διάλογος έγινε στα γραφεία του ΣΕΒ. Αρα το ΠΑΜΕ είναι συστημικό. Μόνο ένα κίνημα νεολαίας, αυθόρμητο, ακομμάτιστο, μπορεί να φέρει το «νέο», να βάλει εμπόδια κλπ.

Αυτή η προπαγάνδα ούτε μεμονωμένη είναι, ούτε από άγνοια των αστών δημοσιολόγων γίνεται. Και αυτοί και τα αστικά ΜΜΕ είναι ενταγμένοι σε μια στρατηγική με συγκεκριμένο σκοπό. Να προστατεύσει με κάθε τρόπο, κάθε μέσο, την εξουσία του κεφαλαίου που στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Και φυσικά στο στόχαστρο είναι η εργατική τάξη και το κίνημά της.

Κι όλα αυτά γιατί η οικονομική κρίση και η πολιτική διαχείρισής της σε όφελος του κεφαλαίου καταστρέφει το λαό. Ταυτόχρονα, δείχνει και τα ιστορικά όρια του συστήματος. Φοβούνται οι αστοί ένα καλά οργανωμένο εργατικό κίνημα, μια λαϊκή συμμαχία που διεκδικώντας ικανοποίηση όλων των λαϊκών αναγκών συνδέει αυτή την πάλη με τη λαϊκή εξουσία. Φοβούνται δηλαδή τη στρατηγική του ΚΚΕ, τη δράση του ΚΚΕ στο εργατικό κίνημα. Ξέρουν πως κανένα όπλο, όσο ισχυρό κι αν είναι, δεν μπορεί ούτε να αναστείλει, ούτε να ματαιώσει τους νόμους της κοινωνικής εξέλιξης. Ο καπιταλισμός δεν είναι παντοδύναμος. Είναι σε βαθιά κρίση. Δεν πρόκειται όμως να περάσει στο παρελθόν της Ιστορίας μόνος του, όπως και δεν μπορεί να ματαιώσει την εξέλιξη της Ιστορίας προς τα μπρος, να ματαιώσει το επαναστατικό πέρασμα στο σοσιαλισμό. Παίρνει όμως μέτρα, έχει στρατηγική αναχαίτισης αυτής της πορείας. Στρατηγική, που συνδυάζει την ιδεολογική και πολιτική παρέμβαση, αποτροπής, ενσωμάτωσης ριζοσπαστικών, επαναστατικών διαθέσεων μέσα από έναν πολύμορφο μηχανισμό, σ' αυτόν είναι ενταγμένη αυτή η προπαγάνδα της «Ελευθεροτυπίας», του «ΣΚΑΪ» και άλλων.

Σ' αυτό το σχεδιασμό πάντα ήταν και είναι επιδίωξη να απομακρύνει ή να εμποδίζει τη συνένωση της νεολαίας με το εργατικό κίνημα, κυρίως τα παιδιά των εργατικών και λαϊκών οικογενειών. Αξιοποιούν για το σκοπό αυτό ένα μέρος της φοιτητικής νεολαίας που σε ένα μεγάλο μέρος της προέρχεται από αστικά και μικροαστικά στρώματα. Νέους που σε ορισμένες φάσεις εκφράζουν με εκρήξεις τα αδιέξοδα του μικροαστικού περιβάλλοντος που ζουν. Το έργο αυτό το έχουμε ξαναδεί. Είναι πολύ παλιό.

Αυτό το θέμα με το νέο, το ακομμάτιστο, επανήλθε μετά τις εκλογές για τα τοπικά κρατικά όργανα. Για τους ακομμάτιστους περιφερειάρχες και δημάρχους, για το ακομμάτιστο, ακαθοδήγητο κίνημα (έρμαιο κάθε τυχοδιωκτισμού λέμε εμείς, άρα και χειραγωγήσιμο και εύκολο να υποταχθεί με την καταστολή και άλλα μέσα), ως το ελπιδοφόρο που μόνο η αυθόρμητη νεολαία μπορεί να το καταφέρει. Παραπλήσια η λογική των τάχα αντικαπιταλιστικών δυνάμεων όπως ΝΑΡ, «ΑΝΤΑΡΣΥΑ», ΚΟΕ, κλπ. να κάνουν κριτική στο ΚΚΕ ότι ακολουθεί «σεκταριστική πολιτική», γιατί τάχα είναι ενάντια σε ό,τι δεν καθοδηγεί. Οτι είναι ενάντια στη λογική ενός κινήματος που λένε ότι πρέπει να αναπτύσσεται χωρίς τη συμμετοχή του κόμματος της εργατικής τάξης, την καθοδήγησή του απ' αυτό. Και το λένε εκπρόσωποι αντικαπιταλιστικών τάχα κομμάτων! Είναι αυτοί που, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, είχαν βαφτίσει εξέγερση τη δράση των λεγόμενων αντιεξουσιαστών το Δεκέμβρη του 2008.

Αυτό που παρουσιάζουν με παραλλαγή ως νέο κίνημα δεν ενοχλεί στο ελάχιστο το αστικό πολιτικό σύστημα, αφού είναι συμπλήρωμά του. Υπονομεύει όμως το εργατικό κίνημα. Γιατί βάζει τεράστια εμπόδια στη συνειδητοποίηση της ανάγκης ταξικής ενότητας της εργατικής τάξης, στη λαϊκή αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική συμμαχία και τον αγώνα για τη λαϊκή εξουσία ως διέξοδο για την ικανοποίηση όλων των αναγκών της εργατικής, λαϊκής οικογένειας. Και είναι επικίνδυνη αυτή η τακτική για την εργατική τάξη, το λαό, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης, αφού καλλιεργεί κλίμα αποστροφής στο κίνημα, στους αγώνες, όταν τους ταυτίζει με την κουκούλα, τη σπασμένη βιτρίνα, τη «μολότοφ», τους «Ρομπέν της κλεψιάς και τα καψούλια». Και αντικειμενικά η δράση τέτοιων δυνάμεων που τους εμφανίζουν ως «κίνημα» χρησιμοποιείται ενίοτε προβοκατόρικα από διάφορους μηχανισμούς ενάντια στο ταξικό εργατικό λαϊκό κίνημα.

Τέτοιο «κίνημα» το ΚΚΕ ούτε το στηρίζει ούτε συμμετέχει, γιατί αυτό δεν είναι κίνημα. Εμείς καλούμε τη νεολαία σε ένα κίνημα ανυπακοής και αμφισβήτησης της εξουσίας που έχει ως σύμβολό της την καταπίεση στους τόπους δουλειάς, την Ευρωπαϊκή Ενωση, τα μονοπώλια, που επιβάλλουν στο λαό την απροκάλυπτη δικτατορία τους.

Σε ό,τι λένε για το ΚΚΕ, ότι «μεταθέτει τη λύση στη δευτέρα παρουσία της επανάστασης», επίμονα και σκόπιμα αποσιωπούν το ολοκληρωμένο πλαίσιο στόχων πάλης του Κόμματός μας, που ικανοποιεί όλες τις σύγχρονες ανάγκες του λαού, ακριβώς γιατί αφ' ενός καταρρίπτει αυτό τους το ψέμα, αφ' ετέρου γιατί έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τα συμφέροντα των μονοπωλίων τα οποία στηρίζουν. Δεν είναι λύση π.χ. να έχουν όλοι δουλειά, σταθερό χρόνο εργασίας, μισθούς και συντάξεις για να ζουν αξιοπρεπώς, δωρεάν αποκλειστικά Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία, προστασία των ανέργων κλπ.;

Η προπαγάνδα περί συστημικού ΚΚΕ, συστημικού ΠΑΜΕ, η προπαγάνδα που τάχα αποτελεί εκτίμηση κυβερνητικών παραγόντων ότι όσο υπάρχουν ΓΣΕΕ και ΠΑΜΕ δε φοβάται η κυβέρνηση έχει διπλό στόχο. Πρώτον να ταυτίσει το ΠΑΜΕ με τη ΓΣΕΕ. Νομίζουν πως έτσι θα ανακόψουν την ολοένα και μεγαλύτερη οργάνωση και συσπείρωση εργατικών δυνάμεων στο ΠΑΜΕ. Οτι θα καθηλώσουν τους εργαζόμενους, εμποδίζοντας την ολοένα αυξανόμενη ανάπτυξη μαζικών μαχητικών αντιμονοπωλιακών αγώνων, θα ακυρώσουν στις λαϊκές συνειδήσεις το ρόλο και τη σημασία του εργατικού κινήματος. Ο δεύτερος ότι θα καταφέρουν, ταυτίζοντας το ταξικό κίνημα και το ΠΑΜΕ με τη ΓΣΕΕ, όργανο του κεφαλαίου, να περάσουν στις λαϊκές και ιδιαίτερα στις νεολαιίστικες συνειδήσεις πως κίνημα επαναστατικό είναι αυτό που οι ίδιοι πασχίζουν να επιβάλουν. Τα τυφλά χτυπήματα στο πουθενά. Μόνο που αυτό δείχνει ποιον πραγματικά φοβούνται. Το ΚΚΕ και τη στρατηγική του, το ΠΑΜΕ. Διαφορετικά αφού είναι ακίνδυνα γιατί ασχολούνται;

Η θεωρία τους, που ξεκόβει το κόμμα από το κίνημα, που αντιπαραθέτει στο εργατικό κίνημα το κίνημα της σπασμένης βιτρίνας και των «Ρομπέν της κλεψιάς και τα καψούλια», ενσωματώνει τους εργαζόμενους, το λαό στο σύστημα. Και επειδή η στρατηγική του ΚΚΕ, το κίνημα που παλεύει να αναπτυχθεί έχει τη συνέπεια και στη θεωρία και στην πράξη, να φτάσει η πολιτική πάλη ως το επίπεδο της εξουσίας, και επειδή οι συνθήκες οικονομικής κρίσης βοηθούν να συνειδητοποιείται - με δεδομένη τη δράση του ΚΚΕ - αυτή η αναγκαιότητα, στήνουν τα αναχώματα του «ακομμάτιστου» ή την προβοκατόρικη δράση των αντιεξουσιαστών, συμβάλλοντας στη διαιώνιση του αστικού πολιτικού συστήματος.