Νοθεία της πραγματικότητας και της ιστορίας επιχειρείται συστηματικά μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η ενορχηστρωμένη προσπάθεια αλλοίωσης της ιστορίας και η αναγωγή της αστικής προπαγάνδας σε διδακτικό υλικό;

Το παραπάνω, έρχεται να επιβεβαιώσει βιβλίο με τον τίτλο «Μια Ευρώπη», που εξέδωσε η Αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα και το μοίρασε σε δασκάλους και μαθητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ενα βιβλίο που φιλοδοξεί, όπως αναφέρεται στην εισαγωγή του, να «αποτελέσει ένα ωφέλιμο και επιμορφωτικό εργαλείο στα χέρια τους».

Στόχος του βιβλίου αναφέρεται ότι είναι να «καλύψει πιθανά κενά στην ενημέρωση για μια σειρά θεμάτων που αγγίζει άμεσα ή έμμεσα η διεύρυνση και, αφετέρου, μέσω της πληροφόρησης να κάνει πιο οικεία τα θέματα της διεύρυνσης στη νέα γενιά Ευρωπαίων πολιτών». Είναι σαφές ότι η πληροφόρηση και η ενημέρωση περιλαμβάνουν τα στοιχεία εκείνα που θέλει να προωθήσει η ίδια η ΕΕ, προσπαθώντας να επηρεάσει τους μαθητές μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία. Αποτελεί, πάντως, σοβαρό ζήτημα η στάση των εκπαιδευτικών απέναντι στο εν λόγω βιβλίο, γιατί από αυτούς θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό αν θα ενστερνιστούν ή όχι οι μαθητές την προπαγάνδα και κατά πόσο θα την αναγάγουν σε εκπαιδευτική διαδικασία.

Η προπαγάνδα δεν περιορίζεται στα κοινότοπα, πλέον, επιχειρήματα περί της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας. Η εισβολή της πολιτικής της ΕΕ στις νεαρές συνειδήσεις διοχετεύεται μέσα από την παρουσίαση των χωρών που εντάχτηκαν το 2004 και των υπό ένταξη χωρών. Παρουσιάζοντας την πολιτική κατάσταση σε αυτές τις χώρες και παραθέτοντας ιστορικά στοιχεία, συμβάλλει στην προσπάθεια παραγραφής της ιστορίας, αλλά και εμποτισμού της νεανικής συνείδησης με αντικομμουνισμό.

Αν κοιτάξει κανείς τις σελίδες που αναφέρονται στην Τουρκία, καταλαβαίνει ότι η σύνδεση της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ με την επίλυση του Κυπριακού είναι μια πλάνη. Στην περιγραφή της ιστορίας της Τουρκίας, πουθενά δεν αναφέρεται η εισβολή και η κατοχή της Κύπρου, παρά μόνο η ανάγκη για «διευθέτηση του πολιτικού ζητήματος στην Κύπρο», χωρίς να αναφέρει στο σημείο εκείνο ποιο είναι αυτό το πρόβλημα. Στη συνέχεια, ξεκαθαρίζοντας τη στάση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τονίζεται ότι «προτρέπει την Τουρκία να ενθαρρύνει την Τουρκοκυπριακή ηγεσία να εργαστεί για την επίλυση του προβλήματος, προκειμένου να επιτευχθεί λύση το συντομότερο δυνατό». Για τον κουρδικό πληθυσμό και τις διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο, δε γίνεται ούτε μία αναφορά.

Επίσης, αναφέρεται ότι «σοβαρές διενέξεις σημειώθηκαν το 1974 με την Ελλάδα εξαιτίας των στρατιωτικών επιχειρήσεων στο βόρειο τμήμα της Κύπρου». Δηλαδή, την εισβολή ξένων δυνάμεων σε ανεξάρτητο κράτος, τη σφαγή και το βίαιο διωγμό του λαού, την κατοχή (επί 31 χρόνια) τμήματος κράτους, η ΕΕ τη «διδάσκει» «στρατιωτικές επιχειρήσεις». Στην ουσία, έχοντας προαποφασίσει την ένταξη της Τουρκίας χωρίς την προϋπόθεση επίλυσης του Κυπριακού, το βιβλίο παρουσιάζει την Τουρκία αποσυνδεμένη από την κατοχή της βόρειας Κύπρου, προκειμένου να διαμορφώσουν οι μαθητές ευνοϊκή στάση απέναντι στις αποφάσεις της ΕΕ.

Μόνο στη σύντομη ιστορία της Κύπρου παρατίθενται κάποια - κι αυτά απόλυτα διαστρεβλωμένα - στοιχεία: «Το 1974, με αφορμή το στρατιωτικό πραξικόπημα για την ανατροπή του Προέδρου της Κύπρου Μακαρίου, η Τουρκία με στρατιωτικές επιχειρήσεις έθεσε υπό την κατοχή της το ένα τρίτο του νησιού (το βόρειο τμήμα της Κύπρου). Ανακωχή επιτεύχθηκε τον Ιούλιο του ίδιου έτους με τη συμβολή του ΟΗΕ. Το 1975 το νησί χωρίστηκε σε δύο τμήματα, τα όρια των οποίων χωρίζει η "πράσινη γραμμή" που βρίσκεται υπό τον έλεγχο του ΟΗΕ. Το βόρειο τμήμα της Κύπρου΄, το οποίο κατέχουν οι Τουρκοκύπριοι, έχει ξεχωριστό σύνταγμα, που ορίζει την άμεση εκλογή προέδρου και νομοθετικής βουλής. Το 1983 οι Τουρκοκύπριοι ανακήρυξαν την ανεξαρτησία τους, αποκαλώντας το κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου "τουρκική Δημοκρατία της βόρειας Κύπρου", την οποία αναγνωρίζει επίσημα μόνο η Τουρκία. Εκτοτε, καταβάλλονται προσπάθειες υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών για την επίτευξη δίκαιης, βιώσιμης και λειτουργικής επίλυσης του Κυπριακού προβλήματος, με τελευταία την υποβολή του αποκαλούμενου "σχεδίου Ανάν"». Στην πραγματικότητα αναφέρονται κάποια στοιχεία, αλλά παρουσιάζονται με τρόπο που αφενός δε δίνει στην Τουρκία την ευθύνη που της αναλογεί για τη μη επίλυση του Κυπριακού και αφετέρου αφήνει να αιωρείται το ζήτημα των «προσπαθειών» του ΟΗΕ.

Ενδεικτικά της ενορχηστρωμένης προσπάθειας αμαύρωσης του σοσιαλιστικού παρελθόντος και του ρόλου των κομμουνιστικών κομμάτων και της ΕΣΣΔ είναι τα σημεία του βιβλίου που αναφέρονται στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Χαρακτηριστικά, για την Τσεχία, αναφέρει ότι το κράτος πέρασε στην «άμεση επιρροή της Σοβιετικής Ενωσης», για να προσθέσει παρακάτω ότι «η δημοκρατία αποκαταστάθηκε στη χώρα με τη βελούδινη επανάσταση του 1989». Η Πολωνία «επανέκτησε την ανεξαρτησία της το 1918, γεγονός που διήρκεσε μόνο 20 χρόνια οπότε και πέρασε στον έλεγχο της Σοβιετικής Ρωσίας. Το 1989 η Πολωνία επανέκτησε την ανεξαρτησία της και οι κομμουνιστές ηγέτες ηττήθηκαν...». Αναλόγως, η Εσθονία «προσαρτήθηκε στη Σοβιετική Ενωση για να κατακτηθεί αμέσως μετά από τη Γερμανία (1941 - 1944). Το 1944 η χώρα "ελευθερώθηκε" από τους Σοβιετικούς στρατιώτες και κατ' επέκταση ξαναπέρασε στον σοβιετικό έλεγχο». Με ανάλογα λόγια περιγράφεται η ιστορική διαδρομή και των υπόλοιπων χωρών (Ουγγαρία, Βουλγαρία, Λετονία, Λιθουανία, Σλοβακία, Σλοβενία). Η προσπάθεια να διαμορφωθεί η εικόνα μιας ΕΣΣΔ που κατακτούσε χώρες, προσαρτούσε εδάφη (κάτι σαν αποικιοκρατική δύναμη δηλαδή) και λειτουργούσε σαν δικτατορία συνεχίζεται στάζοντας χολή στις σελίδες του βιβλίου. Αξίζει, τέλος, να επισημανθεί ότι αφού «η δημοκρατία αποκαθίσταται» οι παράγραφοι παρουσίασης των χωρών καταλήγουν, σε ορισμένες χώρες, με την πληροφορία του έτους κατά το οποίο έγιναν μέλη του ΝΑΤΟ! Είναι φανερό ότι ανάμεσα στα μέλη του ΝΑΤΟ μετράει η ΕΕ τις «δημοκρατικές» χώρες...