Γρηγοριάδης Κώστας

Το κλοτσοσκούφι της μιας και της άλλης πλευράς, δηλαδή η τέτοια μεταχείριση που έχουν οι εργαζόμενοι και από τους δύο αστικούς πόλους, καλά κρατεί για την ώρα. Και θα κρατεί, με πιθανές παραλλαγές, όσο η εργατική τάξη της Ιταλίας δε θα έχει πού να ακουμπήσει, όσο θα λείπει ο οδηγητής της πάλης και της ιστορικής αποστολής της, ένα πραγματικό Κομμουνιστικό Κόμμα.

Ενα τέτοιο κόμμα δε λείπει μόνο τα τελευταία χρόνια. Το λεγόμενο «ευρωκομμουνιστικό» ρεύμα είχε φροντίσει πριν από δεκαετίες να αφοπλίσει πλήρως την εργατική τάξη, να την οδηγήσει στον ολέθριο δρόμο της ταξικής συνεργασίας, αποδείχνοντας ότι τα θηριώδη εκλογικά ποσοστά του 34% ήταν άσφαιρα πυρά, ενώ τέτοια κόμματα, όπως το Ιταλικό ΚΚ, ήταν φορείς διάψευσης ελπίδων, από τη στιγμή που είχαν απεμπολήσει τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής επανάστασης. Η σκούφια της σημερινής τους πολιτικής κρατάει από την εποχή του «ιστορικού συμβιβασμού» - και ακόμα πιο πριν - ο οποίος θεωρήθηκε από τον δεξιό οπορτουνισμό όπου Γης, ως η τελευταία λέξη της πολιτικής έμπνευσης. Κι ας ήταν η στρατηγική που έδενε χειροπόδαρα το εργατικό κίνημα.

Από εκείνες τις γενιές κρατάει και ο Β. Βελτρόνι. Οπως έχει δηλώσει ο ίδιος, μπήκε νέος στο ΚΚ Ιταλίας, επειδή δε χρειαζόταν να είναι κάποιος κομμουνιστής, για να γίνει μέλος αυτού του Κόμματος...

Επομένως, η εδώ και χρόνια εξέλιξη και κατάληξη αυτών των κομμάτων όσον αφορά το ρόλο τους, ήταν κάτι περισσότερο από αναμενόμενη. Ο δρόμος τους «προς το σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία» στέκει μπροστά μας ανάγλυφος, ως καταπέλτης εναντίον της εργατικής και λαϊκής ταξικής πάλης. Σωστός κυματοθραύστης, για να μην ξεμυτίσει το δίκιο του εργάτη.

Και όταν η κυβέρνηση Πρόντι έπεσε, βάλανε στη θέση του τον Βελτρόνι, μήπως και ξελασπώσουν. Στο μεταξύ, μάζες Ιταλών μετακινήθηκαν προς τον Μπερλουσκόνι. Οπως είχε γίνει και στη Γαλλία, που έφυγαν από την κυβέρνηση Ζοσπέν και πήγαν στον Σιράκ και στον Λεπέν. Η φιλελεύθερη και η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση επί το έργο...

Μέσα στην τελευταία και οι πρώην κομμουνιστές της «ανανέωσης», που (αυτό είναι το πιο βασικό) επέφεραν παραπέρα χτύπημα στην πολιτική συνείδηση εκατομμυρίων εργαζομένων.

Είναι αυτά τα κόμματα που επέλεξαν την πολιτική του εφικτού, όπως έλεγαν και λένε! Την πολιτική εκείνη που δήθεν (ή και πράγματι) ζητούν οι μάζες, που δεν μπορούν να περιμένουν τον μελλοντικό παράδεισο, αλλά ζητάνε λύσεις εδώ και τώρα!!

Είναι αυτά τα κόμματα που θεωρούν ότι η συμμετοχή τους σε κυβερνήσεις θα τα φέρει στο κέντρο της πολιτικής, ότι θα αυξηθούν τα εκλογικά τους ποσοστά!! Και τώρα...

Είναι αυτά τα κόμματα που χαρακτηρίζουν ως σεχταρισμό τη μη συνεργασία με την κλασική σοσιαλδημοκρατία!

Είναι αυτά τα κόμματα που λένε ότι συμμαχώντας με τα σοσιαλδημοκρατικά, θα τα πιέσουν να πάρουν φιλολαϊκά μέτρα, αλλά και να έρθουν στον προοδευτικό χώρο! Να αλλάξουν!...

Ιδού τα αποτελέσματα του «ρεαλισμού» και των «ανοιχτών οριζόντων»...

Αλλά και του Αλ. Αλαβάνου η «αντίθεση» ήταν τελείως υποκριτική και έγινε βεβαίως κάτω από την πίεση του ΚΚΕ,αλλα και του εκλογικού ποσοστού των Ιταλών «ανανεωτών». Αν είχαν πάρει όχι 3% αλλά 13%, ούτε γάτα ούτς ζημιά.

Πρόλαβε όμως ο Αλ.Αλαβάνος να πει προηγουμένως, ότι ο στόχος είναι να φύγει η δεξιά, η ΝΔ! Και ότι αυτό πρέπει να γίνει το συντομότερο δυνατό. Πώς; Προφανώς μέσω της κεντροαριστεράς, αλλά αυτό το τελευταίο δεν το είπε... Εδειξε δηλαδή και πάλι, ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δε θέλει να αντιπαρατεθεί στο δικομματισμό. Οτι η πολιτική του είναι πολιτική της διαχείρισης της αντιλαϊκής γραμμής, με αριστερές φιοριτούρες. Γιατί το θέμα δεν είναι να φύγει απλώς η δεξιά, αλλά να διώξει ο λαός την αστική πολιτική (δηλαδή και την πολιτική του ΠΑΣΟΚ) και τα οικονομικά της στηρίγματα.

Φυσικά, εκτός από τα «ναι», λένε και κάποια «δεν» για τα μάτια του κόσμου. Και δε θα διστάσουν να καταργήσουν ταχύτατα (σύνηθες στον οπορτουνισμό) και αυτά τα «δεν», όταν έτσι θα εκτιμήσουν. Οπως δε δίστασαν να υμνούν την κυβέρνηση Ζοσπέν στη Γαλλία και αρχικά την κυβέρνηση Πρόντι στην Ιταλία, ενώ άρχισαν εδώ και ένα διάστημα να μη μιλάνε γι' αυτές. Δεν είναι επίσης πολύς ο καιρός που έλεγαν ότι στις γαλλικές εκλογές νίκησε ο Σαρκοζί, επειδή η αριστερά δεν ενώθηκε! Δεν πιάνονται από πουθενά... Αλλά μιλάει η πραγματικότητα. Οτι:

Η πολιτική του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι η πολιτική του «ευρωμονόδρομου», όπως και του ΠΑΣΟΚ. Του «ευρωμονόδρομου» είναι και των αντίστοιχων Ιταλών της «ανανέωσης». Την πολιτική του Ευρωπαϊκού Αριστερού Κόμματος ακολουθούν και αυτοί. Είναι μέλη του, όπως είναι μέλος του και ο ΣΥΝ. Και συμφωνούν με την ουσία και την κατεύθυνση της «Ευρωσυνθήκης», όπως συμφωνεί και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Εχουν λοιπόν όλοι την ίδια σφραγίδα: Της σοσιαλδημοκρατίας. Και ζητάνε «κρατικές ρυθμίσεις», ώστε ν' αντιμετωπιστεί ο νεοφιλελευθερισμός, που επελαύνει με κρατικές ρυθμίσεις!... Πάνω απ' όλα, λοιπόν, ο σεβασμός στην καπιταλιστική ιδιοκτησία και στην ΕΕ.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κρύβει την πρότασή του εξουσίας. Και την κρύβει, διότι η ουσία και η κατεύθυνσή της περιλαμβάνει την πολιτική των κεντροαριστερών συμμαχιών. Αν δεν είναι έτσι, ας πει καθαρά στο λαό, τι του προτείνει.

Η πραγματικότητα λέει επίσης, ότι συνεχίζουν να υποστηρίζουν ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να αλλάξει (κάτω από την πίεση) και να γίνει προοδευτικό κόμμα...

Για όλους αυτούς τους λόγους, είτε μέσα στην κυβέρνηση, είτε έξω, η πορεία είναι η ίδια. Ολα έχουν δοκιμαστεί. Και δείχνουν πόσο «δικαιωμένη» είναι η πορεία τους. Και στην Ισπανία και στην Ιταλία και στη Γαλλία και στην Ελλάδα και παντού.

Επιβεβαιώνουν ακόμα, πόση σημασία έχει για το εργατικό και λαϊκό κίνημα το ιστορικό γεγονός ότι το ΚΚΕ στάθηκε όρθιο το 1989 - 1991.