Ενα ακόμα γρανάζι στον ήδη πολυπλόκαμο μηχανισμό επιτήρησης των πάντων και καταπάτησης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, επιδιώκει να προσθέσει η εταιρία «Αττικό Μετρό Εταιρία Λειτουργίας» (ΑΜΕΛ).

Η διοίκηση της ΑΜΕΛ γνωστοποίησε στους εργαζόμενους του μετρό το σχέδιο «γενικού κανονισμού κατάστασης προσωπικού», που προβλέπει ότι: «Οι εργαζόμενοι στην ΑΜΕΛ είναι υποχρεωμένοι, όταν αυτό κρίνεται αναγκαίο, να υπόκεινται σε έλεγχο. Ο έλεγχος μπορεί να γίνεται οποιαδήποτε στιγμή του ωραρίου εργασίας ή κατά την είσοδο ή έξοδο των εργαζομένων από τις εγκαταστάσεις της εταιρίας και να αφορά τη σωματική τους έρευνα ή το αυτοκίνητό τους, το προσωπικό τους ερμάριο ή άλλο προσωπικό χώρο».

Ακόμα χειρότερα, στο σχέδιο κανονισμού η άρνηση του εργαζόμενου να υποβληθεί σε έλεγχο θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα και τιμωρείται κατά πώς κρίνει η διοίκηση!!!

Γενικότερα, τα προβλεπόμενα, από το σχέδιο αυτό, στόχο έχουν την ενίσχυση του "διευθυντικού δικαιώματος" ή αλλιώς την πλήρη ασυδοσία των εργοδοτών (που για τη συγκεκριμένη επιχείρηση είναι ουσιαστικά το ίδιο το κράτος). Μεταξύ άλλων, δίνει το δικαίωμα στον εργοδότη να αλλάζει αντικείμενο εργασίας στον εργαζόμενο: «Η μεταβολή της θέσης εργασίας και γενικά του περιεχομένου των εργασιακών καθηκόντων είναι δυνατή μονομερώς από την Εταιρία, εφόσον τούτο επιβάλλεται για λειτουργικούς σκοπούς της Επιχείρησης»...

Το «διευθυντικό δικαίωμα» κορυφώνεται στις πειθαρχικές διατάξεις, οι οποίες καταλαμβάνουν τις 13 από τις συνολικά 29 σελίδες του σχεδίου. Ορίζονται μια σειρά πειθαρχικά παραπτώματα χωρίς όμως να αντιστοιχίζονται σε συγκεκριμένες κυρώσεις. Δηλαδή, δίνεται το δικαίωμα στον εργοδότη να επιβάλλει όποια ποινή αυτός θέλει.

Επιπλέον, η φραστική διατύπωση ορισμένων παραπτωμάτων είναι τέτοια, που αφήνει το ενδεχόμενο ευθείας επίθεσης στη συνδικαλιστική δράση των εργαζομένων. Τα παραπτώματα όπως: «η αναξιοπρεπής διαγωγή και κάθε πράξη που είναι αντίθετη με τις αρχές της καλής πίστης και των χρηστών ηθών και διαταράσσει την εύρυθμη λειτουργία των υπηρεσιών και γενικά της Εταιρίας», «η αυθάδεια και η ανυπακοή προς τους Προϊσταμένους» μπορούν να χρησιμοποιηθούν ακόμα και σε περιπτώσεις που οι εργαζόμενοι απεργούν, κάνουν στάσεις εργασίας ή διαμαρτύρονται για φαινόμενα εργοδοτικής ασυδοσίας και τρομοκρατίας.

Τέλος, σε ένα κοινωνικό σύστημα όπου ο εργαζόμενος αντικειμενικά αποξενώνεται από το χώρο, το είδος και το προϊόν εργασίας του φαντάζει τουλάχιστον ειρωνικό να θεωρείται παράπτωμα «η συστηματική και αποδεδειγμένη αδιαφορία για την προστασία των συμφερόντων της Εταιρίας και την προφύλαξη της περιουσίας της».

Το προαναφερόμενο σχέδιο κανονισμού στο ΜΕΤΡΟ δεν αποτελεί «κεραυνό εν αιθρία». Αντιθέτως, εκφράζει την ενίσχυση των μηχανισμών επιτήρησης και καταστολής που εφάρμοσαν και εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Οι διαστάσεις του μηχανισμού αυτοί είναι ευθέως ανάλογοι με την ένταση της αντεργατικής και αντιλαϊκής επίθεσης. Οσο το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του χτυπούν τα πάσης φύσεως δικαιώματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων τόσο περισσότερο ενισχύουν μηχανισμούς που έχουν διττό στόχο: Να διαμορφώσουν συνειδήσεις μαθημένες στην υποταγή αλλά και, όταν χρειαστεί, να καταστείλουν κάθε μορφή λαϊκής αντίδρασης.

Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, με πρόσχημα τους Ολυμπιακούς Αγώνες, εγκαταστάθηκαν μια σειρά συστήματα «ασφάλειας». Στο χώρο του ΜΕΤΡΟ, τα συστήματα αυτά συνθέτουν ένα πυκνό και συνεχές δίκτυο αστυνόμευσης που βασίζεται στην αμερικανόπνευστη θεωρία «της Μηδενικής Ανοχής». Βασικό χαρακτηριστικό αυτής είναι ο αυθαίρετος και αντιεπιστημονικός ισχυρισμός ότι πρέπει να συλλαμβάνεις ένα μικρό που πετάει μια πέτρα, ώστε αυτός αύριο να μη γίνει δολοφόνος!

Αναλόγως, το Δεκέμβρη του 2002 στο περιοδικό της ΑΜΕΛ (που διακινείται στο επιβατικό κοινό δωρεάν κάθε μήνα) διατυπώνεται η άποψη ότι κάθε παρέκκλιση από τους νόμους ή τους κανονισμούς ελέγχεται, έτσι ώστε «η μικρότερη παραβατική συμπεριφορά (π.χ. επαιτεία) να μην ακολουθηθεί από μια μεγαλύτερη (κλέψιμο)»!!!

Τη θεωρία αυτή καλούνται να υπηρετήσουν οι κάμερες παρακολούθησης που βρίσκονται σε κάθε χώρο του ΜΕΤΡΟ και τρία ξεχωριστά σώματα αστυνόμευσης. Οι ειδικοί φρουροί της ΕΛ.ΑΣ., η υπηρεσία ασφαλείας της ίδιας της ΑΜΕΛ και οι «σεκιουριτάδες» της ιδιωτικής εταιρίας φύλαξης «Ερμής». Το Μάη του 2004, ο «Ρ» είχε αποκαλύψει ότι με πρόσχημα τους Ολυμπιακούς Αγώνες η τότε διοίκηση της ΑΜΕΛ είχε αναθέσει στην εταιρία «Ερμής» καθήκοντα μυστικού αστυνομικού, κατά παράβαση κάθε νομοθεσίας. Η συγκεκριμένη εταιρία θα χρησιμοποιούσε «σεκιουριτάδες», με πολιτική περιβολή, για να περιδιαβαίνουν τους σταθμούς και τους συρμούς, με εντολή από τη διοίκηση της ΑΜΕΛ να προχωρούν ακόμα και σε συλλήψεις «υπόπτων» επιβατών.

Αξίζει να σημειωθεί ότι πριν από καιρό, είχε εγκατασταθεί πιλοτικά βιομετρικός αναλυτής παλάμης (για τον έλεγχο όσων εργάζονται στο κέντρο ελέγχου), ανιχνευτής μετάλλων (πάλι στο κέντρο ελέγχου), ενώ πολύ πρόσφατα τοποθετήθηκαν κάμερες σε βαγόνι του ΜΕΤΡΟ. Ολα τα παραπάνω ξηλώθηκαν ύστερα από την αντίδραση των εργαζομένων και τις παρεμβάσεις της «Δημοκρατικής Συσπείρωσης για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες». Το δίκτυο αστυνόμευσης του ΜΕΤΡΟ συμπληρώνει το επίγειο Μεγάλο (ξα)Αδελφό του. Τους 1.296 καμερο-χαφιέδες που εγκαταστάθηκαν σε κάθε γωνιά της Αθήνας, πάλι με πρόσχημα τους Ολυμπιακούς Αγώνες.