Από την απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ την περασμένη Τετάρτη

Μιλάμε για μια φάση του αγώνα, γιατί παρά τις δυσκολίες του συσχετισμού δύναμης στο εργατικό κίνημα, παρά την αρνητική στάση του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, οι κομμουνιστές πρωτοστατούν για τη συνέχιση του αγώνα στις νέες συνθήκες και το ταξικό κίνημα βάζει ήδη τις βάσεις για έναν πολύμορφο αγώνα με αιχμή τις Συλλογικές Συμβάσεις, συνεχίζοντας την πάλη για την Κοινωνική Ασφάλιση και τα άλλα προβλήματα των εργαζομένων.

Οι αγώνες που εκδηλώθηκαν, πριν και κυρίως μετά τις εκλογές, είναι ανάγκη να εκτιμηθούν αναλυτικά, σε γενικό και κλαδικό επίπεδο. Να μελετηθούν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους και να βγουν ολοκληρωμένα συμπεράσματα. Ορισμένες πρώτες σκέψεις είναι αναγκαίες, γιατί η συζήτηση με τους εργαζόμενους και η κλιμάκωση της δράσης πρέπει να συνεχιστεί χωρίς να χαθεί χρόνος.

Ορισμένα στοιχεία, μαζί με άλλα που πρέπει να μελετηθούν και να αναδειχτούν, εκφράζουν θετικές διεργασίες και μια συγκεκριμένη ωρίμανση της συνείδησης των εργαζομένων. Τέτοια είναι:

• Η αυξημένη συμμετοχή στις πανελλαδικές απεργίες και τις συγκεντρώσεις.
• Η μεγάλη συμμετοχή στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ.
• Η αυξημένη σε σχέση με παλιότερα και για όλη τη διάρκεια των κινητοποιήσεων συμμετοχή στις απεργίες των κλάδων.
• Η μεγαλύτερη υποστήριξη των αγώνων από πλατύτερες λαϊκές δυνάμεις, σε σχέση με προηγούμενες κινητοποιήσεις και η δυσκολία να περάσει η εχθρική προπαγάνδα από τους μηχανισμούς της κυβέρνησης, των εργοδοτών, της πλειοψηφίας των ΜΜΕ (π.χ. για τις διακοπές του ηλεκτρικού ρεύματος, τα σκουπίδια κ.ά.).
• Η συμμετοχή περισσότερων εργαζομένων στην προετοιμασία των αγώνων.
• Οι αντιστάσεις στην εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία.
• Η επέκταση των απεργιακών φρουρών και η καλύτερη ανταπόκριση των εργαζομένων στο κάλεσμα να συμμετέχουν στις απεργίες.
• Η στήριξη της γραμμής πάλης και των αιτημάτων του ταξικού κινήματος, το πλατύ μέτωπο δυνάμεων που καταδίκασαν τους νόμους Σιούφα - Ρέππα πάνω στους οποίους κτίστηκε το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο, είναι σημαντικά στοιχεία.

Τα παραπάνω στοιχεία εκφράζουν μεγαλύτερη αμφισβήτηση στα κόμματα του δικομματισμού, αλλά και αμφισβήτηση (σε μικρότερο βαθμό) της ανάπτυξης που έχει στο κέντρο της το καπιταλιστικό κέρδος.

Η αυξημένη συμμετοχή των εργαζομένων, ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα, στα εργοδοτικά «γκέτο», παρά τις απειλές, την τρομοκρατία, τα χτυπήματα (π.χ. απολύσεις), επιβεβαιώνουν τις αυξημένες διαθέσεις αντίστασης, σύγκρουσης με την πολιτική της κυβέρνησης, των εργοδοτών και της Ευρωπαϊκής Ενωσης από όλο και μεγαλύτερα τμήματα εργαζομένων.

Φέρει τη σφραγίδα μιας μεγάλης προσπάθειας να συγκροτηθούν Επιτροπές Αγώνα στους τόπους δουλειάς και κατοικίας, καταγράφει το αποτέλεσμα της αποφασιστικής παρέμβασης εκατοντάδων απεργιακών φρουρών των ταξικών συνδικάτων, των αγωνιστικών συνδυασμών με τη συμμετοχή μεγάλου αριθμού εργαζομένων ακόμα και στα πιο δύσκολα εργοδοτικά «γκέτο».

Σε όλη αυτή τη φάση των απεργιακών και των άλλων αναμετρήσεων με την εργοδοσία, την κυβέρνηση και τους μηχανισμούς της καταγράφηκε ο πρωτοπόρος ρόλος, αλλά και η υπεροχή των δυνάμεων του ΠΑΜΕ.

Ο πολλαπλάσιος αριθμός εργαζομένων που συμμετείχε στους αγώνες με το ΠΑΜΕ σε σχέση με τις εκδηλώσεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, η δράση νέων δυνάμεων, σωματείων, συνδικαλιστών, εργαζομένων που συσπειρώθηκαν στις γραμμές του ΠΑΜΕ επιβεβαιώνουν αυτήν την υπεροχή. Υπεροχή που επιτεύχθηκε σε περίοδο έντασης της πολεμικής ενάντια στο ταξικό κίνημα και στους κομμουνιστές που παλεύουν μέσα από τις γραμμές του, από όλα τα κέντρα του αστικού οικονομικού - πολιτικού συστήματος.

Η ανάπτυξη των αγώνων της προηγούμενης περιόδου σε κλαδικό και γενικό επίπεδο, αποτέλεσμα της όξυνσης των προβλημάτων από την εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής και της ακούραστης δράσης πριν απ' όλα του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, ήταν και είναι ένα από τα πιο θετικά στοιχεία αυτής της περιόδου.

Στοιχείο προόδου και «υγείας» σε περίοδο που ενισχύονται τα φαινόμενα της σήψης του συστήματος (π.χ. σκάνδαλα) και το αστικό πολιτικό σύστημα αναζητά διεξόδους και λύσεις για την αντιμετώπιση των δυσκολιών του. Και ακριβώς, ένα σημαντικό μέρος των δυσκολιών του αστικού πολιτικού συστήματος να περάσει τα αντιλαϊκά μέτρα και να κυβερνά απρόσκοπτα, οφείλονται σε αυτούς τους αγώνες. Ακριβώς γι' αυτό ξανασηκώθηκαν από τα ίδια γνωστά κέντρα (π.χ. κυβέρνηση, εργοδότες, εργοδοτικές ενώσεις, ΜΜΕ κλπ.) ο κουρνιαχτός και οι παμπάλαιες αντιδραστικές απόψεις πως οι αγώνες συνιστούν πρόβλημα για την «κοινωνία».

Ταυτόχρονα, οι αγώνες αυτής της περιόδου δείχνουν τις μεγάλες απαιτήσεις που έχει η ανάπτυξη της ταξικής πάλης στην αναμέτρηση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, παίρνοντας υπόψη ότι οι εργαζόμενοι:

α) Βρίσκονται απέναντι σε αποφάσεις και μέτρα που πηγάζουν από τη συνολική στρατηγική του κεφαλαίου και τις ανάγκες του (π.χ. αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο, ιδιωτικοποιήσεις κλπ.).

β) Εχουν να αντιμετωπίσουν την ενιαία στρατηγική ιμπεριαλιστικών κέντρων όπως η ΕΕ, του αστικού πολιτικού συστήματος σε βασικές στρατηγικής σημασίας επιλογές (π.χ. οι ταυτόσημες επί της ουσίας θέσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήσεις, εργασιακές σχέσεις, παιδεία κλπ. αλλά και οι «εντός των ορίων» προτάσεις του ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ).

γ) Εχουν απέναντί τους τις δυσκολίες του χαμηλού βαθμού οργάνωσης της εργατικής τάξης (ιδιαίτερα στους νέους, στις γυναίκες και τους μετανάστες), τους αδύνατους δεσμούς των συνδικάτων με τους χώρους δουλειάς και τα μέλη τους, την αδυναμία κινητοποίησής τους για σταθερό και μεγάλο χρονικό διάστημα, την όχι πάντα συλλογική λειτουργία τους.

δ) Εχουν απέναντί τους το μπλοκ του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, που μπορεί να αποφασίζει κινητοποιήσεις, να κάνει ελιγμούς, αλλά κινείται στα πλαίσια που καθορίζει η ανταγωνιστικότητα - κερδοφορία του κεφαλαίου, οι αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, κ.ά.

Αναδείχτηκαν και αναδείχνονται ακόμα πιο έντονα οι μεγάλες απαιτήσεις που έχει η αντίσταση σε αυτήν την πολιτική, η απόσπαση κατακτήσεων και πολύ περισσότερο η συνολική ανατροπή της πολιτικής των ιμπεριαλιστικών ενώσεων και του κεφαλαίου. Τα ποιοτικά, κυρίως, αλλά και τα ποσοτικά στοιχεία που απαιτούνται για την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος.

Οσο αυξάνεται η δυσαρέσκεια των εργαζομένων από τις αντιλαϊκές πολιτικές και αναπτύσσονται οι αγώνες (και ακριβώς για να διευρυνθούν, να κλιμακωθούν και να συντονιστούν) τόσο αναδείχνεται το πρόβλημα του συσχετισμού δύναμης, ο επιζήμιος για τους εργαζόμενους ρόλος της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που αντιμετωπίζουν το κεφάλαιο, το αστικό κράτος και τη διαχειριστική πολιτική σαν φιλικές δυνάμεις.

Που στηρίζουν ανάλογα με τη συγκυρία πότε τους αντιασφαλιστικούς νόμους Σιούφα και πότε του Ρέππα, που στηρίζουν τις ιδιωτικοποιήσεις, τη μερική απασχόληση και τις γενικότερες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, την πολιτική της λιτότητας κ.ά.

Που στο συντονισμένο αγώνα των κλάδων και στη στήριξη των κλαδικών αγώνων με γενικές κινητοποιήσεις βλέπουν κινδύνους ανάπτυξης των αγωνιστικών διαθέσεων έξω από προδιαγεγραμμένα ή ανεκτά από το σύστημα και την αντιλαϊκή πολιτική, όρια.

Μέσα στη δράση, μέσα από πολλές εμπειρίες, επιβεβαιώνεται καθημερινά και όχι μόνο κατά τη διάρκεια μεγάλων κινητοποιήσεων, ο αναντικατάστατος, ο πολύτιμος ρόλος του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, τόσο στα ζητήματα προετοιμασίας, οργάνωσης και πραγματοποίησης των αγώνων, αλλά, κυρίως, ο εφοδιασμός, ο εξοπλισμός του κινήματος με γραμμή και πλαίσιο στόχων πάλης, αιτημάτων καθημερινής διεκδίκησης, που πατάει στις σημερινές ανάγκες των εργαζομένων και τις δυνατότητες στην κατεύθυνση αμφισβήτησης - σύγκρουσης με τη στρατηγική του κεφαλαίου, έχοντας στόχο την ανατροπή του.

Ο εξοπλισμός του κινήματος με μια συνολική πρόταση εξουσίας στα πλαίσια της οποίας η εργατική τάξη μπορεί να προσδοκά τη λύση των προβλημάτων της και ικανοποίηση των αναγκών της, δίνει δύναμη για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της σκληρής ταξικής αναμέτρησης.

Αξιοποιώντας τη θετική πείρα που συγκεντρώθηκε, τα θετικά βήματα που έγιναν και επιμένοντας στο ξεπέρασμα των αδυναμιών που παραμένουν, συνεχίζουμε το άνοιγμα σε παλιούς και νέους χώρους δουλειάς, συζητάμε τα συμπεράσματα των αγώνων, μαζικοποιούμε τα συνδικάτα, απαντάμε συντονισμένα σε χτυπήματα της εργοδοσίας.

Επιμένουμε ακόμα πιο αποφασιστικά στην πολιτικοποίηση της δράσης του κινήματος για την ακόμα πιο μαζική καταδίκη και εγκατάλειψη του δικομματισμού και του διπολισμού, που όμως δεν πρέπει να περιορίζεται στην απόρριψη μόνο της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του μπλοκ των οπορτουνιστικών δυνάμεων, αλλά και στην απόρριψη της ανάπτυξης που στο κέντρο της έχει την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του κεφαλαίου, τη διατήρηση και ενίσχυση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, ατομικής και κρατικής.

Ο αγώνας μετά την ψήφιση του αντιασφαλιστικού νόμου συνεχίζεται και προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες. Ωστε οργανωμένα, συντονισμένα να συνεχιστεί η σύγκρουση με το συνολικό, αντιασφαλιστικό πλαίσιο που επέβαλαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, να υπονομευτεί η προσπάθεια εφαρμογής του νόμου Πετραλιά. Και να πάρει τη θέση που πρέπει ο αγώνας για την υπογραφή ικανοποιητικών Συλλογικών Συμβάσεων. Τη διεκδίκηση μόνιμης και σταθερής εργασίας, την απόκρουση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στην περιοχή μας.