Τεράστια οργή. Αυτό το συναίσθημα γεννά η απανθρωπιά με την οποία αντιμετωπίζουν οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις τα προβλήματα της εκπαίδευσης των παιδιών με ειδικές ανάγκες. Ο «Γολγοθάς» που τραβούν οι λαϊκές οικογένειες των παιδιών ΑμΕΑ, περιγράφεται ανάγλυφα στην ανοιχτή επιστολή, προς τον υπουργό Παιδείας, ενός γονέα από την Εύβοια που ζητάει το αυτονόητο: Να πάει το παιδί του στο σχολείο. Ακριβώς επειδή τον ίδιο ακριβώς «Γολγοθά» τραβούν όλες οι λαϊκές οικογένειες που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα, παραθέτουμε ολόκληρο το κείμενο της επιστολής, που «μιλάει» από μόνη της:

«Με την επιστολή μου αυτή θα ήθελα να εκφράσω την αγανάκτησή μου, την οργή μου, για την ανάλγητη συμπεριφορά του κράτους "δικαίου" και την "κοινωνία των ανθρώπων" όπως συνηθίζετε να την αποκαλείτε κάποιοι.

Ονομάζομαι Ζαφείρης Γιάννης, κάτοικος Ταξιαρχών του δήμου Κύμης Εύβοιας. Είμαι πατέρας ενός παιδιού με αυτισμό, το οποίο προσπαθώ να μεγαλώσω όσο γίνεται πιο φυσιολογικά, να του δώσω τις γνώσεις εκείνες που επιτρέπει η κατάστασή του ώστε να βγει στην κοινωνία με κάποια εφόδια που μπορεί να έχει ένα παιδί με τέτοια προβλήματα.

Το παιδί μου σήμερα είναι 9 ετών και έχει ζήσει, αυτό και όλη μας η οικογένεια, το Γολγοθά της γραφειοκρατίας, της αδιαφορίας και της εγκατάλειψης, από την επίσημη πολιτεία και τους ανθρώπους της στις διάφορες υπηρεσίες.

Τον Κωνσταντίνο μου τον πήγα σε ηλικία 3 1/2 ετών στον παιδικό σταθμό και μου τον έδιωξαν. Στην πρώτη τάξη πήγαμε στο Δημοτικό Σχολείο Κονίστρων.

Σύμφωνα με τις γνωματεύσεις (2006) των ειδικών του ΚΔΑΥ Εύβοιας ο Κωνσταντίνος έπρεπε να παρακολουθεί το πρόγραμμα του σχολείου στο Τμήμα Ενταξης παρουσία ειδικού παιδαγωγού. Το παιδί όμως παρακολουθούσε το πολύ δύο ώρες την ημέρα, με αποτέλεσμα τις υπόλοιπες να το έχω μαζί μου και να το πηγαινοφέρνω από την Κύμη στο Αλιβέρι σε ιδιώτη ειδικό παιδαγωγό με τεράστια οικονομική αιμορραγία και σοβαρές επιπτώσεις στη δουλειά μου.

Το 2007 ο Κωνσταντίνος πήγε στο σχολείο 2 μήνες αφότου ξεκίνησαν τα σχολεία γιατί δεν υπήρχε εκπαιδευτικός της ειδικής αγωγής.

Τον Ιούνιο του 2009 η γνωμάτευση των ειδικών του ΚΕΔΔΥ (Κέντρο Διαφοροδιάγνωσης, Διάγνωσης και Υποστήριξης) προτείνει τη διάθεση εκπαιδευτικού της ειδικής αγωγής για την παράλληλη στήριξη του μαθητή στο Δημοτικό Σχολείο Κονίστρων.

Από την αρχή της σχολικής χρονιάς όμως ο Κωνσταντίνος παίρνει στην πλάτη την σχολική του τσάντα και στέκεται έξω από την εξώπορτα του σπιτιού μου κλαίγοντας επί ώρες, βλέποντάς με να φεύγω με τα άλλα δύο μου παιδιά για το σχολείο. Ο ίδιος μένει χωρίς σχολείο, γιατί δεν έχει τοποθετηθεί ειδικός εκπαιδευτικός στις Κονίστρες. Μένει στο σπίτι παράνομα, γιατί τα παιδιά στην ηλικία του πρέπει σύμφωνα με το νόμο να βρίσκονται στο σχολείο.

Στις διαμαρτυρίες μου προς τον διευθυντή της Πρωτοβάθμιας στην Εύβοια, προς το 2ο Γραφείο της Πρωτοβάθμιας στην Κύμη, όλοι μου λένε ότι έχω δίκιο, αλλά ότι δεν μπορούν να δώσουν λύση. Εχω εγκαταλείψει σχεδόν πλέον τη δουλειά μου και την υπόλοιπη οικογένεια τρέχοντας κάθε μέρα από γραφείο σε γραφείο στον κάθε ανευθυνοϋπεύθυνο.

Ακούω καθημερινά πολλά "έργα" που τάχα έγιναν για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες και αναρωτιέμαι μήπως εγώ ζω σε κάποια άλλη χώρα; Εγώ ξέρω ότι έχω καταστραφεί οικονομικά, πληρώνοντας χοντρά, για να παρέχεται στο γιο μου η δωρεάν τάχα παιδεία. Εγώ καταρρακώνομαι ψυχολογικά γιατί δε φτάνω πλέον να δώσω στο παιδί μου αυτά που δικαιούται.

Ζητώ το αυτονόητο. Το 2009 να πάει το παιδί μου στο σχολείο!!!

Ζητώ από τους αρμόδιους φορείς της πολιτείας να ενδιαφερθούν και για τα παιδιά της φτωχολογιάς, όχι στα λόγια αλλά με πράξεις. Τόσοι αδιόριστοι της ειδικής αγωγής υπάρχουν. Γιατί τα χρήματα του λαού τα δίνουν, άλλοτε για "δομημένα" που τα λέγανε, άλλοτε για το χρηματιστήριο και κάνουν φτερά κάθε τόσο; Γιατί αφήνουν τον δικό μου Κωνσταντίνο, την Μαρία από το παρακάτω χωριό, τον Χρηστάκη από τη Χαλκίδα και τόσα άλλα παιδάκια με προβλήματα αβοήθητα στη μοίρα τους;

Ζητώ από τους αρμόδιους της πολιτείας να κάνουν αυτό για το οποίο κάθονται στις καρέκλες, που εγώ σαν φορολογούμενος πληρώνω.

Να μη στερήσουν άλλο από τον Κωνσταντίνο μου τη δωρεάν, δημόσια παιδεία, που λένε στα κανάλια, αλλά εγώ την ακριβοπληρώνω. Να μη συνεχίσουν άλλο τη διάλυση της οικογένειάς μου. Να μη με οδηγήσουν σε πράξεις απόγνωσης.

Γιάννης Ζαφείρης, Ταξιάρχες 29/9/2009».

Στο απλό ερώτημα που συχνά τίθεται γιατί το ΚΚΕ δεν παίρνει μεγαλύτερη δύναμη αφού η εργατική τάξη είναι πολυπληθής, η απάντηση είναι εξίσου απλή.

Εχουμε μάθει οι περισσότεροι, ίσως και από τα σπίτια μας, να ψηφίζουμε ρουσφετολογικά. Πιστεύουμε κάθε φορά σε ψεύτικες υποσχέσεις και «όμορφα» λόγια. Τα στελέχη του δικομματισμού πλέον έχουν ρίξει όλο το βάρος στον «επικοινωνιακό τομέα» και στο πώς θα πλασάρουν τα αντιλαϊκά μέτρα που προωθούν σαν μέτρα δήθεν στήριξης των κοινωνικά αδύνατων.

Μπορεί η αλήθεια του ΚΚΕ να μην ηχεί το ίδιο «όμορφα» στα αυτιά μας, αλλά είναι η μόνη διέξοδος από την αντεργατική λαίλαπα που έρχεται μέσα σε «ωραίο» περιτύλιγμα.