Την τελευταία μου δουλιά «Εδώ και τώρα», για την οποία περηφανεύομαι, όπως και για το γεγονός ότι κόπηκε, επειδή δεν «πουλάει» στην αρένα αίμα, σπέρμα, ατομικές δυστυχίες και συνοπτικές δικαστικές διαδικασίες για χόρταση της πολυθρόνας, τη χαρίζω σ' όλους όσοι ξενύχτησαν για τα θέματα και τους καλεσμένους της. Δεν απολογούμαι εγώ σε καμιά AGB.

Δεν έχω πολλά να πω έξω απ' όσα εμπειρικά στο πετσί μου έζησα και ζω πίσω, πάνω και μέσα στην τέταρτη εξουσία. Κάθε φορά που θα φεύγω ή θα με απολύουν ή θα με εξαναγκάζουν σε παραίτηση, οι τίτλοι θα λένε άλλα κι εγώ θα προσπαθώ απλώς να λέω δημόσια, ό,τι λέω και στο σπίτι μου, στη μάνα μου, στους φίλους μου ή τους μαθητές μου και τους αγνώστους μου στο δρόμο.

Κάτι πολύ σάπιο και πολύ επικίνδυνο πρέπει να συμβαίνει, για να μπορούν οι τιράντες του Κακαουνάκη, του διαγραμμένου από το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ, να μου υπαγορεύουν πως: Θέματα σαν την Εθνική Αντίσταση 50 χρόνια μετά, τη Συμφωνία Σένγκεν, το ρατσισμό, τον αυριανισμό, το βιβλίο και την παιδεία, την ανεργία και το Μάαστριχτ, τη Διακυβερνητική και τα εθνικά μέτωπα που χάσκουν, δεν πουλάνε.

Δεν είμαι διατεθειμένη να γίνω κομματάκι στην ανθρωποσυλλογή αυτών, που υπηρετούν τα δήθεν συμφέροντα των πολλών, κρεμώντας στο τσιγκέλι της δημοσιότητας τα ασήμαντα, για να τραβιέται η προσοχή των πολιτών από τις μύγες και να μετατρέπονται σε θεατές. Σ' αυτή τη δουλιά, ένα έμαθα: Αμα αποκτήσεις τη δύναμη να σε πιστεύει ο κόσμος, αλλά αρνείσαι να τη θέσεις στην υπηρεσία αυτού που μπορεί να την εξαργυρώσει, τότε ο κόσμος είναι ηλίθιος και θέλει αίμα, σπέρμα, δυστυχία του ενός άτυχου που βρέθηκε μπροστά σε ανακριτικά μικρόφωνα - παλούκια και πάει λέγοντας. Οι αλήθειες είναι πικρές και ξεβολεύουν. Τους μιντιοκράτορες. Τους λίγους.

Το νομοσχέδιο για τα ΜΜΕ, αν φτάσει ποτέ και ψηφιστεί ως έχει, θεσμοθετεί απλώς όσους καβάλησαν έγκαιρα το κεφάλαιο που λέγεται πληροφορική - επικοινωνιακή εποχή και καταβρόχθισαν όλες μαζί τις εξουσίες ως σωτήρες. Λεφτά. Ζήτω!

Η ΜΜΕ εποχή είναι μεσαίωνας φωτεινός, με κρυφή φεουδαρχία εν στολή «γκλαμουριάς». Στο όνομα της αγοράς, οι απολίτικοι θα σκοτώνουν την πολιτική καθημερινά, ώσπου να θυμηθούμε ότι το όπλο το λένε κουμπί, ο άνθρωπος είναι ζώο πολιτικό και το αίμα μυρίζει, όταν κυλάει έξω από την οθόνη. Δε χωράνε σε ένα κουτί όλοι οι άνθρωποι μαζί, παρά μονάχα ως αριθμοί. Η «νέα τάξη πραγμάτων» είναι ηλεκτρονική. Μόνο που ο ιδρώτας των πολλών συσσωρεύεται. Κι η επανάσταση μπορεί να λέγεται και βραχυκύκλωμα, πυρκαγιά και τα λοιπά. Εκεί και τότε... Οταν τα ΜΜΕ διαβαστούν και ως Μέσα Μαζικής Εκρηξης.