Η θρασύτατη και συκοφαντική επίθεση που εξαπέλυσε ο Α. Σαμαράς κατά των εργατικών αγώνων και του ΚΚΕ από το βήμα της Βουλής την περασμένη Τρίτη, τη μέρα δηλαδή που το κόμμα του υπερψήφιζε τον εφαρμοστικό νόμο με τις σφαγιαστικές διατάξεις για τον κατώτατο μισθό και τις συλλογικές συμβάσεις, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, ούτε έγινε για πρώτη φορά.

Ούτε βέβαια ήταν «διαρθρωτική αλλαγή» στη στρατηγική που υπηρετούσε μέχρι τώρα, όπως έσπευσε να διαπιστώσει ο Ευ. Βενιζέλος, διαγωνιζόμενος για το ποιος είναι ο πιο συνεπής και αξιόπιστος διαχειριστής των συμφερόντων της πλουτοκρατίας στο πλαίσιο του ευρωμονόδρομου ή της «στρατηγικής της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης», όπως την αποκάλεσε.

Η επίθεση αυτή στόχο είχε να σηματοδοτήσει την αποφασιστικότητα της ηγεσίας της ΝΔ να περάσει διά πυρός και σιδήρου το μέτρα του νέου μνημονίου που κάνουν κόλαση τη ζωή του λαού, επιδιώκοντας ταυτόχρονα να καταξιωθεί στα μάτια της πλουτοκρατίας ως η μόνη «σταθερή δύναμη» του συστήματος που μπορεί να φέρει σε πέρας αυτή την αποστολή.

Στην κατεύθυνση αυτή, η ηγεσία της ΝΔ έχει να επιδείξει πλούσιο απολογισμό, καθώς τα δύο προηγούμενα χρόνια βρισκόταν σταθερά στην πρώτη γραμμή του μαύρου μετώπου πλουτοκρατίας - ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. - τρόικας, προκειμένου να συκοφαντήσει και να υπονομεύσει τους λαϊκούς αγώνες, έχοντας μόνιμα στο στόχαστρο κύρια τους αγώνες όπου πρωτοστατούσαν οι ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ.

Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει απεργιακή κινητοποίηση των εργαζομένων που να μην έχει καταδικαστεί και συκοφαντηθεί από την ηγεσία της ΝΔ, η οποία δεν περιορίστηκε μόνο στην πολιτική και ιδεολογική καταδίκη των λαϊκών αγώνων, αλλά ζητούσε επίμονα την αποκατάσταση του «νόμου και της τάξης», ακόμα και την απαγόρευση των διαδηλώσεων, στο όνομα της προστασίας των συμφερόντων των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και της ανταγωνιστικότητας. Αναπόσπαστο τμήμα του ταξικού πολέμου κατά του λαού ήταν και η πλειοδοσία στο ανελέητο κυνήγι κατά των μεταναστών.

Το πλαίσιο αυτής της επίθεσης το είχε καθορίσει ο ίδιος ο Α. Σαμαράς, μιλώντας στο 8ο τακτικό Συνέδριο της ΝΔ τον Ιούνη του 2010, κηρύσσοντας πόλεμο κατά των «ακραίων ιδεολογημάτων», όπως με θράσος αποκάλεσε την πολιτική πρωτοπορία των χιλιάδων εργαζομένων που αντιμάχονται τα βάρβαρα μέτρα και τη στρατηγική τους. «Κάθε τόσο μικρές ομάδες καταλαμβάνουν τους δρόμους και τις πλατείες, καταλαμβάνουν τα λιμάνια, διώχνουν επενδύσεις και ξένους επισκέπτες, παραλύουν κάθε οικονομική δραστηριότητα», υπογράμμιζε τότε, αποδίδοντας τις απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις στην «κυριαρχία ακραίων ιδεολογημάτων», δείχνοντας ευθέως προς το ΚΚΕ.

Στην ίδια ομιλία είχε ισχυριστεί ότι «η Αριστερά είναι μέρος του προβλήματος», που ακολουθεί το δόγμα ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. «Ο αποκλεισμός των λιμανιών και η χαριστική βολή που δίνουν στον τουρισμό την πιο δύσκολη χρονιά για την Ελλάδα δεν αγιάζει ούτε τα μέσα ούτε το σκοπό. Απλά σπρώχνει τον κόσμο στην απελπισία», είχε δηλώσει τότε προκλητικά ο πρόεδρος της ΝΔ.

Δεν έκρυψε επίσης πως ακόμα και το υποκριτικό και ψευδεπίγραφο «όχι» στο πρώτο μνημόνιο, βασικό στόχο είχε να εγκλωβίσει τα λαϊκά στρώματα εντός των τειχών του αστικού πολιτικού συστήματος και κυρίως να μη στραφούν προς το «πεζοδρόμιο», δηλαδή προς το ταξικό λαϊκό κίνημα και το ΚΚΕ.

«Αν ψηφίζαμε το μνημόνιο στα επόμενα τέσσερα χρόνια, δεν θα υπήρχε καμία θεσμική αντιπολίτευση στην Ελλάδα, παρά μόνο οι κραυγές των διαδηλωτών στο πεζοδρόμιο», δήλωνε χαρακτηριστικά, ενώ στο ίδιο μήκος ήταν και οι απολογητικές αναφορές που έκανε στις ετήσιες γενικές συνελεύσεις του ΣΕΒ. «Σε τέτοιες συνθήκες δεν μπορούμε να ακούγεται στην χώρα, ως μοναδική αντιπολίτευση, η φωνή των διαδηλωτών στο πεζοδρόμιο», έλεγε, επιχειρώντας να πείσει για τη χρησιμότητα της τακτικής του.

Στην πράξη, βέβαια, η ΝΔ αποδείχθηκε ο καλύτερος στυλοβάτης της πολιτικής του μνημονίου, με τους στόχους και τη στρατηγική του οποίου δήλωνε ευθύς εξαρχής ότι συμφωνούσε απόλυτα (υπήρχαν άλλωστε και στο προεκλογικό της πρόγραμμα), ενώ διακήρυσσε ότι θα σεβαστεί πλήρως τις υπογραφές που είχε βάλει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και ότι «οι δανειστές θα πάρουν πίσω και το τελευταίο ευρώ». Πίσω από τον κουρνιαχτό που σήκωνε για ψηφοθηρικούς λόγους με την «αντιμνημονιακή» ρητορική της, η ΝΔ υπερψήφισε τα δύο τρίτα των νομοσχεδίων που υλοποιούσαν το μνημόνιο και πρόσφερε πλήρη συναίνεση στο σύνολο των αντιλαϊκών - αντεργατικών μέτρων.

«Το γεγονός ότι η ΝΔ καταψήφισε το πακέτο μέτρων τον περασμένο Μάιο δεν σημαίνει με κανένα τρόπο ότι το κόμμα δεν αναγνωρίζει την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων και των περικοπών», δήλωνε τον περασμένο Οκτώβρη στη γερμανική εφημερίδα «Φρανκφούρτερ Αλεμάιν Τσάιτουνγκ» ο σύμβουλος του προέδρου της ΝΔ, Χρ. Λαζαρίδης, διευκρινίζοντας επίσης ότι «στηρίξαμε σχεδόν τους μισούς από τους νόμους της κυβέρνησης και σχεδόν το σύνολο αυτών που σχετίζονται με τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις».

Δεν περιορίστηκε όμως στην έμπρακτη στήριξη των άγριων μέτρων του μνημονίου, αλλά επιχειρούσε να νομιμοποιήσει στη λαϊκή συνείδηση ακόμα πιο σκληρές ανατροπές και προωθημένες αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις», που τα λάνσαρε με φανταχτερά περιτυλίγματα, όπως για παράδειγμα, «άλλο μείγμα πολιτικής», «εναλλακτική πρόταση», «μέτρα για την ανάκαμψη και ανάπτυξη».

Στην πραγματικότητα, στις διαρθρωτικές αλλαγές που εδώ και δύο χρόνια προπαγανδίζει η ηγεσία της ΝΔ, προβάλλοντάς τες μάλιστα ως «εναλλακτική λύση» στην εφαρμοζόμενη πολιτική, περιλαμβάνονται μείωση του «μη μισθολογικού κόστους» (εργοδοτικές εισφορές) κατά 25%, μείωση των φορολογικών συντελεστών για τα κέρδη στο 15%, ευελιξία στην αγορά εργασίας με εκ περιτροπής εργασία και επιχειρησιακές - ατομικές συμβάσεις και μερική απασχόληση, εργασιακή εφεδρεία στο Δημόσιο, αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας ύψους 50 δισ. ευρώ, ιδιωτικοποίηση των πάντων, δραστική μείωση του κράτους και του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, συγχωνεύσεις και καταργήσεις φορέων του Δημοσίου.

Η ηγεσία της ΝΔ δεν έκρυψε ποτέ την απέχθειά της για τα εργασιακά και λαϊκά δικαιώματα που τα αντιμετώπιζε πάντα ως «αντικίνητρα για την προσέλκυση επενδύσεων». Αυτό εξηγεί και τη λυσσαλέα επίθεσή της κατά του ΚΚΕ που τα υπερασπίζεται. Τα δικαιώματα των εργαζομένων και του λαού τα ενοχοποιεί ως «προνόμια» και «εμπόδια στην επιχειρηματικότητα», όπως και την κοινωνική ασφάλιση, τη δημόσια δωρεάν Παιδεία και Υγεία. Γι' αυτό επιτίθεται στις απεργιακές κινητοποιήσεις, στις διαδηλώσεις και το ΚΚΕ που πρωτοστατεί σε αυτές, με στόχο να μπουν εμπόδια στα βάρβαρα μέτρα, να ανοίξει ο δρόμος για ριζικές αλλαγές στην εξουσία και την οικονομία.

«Εμείς θα υπερασπιστούμε τα δικαιώματα - τα αληθινά δικαιώματα - του κοινωνικού συνόλου. Οχι τα προνόμια ή τις καταχρήσεις μερικών συντεχνιών», διακήρυσσε ο πρόεδρος της ΝΔ, κάθε φορά που το κόμμα του έμπαινε στην πρώτη γραμμή για να υπονομεύσει και συκοφαντήσει τους αγώνες των εργαζομένων.

Την αλήθεια όμως την είχε ομολογήσει στο Ζάππειο όταν είχε παρουσιάσει την πρόταση για την «επανεκκίνηση της οικονομίας» (Ζάππειο 2), που ήδη έχει ενσωματωθεί στο νέο μνημόνιο. «Είμαστε υπέρ των επιχειρήσεων. Δική μας μεγάλη δέσμευση η απενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας που βρίσκεται υπό διωγμό!», είχε δηλώσει τότε με περισσή ταξική περηφάνια. «Σας υπόσχομαι ότι θα κηρύξω πόλεμο στο παρεμπόριο. Το ίδιο ισχύει και με τις συνεχείς κοινωνικές διαμαρτυρίες που αναστατώνουν τη ζωή της πόλης», δήλωσε τον περασμένο Δεκέμβρη ενώπιον των μεγαλοεπιχειρηματιών και μεγαλεμπόρων σε εκδήλωση της ΕΣΕΕ.

Η συμμετοχή της ΝΔ στη συγκυβέρνηση του μαύρου μετώπου έριξε παντελώς τις μάσκες, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα τον πρωταγωνιστικό ρόλο που παίζει στη σφαγή του λαού. Είναι εξίσου συνένοχη και υπόλογη με το ΠΑΣΟΚ και οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να τους τιμωρήσουν το ίδιο σκληρά με την ψήφο και την πάλη τους.