«Ριζοσπάστης» 10/7/2011

Αλλωστε, η κυβέρνηση, το 'χει κάνει καθεστώς. Στο παρά πέντε της ανακοίνωσης ρυθμίσεων και μέτρων που θίγουν ακόμα περισσότερο τα εξουθενωμένα από την πολιτική της λαϊκά στρώματα, κραδαίνει εκβιαστικά το κρατικό χρέος και τα δημόσια ελλείμματα, απειλώντας για επικείμενη καταστροφή, αν δεν υπάρξει ομοθυμία στις αντιλαϊκές της επιλογές. Το ίδιο έκανε και τώρα που οι κυβερνώντες φρόντισαν με κάθε τρόπο να καταστήσουν σαφές ότι και αυτές οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα γίνονται, όπως λένε, μέσα σε ένα κλίμα ασφυκτικών πιέσεων, με παράλληλους στόχους την αύξηση των κρατικών εσόδων, τη μείωση των κρατικών δαπανών, την προώθηση των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων και την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων. Και όλα αυτά, στο όνομα των ελλειμμάτων και του χρέους. Ε, βέβαια. Οσο μικρότερα είναι τα ελλείμματα τόσο ευκολότερα μπορεί να χρηματοδοτηθεί το χρέος, οι δόσεις πληρωμής του οποίου καταβροχθίζουν πλέον το σημαντικότερο κομμάτι του κρατικού προϋπολογισμού.

Το ΚΚΕ και ο «Ρ» είχαν προειδοποιήσει ευθύς εξαρχής. Σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, ο μπαμπούλας του χρέους θα χρησιμοποιηθεί πολλαπλά από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου, αφ' ενός, να κουκουλωθούν τα αίτια και ο χαρακτήρας της κρίσης, αφ' ετέρου, για να εξουδετερώσει τις λαϊκές αντιδράσεις και να εκτονώσει την οργή του λαού.

Η συλλογιστική των κυβερνώντων φαίνεται απλή: Αν δε συμβιβαστούμε, δεν υποκύψουμε στο σύνολο των συμφωνιών που κάνουν με την τρόικα, δηλαδή με αυτούς που τη δανείζουν για να πληρώνεται το κρατικό χρέος, τότε ελλοχεύει ο κίνδυνος της χρεοκοπίας. Πρόκειται για μια συλλογιστική επικίνδυνη, αποπροσανατολιστική, ψεύτικη. Κι αυτό για πολλούς λόγους:

Πρώτο: Ο καπιταλισμός πάντα πορεύεται με ελλείμματα και χρέη, επειδή μόνο έτσι μπορούν να εξυπηρετούνται οι ανάγκες του κεφαλαίου. Το πρόβλημα που έχει γονατίσει την κοινωνία και το λαό όμως, είναι η οικονομική κρίση του καπιταλισμού και όχι τα χρέη. Αυτά, για πάνω από μια δεκαετία αντιστοιχούσαν περίπου στο 110% του ΑΕΠ, μόνο που τώρα που η οικονομική κρίση οδηγεί σε πτώση του ΑΕΠ, το χρέος φαντάζει δυσθεώρητο.

Δεύτερο: Το σωρευμένο χρέος, το οποίο όλο και πιο συχνά επικαλούνται όλοι όσοι τάσσονται αναφανδόν με τις αντιλαϊκές - αντιδραστικές πολιτικές και τα μέτρα που γονατίζουν τα λαϊκά στρώματα, αποτελεί μια πραγματικότητα για την οποία όμως καμιά απολύτως ευθύνη δεν έχουν οι εργαζόμενοι. Ισα ίσα, ακόμα και τον καιρό των υψηλών ρυθμών ανόδου του ΑΕΠ, τότε που η άρχουσα τάξη έκανε πως δεν έβλεπε τα χρέη (το δημόσιο χρέος πάντα αποτελούσε κερδοφόρα πηγή για τους «έχοντες»), οι εργαζόμενοι ήταν αντιμέτωποι με την ανεργία, με τις πολιτικές καθήλωσης των εισοδημάτων τους, με την ελαστικοποίηση των εργασιακών τους σχέσεων, με συνεχή χειροτέρευσης των όρων της κοινωνικής ασφάλισης.

Τρίτο: Με τα δεδομένα που δημιουργεί η οικονομική κρίση, κανένας δείκτης, από εκείνους που επιδρούν στα δημόσια οικονομικά δεν πρόκειται να βελτιωθεί. Αντίθετα, όσο συρρικνώνεται η παραγωγική δραστηριότητα και αυξάνεται η ανεργία, τα έσοδα και οι ασφαλιστικές εισφορές θα συνεχίσουν να μειώνονται. Παράλληλα, όσο συνεχίζεται η πολιτική στήριξης του κεφαλαίου θα διευρύνεται η επίσημη φοροασυλία των μεγαλοεπιχειρηματιών, θα αυξάνεται η φοροδιαφυγή, θα σπάει κόκαλα η εισφοροδιαφυγή.

Τέταρτο: Με βάση τα στοιχεία εκτέλεσης του κρατικού προϋπολογισμού, αποδεικνύεται ότι κυβέρνηση και τρόικα έχουν βάλει τα εκατομμύρια των εργαζομένων και τα άλλα κοινωνικά στρώματα, να γονατίσουν προκειμένου να βγουν οι δόσεις για τους τραπεζίτες που κατέχουν ελληνικά ομόλογα. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο πρώτο εξάμηνο του 2011:

• Οι κρατικές δαπάνες για μισθούς και συντάξεις, καθηλώθηκαν στα 10,7 δισ. ευρώ, μειωμένα κατά 5,3% σε σχέση με πέρσι.
• Οι μισθοί στο δημόσιο διαμορφώθηκαν στα 5,6 δισ. ευρώ, μειωμένοι κατά 9% σε σχέση με πέρσι.
• Οι διάφορες λειτουργικές δαπάνες του κράτους καταβαραθρώθηκαν στα 2,7 δισ. ευρώ, και ήταν μειωμένες κατά 19% σε σχέση με πέρσι.

Την ίδια στιγμή, αυξήθηκαν κατά 51% τα τοκοχρεολύσια που πληρώθηκαν στους τραπεζίτες και τα οποία έφτασαν τα 31,2 δισ. ευρώ!!!

Πέμπτο: Οι κυβερνώντες τολμούν και ψελλίζουν ότι τα ελλείμματα αυξάνονται επειδή αυξήθηκε φέτος η χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων. Πρόκειται για ξεδιαντροπιά, αφού και αυτή η εξέλιξη είναι αποτέλεσμα και συνέπεια της οικονομικής κρίσης και του τρόπου που οι κυβερνώντες προσπαθούν να την αντιμετωπίσουν, μεταφέροντας όλα τα βάρη στους εργαζόμενους. Με εκατοντάδες χιλιάδες περισσότερους ανέργους, με τα μικρά καταστήματα να κλείνουν κατά χιλιάδες, με την κατάργηση ουσιαστικά των Συλλογικών Συμβάσεων, με τις ελαστικές μορφές απασχόλησης και με την εισφοροδιαφυγή να οργιάζει, είναι ολοφάνερο ότι ακόμα και τα αυξημένα κονδύλια που διατείνονται ότι έδωσαν προς τα ασφαλιστικά ταμεία, είναι σταγόνα στον ωκεανό της καταστροφής που προκαλεί στα Ταμεία η οικονομική κρίση και το κεφάλαιο.

Εκτο: Οι φοβέρες που εξαπολύουν οι κυβερνώντες για τον κίνδυνο της πτώχευσης, για πλατιά λαϊκά στρώματα έχουν ξεπεραστεί από τη ζωή, από τη στιγμή που εκατομμύρια οικογένειες ζουν ήδη σε καθεστώς χρεοκοπίας και κοινωνικής εξαθλίωσης. Μήπως δεν είναι χρεοκοπημένοι οι 800 χιλιάδες επίσημα άνεργοι και πόσοι άλλοι δεν έχουν τις προϋποθέσεις για να εγγραφούν στις καταστάσεις του ΟΑΕΔ; 'Η έχουν ξεφύγει από το καθεστώς πτώχευσης όσοι εργάζονται ενελλάξ με κάποιους συναδέλφους τους, όσοι ψάχνουν μεροκάματο με το ντουφέκι, ή εκείνοι που προσφέρουν «μαύρη εργασία» για μερικά ευρώ τη μέρα; Μισθοί των 570 ευρώ μικτά, σημαίνουν πτώχευση. Συντάξεις των 300 και 400 ευρώ είναι πτώχευση. Η αδυναμία των λαϊκών νοικοκυριών να στείλουν τα παιδιά τους στον παιδικό σταθμό, να πληρώσουν για τα φροντιστήρια είναι πτώχευση. Πτώχευση και κατάντια είναι να θες μια περιουσία και να μην μπορείς να καλύψεις τις ανάγκες υγείας. Εξανδραποδισμός είναι να καρατομείς τις συντάξεις, να αυξάνεις τις εισφορές, να επιβάλλεις φόρους και έκτακτες εισφορές κ.ο.κ.

Η πολιτική της κυβέρνησης, το σχέδιο, δηλαδή, της πλουτοκρατίας να ξεφύγει από τα πλοκάμια της οικονομικής κρίσης αποκαθιστώντας τις αναγκαίες για το κεφάλαιο ισορροπίες για να μπορέσουν να γίνουν κερδοφόρες επενδύσεις, σε συνθήκες ανοιχτών αγορών και ελεύθερης κίνησης κεφαλαίων, όπως και να διαβαστεί οδηγεί σε έναν και μοναδικό παρανομαστή: Να γίνει ακόμα πιο φτηνή η εργατική δύναμη. Να αυξηθεί ακόμα περισσότερο ο βαθμός εκμετάλλευσης σ' αυτή τη χώρα, αφού υψηλότερα ποσοστά ισχύουν σε άλλες, ανταγωνίστριες χώρες.

Τι σημαίνει αυτό; Να μπορεί ο βιομήχανος, για παράδειγμα, της Βόρειας Ελλάδας να κερδίζει από ένα εργοστάσιο εντός της χώρας, αντί να επενδύει στη Βουλγαρία, δηλαδή, να του προσφερθεί η δυνατότητα να δίνει μεροκάματο 15 και 20 ευρώ και να πληρώνει φόρους 5% για τα κέρδη του. 'Η να μπορούν τα ναυπηγεία του Σκαραμαγκά να δίνουν μισθούς 300 ευρώ το μήνα, για να μην πηγαίνουν τα υπό διάλυση πλοία σε διαλυτήρια της Τουρκίας. 'Η να μπορεί ο βιομήχανος της κλωστοϋφαντουργίας να παράγει με κόστος αντίστοιχο των πολυεθνικών που έχουν μεταφέρει την παραγωγή τους στην Κίνα δίνοντας μισθούς που είναι κάτω και από τα όρια της πείνας.

Το σύνολο των πολιτικών ΕΕ - κυβέρνησης εκεί αποβλέπουν. Στην αναβίωση ενός σύγχρονου μεσαίωνα, επειδή μόνο έτσι μπορεί να εξασφαλιστεί η κερδοφορία του κεφαλαίου. Οι μειώσεις των μισθών, η καρατόμηση των κλαδικών συμβάσεων, τα προγράμματα περιστασιακής εργασίας, η χρηματοδότηση των ασφαλιστικών εισφορών, όλα αυτά είναι επιμέρους μέτρα που εντάσσονται μέσα στο γενικό σχέδιο για την ενίσχυση της λεγόμενης ανταγωνιστικότητας. Και επειδή την ανταγωνιστικότητα τη συνδέουν αποκλειστικά με την ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, θα συνεχίσουν να κόβουν μισθούς, θα συνεχίσουν να μειώνουν συντάξεις, θα συνεχίσουν την καταστροφική για τους εργαζόμενους και την κοινωνία φιλομονομοπωλιακή πολιτική. Μέχρι τελικής εξουθένωσης. Μέχρι τελικής πτώσης.

Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα της χώρας οφείλουν τώρα να συνειδητοποιήσουν ότι η τρομοκρατία της κυβέρνησης δε θα περάσει. Αν όχι για κανέναν άλλο λόγο, τουλάχιστον για το γεγονός ότι αυτοί και μόνο αυτοί έχουν ήδη πληρώσει και πληρώνουν τα σπασμένα της κρίσης και των κερδών του κεφαλαίου με ιδρώτα και αίμα. Οι κεφαλαιοκράτες ποτέ δε θα σταματήσουν να ζητούν κι άλλα. Εμείς είμαστε που, οργανωμένα και με στόχο την ανατροπή της εξουσίας τους, πρέπει να βροντοφωνάξουμε: Τέρμα! Δε χρωστάμε δεκάρα σε κανέναν! Την κρίση να πληρώσει η ολιγαρχία!