«Κάνε τη φωνή σου δύναμη ανατροπής» καλεί η Πανσπουδαστική ΚΣ τον κάθε φοιτητή και σπουδαστή μπροστά στις φοιτητικές εκλογές που ορίστηκαν για φέτος στις 9 Απρίλη.

Οι αναδιαρθρώσεις στην Ανώτατη Εκπαίδευση, η προσπάθεια της κυβέρνησης να εφαρμόσει το νόμο - πλαίσιο, ο νέος νόμος για την έρευνα, το νομοσχέδιο για τα μεταπτυχιακά, η «αξιολόγηση», οι εσωτερικοί κανονισμοί και τα τετραετή επιχειρησιακά προγράμματα των ΑΕΙ είναι ζητήματα που αντικειμενικά θα μπουν στο επίκεντρο της συζήτησης ανάμεσα στους φοιτητές μπροστά στις εκλογές.

Παράλληλα, όμως, θα τους απασχολήσει και το μεγάλο θέμα της ανατροπής των ασφαλιστικών δικαιωμάτων που υπαγορεύει η κυβέρνηση. Δεν είναι ανεξάρτητα αυτά. Παιδεία και Ασφαλιστικό είναι απόλυτα συνδεδεμένα, γιατί οι αναδιαρθρώσεις και στα δυο αυτά επίπεδα εκπορεύονται από την ανάγκη του κεφαλαίου για πιο φθηνή εργατική δύναμη. Οι αναδιαρθρώσεις και στην Παιδεία και στην Κοινωνική Ασφάλιση αποτελούν εφαρμογή της ενιαίας πολιτικής της ΕΕ, προς όφελος της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Στόχος είναι η νέα γενιά. Η χειροτέρευση των όρων μόρφωσης, δουλιάς, ζωής για να αναπτυχθεί η κερδοφορία.

Πρέπει, λοιπόν, να πάρουν ενιαία απάντηση και από το φοιτητικό κίνημα, να στείλουν μήνυμα οι φοιτητές και μέσα από τις κάλπες τους ότι είναι διατεθειμένοι να αντεπιτεθούν, προκειμένου όχι απλώς να διατηρήσουν κάποια ...ψίχουλα, αλλά να αποσπάσουν νέες κατακτήσεις, να διευρύνουν τα ήδη συρρικνωμένα δικαιώματά τους. Πρέπει να κάνουν βήματα, διαμορφώνοντας τους όρους για κερδίσουν όλα όσα τους ανήκουν στη ζωή.

Η μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών σήμερα δεν είναι «άκαπνα παιδαρέλια». Αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες που χρόνο με το χρόνο γίνονται μεγαλύτερες καθημερινά μέσα στην οικογένειά τους. Βλέπουν το οικογενειακό εισόδημα να συρρικνώνεται, να μη φτάνει για να καλύψει τις ανάγκες, μια μεγάλη μερίδα τους έχει ήδη βιώσει τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, τη μαύρη εργασία, ακόμα και την ανεργία (να ψάχνουν για δουλειά προκειμένου να τα βγάλουν πέρα και να μη βρίσκουν), που μάλιστα δεν καταγράφεται επισήμως πουθενά.

Σε κάθε οικογένεια υπάρχει σίγουρα περιστατικό από κάποιον συγγενή ο οποίος αναγκάστηκε λόγω σοβαρής ασθένειας να πληρώσει «τα μαλλιοκέφαλά του», να δανειστεί, να χρεωθεί προκειμένου ...να θεραπευτεί, προκειμένου να ζήσει. Το θέμα της Κοινωνικής Ασφάλισης ακουμπάει ακριβώς πάνω σ' αυτές τις στοιχειώδεις ανάγκες των εργαζομένων. Δεν αφορά μόνο τη σύνταξη, που μπορεί να μοιάζει μακρινή υπόθεση, αλλά δεν είναι (κρίνεται σήμερα για το νέο αν θα πάρει σύνταξη στα 55 του ή στα 70 του κι αν θα μπορεί να ζει με αυτή). Αφορά το σήμερα και το αύριο κάθε νέου, την υγεία του, τα δικαιώματά του στην εργασία.

Για αυτά τα θέματα έχει ήδη «ανοίξει» η αντιπαράθεση ανάμεσα στις παρατάξεις μέσα στις σχολές.

«Δεν ενδιαφέρει το ασφαλιστικό τους φοιτητές», λέει η ΔΑΠ σε κάποιες περιπτώσεις, ενώ σε άλλες ισχυρίζεται ότι «η κατάσταση είναι άθλια στα ταμεία και η κυβέρνηση έρχεται να τη φτιάξει. Οσοι αντιδρούν θέλουν τη συντήρηση και όχι το νοικοκύρεμα». Αλήθεια, πόσο «συντηρητικό» είναι σήμερα να θέλει ο εργάτης να μην πληρώνει ούτε ένα ευρώ από την τσέπη του για να πάει στο γιατρό, για να πάρει ένα φάρμακο, για να κάνει ένα παιδί; Πόσο «συντηρητικό» είναι σήμερα που η επιστήμη και η τεχνολογία έχουν κάνει άλματα, να μπορεί ο άνθρωπος να δουλεύει λιγότερο και να απολαμβάνει περισσότερο; Και ποιος φταίει που είναι «άθλια» η κατάσταση στα Ταμεία, οι εργαζόμενοι; Αφού αυτοί είναι οι μόνοι που πληρώνουν αναπόδραστα τις εισφορές τους. Γιατί να πληρώσουν αυτοί και ...το μάρμαρο;

ΔΑΠ και ΠΑΣΠ φέρνουν στις σχολές τις ιδιωτικές ασφαλιστικές να διαφημίσουν την πραμάτεια τους («Interamerican», «Εθνική Ασφαλιστική» κ.ά.) μέσα από ημερίδες κλπ. Παίρνουν θέση: Είναι με το κεφάλαιο, με την ιδιωτική ασφάλιση, με την αφαίρεση δικαιωμάτων.

ΔΑΠ και ΠΑΣΠ είναι οι εκφραστές του ανταγωνισμού ανάμεσα στους φοιτητές. Ανταγωνισμός για να γίνει «αυτός που αξίζει» «πετυχημένος». Ποιος είναι όμως ο «πετυχημένος»; Αυτός που είναι διατεθειμένος να απεμπολήσει περισσότερα δικαιώματα, να ρίξει την αξιοπρέπειά του χάριν της επιχείρησης. Είναι χαρακτηριστικό ότι ανάμεσα στις εξυπηρετήσεις τους προς τους φοιτητές είναι και η διανομή «οδηγών» συμπλήρωσης βιογραφικού προς επιχειρήσεις, όπου γράφουν: «Στη συνέντευξη μη ρωτήσεις για το μισθό και τη σύμβαση, μπορεί να δημιουργήσεις κακή εικόνα», «να είσαι διατεθειμένος να κάνεις παραπάνω δουλειά, γνωρίζοντας ότι αυτό θα εκτιμηθεί από την εταιρεία», δηλαδή να είσαι διατεθειμένος να σκύβεις συνεχώς το κεφάλι για να σε «πατάνε»!

«Ολα τα προηγούμενα χρόνια τα πράγματα ήταν καλά. Η κυβέρνηση τώρα πάει να εφαρμόσει το νεοφιλελευθερισμό», λέει σε κάποιες περιπτώσεις η ΠΑΣΠ και το ΔΙΚΤΥΟ σιγοντάρει στα περί «νεοφιλελεύθερων» πολιτικών, λες και οι σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές που είχαμε τόσα χρόνια ήταν ...«άγιες»! Πότε γενικεύτηκαν τα προγράμματα stage, η μαύρη εργασία, η καθήλωση του μισθού στα 500 και 600 ευρώ;

Η ΠΑΣΠ και το ΔΙΚΤΥΟ είτε ανοιχτά είτε με τη σιωπή τους υπερασπίζονται το νόμο Ρέππα, αυτόν που μείωσε τις συντάξεις μιας σειράς εργαζομένων, των γονιών τους δηλαδή.

Από την άλλη η ΕΑΑΚ στέκεται σε ζητήματα χρηματοδότησης και βιωσιμότητας των Ταμείων, επικεντρώνει τις θέσεις της στην υπεράσπιση των «υγιών» ταμείων (χαρακτηριστική η ρητορεία της για το ΤΣΜΕΔΕ στα Πολυτεχνεία), αφήνοντας έτσι στο απυρόβλητο τα υπόλοιπα στοιχεία της αντιασφαλιστικής επίθεσης, διαχωρίζοντας τους εργαζόμενους και αδιαφορώντας ότι ακόμα και αυτά τα «υγιή» ταμεία η συντριπτική πλειοψηφία των αποφοίτων δε θα τα βλέπει καν, εξαιτίας των εισφορών (οι νέοι που εντάσσονται στο ΤΣΜΕΔΕ καλούνται να πληρώνουν για τα πρώτα χρόνια 150 ευρώ το μήνα!), της δουλειάς χωρίς δικαιώματα κ.ο.κ.

ΠΑΣΠ, ΔΙΚΤΥΟ και ΕΑΑΚ δημιουργούν ακροατήριο σε κάθε αγωνιστική κινητοποίηση για τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Αλήθεια, ποιος νέος σήμερα αισθάνεται ότι αυτές οι συνομοσπονδίες (με το συσχετισμό που υπάρχει) παλεύουν πραγματικά για τα δικαιώματά του, γνωρίζουν τις ανάγκες του και πρωτοπορούν στους αγώνες; Η μεγάλη πλειοψηφία των νέων εργαζομένων έχει γυρίσει την πλάτη σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, έχει απογοητευτεί.

Καταλαβαίνουν οι νέοι ότι οι παρατάξεις που συγκροτούν την πλειοψηφία στις συνομοσπονδίες είναι ομοτράπεζοι της κυβέρνησης, είναι συνδιαμορφωτές της επίθεσης που δέχονται τα δικαιώματά τους! Κάθονται σε στημένους διαλόγους και βάζουν φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους στις απαιτήσεις των εργοδοτών: Σε «αυξήσεις» τύπου 77 λεπτά τη μέρα, στη νομιμοποίηση και γενίκευση της μερικής απασχόλησης, στην κατηγοριοποίηση των εργαζομένων σε «παλιούς» και «νέους», στην απελευθέρωση των απολύσεων κλπ. Προσπάθησαν να δημιουργήσουν το πρώτο ιδιωτικό πανεπιστήμιο, χρηματοδοτούν μεταπτυχιακά, συμβάλλοντας στην εντολή της κυβέρνησης προς τα ιδρύματα: «Βρείτε χορηγούς»!

Ετσι, λοιπόν, ΠΑΣΠ, ΕΑΑΚ και ΔΙΚΤΥΟ συμβάλλουν στο να φαίνονται αγωνιστές οι συμβιβασμένοι(!), ενώ στην πραγματικότητα ανατριχιάζουν και μόνο στην ιδέα της σύνδεσης του φοιτητικού με το εργατικό κίνημα. Προτείνουν μέσα πάλης που οδηγούν τους φοιτητές μακριά από τη συμπόρευση μαζί με τους εργαζόμενους. Στην Πάτρα, για παράδειγμα, σταμάτησαν τα μαθήματα για τις επόμενες μέρες ...οδηγώντας έτσι τις σχολές να «νεκρώσουν» την ώρα που χρειάζεται να κατέβουν όλοι στο δρόμο, να σημάνει συναγερμός διαρκούς κινητοποίησης. Δεν έχουν ξυπνήσει ούτε μια μέρα «χαράματα», δεν έχουν συμβάλει ούτε στο ελάχιστο για την περιφρούρηση της κάθε απεργίας. Αντέδρασαν και αντιδρούν συνεχώς στις πρωτοβουλίες της ΠΚΣ να πηγαίνουν στα τμήματα εκπρόσωποι των σωματείων για ενημερώσεις.

Απέναντι σ' όλα αυτά η ΠΚΣ επιμένει να αποκαλύπτει τους πραγματικούς ενόχους και για το Ασφαλιστικό. Επιμένει σε αιτήματα που ακουμπούν στις σύγχρονες ανάγκες των φοιτητών και έρχονται σε σύγκρουση συνολικά με την πολιτική που ακολουθείται και όχι με μεμονωμένα μέτρα, αφήνοντας ανοιχτό το παράθυρο για να περάσουν άλλα.

Από αύριο έχει πλούσιο πρόγραμμα σε κάθε σχολή, προκειμένου να ενημερώσει τους φοιτητές, να συμβάλει στην κοινή δράση με τους εργαζόμενους, να «οργώσουν» τις σχολές οι εκπρόσωποι των ταξικών δυνάμεων των εργαζομένων.

Οργανώνει τη συμμετοχή των φοιτητών στην περιφρούρηση και άρα στην επιτυχία της απεργίας.

Στοχεύει στο να αποκαλύπτεται στα μάτια των φοιτητών η ουσία των μέτρων που έρχονται, η σχέση τους με την Παιδεία.

Σ' αυτή τη γραμμή θα συνεχίσει, σ' αυτή τη γραμμή καλεί τους φοιτητές να βγάλουν συμπεράσματα και για την ψήφο τους και για τις 9 του Απρίλη.