Η συνδικαλιστική διετία που διανύσαμε χαρακτηρίστηκε από την προσπάθεια της κυβέρνησης της ΝΔ για επιτάχυνση της πολιτικής των προηγούμενων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ με στόχο την πιο στενή και αποδοτική υπαγωγή του εκπαιδευτικού συστήματος στις οικονομικές, πολιτικές και ιδεολογικές επιδιώξεις του μονοπωλιακού κεφαλαίου και της εξουσίας του. Ο στρατηγικός σχεδιασμός της Ευρωπαϊκής Ενωσης για πιο στενή προσαρμογή της εκπαίδευσης στις ανάγκες της αγοράς είναι σε εξέλιξη.

Κατά συνέπεια, βασικός άξονας της κριτικής μας στις εκπαιδευτικές Ομοσπονδίες είναι η στάση τους απέναντι στην πολιτική κυβέρνησης, ΕΕ, κεφαλαίου, μέσα από την όλη λογική και πρακτική τους. Οι πλειοψηφίες των έξι στη ΔΟΕ (ΠΑΣΚ, ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ) και στην ΟΛΜΕ (ΠΑΣΚ, ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ, ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ) και με τη συνενοχή της κυβερνητικής παράταξης της ΔΑΚΕ, διευκόλυναν το πέρασμα της κυβερνητικής πολιτικής. Κινήθηκαν στη λογική του εφικτού και του μικρότερου κακού, η οποία όχι μόνο δεν μπορεί να αποσπάσει κατακτήσεις, αλλά, αντίθετα, οδηγεί στη διαπραγμάτευση της μικρότερης απώλειας, μέχρι να τα χάσεις όλα, ιδιαίτερα σε συνθήκες έντονης, συνολικής επίθεσης και βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης. Μπροστά στις επικείμενες ΓΣ και αρχαιρεσίες για ανάδειξη αντιπροσώπων στα συνέδρια των ΔΟΕ - ΟΛΜΕ οι εκπαιδευτικοί έχουμε συμφέρον να καταδικάσουμε το μονόδρομο της ΕΕ και της στρατηγικής του κεφαλαίου που υπηρετούν τα αστικά κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) και τα συμπληρώματά τους ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑ.Ο.Σ., αλλά και τα συνδικαλιστικά τους σχήματα στο κίνημα (ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ, ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ, ΑΥΤ. ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ). Με πολιτικό κριτήριο ψήφου και δράσης οι εκπαιδευτικοί οφείλουμε να συστρατευτούμε με το ταξικό εργατικό κίνημα, το ΠΑΜΕ.

Με αφορμή τις διαδικασίες, τον απολογισμό του ΔΣ της ΟΛΜΕ, την προσωρινή Ημερήσια Διάταξη των ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ στη ΔΟΕ και τον απολογισμό της διετίας (συνήθως ημερολόγιο - χρονολόγιο δραστηριοτήτων χωρίς κριτική και πολιτικό σκεπτικό), το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών επισημαίνει ότι βαρύτατες ευθύνες έχουν οι πλειοψηφίες των έξι σε ΔΟΕ - ΟΛΜΕ και η κυβερνητική ΔΑΚΕ για την πολύ αρνητική κατάσταση του εκπαιδευτικού συνδικαλισμού και κινήματος, και ειδικότερα για:

• Την πλήρη αποδόμηση του δημόσιου ασφαλιστικού - συνταξιοδοτικού συστήματος, γιατί ουδέποτε αποκάλυψαν την πραγματική ταξική του φύση, το Σύμφωνο Σταθερότητας, την επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, αλλά το πρόβαλαν σαν ζήτημα οικονομικό - διαχειριστικό, άρα με φραστικές μόνο καταδίκες των νόμων Σιούφα, Ρέππα, Πετραλιά. Η ΠΑΣΚ μαζί με τη ΔΑΚΕ αλλά και τις ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ όπως και τη ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ από κοινού, χρόνια τώρα, συνδιαμόρφωσαν θέση για «πλήρη σύνταξη στα 30 χρόνια εργασίας». Το αίτημα αυτό συνειδητά δεν το συνοδεύουν με το όριο ηλικίας «στα 55 για τις γυναίκες και στα 60 για τους άνδρες». Ισοδυναμεί με τη διεκδίκηση ενός προνοιακού επιδόματος, βάζει στο εκτελεστικό απόσπασμα τους εκπαιδευτικούς, είναι θέση της εργοδοσίας. Με τις σημερινές ελαστικές σχέσεις εργασίας, την αδιοριστία, ποιος στ' αλήθεια θα συμπληρώσει 30 χρόνια εργασίας για να πάρει σύνταξη; Μόνο το αίτημα για «πλήρη σύνταξη στα 30 χρόνια εργασίας (30/30). Στα 55 για τις γυναίκες και στα 60 για τους άνδρες. Να προσμετράται ως συντάξιμος ο χρόνος της ανεργίας, της αδιοριστίας», διασφαλίζει την Κοινωνική Ασφάλιση ως κοινωνικό δικαίωμα και ανταποκρίνεται στις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Στις κινητοποιήσεις για το Ασφαλιστικό μπήκαν κάτω από την ομπρέλα των ξεπουλημένων ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, οι οποίες σκόπιμα αποσυντόνισαν τη μαζική δράση με απεργίες σε μεγάλη απόσταση χρόνου, με το χαρακτηριστικό της αποκλιμάκωσης χωρίς σχέδιο και προοπτική. Σε αντίθεση με το ΠΑΜΕ που τα πρόβαλε και προχώρησε σε πανεργατικές, πανδημοσιοϋπαλληλικές και πανελλαδικές κινητοποιήσεις ρήξης με τα αντιδραστικά μέτρα. Μπροστά στην απειλή της ιδιωτικοποίησης του φάρμακου και της Υγείας (χρέη ΟΠΑΔ) ακολούθησαν μια τακτική διστακτικής διαμαρτυρίας και διχασμού, θεωρώντας τα πάντα υπόθεση των δημοσιοϋπαλληλικών συνδικάτων και όχι συνολικά του εργατικού κινήματος.

• Τα εργασιακά χάλια στην εκπαίδευση, γιατί, παρά τη λεκτική απαίτηση για κατάργηση της ωρομισθίας, τις διαμαρτυρίες για υποχρεωτικές υπερωρίες, ωράρια, καθηκοντολόγια, ουδέποτε διατύπωσαν πρόταση που να διασφαλίζει μαζικούς και μόνιμους διορισμούς μέσα από τη σύνθεση νέας επετηρίδας, αλλά, αντίθετα, διευκόλυναν τα κυβερνητικά σχέδια, αφού αναγνώριζαν με τις προτάσεις τους τη δεκαοχτάμηνη τουλάχιστον προϋπηρεσία σαν όρο διορισμού, χωρίς να ζητούν την κατάργηση του ΑΣΕΠ. Αντίθετα, το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών παλεύει ανυποχώρητα για πλήρη και σταθερή εργασία για όλους και μαζικούς διορισμούς εκπαιδευτικών εδώ και τώρα μέσα από ανασύνταξη της επετηρίδας.
• Τη μη συνολική καταδίκη της στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο πολιτικής της αποκέντρωσης. Η μεν ΔΟΕ (ΠΑΣΚ, ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ) καταδίκασε μόνο την «αποκέντρωση» των νηπιαγωγείων και γκρίνιαξε απλά για μια γενικόλογη διοικητική μεταρρύθμιση που επέρχεται, χωρίς να τη συνδέει με την αποκέντρωση στην υποχρεωτική εκπαίδευση και σε άλλους τομείς (Υγεία - Πρόνοια - Πολιτισμός), ούτε με τα συνοδευτικά μέτρα που την επιταχύνουν και τη συνθέτουν, το ολοήμερο δημοτικό και νηπιαγωγείο και προπαντός την ευέλικτη ζώνη, με τα ευρωπαϊκά προγράμματα διαφοροποίησης και επιχειρηματικής δράσης. Το ίδιο και η πλειοψηφία των έξι στην ΟΛΜΕ μετά από πιέσεις του ταξικού πλαισίου και κινήματος είδε επιλεκτικά και μερικά την αποκέντρωση της εκπαίδευσης και ξεκομμένα από το βασικό πυρήνα των αναδιαρθρώσεων.

Το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών λέει «όχι» συνολικά στην αποκέντρωση - ιδιωτικοποίηση Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας, κλπ. Λέμε «όχι» στην αυτόνομη, ανταγωνιστική λειτουργία της σχολικής μονάδας και της εκπαίδευσης.

• Την «αξιολόγηση», ως μέσον ανταγωνιστικής λειτουργίας των σχολείων, γιατί, παρά την καταδίκη του θεσμικού πλαισίου της, ποτέ δε θεώρησαν την αξιολόγηση μοχλό της αποκέντρωσης και ιδιωτικοποίησης, ενώ ταυτόχρονα σκόπιμα υποτίμησαν το ρόλο των εγκυκλίων για προγραμματισμούς και απολογισμούς σε Δημοτικά, Γυμνάσια, Λύκεια και ΕΠΑΛ, εφόσον είδαν αυτές τις διαδικασίες σαν μέτρα κωδικοποίησης της σχολικής εργασίας, αυταρχισμού και έμμεσης αξιολόγησης και όχι σαν σταθερά αντιδραστικά βήματα. Ετσι, την ακύρωση των μέτρων ανέλαβαν οι ταξικές δυνάμεις και οι συλλογικές αυθόρμητες αντιδράσεις των εκπαιδευτικών.
• Τα νέα βιβλία και αναλυτικά προγράμματα, αφού δεν πήραν ξεκάθαρη θέση εναντίωσης και καταδίκης τους, δεν απαίτησαν την απόσυρσή τους. Αντίθετα, παρέπεμψαν προς ανάλωση το θέμα στο ΚΕΜΕΤΕ - ΟΛΜΕ και στο ΙΠΕΜ της ΔΟΕ με ερωτηματολόγια και το 8ο εκπαιδευτικό συνέδριο της ΟΛΜΕ (Μάης 2008) και αντίστοιχο προβλεπόμενο από τη ΔΟΕ. Μέσα από όλα αυτά προσπαθούν και επιμένουν να επιβάλουν την αντίληψη της αναγκαίας βελτίωσης και συμπλήρωσης βιβλίων και προγραμμάτων, μιαν αντίληψη που βρίσκει αντίθετη την πλειονότητα των εκπαιδευτικών και μεγεθύνει επικίνδυνα τις αντιδραστικές αυτές «καινοτομίες» στο περιεχόμενο της εκπαίδευσης. Στόχος, η ενσωμάτωση των πρόσφατων κατευθύνσεων της ΕΕ για τις υποτυπώδεις οκτώ ικανότητες του ευέλικτου σχολείου και του αυριανού φθηνότερου και πιο υποταγμένου εργατικού δυναμικού. Στην ουσία η ΔΟΕ και η ΟΛΜΕ συμβάλλουν στη δόμηση του «έξυπνου» σχολείου, του σχολείου που θα υπηρετεί πιο πρόσφορα και αποδοτικά την αναπαραγωγή του κεφαλαίου και του συστήματος και μάλιστα σε συνθήκες κρίσης του καπιταλισμού.
• Τα ερευνητικά ινστιτούτα ΚΕΜΕΤΕ - ΟΛΜΕ και ΙΠΕΜ - ΔΟΕ, εφόσον με εντολή των ΔΣ έχουν ήδη αποδεχθεί να γίνουν φορείς πρόσκαιρης επιμόρφωσης - κατάρτισης των εκπαιδευτικών, αναλαμβάνοντας με το αζημίωτο τη χειραγώγησή τους και μπαίνοντας προκλητικά στο χορό της ιδιωτικοποιημένης επιμόρφωσης με αδρή κοινοτική και κυβερνητική χρηματοδότηση. Η απόφαση του ΙΠΕΜ για συμμετοχή στο ΛΑΕΚ και η συνεργασία των δύο ινστιτούτων με το Πολύκεντρο της ΑΔΕΔΥ στην έρευνα για τις συνθήκες άσκησης του εκπαιδευτικού έργου δείχνουν πως οι εκπαιδευτικές Ομοσπονδίες προχωρούν στην «επιστημονική» στήριξη των αναδιαρθρώσεων και στη νομιμοποίηση στη συνείδηση των εκπαιδευτικών της αντιδραστικής αξιολόγησης και του νέου ρόλου τους ως τεχνοκρατικού και αντιπαιδαγωγικού συνεργάτη του συστήματος και των επιχειρήσεων.
• Τη στάση τους απέναντι στο διάλογο του αποπροσανατολισμού και της προσαρμογής του εξεταστικού στις αναδιαρθρώσεις. Στη μεν ΔΟΕ η εργοδοτική συμμαχία ΠΑΣΚ - ΔΑΚΕ και η συμμετοχή τους στο διάλογο και το ΕΣΥΠ, στη δε ΟΛΜΕ οι αρνήσεις συμμετοχής των έξι, αλλά και η ταυτόχρονη απόφαση για εκπροσώπηση στο Συμβούλιο Πρωτοβάθμιας - Δευτεροβάθμιας αποκαλύπτουν ότι δεν υπάρχει η παραμικρή διάθεση εναντίωσης στις αναδιαρθρώσεις. Παράλληλα, στην ΟΛΜΕ συνεχίζουν να διαλέγονται με όλους τους εκπροσώπους της κυβέρνησης (Λυκουρέντζος, Μπαμπινιώτης) σε διμερείς συναντήσεις, ικανοποιώντας με τη διπρόσωπη τακτική τους όλους τους οπαδούς των παρατάξεων της πλειοψηφίας (ΔΑΚΕ - ΠΑΣΚ - ΑΓ. ΣΥΝ - ΠΑΡ.). Σταθερά το ΠΑΜΕ αντιμάχεται τους κοινωνικούς διαλόγους της συναίνεσης και της ταξικής υποταγής.
• Την ταξική πολυτυπία και πολυδιαβάθμιση της εκπαίδευσης, επειδή η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ διεκδικεί απλά 12χρονη υποχρεωτική εκπαίδευση με πολλές κατηγορίες και ταχύτητες και επιμένει να συντηρεί το ανισότιμο διπλό δίκτυο ΓΕΛ-ΤΕΕ. Στη ΔΟΕ πάλι το αίτημα για ενιαίο 12χρονο σχολείο είναι υποκριτικό αφού ταυτόχρονα αποδέχονται και προβάλλουν όλα τα μέτρα διαφοροποίησης των σχολείων, π.χ., ευέλικτη ζώνη, ευρωπαϊκά προγράμματα, αποκέντρωση, αποδέχονται το διπλό ανισότιμο σχολικό δίκτυο ΓΕΛ-ΕΠΑΛ, με αποτέλεσμα το σύνθημα για «ενιαίο σχολείο» να παραμένει κενό γράμμα. Ενώ πρόσφατα η συμμαχία ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ πρότεινε το διζωνικό, ευέλικτο σχολείο της αγοράς και των επιχειρήσεων.

Σε γενικές γραμμές είναι φανερό ότι και στη συνδικαλιστική διετία που πέρασε στη ΔΟΕ - ΟΛΜΕ κυριάρχησαν και πάλι οι παρατάξεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ), με την πολύτιμη βοήθεια των οπορτουνιστικών δυνάμεων (ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ - ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ - ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ), που λειτούργησαν συμπληρωματικά και διευκολυντικά για τις πρώτες. Οι όποιες «εναντιώσεις» των δυνάμεων αυτών συνέβαλαν στις τακτικές ψευτοαντιπαράθεσης των ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ και στην εξυπηρέτηση εκλογικών και άλλων σκοπιμοτήτων του δικομματισμού και ιδιαίτερα της πράσινης εκδοχής. Διεκδικητικά πλαίσια και δράση κινήθηκαν σε αντικυβερνητική και μόνο κατεύθυνση. Ετσι, με «αντιδεξιό» ή με «αντινεοφιλελεύθερο» μέτωπο το πάνω χέρι τελικά εξακολουθεί να έχει ο κυβερνητικός-εργοδοτικός συνδικαλισμός. Είτε με τις προτάσεις για πενθήμερες απεργίες, χωρίς προετοιμασία και σε λάθος χρόνο, εντασσόμενες στους προεκλογικούς σχεδιασμούς του ΠΑΣΟΚ, είτε με τις εικοσιτετράωρες, σκόρπια και χωρίς συνέχεια, το αποτέλεσμα είναι να μην προκύπτει κανένας αγώνας στο χώρο των εκπαιδευτικών, που να συγκρούεται με την αντιεκπαιδευτική αντιλαϊκή πολιτική, να κερδίζει τη μαζική συμπαράταξη της εργατικής τάξης και του λαού. Τη βασική ευθύνη γι' αυτά στην ΟΛΜΕ έχουν το ΠΑΣΟΚ, οι δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ενώ στη ΔΟΕ το ΠΑΣΟΚ και οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ. Ο διαβόητος συντονισμός ΟΛΜΕ και ΔΟΕ φτιάχτηκε για να αναβάλλει και να ροκανίζει τη δράση και για να γενικεύσει τελικά την απογοήτευση, εντάσσεται στα πλαίσια του «αντινεοφιλελεύθερου πανεκπαιδευτικού μετώπου» που αποτελεί το όχημα για τη στήριξη της σοσιαλδημοκρατίας, την ενσωμάτωση και την υποταγή της μισθωτής εργασίας.

Στην απέναντι όχθη δρα το ταξικό εκπαιδευτικό συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών - τμήμα του ΠΑΜΕ, ο αληθινός αντίπαλος της αντιδραστικής στρατηγικής του κεφαλαίου, ο εκφραστής των πραγματικών συμφερόντων της εργατικής τάξης - μαζί και του εκπαιδευτικού. Στις σημερινές συνθήκες κρίσης του καπιταλισμού ξεχωρίζουν πιο αισθητά οι δυο γραμμές στο κίνημα, η μία με το κεφάλαιο και η άλλη με το λαό. Καλούμε τους εκπαιδευτικούς να συσπειρωθούν στο ΠΑΜΕ, στη γραμμή που υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Να καταδικάσουν με τη δράση και την ψήφο τους τα σχήματα του συμβιβασμού και της συνδιαχείρισης (ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ, ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ, ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ), να υπερψηφίσουν τους συνδυασμούς που ανήκουν στο ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών, να αλλάξουν τώρα το συσχετισμό δύναμης σε ΔΟΕ - ΟΛΜΕ, να ανοίξουν δρόμο στην ανατροπή, να ενισχύσουν τη ρήξη, να τσακίσουν το δικομματισμό και την ευρω-λαγνεία, να κομματιάσουν το σκιάχτρο της κρίσης. Την κρίση να πληρώσουν η πλουτοκρατία, οι πολιτικοί λογιστές και οι υπηρέτες του συστήματος.

ΤΑΞΙΚΑ - ΜΑΖΙΚΑ - ΑΙΣΙΟΔΟΞΑ ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΡΑ - ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ